4 september 2013 door Marjon Klomps
Jules heeft te weinig herseninhoud, geen spraakcentrum, een ontwikkelingsachterstand en vrij ernstige gedragsproblemen. Moeder Marjon vertelt.
In deze aflevering bekijkt Jules oude fotoboeken. Waar was hij zelf toen? En waar zijn nu alle dingen die hij op de foto's ziet? Verwarring alom.
Jules wil babyfoto's bekijken. Hij neemt me bij de hand, stiefelt naar boven, en pakt de foto-albums. Dendert dan vervaarlijk de trap weer af. "Voorzichtig Jules!" roep ik vanaf de eerste etage. Ik kan verder niets doen, met 7 grote foto-albums in mijn armen.
Beneden stort ik het gebundelde leven van vóór het digitale tijdperk op de keukentafel. Aandachtig bekijkt Jules de plaatjes. Hij is verrukt over een baby-foto van Ilian. Maar waarom staat hij er zelf niet op?
"Toen was jij nog niet geboren Jules," leg ik uit. Jules moet diep denken, en dan begrijpt hij het. Oh, hij zat nog in de buik, wijst hij. En doet dan met beide handen een dikke buik na.
"Nee Jules," corrigeer ik hem. "Alleen Ilian was er. En Chris was er ook nog niet."
Onmogelijk. Kan niet. Jules' gezicht betrekt. Waar was hij zelf dan? Hij wordt er heel onrustig van. "Buik," wijst hij weer. Buik, buik, buik! Hij prikt en duwt tegen mijn buik.
Ik besluit dat het sop de kool niet waard is, en geef toe.
"Ja Jules, jij zat in mijn buik."
En Chris dan?
Chris was spelen bij een vriendje.
Helemaal goed. We kijken rustig verder.
Na een paar bladzijden met foto's van opa, oma, tante, andere oma, andere opa, papa, mama, allemaal met Ilian op de arm, gaan Jules andere zaken opvallen. Hij ziet een loop-auto. Hé! nieuw speelgoed! En kijk, papa en mama hebben een nieuw dekbed-overtrek. Dat heeft hij nog nooit gezien!
Jules wil naar boven, het nieuwe dekbed-overtrek gaan bekijken. Hij verdwaalt in een tijdmachine; het is 10 jaar eerder. Het is anders. Ook papa en mama zien er anders uit. En waar staat nu die leuke scheefgezakte boekenkast?
Ons monster raakt danig in de war. Dus grijp ik in.
"Ze zijn kapotgegaan Jules," zeg ik. Kapot is weg. Duidelijke taal.
Jules doet zijn favoriete gebaar: handjes langs de schouders – "kopen". "Nuuw!" dringt hij aan.
"We hebben al een nieuwe gekocht Jules," zeg ik. "Kijk maar." Ik wijs naar de woonkamer: "Een nieuwe kast."
Jules staart lang met zijn speen half uit zijn mond naar de boekenkast in de woonkamer. Veegt dan in één gebaar de fotoboeken van de tafel. Weg ermee. Dit gaat hem duidelijk boven zijn pet. Stomme foto's.
