6 december 2011 door Martine Borgdorff
De oproep van Marja van Bijsterveldt voor meer betrokkenheid is veel ouders in het verkeerde keelgat geschoten. Martine Borgdorff analyseert de volkswoede.
Het had maar een haartje gescheeld of ik had de noodkreet van onze minister gemist. Woensdag zou ik helpen bij de Pietenochtend op school; er moet toch iemand pepernootdeeg kneden en pakjes stapelen. Maar omdat ik mijn jongste zoon naar bijles moest brengen, kon ik mijn pietenplicht niet nakomen.
Ik verzaakte daarmee wat de minister blijkens haar brief aan de Tweede Kamer zo hoog heeft zitten (mijn ouderbetrokkenheid), maar had daarmee wél precies de onnozelheid van die brief te pakken.
Volgens Van Bijsterveldt zorgen ongeïnteresseerde ouders ervoor dat hun kinderen minder leren op school. Dat heeft ze mis. Ik weet namelijk zeker dat dit komt doordat scholen met steeds minder middelen en steeds complexere leervragen niet meer aan hun core business toekomen, namelijk fatsoenlijk lesgeven. En daar is diezelfde minister verantwoordelijk voor.
Ik was dan ook verbaasd dat de hoogopgeleide, krantenlezende en twitterende ouders van Nederland zo massaal hun ongenoegen spuiden. Iedereen wéét toch dat het onzin is?
Natuurlijk, net als zij ken ook ik alleen maar ouders die begaan zijn met hun kinderen. En ja, óók met hun school. Ik ken ouders die een middag vrij nemen en meefietsen naar gym, de kerstboom optuigen, of coach zijn bij schoolvoetbal. Ik ken moeders die met hun baby op schoot twee keer per week groep 3 leren Avi-lezen.
Een paar jaar geleden was dat allemaal nog heel verdacht. Toen maakten we ons volgens de beleidsmakers schuldig aan hyperparenting, wat ook al zo'n karikatuur was. Maar opeens blijken de overspannen helikopterouders dus ongeïnteresseerde egoïsten met een consumentenmentaliteit geworden te zijn. Een nogal ongeloofwaardige stille revolutie.
Waarschijnlijk dat ik daarom de oproep van de minister niet zo serieus neem. En al helemaal niet op mijzelf betrek.
De proefballon van de minister is er een die al leegloopt als je er met een speld naar wijst. "We moeten meer doen met minder geld. Dan is het juist belangrijk om die ouders in te zetten," lichtte ze toe. Daarmee was meteen het doel duidelijk.
Het is gewoon een foefje om ordinaire en vergaande bezuinigingen in het onderwijs te maskeren. Is het onderwijs ondermaats, dan kun je altijd nog de ouders de schuld geven.
Dat de brief van juf Marja zo'n open zenuw blootlegt, is wél interessant. Ouders, en dan vooral de werkende, voelen zich miskend. En dat laten ze horen. Ze buffelen, balanceren en multitasken zich suf, ze laveren tussen reorganisaties, files en ouderavonden, en krijgen als dank te horen dat ze niet betrokken zijn bij hun kind. En of ze verplicht ook nog even willen letten op het voorlezen en rekenen.
Na andere betuttelende, belerende en wantrouwende beleidsmaatregelen – zoals het DDJGZ (voorheen EKD), de CJG's, en de vragenlijsten Stevig Ouderschap – én een reeks aan bezuinigingen op kinderopvang en onderwijs die het ouders en kinderen alleen maar lastiger maken, is dit het zoveelste bewijs dat je als gezin van onze overheid niets hoeft te verwachten.
Dat is een conclusie waar deze mama niet boos van wordt, maar wel héél verdrietig.
