18 september 2016
Opvallend in het nieuws: de kinder-bh'tjes van de HEMA. Waarom raakten de gemoederen daar zo verhit over?
Het AD raakte een gevoelige snaar, met Verbazing over opgevulde kinderbeha's bij winkels (13 september 2016). Over de padded mini-bh'tjes van de HEMA, voor meisjes met beginnende borstontwikkeling. Seksuologen zijn tegen ("Het voedt de onzekerheid en ontevredenheid over het lijf") en veel ouders moeten er ook niets van hebben, omdat ze die bh's als een kwalijke vorm van seksualisering zien.
De zoveelste media-hype was geboren. We werden platgebeld door media-redacties die ons in de uitzending wilden hebben, Twitter ging helemaal los, en Radio 1 zette de Nieuws&Co-bus neer op strand Blijburg bij Amsterdam, om de mening van het volk te peilen.
Een hype, jawel, want goed beschouwd gaat het natuurlijk nergens over. Sommige meisjes vinden het gewoon prettig om zo'n ding te dragen; hetzij om zich wat groter voor te doen dan ze zijn (so what, dat wil elk kind), hetzij om zich wat minder naakt en kwetsbaar te voelen, bij beginnende borstontwikkeling. Ook heel begrijpelijk. Net zo begrijpelijk als het feit dat de HEMA gewoon spullen verkoopt waar kennelijk behoefte aan is. Kortom: niets om je echt druk over te maken, zou je zeggen.
Maar toch is er iets in de discussie om even bij stil te staan. Namelijk: die 'seksualisering' waar iedereen het alsmaar over heeft. Dat lijkt meer en meer een obsessie van volwassenen te worden: kinderen en seks – fout, bah, foei! Eng, gevaarlijk, probleem! Terwijl het in wezen allemaal volstrekt onschuldig is. Volwassenen geven er zélf een lading aan, die er niet is.
Het begint al in de babytijd. Jongetjes kunnen een stijf piemeltje krijgen. Tja, kan gebeuren. Gewoon een lichamelijke reflex, die bijvoorbeeld kan optreden als ze ontspannen in bad zitten, of nodig moeten plassen. En áls er al seksuele gevoelens een rol bij spelen (wat best mogelijk is, aangezien kinderen al vanaf de geboorte seksuele gevoelens kunnen hebben, zoals de seksuologie ons leert), dan zijn die gevoelens totaal onvergelijkbaar met de seksuele gevoelens van volwassenen. Desondanks krijgen we regelmatig bezorgde vragen van moeders die denken dat hun baby opgewonden wordt van hén, als volwassen vrouw.
Vervolgens: bij peuters en kleuters. Kleine meisjes kunnen zeer verhit raken van schuren over de leuning van de bank, of eindeloos doorgaan met een knuffel tussen hun benen. Soort van masturberen dus. Niks mis mee, maar ouders, en zelfs professionals (we kregen er vragen over van CJG-medewerkers), kunnen er behoorlijk van in paniek raken.
Ook het aloude doktertje spelen is inmiddels verdacht geworden. Sommige schoolartsen spreken al van 'daders' en 'slachtoffers', alsof het om een zedenmisdrijf zou gaan, en raden ouders aan om aangifte te doen. Terwijl er alleen maar sprake is van nieuwsgierigheid naar het andere geslacht. (Vanzelfsprekend gelden er wel de nodige spelregels, zoals: nooit iets doen wat je zelf niet wil, elkaar niet pijn doen, en zorgen dat het leeftijdsverschil niet al te groot is. Die regels kun je bespreken met je kind.)
En nu dus de basisschoolleeftijd. Alsof meisjes die een bh'tje willen, of een stringetje, of een naveltruitje, bewust bezig zouden zijn om zich als seksueel wezen te presenteren. Onzin. Ze willen gewoon 'erbij horen'. Of mooi zijn. Of groot gevonden willen worden. Of zichzelf een beetje beschermen. Meer is het niet. Alle seksuele connotaties zijn projecties van volwassenen. Díe denken er van alles bij.
Wat dat betreft was het een gemiste kans dat de media die het onderwerp oppakten, alleen maar volwassenen aan het woord lieten. Waarom hoorden we de kinderen zelf niet hierover? (In die Nieuws&Co-bus van Radio 1 zát nota bene ook een meisje. Maar haar werd niets gevraagd.)
Grappig is overigens dat die hedendaagse angst voor alles wat met kinderen en seks te maken heeft, er net zo goed toe kan leiden dat ouders juist wél een bh'tje aan hun dochter geven, om tepels en beginnende borstvorming aan het oog te onttrekken.
Eigenlijk zien we hier in klein bestek wat je ook in het groot ziet: de dubbele moraal ten opzichte van borsten. Ze mogen tegelijkertijd wel en ook weer niet. Stella Bergsma beschreef het in Volkskrant Magazine (van 17 september 2016) als volgt:
"En dan is er het dubbele gevoel dat bijna ieder meisje gaat ervaren ten opzichte van haar lichaam. Aan de ene kant schijnt haar naaktheid haar vreselijk veel macht te geven. Er wordt over geschreven, gezongen, gedicht en gedroomd. 'Oh, schitterend sensueel wezen met je prachtige rondingen.' De vrouw als verleidster, als muze, sirene, puur door haar schoonheid. Aan de andere kant is haar naaktheid iets waarvoor ze zich moet schamen en misschien zelfs gestraft zou moeten worden. Slet! Met je aantrekkelijke lichaam. Met je te korte truitje, of rokje, met je te strakke boerkini. Het is een vreemde spagaat."
