Burnout (of andere klachten) & kinderwens

Er zijn inderdaad gevallen van mensen voor wie kinderen op de wereld zetten geen goed idee is. Dat is verdrietig, maar soms echt beter. Zowel voor de ouders als voor het kind dat er dan niet komt.
En soms overkomen je dingen terwijl je al kinderen hebt. Dan doe je het ermee en maak je er naar eer en geweten het beste van.

absor schreef op 28-10-2024 om 18:57:

zou het een realistisch doel zijn om te zeggen; eerst moet ik weer in staat zijn om te werken, en pas dan ben ik ook klaar voor het moederschap?

Even een ander geluid, alhoewel ik ook mijn twijfels heb of je kinderen moet krijgen op het moment dat je psychisch nog erg instabiel bent. 

Ik ben er van overtuigd dat er mensen zijn die beter op hun plek zijn thuis met kinderen dan in een baan met deadlines, moeilijke collega's en dergelijke, en dat het heel veel uitmaakt of je een baan hebt die bij je past. Niet dat ik mezelf maatgevend wil noemen maar thuis zijn met de kinderen lag mij goed, ik heb dat altijd erg leuk gevonden en het was me nooit teveel; ook was het fijn om de rust en ruimte te hebben om alle regeldingen te doen. Ik ken wel meer mensen (enkele (tijdelijke) thuisblijfmoeders en twee thuisblijfvaders) die dat ook zo ervaren. Wel merendeels mensen die graag met kinderen werken trouwens, graag thuis zijn, zich niet graag laten opjagen, redelijk introvert zijn en dergelijke. Allemaal ook ADD'erig, wat ik ook bij mezelf herken. Ik zie een van mijn kinderen ook nog wel thuisblijfvader worden later. 

Toen ik weer buiten de deur ging werken had ik niet direct iets gevonden wat mij me paste en lonkte een ontspannen en gezellig leven met de kinderen thuis best wel. Moet ik wel zeggen dat we geluk hebben gehad met de kinderen, die over het algemeen meegaand zijn en goed met elkaar op kunnen schieten. 

troelahoep schreef op 30-10-2024 om 22:53:

[..]

Even een ander geluid, alhoewel ik ook mijn twijfels heb of je kinderen moet krijgen op het moment dat je psychisch nog erg instabiel bent.

Ik ben er van overtuigd dat er mensen zijn die beter op hun plek zijn thuis met kinderen dan in een baan met deadlines, moeilijke collega's en dergelijke, en dat het heel veel uitmaakt of je een baan hebt die bij je past. Niet dat ik mezelf maatgevend wil noemen maar thuis zijn met de kinderen lag mij goed, ik heb dat altijd erg leuk gevonden en het was me nooit teveel; ook was het fijn om de rust en ruimte te hebben om alle regeldingen te doen. Ik ken wel meer mensen (enkele (tijdelijke) thuisblijfmoeders en twee thuisblijfvaders) die dat ook zo ervaren. Wel merendeels mensen die graag met kinderen werken trouwens, graag thuis zijn, zich niet graag laten opjagen, redelijk introvert zijn en dergelijke. Allemaal ook ADD'erig, wat ik ook bij mezelf herken. Ik zie een van mijn kinderen ook nog wel thuisblijfvader worden later.

Toen ik weer buiten de deur ging werken had ik niet direct iets gevonden wat mij me paste en lonkte een ontspannen en gezellig leven met de kinderen thuis best wel. Moet ik wel zeggen dat we geluk hebben gehad met de kinderen, die over het algemeen meegaand zijn en goed met elkaar op kunnen schieten.

Ik begrijp je zeker. En ik ken ook mensen die beter thuisblijf ouder zijn dan werkende ouder.  En als je een partner hebt die daarvoor kan en wil zorgen is het ook goed natuurlijk  

maar als je kijkt objectief kijkt dan is een kindje zwaarder dan een baan. Een baan kent namelijk vrije dagen, een heleboel.  En er zijn ook banen zonder deadlines of moeilijke collega’s.  Dus realistisch gezien als je nu geen baan aankan, is het verstandig om dan zwanger te worden. 

absor schreef op 30-10-2024 om 23:58:

[..]

Ik begrijp je zeker. En ik ken ook mensen die beter thuisblijf ouder zijn dan werkende ouder. En als je een partner hebt die daarvoor kan en wil zorgen is het ook goed natuurlijk

maar als je kijkt objectief kijkt dan is een kindje zwaarder dan een baan. Een baan kent namelijk vrije dagen, een heleboel. En er zijn ook banen zonder deadlines of moeilijke collega’s. Dus realistisch gezien als je nu geen baan aankan, is het verstandig om dan zwanger te worden.

Ja, maar dan is dus de vraag waarom TO een burnout heeft gekregen. Was dat door een baan? Was dat door studie? Ik heb niet alles nauwkeurig gelezen, maar ik zie in elk geval in de openingspost dat ze al op jonge leeftijd burn out raakte, maar niet waardoor. Nouja, ik vang iets op van perfectionisme en/of controledrang. 

Bijna iedereen gaat hier gaat ervan uit dat TO onderuit is gegaan door werk, en jij zegt ook dat objectief gezien een kind zwaarder is dan een baan, maar dat is een beetje tunnelvisie en ik denk dat er geen objectiviteit in die zin. Jij vind een baan makkelijker dan de zorg voor een kind, ik vind mijn kinderen 100x makkelijker dan de meeste banen die ik heb geprobeerd in het leven. En sommige banen zijn niet moeilijk, maar wel eentonig of anderzins vervelend wat ook veel stress kan geven bij het vooruitzicht dat je dit jaren moet doen. 

En omdat het het mijn kinderen zijn, zijn de minder makkelijke aspecten díe ze hebben, geen grote last. Net als dat je van een aardige collega veel meer kunt hebben dan van iemand die je niet graag mag. 

troelahoep schreef op 31-10-2024 om 00:30:

[..]

Ja, maar dan is dus de vraag waarom TO een burnout heeft gekregen. Was dat door een baan? Was dat door studie? Ik heb niet alles nauwkeurig gelezen, maar ik zie in elk geval in de openingspost dat ze al op jonge leeftijd burn out raakte, maar niet waardoor. Nouja, ik vang iets op van perfectionisme en/of controledrang.

Vrijwel niemand krijgt een burnout door enkel werk. Als je de holistische kijk op een burnout pakt zijn er 3 oorzaken:
- niet genomen rouw
- gebrek aan passie
- plekverwarring (in de zin dat je niet de rol hebt die je bij je geboorte had)

(Bron: Boek van burnout naar levenseinde. Echt een aanrader vond ik dat trouwens To)

troelahoep schreef op 31-10-2024 om 00:30:

[..]

Ja, maar dan is dus de vraag waarom TO een burnout heeft gekregen. Was dat door een baan? Was dat door studie? Ik heb niet alles nauwkeurig gelezen, maar ik zie in elk geval in de openingspost dat ze al op jonge leeftijd burn out raakte, maar niet waardoor. Nouja, ik vang iets op van perfectionisme en/of controledrang.

Bijna iedereen gaat hier gaat ervan uit dat TO onderuit is gegaan door werk, en jij zegt ook dat objectief gezien een kind zwaarder is dan een baan, maar dat is een beetje tunnelvisie en ik denk dat er geen objectiviteit in die zin. Jij vind een baan makkelijker dan de zorg voor een kind, ik vind mijn kinderen 100x makkelijker dan de meeste banen die ik heb geprobeerd in het leven. En sommige banen zijn niet moeilijk, maar wel eentonig of anderzins vervelend wat ook veel stress kan geven bij het vooruitzicht dat je dit jaren moet doen.

En omdat het het mijn kinderen zijn, zijn de minder makkelijke aspecten díe ze hebben, geen grote last. Net als dat je van een aardige collega veel meer kunt hebben dan van iemand die je niet graag mag.

Lees jij andere reacties als ik ? Ik lees meerdere mensen die adviseren de reden van de 2 burnouts eerst te onderzoeken , to is eind 20 en al 2 keer langdurig uitgevallen en meerdere mensen vragen ook aan to of er niet meer speelt dan werkdruk 

Ik was 21, had geen opleiding, geen baan, woonde bij mijn ouders en mijn vrouw werd zwanger.. Is allemaal goed gekomen..We zijn nog steeds samen, en inmiddels 3kids. persoonlijk ken ik heel veel mensen die plannen en nog steeds geen kinderen hebben.. Of je gaat er gewoon voor of je doet het niet, het leven komt zoals het komt, niemand kan in de toekomst kijken. Zo denk ik er over tenminste. 

ux90 schreef op 31-10-2024 om 07:23:

Ik was 21, had geen opleiding, geen baan, woonde bij mijn ouders en mijn vrouw werd zwanger.. Is allemaal goed gekomen..We zijn nog steeds samen, en inmiddels 3kids. persoonlijk ken ik heel veel mensen die plannen en nog steeds geen kinderen hebben.. Of je gaat er gewoon voor of je doet het niet, het leven komt zoals het komt, niemand kan in de toekomst kijken. Zo denk ik er over tenminste.

To is mentaal niet stabiel , het leven komt zoals het komt maar eerst goed voor jezelf kunnen zorgen is wel een pre als je bewust kiest voor het ouderschap.

ux90 schreef op 31-10-2024 om 07:23:

Ik was 21, had geen opleiding, geen baan, woonde bij mijn ouders en mijn vrouw werd zwanger.. Is allemaal goed gekomen..We zijn nog steeds samen, en inmiddels 3kids. persoonlijk ken ik heel veel mensen die plannen en nog steeds geen kinderen hebben.. Of je gaat er gewoon voor of je doet het niet, het leven komt zoals het komt, niemand kan in de toekomst kijken. Zo denk ik er over tenminste.

Dit is toch een totaal andere situatie dan iemand die 2 keer een ernstige mentale crisis heeft en waarbij de 2e keer nog niet voorbij is

troelahoep schreef op 31-10-2024 om 00:30:

[..]

Ja, maar dan is dus de vraag waarom TO een burnout heeft gekregen. Was dat door een baan? Was dat door studie? Ik heb niet alles nauwkeurig gelezen, maar ik zie in elk geval in de openingspost dat ze al op jonge leeftijd burn out raakte, maar niet waardoor. Nouja, ik vang iets op van perfectionisme en/of controledrang.

Bijna iedereen gaat hier gaat ervan uit dat TO onderuit is gegaan door werk, en jij zegt ook dat objectief gezien een kind zwaarder is dan een baan, maar dat is een beetje tunnelvisie en ik denk dat er geen objectiviteit in die zin. Jij vind een baan makkelijker dan de zorg voor een kind, ik vind mijn kinderen 100x makkelijker dan de meeste banen die ik heb geprobeerd in het leven. En sommige banen zijn niet moeilijk, maar wel eentonig of anderzins vervelend wat ook veel stress kan geven bij het vooruitzicht dat je dit jaren moet doen.

En omdat het het mijn kinderen zijn, zijn de minder makkelijke aspecten díe ze hebben, geen grote last. Net als dat je van een aardige collega veel meer kunt hebben dan van iemand die je niet graag mag.

Jazeker de vraag is waarom. En de hoop is dat TO nog terugkomt. Maar gezien de informatie die ze nu heeft gegeven was het niet door een baan. Dat ze haar werk niet meer aankon was enkel het gevolg en niet de oorzaak lijkt het nu 

Hoi Samanthaaa, je bent stil. Ik snap het, je wilt graag een kind, maar de reacties zijn voornamelijk negatief. Ik denk er ook zo over.

Omdat ik vermoed dat je ondanks al die adviezen er misschien toch voor wilt gaan, wil ik je nog wat meegeven ter overweging.

Ik ben heel positief ingesteld, al zou je dat met wat ik ga schrijven misschien niet denken. Inmiddels begrijp ik dat positief ingestelde mensen juist heel goed vooruitkijken naar wat er mis kan gaan.

Daar gaan ze dan oplossingen voor bedenken of ze accepteren dat risico. En daarna kunnen ze vrolijke en positief verder leven.

Omdat ik denk dat jij met twee lange burnouts op zo jonge leeftijd beter nog niet aan een zwangerschap begint, maar eerst aan jezelf werk, loop je niet alleen een risico voor je kind maar ook voor jezelf.

Het zou nl. kunnen dat jij en je man zo graag een kind willen dat jullie het toch gaan proberen. Het kan ook zijn dat je besluit sowieso thuisblijfmoeder te worden of je wordt het zodra combineren te zwaar is (hopelijk voor je een volgende ef nog ergere burnout krijgt). Het kan zijn dat je zo een aantal jaren niet werkt en voor je kind of kinderen zorgt.

En dan is het toch zo zwaar, dat jullie relatie eronder lijdt (kan zonder of evt. toch met een burnout zijn).

Het kan dan ook zijn dat jouw man het niet meer trekt, een relatie waar hij naast zijn baan erg veel voor 1 of meer kinderen moet zorgen en voor zijn labiele/burn out vrouw (of zelfs als je niet burn out bent kan de relatie mis gaan, dus dit advies, althans het tweede deel ervan, geldt voor alle vrouwen die thuisblijfmoeder worden).

Stel hij wil dan scheiden. Hoe wordt het dan? De eerste vraag is of jullie de zorg dan 50-50 kunnen delen? Kan jij dat dan aan of is dat nog te veel voor jou? Dus kan het zijn dat je de kinderen dan nog minder dan 50% bij je kunt hebben?

Denk goed over dit scenario na, het lijkt me dat dit serieus kan gebeuren. Veel relaties worden naar de komst van een of (ik denk vooral) meer kinderen minder goed dan daarvoor.

En stel jullie gaan uit elkaar. Hoe gaat dat financieel als jij daarvoor niet of weinig werkt? De combinatie met een baan met volwaardig inkomen lijkt immers niet realistisch.

Tegenwoordig krijg je 5 jaar partneralimentatie. Hoe ga je dat na die tijd redden met 1 of meer kinderen?

Wees je ervan bewust dat je een groot risico neemt als je in jouw situatie toch zwanger wordt en stopt met werken if in een kleine baan werkt, wat voor financieel ongewisse toekomst he tegemoet gaat.

Dit niet fijne scenario kan je wel ondervangen. Je kunt nl., als jullie besluiten toch zwanger te willen worden, met je man afspreken (en dat natuurlijk heel goed schriftelijk vastleggen met handtekening en datum, liefst even door jurist laten checken dat het eenduidig geformuleerd is) dat je man jou niet 5 jaar partneralimentatie betaalt, maar in elk geval tot de jongste 18 jaar is. Daarnaast zal hij voor de kinderen kinderen kinderalimentatie moeten betalen, maar het gaat natuurlijk ook over jouw levensstandaard. Sowieso goed om dit ook met hem te bespreken, zodat hij zich ook bewust is van de druk die er op hem komt te liggen om te blijven werken en jou te onderhouden, en ook als het mis gaat tussen jullie.

Misschien geen leuk mogelijk vooruitzicht en geen leuk gesprek met je man, maar ik hoop dat jullie bovenstaande meenemen in jullie beslissing. Succes en sterkte met de beslissing, want ik snap je wens. Hopelijk kies je voor ‘verstandig zijn’ en ga je eerst hard aan jezelf werken. 

troelahoep schreef op 30-10-2024 om 23:29:

Aanvulling: ik had nog geen idee of ik kinderen wilde voor ik een serieuze relatie kreeg, maar ik heb jonge kinderen altijd wel geinig gevonden en kinderdingen ook. Ik hoor hier van veel mensen dat ze het opvoeden heel zwaar vinden, noemen allerlei nadelen die ikzelf geen nadelen vind. Ik vond 's nachts baby's voeden, kinderen naar zwemles brengen, schooltraktaties maken, met lego spelen, speelgoed sorteren en noem maar op juist behoorlijk leuk allemaal (in tegenstelling tot veel andere ouders, die toch veel van hun kinderen houden). Het is natuurlijk alleen ontspannen in combinatie met weinig anders omhanden: een kleine baan en wat vrijwilligerswerk voor de contacten met de buitenwereld, geen drukke baan met veel verantwoordelijkheid.

Het is heel persoonsafhankelijk of bepaalde dingen zwaar vallen inderdaad, dat is natuurlijk voor iedereen weer anders. Het lastige is alleen dat je met een kind van te voren moeilijk kan inschatten voor wat voor soort belasting je precies kiest. Het is onomkeerbaar en 24/7, dat staat vast, maar verder...

Ik vind het ook super relaxt nu het allemaal goed gaat. Lekker samen aanrommelen, boekjes lezen, torens bouwen, buiten door de plassen stampen. Muziekje aan en dan een doekje door de keuken terwijl mijn zoon met een eigen doekje achter me aan hobbelt. En dan midden op de dag nog 2,5 uur rust voor mezelf én vanaf 19.00 de hele avond. Heerlijk!

Hoe anders was het toen het nog niet goed ging. Fysiek en mentaal in de kreukels na een loodzware bevalling, met een huilbaby die pijn had en niet sliep. Nooit een moment van rust of stilte, nooit even rustig slapen, overal pijn, eindeloos piekeren wat we toch fout deden, afreageren op elkaar omdat we er allebei zo doorheen zaten, nergens meer aan toekomen, bij alle gelegenheden afgezonderd van de rest met je huilende baby, niemand die écht begrijpt wat je meemaakt. Daar heb ik dus een burn-out aan overgehouden.

En je man kan ook iets gebeuren, mijn man kreeg een verkeersongeluk met  flinke lichamelijke schade toen ik zwanger was en ons kindje had gezondheidsproblemen de eerste maanden ... als je dan zelf niet stabiel bent stort je roze wolk snel in.

Ik ben nu begin 30 maar had 5 jaar geleden deze situatie niet aangekund terwijl ik nu echt ondanks alles( en mijn man)ook ontzettend geniet van ons leven met die kleine

Jillz schreef op 29-10-2024 om 13:48:

TO ik was mentaal heel sterk. Toch zit ik sinds enige tijd thuis met een burnout. Veroorzaakt door het hectische gezinsleven met een zorgenkindje.

Het is vreselijk om in een burnout te zitten en kinderen te hebben. Want ik kan ze nu niet geven wat ze nodig hebben. Ik hou zielsveel van ze. Ondanks dat het retezwaar is geniet ik enorm veel van ze. En misschien dat dat mijn burnout soms iets verlicht. Maar mijn kinderen hebben er wel last van. Ze zijn beide nog heel erg jong, maar de oudste heeft veel last van schuldgevoelens en gedraagt zich inmiddels veel te verantwoordelijk voor haar leeftijd.

We hebben een fantastisch netwerk en we krijgen heel erg veel hulp. Ook de kinderen worden ontzettend vaak opgevangen door anderen. Worden verwend, gaan leuke dingen doen etc. Maar aan het eind van de dag missen ze aandacht van hun ouders. En de oudste heeft heel goed door dat ze wordt meegenomen op een uitje, omdat haar ouders haar te druk vinden. Om nog maar te zwijgen over het regelen/aansturen van al deze hulp. Want iedereen vraagt wat kunnen we doen om te helpen. Er is niet iemand die alle lieve appjes beantwoord en de hulp coördineert.

Echt ik begrijp je wens. En ja je leven kan er leuker en beter op worden met kinderen. Alleen realiseer je dat we allemaal een mooi beeld hebben van het ouderschap. Een gezond kindje, waar je heerlijk mee kunt kroelen, dat vrolijk in de speeltuin speelt, dat je dingen kunt leren etc. Maar soms valt de werkelijkheid vies tegen. Dan heb je bijvoorbeeld een huilbaby, waarbij je het idee hebt dat je een slechte ouder bent. Of wordt het te vroeg geboren en maak je je zorgen of het ooit nog goed komt. Of zoals in ons geval is je kindje niet gezond. Ook dan moet je er mee zien te dealen.

Focus je op behandeling. Als het probleem eenvoudig is los je dat echt wel op binnen nu en twee jaar en heb je nog tijd zat voor een kinderwens. Als het probleem te complex is om op te lossen binnen die twee jaar, dan gaat een baby de problemen ook niet oplossen.

Ik kan eraan toevoegen dat het ook al vreselijk is als je niet in een burn out zit, maar er wel doorheen zit. Mijn kind heeft daar ook last van gehad. Een kind zonder medische achtergrond, zonder bijzondere perikelen. 

Ik vind een kind hebben echt heel heftig en wij hebben met een reden geen tweede. Jammer, maar dat kon ik niet aan en ik was echt heel sterk en kon heel veel aan. Ik wist ook: ik kan dit helemaal alleen aan. Als ik jou was zou ik minstens een paar jaar wachten en zéker lange tijd hersteld zijn.

wat betreft helemaal alleen: mijn partner kreeg een auto-ongeluk toen ik 7 maanden zwanger was. Hij was wonder boven wonder ongedeerd, maar het was wel zo’n ongeluk dat het ook heel anders had kunnen aflopen. Het heeft een reden dus, maar een kind nemen omdat je partner wel de helft doet, vind ik wat onverstandig.