13 augustus 2019 door Paul Morsch
Astrid en Paul proberen zich als ouders van hun drie kinderen Bram (5), Anne (10) en Lot (11) zo goed mogelijk door het leven te worstelen.
‘Ik heb nooit files,’ zegt mijn buurman. ‘Kwestie van anticyclisch rijden. Als je na tienen in de ochtend vertrekt, kun je lekker doorknallen. En scherp zijn hè. Direct de route aanpassen als ergens een ongeluk is.’
Lekker doorknallen lijkt Astrid en de kinderen ook wel wat. De verschrikkingen van de heenreis kunnen niet kort genoeg duren. Onze nieuwe strategie en het uitslapen vertalen zich in een opperbeste stemming. Zelfs de rituele gang terug voor de vergeten zak broodjes op het aanrecht en een tweede ter controle van de thermostaat doorstaan we lachend. We maken om beurten zinnetjes met de nummerbordtekens als beginletters, Bram vertelt zijn laatste kleutergrappen en Anne en Lot spelen vier op een rij. Net over de grens rijden we een file in. Pech.
‘Deze afslag!’ roep ik uit omdat ons navigatiesysteem die afslag slechts zes minuten ‘straftijd’ geeft.
Astrid is scherp en stuurt dito. We halen de afslag.
‘Yes,’ jubelen Astrid en ik in koor
Na één kilometer lichten ook hier de filetekens op. Het blijkt het begin van een lange reeks ongevallen op ‘onze snelwegen’ die we stelselmatig combineren met foute navigatiekeuzes.
De reis haalt het slechtste in ons gezin naar boven. Ik verval in cynisme dat al lang niet meer grappig is en mijn navigatiekeuzes brengen ons niet alleen letterlijk verder van huis. Astrid deelt gepassioneerd haar ergernis over mij met de rest en merkt fijntjes op dat onze buurman al jaren vakantie viert in Drenthe.
‘Met je lekker doorknallen,’ zegt ze er achter.
‘Bram hangt in wisselende posities in zijn stoel en zeurt over hitte, dorst en plassen. Anne mist ‘as we speak’ het verjaardagsfeestje van de eeuw. Te onpas doet ze verslag van het ‘skydiven’, de schoonheidsspecialiste en het eten bij de nieuwe super-coole pizzeria. Dit verslag lardeert ze met hilarische quotes die het feestgezelschap deelt op insta en snapchat. En Lot laat ons bij voortduren weten hoe wij deze autorit en haar leven tot een hel maken.
Tijdens het late diner van vette lauwe friet, gelige slierten sla en een half rauwe hamburger capituleren Astrid en ik. We moeten op zoek naar een tussenstop.
‘Dan hadden we dus net zo goed een dag later kunnen gaan,’ laat Anne ons weten.
Op de energie van een ernstig beroerde nacht deelt iedereen nog even zijn grootste ergernissen van de vorige dag tijdens een spontane feedback-evaluatie bij het hotelontbijt. De stilte vult op reisdag twee de toch al schaars geworden ruimte.
Op de camping stelt onze Nederlandse buurman zich aan Astrid voor als Sjors. Hij draagt een hemdje waaruit twee stevige gespierde bruine armen steken en hij heeft helderblauwe ogen, net als de ex van Astrid.
‘Zo buuv, lekker kalm aan gereden?’ zegt Sjors. ‘Groot gelijk. Lekker doen waar je zin in hebt. Het grote genieten begint bij mij ook altijd zodra ik thuis de auto start. Heerlijk dat vrije gevoel.’
Twee grijnzende kinderen voegen zich bij hun vader. Een vrouw haakt haar arm om Sjors’ torso. Met een laatste vlaag van scherpte kan ik net op tijd Astrids blik ontwijken als zij zich van de Nederlandse von Trapps naar mij draait.
