9 februari 2021
Mathijs, Jordy en Annemarie vormen samen een modern regenbooggezin. Ze vonden elkaar via stichting Meer dan Gewenst. Hierna volgde een lang traject waarin veel besproken en besloten moest worden. Lees hier hoe dit drietal het heeft aangepakt, waar ze tegenaan liepen en wat voor hen de drijvende kracht was.
Meer dan Gewenst
‘Halverwege 2018 hebben Mathijs en ik (Jordy) ons aangemeld bij stichting Meer dan Gewenst. Via een oproep die we zelf hebben geplaatst, zijn wij in contact gekomen met meerdere alleenstaande vrouwen. We dachten eigenlijk dat het onmogelijk zou zijn om via een andere vrouw onze kinderwens te vervullen. Maar we kregen goede hoop toen Annemarie ons in februari 2019 een bericht stuurde. Mathijs en ik hadden van tevoren al goed bedacht hoe we het vorm wilden geven. En het werd ook meteen duidelijk dat Annemarie precies in dat plaatje paste. We zochten een vrouw die samen met ons één gezin wilde vormen. Iemand die met beide benen op de grond stond, en samen met ons een co-ouderschap wilde aangaan, waarbij de verdeling 50-50 zou zijn.
De eerste afspraak
De eerste afspraak met Annemarie was spannend. Je ziet elkaar immers voor het eerst in het echt. ‘Hoe zal ze zijn en hoe denkt ze over bepaalde dingen?’ Er gaat van alles door je hoofd.
De eerste indruk was perfect. Er was veel gespreksstof en een duidelijk verhaal vanuit beide kanten over wat we wilden en wat niet. Gelukkig konden we alle drie onszelf daarin vinden. We hadden een gezellige avond en spraken al meteen af voor een volgende keer.
We wilden samen één gezin
Na een aantal keer afgesproken te hebben, besloten we samen met elkaar naar een bijeenkomst van stichting Meer dan Gewenst te gaan. Hier deelden andere mensen hun ervaringen met het co-ouderschap, wat knelpunten kunnen zijn en wat wel en niet volgens de wet kan.
Toch hadden wij het voor elkaar anders in gedachten. De nadruk moest niet liggen op het co-ouderschap, maar op het vormen van één gezin, met twee huizen. Via deze bijeenkomst zijn we in contact gekomen met een familierechtadvocaat, die speciaal voor regenbooggezinnen de afspraken vastlegt in een contract. Na deze afspraak hadden we genoeg stof om over na te denken. We besloten voor elkaar een brief te maken waarin we apart van elkaar onze wensen zouden benoemen en hoe we het liefst het co-ouderschap met elkaar aan wilden gaan.
Na nog wat afspraken en goede gesprekken, besloten we om nog een stap verder te gaan. We gingen met elkaar op vakantie. Dan leer je elkaar echt goed kennen. Die week stond echt in het teken van gezelligheid, goede gesprekken en mooie momenten creëren. Op het strand bij het vakantiepark besloten we onze brieven, die we na de afspraak met de advocaat hadden gemaakt, hardop voor te lezen aan elkaar. Dat was een emotioneel moment. Gelukkig was er één ding gemeen dat in elke brief voorkwam. We wilden een modern gezin vormen, waarin we kunnen lachen, huilen en waarin we soms boos kunnen zijn. Maar vooral een gezin waarin we ons kindje een warm nest bieden.
De eerste poging
Na ongeveer een half jaar besloten we dat het wel goed zat met elkaar. We besloten een eerste poging door middel van zelfinseminatie te doen. Geen tijdsdruk, geen stress, geen verwachtingen. We hadden dan ook de verwachting dat het lang kon gaan duren totdat we zwanger zouden zijn. En je raadt het al, de eerste keer was meteen raak. Annemarie was zwanger. We wisten dat het mogelijk was, maar toch was het een verassing dat het daadwerkelijk zo snel was gelukt.
Iedereen was dolenthousiast
Onze naaste mensen wisten natuurlijk dat we hiermee bezig waren en we kregen altijd veel steun. Daarom hebben we het vrij snel verteld aan onze vrienden en familie, zeker omdat we ook steun nodig zouden hebben als het allemaal niet goed zou gaan. Iedereen reageerde dolenthousiast...
Vanaf dat moment veranderde veel. Mathijs en ik besloten te gaan verhuizen naar Deventer. Dat was ook één van de vereisten, en ook een stuk makkelijker vanwege de kleine die op komst was. Het toeval was dat er uiteindelijk bij Annemarie in de straat een huis te koop stond en hier deden we meteen een bod op. We konden er een paar maanden later in.
Voordat we echt konden verhuizen, zijn we even bij Annemarie ingetrokken, omdat ons huis verkocht was en we zelf nog een paar maanden moesten wachten totdat we in ons nieuwe huis konden. Dat was achteraf een goede keuze. De laatste twee maanden van haar zwangerschap waren we met z’n drieën en de eerste paar weken na de geboorte met z’n vieren, zodat we samen konden ontdekken hoe onze kleine man was.
We zijn alle drie de ouders van Jip
Een echte rolverdeling hebben we niet. We zijn alle drie de ouders van Jip. Annemarie werkt in de week dat Jip niet bij haar is. En Mathijs werkt een stuk minder als Jip er is. Ik werk gewoon vijf dagen in de week. En samen met ons drieën lukt het goed om alles rond te breien.
Nu is onze Jip negen maanden oud, en we houden alle drie superveel van hem. We weten wat we aan elkaar hebben, en het is precies wat we willen. We eten twee keer in de week samen en houden elkaar dagelijks op de hoogte hoe de dag is verlopen.
De dinsdag is de overgangsdag, dan gaat Jip naar het andere huis. We zorgen er altijd voor dat dit moment zo natuurlijk mogelijk verloopt. We komen op tijd bij elkaar en eten gezellig samen. We bespreken de dingen die zijn gebeurd en kletsen gezellig bij.
Tip voor anderen
Een goede tip voor anderen die dit overwegen, is dat je goed moet nadenken over wat je wel en niet wilt in deze constructie. Waar voel je je jezelf goed bij en als de ander er anders over denkt, blijft het belangrijk naar jezelf te blijven luisteren. Laat je vooral niet leiden door een grote kinderwens, maar leer elkaar ook echt goed kennen. Want als jullie goed met elkaar levellen, heb je er een mooi gezinslid bij. En kunnen jullie samen voor jullie toekomstige wonder zorgen.
