Wonen in het buitenland? Nee. Mijn kinderen uit hun vertrouwde, comfortabele leventje halen? Nooit. Inmiddels zijn we nu dan toch een jaar geleden geëmigreerd naar Oostenrijk. Priscilla Elshout waagde de sprong en emigreerde met haar man, zoon (12 jaar), dochter (10 jaar) en hond Bolle naar Oostenrijk. In dit artikel deelt Priscilla haar ervaring, de uitdagingen en vooral het onverwachte avontuur om naar het buitenland te verhuizen.
Hoe we hier terecht zijn gekomen? 12 jaar geleden kregen wij de kans om een bedrijf in Oostenrijk op te bouwen en we hebben dit avontuur met beiden handen aangegrepen. In de eerste 5 jaar hebben we veel heen en weer gependeld, tot de kinderen leerplichtig werden. Vanaf dat moment werd onze thuisbasis Nederland en mijn man was regelmatig in Oostenrijk.
In de schoolvakanties brachten we onze tijd door in de bergen en dat was genieten, maar er wonen is wel een ander verhaal. Tot ik 3 jaar geleden bedacht dat we er ook een tijdelijke periode zouden kunnen wonen. Het huis in Nederland zouden we verkopen, het plan was om 8 maanden in Oostenrijk te blijven en ondertussen op zoek te gaan naar een nieuw huis. Ja, het was een beetje naïef gezien de ontplofte huizenmarkt. We gingen het “gewoon” doen.
Dat “gewoon” is niet zo simpel als je met 2 leerplichtige kinderen tijdelijk naar het buitenland wilt. Dat betekent concreet dat je je volledig moet uitschrijven in Nederland. Het verschilt eigenlijk niet veel met een permanente emigratie. Voor ons was het duidelijk: we gaan 8 maanden en de kinderen moeten gewoon bij terugkomst kunnen doorstromen naar de volgende klas. Na wat research had ik ontdekt dat dit mogelijk was via de Wereldschool. Zo konden de kinderen toch alle vakken met officiële citotoetsen volgen en kregen ze les van een online juf.
Deze periode dat wij in Oostenrijk verbleven, hebben we als zeer fijn ervaren. We waren vaker compleet als gezin en mijn man was niet meer weg voor werk. Vooral de omgeving, ruimte en rust waren heerlijk en maakten ook veel indruk. Na deze fantastische ervaring kwamen we weer terug en pakten ons oude leventje (weliswaar zonder nieuw huis, maar inwonend bij mijn schoonouders) weer op.
Tot een half jaar later mijn man vertelde dat het noodzakelijk was voor het bedrijf om te gaan wonen in Oostenrijk. En dat hij zelf daar ook graag wilde wonen om vaker compleet te zijn als gezin. Voor mijn gevoel stond ik schaakmat, wat moesten we doen? Ik had het ook als fijn ervaren, maar echt permanent wonen in Oostenrijk…
De oudste had net zijn keuze gemaakt voor de middelbare school en beiden hadden het weer naar hun zin in het vertrouwde dorp. Waar gaan we ze in meenemen? Of beter gezegd, wat gaan we ze aandoen? Na veel gesprekken met mijn man, konden we eigenlijk maar 1 conclusie trekken. De voordelen voor ons gezin en ook voor mijn werk als wandelcoach waren groter dan dat ene grote nadeel. Namelijk het missen van onze familie en vrienden. En toch ook het verdriet te zien bij onze dierbaren dat je naar het buitenland vertrekt. Het wordt onderschat wat jij met deze beslissing teweegbrengt bij anderen en hoe je hiermee om zou kunnen gaan. En dan komt het gesprek voor wie alles gaat veranderen. We moesten het gaan vertellen tegen de kinderen en dat was de grootste drempel van het gehele proces. Ze waren qua leeftijd op het randje om te emigreren zoals wordt geadviseerd.
Tijdens dit gesprek met de kinderen vlogen de scheldwoorden om onze oren, woede bij de een, groot verdriet bij de ander. Destijds hadden we ons goed voorbereid hoe we dit gesprek aan zouden pakken en welke emoties dit los zou maken. Gelukkig had ik mijn man goed op zijn hart gedrukt dat we ruimte moesten geven om dit te verwerken, want hij wilde al na 3 minuten de gehele emigratie cancelen. Het was voor de kinderen een soort rouwproces (maar wel met papa en mama, naar een bekende plek) en langzaamaan kwam de acceptatie.
Nu gingen we voor 'het echie'. Dat betekent dat je aan alle instanties moet doorgeven dat je nu ook financieel gaat emigreren. Gelukkig kan je online genoeg checklists terugvinden. En toen was het moment daar: de vrachtwagen vol met onze spullen vertrok uit Nederland. Gelukkig hadden we eerst nog de zomervakantie om te landen in ons nieuwe land, maar daarna begon toch echt het nieuwe leven.
Het was een uitdaging om de kinderen naar school te brengen tijdens de eerste maanden. Niet alleen spraken ze in deze regio Duits, maar ook het lokale dialect, wat neerkomt op twee nieuwe talen die de kinderen eigen moesten maken. Gedurende deze tijd waren er zeker momenten waarop ze heimwee hadden naar het vertrouwde Nederland. Vooral na bezoek aan huis voelde die nostalgie extra intens. Hoewel we hun heimwee niet volledig konden wegnemen, beseften we dat we zelf ook af en toe met dezelfde gevoelens kampten. Dat is helemaal oké; we begrepen dat dit bij de ervaring hoort.
Inmiddels zit het nieuwe schooljaar er al bijna op en zoals mijn dochter zegt: het lijkt wel alsof ik hier pas een week naar school ga. En zo voelt het voor ons ook. Het afgelopen jaar is voorbijgevlogen. Het leven is hier rustiger, simpeler en traditioneler. Ik zeg niet beter, maar anders. De kinderen zijn echt super opgevangen door zowel de school als andere kinderen. Ze praten inmiddels beter Duits dan papa en zelfs het dialect hebben ze onder de knie. Ze klinken als echte "Pinqzauers". De kinderen zijn duidelijk, zij willen hier voor altijd blijven wonen.
Met de kinderen gaat het goed, dus nu is er meer ruimte voor mij. Mijn droom om coachingreizen in de bergen te realiseren is werkelijkheid geworden en ik geniet van elke wandeling. Het afgelopen jaar hebben we veel bezoek gehad, wat vast minder zal worden, maar voor nu is het heel fijn voor het gewenningsproces.
Blijven we hier permanent wonen? Geen idee. Voelt het voor nu goed? Ja. Zou ik anderen emigreren aanbevelen? Jazeker, met deze volgende tips. Neem de beslissing zonder anderen uit je omgeving hierbij te betrekken. Het is jullie keuze. Als het mogelijk is, zorg dat je er voor de kinderen kan zijn in de eerste periode en een rustige basis kan bieden. Maar vooral “gewoon” doen als jullie het willen. Als het gevoel goed zit, volgt de praktische kant daarna. Hoe definitief de keuze van emigreren daadwerkelijk is? Er is altijd een weg terug. En dat mag ook.
