Eerste afspraak fertiliteitsarts
Hoi allemaal,
Na meer dan een jaar proberen zwanger te worden zonder succes hebben mijn partner en ik binnenkort onze eerste afspraak bij een fertiliteitsarts.
De afspraak staat al een tijd, maar nu deze nadert vind ik het toch best spannend. Ik denk dat dat komt omdat ik geen goed idee heb van wat me te wachten staat.
Zowel praktisch heb ik, denk ik, geen duidelijk beeld; welke onderzoeken krijgen we wanneer? wanneer krijgen we daar de uitslagen van? Wordt er meteen iets gedaan? Moeten we eerst nog langer proberen of maken ze meteen een plan of is dat hetzelfde?
Maar ook heb ik geen idee wat me te wachten staat in de toekomst zelf: Misschien gaat het toch nog een keer spontaan lukken, misschien staan we aan het begin van een lang traject. Het kan natuurlijk alle kanten nog op en hoewel ik aan de ene kant hoopvol ben en positief probeer te blijven, maak ik me ook zorgen en wordt het zwanger worden voor mij steeds meer een rollercoaster.
De laatste maanden werd de teleurstelling van de negatieve zwangerschapstesten steeds groter en verdrietiger en vind ik het hele 'zwanger worden' niet meer zo leuk. Soms heb ik een fijne periode waarin ik het goed kan relativeren en dan besluit ik ook dit vast te houden, maar vaak lukt het dan toch niet dat vast te houden in het tweede deel van mijn cyclus. Ook de goedbedoelde adviezen van sommige mensen vind ik steeds lastiger te verdragen; "laat het los" "het komt wanneer het komt" "vooral niet erover stressen, dan komt het vanzelf"
Natuurlijk horen wij vast wel van de arts zelf wat ons ongeveer te wachten staat in praktische zin, maar ik ben benieuwd naar ervaringsverhalen en wellicht ook wel tips om hoe ik om kan gaan met de teleurstellingen, goedbedoelde adviezen (die dus niet altijd lekker vallen) uit mijn omgeving, zwangerschapsaankondigingen die me af en toe toch even uit het veld slaan (hoezeer ik het anderen ook gun) en misschien welke vragen we niet moeten vergeten te stellen bij onze eerste afspraken.
Uiteraard weet ik dat er stellen zijn die veel langer bezig zijn (geweest) met zwanger worden. Misschien stel ik me in hun ogen ook wel aan met ons 'pas' een jaar proberen. Ik hoop in ieder geval niemand voor het hoofd te stoten.
Ik maak van heel dichtbij meerdere fertiliteitstrajecten mee. Bij iedereen anders wat ze doen. Ik zou me vooral concentreren op samen vragen stellen, rust proberen te vinden en je een beetje voor te bereiden op hoe ver je wel of niet wil gaan.
Dit laatste klinkt verstandig (en is het ook) maar in mijn ervaring ging je steeds verder, ook dingen die je eigenlijk eerder niet wilde, want als je het niet deed was alle ellende ervoor ook voor niks. Bij ons is uiteindelijk de vierde IVF (na 8x IUI en een miskraam met 20 weken) geëindigd in een voldragen zwangerschap. Ik was toen 36.
Zijn er nog geen onderzoeken gedaan door huisarts of gynaecoloog? In dat geval zal er wel onderzocht worden of het zaad van je partner genoeg zaadcellen bevat en ook onderzoeken bij jou om lichamelijke beperkingen uit te sluiten. Vragen over je cyclus lijken me ook van belang als dit nog niet eerder aan de orde is gekomen. Aan de hand daarvan zal er waarschijnlijk een behandelplan komen. En natuurlijk kunnen jullie ook vragen stellen aan die arts.
Zelf heb ik een onderzoek gehad waarbij gekeken werd of mijn eileiders toegankelijk waren (ja) en op den duur een laparoscopie, dit uiteraard wel pas na een aantal iui behandelingen en ook hormonen om meer eicellen te laten rijpen. En het klopt wat AlisonH hierboven schreef, vaak ga je toch steeds een stapje verder dan je ooit verwacht had want hier ook ivf, al was er gelukkig maar 1 behandeling nodig die dan ook nog een voldragen zwangerschap opgeleverd heeft.
Het moeilijke aan de medische molen is dat je nooit de zekerheid hebt dat een behandeling zal aanslaan en uiteraard eindigen een aantal zwangerschappen ook in een miskraam.
"Uiteraard weet ik dat er stellen zijn die veel langer bezig zijn (geweest) met zwanger worden. Misschien stel ik me in hun ogen ook wel aan met ons 'pas' een jaar proberen. Ik hoop in ieder geval niemand voor het hoofd te stoten."
Als je zwanger wilt worden duurt elke maand te lang, verontschuldig je niet voor jullie wens en verlangen.
Ik heb persoonlijk geen ervaring, maar er zijn genoeg anderen die dat wel hebben en daarom hoop ik dat je alle antwoorden op je vragen krijgt. Sterkte
Bedankt voor jullie reacties. We zijn inderdaad al bij de huisarts geweest. We weten dat het zaad van mijn partner goed is. Ik heb iedere maand een ovulatie en wat ook positief lijkt is dat het helemaal in het begin meteen raak was. Helaas werd dat een hele vroege miskraam, maar toch geeft dat me wel houvast. Een bevruchting is dus een keer gelukt. Maar of een eerdere bevruchting überhaupt garantie geeft dat het nog een keer spontaan lukt? Tot nu toe dus niet, maar dat wil ik in ieder geval vragen aan de arts.
Ik ben trouwens 31 en mijn partner is 33
AlisonH schreef op 01-04-2023 om 14:10:
Dit laatste klinkt verstandig (en is het ook) maar in mijn ervaring ging je steeds verder, ook dingen die je eigenlijk eerder niet wilde, want als je het niet deed was alle ellende ervoor ook voor niks. Bij ons is uiteindelijk de vierde IVF (na 8x IUI en een miskraam met 20 weken) geëindigd in een voldragen zwangerschap. Ik was toen 36.
Wat een heftig traject hebben jullie doorlopen. Ik kan me goed voorstellen dat je op een gegeven moment steeds je grens verlegt. De wens is gewoon zo groot en je bent dan al zo ver gegaan. Een miskraam met 20 weken lijkt me verschrikkelijk en een nachtmerrie 
Ik ben blij om te lezen dat jullie na alles uiteindelijk een gezond kindje hebben gekregen!
Laat in ieder geval de vergelijking met andere stellen los. Dit is jullie traject en iedereen gaat zijn eigen weg. Een jaaris langer dan gemiddeld. En het is erg jammer van de tijd als jullie iedere blijven proberen terwijl dat zinloos blijkt te zijn.
Ze gaan in gesprek en vaak is er bloedonderzoek, zaad onderzoek, een inwendige echo en dan na enige tijd een nieuw gesprek met een behandelplan.
Opmerkingen van onwetende omstanders zijn goed bedoeld maar volledig zinloos. Je kunt "niet" eraan denken. En je krijgt ook geen baby van loslaten. Dat soort uitspraken nemen jullie niet serieus en daar mag je best wat van zeggen. Verder kan je zaken voortaan beter voor jullie zelf houden.
bij de eerste afspraak vooral veel vragen over onze voorgeschiedenis etc. Er werd een inwendige echo gemaakt. Daarna afspraak bloedonderzoek voor mij en zaadonderzoek vriend. Bij volgende afspraak kregen we daar uitslag van.
Bij ons heeft het twee jaar geduurd voordat het lukte. Geen medisch traject, dus daarmee geen ervaring. Ik durf ook echt niet te zeggen of we dat hadden gedaan en hoe ver we daarin waren gegaan.
En nee, van loslaten of niet aan denken word je niet zwanger. Je kunt niet heel graag een kindje willen, regelmatig gemeenschap hebben op geplande tijden en zonder anticonceptie en dan niet bezig zijn met zwanger worden. Dat soort bullshit kun je rustig naast je neerleggen. Ja, er zijn mensen die tussen of na meerdere trajecten toch spontaan zwanger raken, maar dat lijkt me meer geluk dan wijsheid of een bewuste strategie.
Na een jaar zelf proberen zijn wij door de huisarts doorgestuurd naar de fertiliteitsarts. Hier werd het zaad van man gecontroleerd, werd er bloed geprikt en een echo gemaakt. Daarnaast werd er aan de hand van een kansberekening gekeken wat de kans was dat ik spontaan zwanger zou raken of via een traject. De kans dat ik nog zelf zwanger zou raken was op dat moment groter, dus wij kregen eerst het advies van de arts nog zelf te proberen. Uiteindelijk lukte dat niet en zijn nog mijn eileiders doorgespoten en kwamen we in aanmerking voor een behandeling. Hier ben ik gelukkig zwanger van geraakt.
Ook al ben je in je eigen ogen nog ‘maar’ een jaar bezig. Je hebt een wens die je graag in vervulling ziet gaan. Waarbij je niet weet of dat gaat lukken en dat is soms best pittig. Je mag het ook lastig vinden als anderen wel zwanger raken, ook al gun je het de ander. Je gunt het jezelf ook zo graag! En zwanger proberen te worden is op een gegeven moment helemaal niet zo leuk. Vooral als het na een jaar niet lukt en elke maand rond je eisprong het een ‘moeten’ is geworden. Er is niks romantisch meer aan.
Mij heeft het ook geholpen om te blijven praten met elkaar, maar ook met anderen. Wij waren heel open over ons traject en wat dit met zich meebracht. Ik heb ook alle stappen in het traject voor mijzelf opgeschreven in een soort dagboek. Er zijn ook fora waar je kunt praten met vrouwen die in hetzelfde schuitje zitten. Ook wij kregen het advies om het los te laten en bv lekker op vakantie te gaan. Vooral van mensen die zo zwanger waren en geen idee hadden hoe het is om in het traject te zitten. Maar zo werkt het natuurlijk niet. Dan boden fertiliteitsartsen wel een vakantie aan ipv een behandeling.
Succes binnenkort bij de eerste afspraak. Ik vond het zelf wel fijn dat die er was. Dan had ik het gevoel dat we wat stappen aan het maken waren en stonden we niet helemaal stil.
Alle vragen die je nu hebt kun je ook opschrijven en meenemen naar het gesprek. Stel alles wat je wilt weten, daar zijn de artsen ook voor. En ze kunnen je daarnaast ook psychische hulp bieden, voor als je het bv fijn vindt met een psycholoog te praten tijdens het traject.
Het is niet niks allemaal. Dus blijf ook goed op jezelf passen!
Om je toch even hoop te geven wij waren al 4 jaar ‘bezig’ en stonden er heel relaxed in maar werden van ontspannen en op vakantie gaan toch echt niet zwanger 😉
We hebben wel een keer een vroege miskraam gehad, wat voor mijn gevoel iig bevestigde dat ik zwanger kon worden. Toch lukte het daarna niet weer om zwanger te worden
Wij startten dus met het fertiliteitsonderzoek waarbij voorgeschiedenis is besproken, bm en eierstokken en eisprong zijn bekeken en zaad van man als eerste stap is onderzocht.
Voor de afspraak voor de uitslag, wist ik al dat het goed zat want toen was ik toch ineens zwanger.
Dit zegt niets over jullie natuurlijk, maar ik denk dat het goed is om het onderzoek te laten doen zodat je in ieder geval weet of er iets aan de hand is en dan kun je daarop acteren.
Wij zijn toch wel zeker 2/3 jaar bezig in totaal. Vorig jaar ook fertiliteitstraject in gegaan. Ze onderzoeken het zaad en daarna gingen ze mijn cyclus 3 maanden lang monitoren. Regelmatig echo of de eisprong eraan kwam, baarmoederslijmvlies checken, vervolgens bloed prikken of eitje daadwerkelijk goed gesprongen is. Dat zat allemaal goed. Vervolgens was de optie IUI of HSG (baarmoederfoto met doorspoelen eileiders). Ben eerst voor HSG gegaan maar dat is helaas niet gelukt. We starten binnenkort met IUI.
Index224 schreef op 02-04-2023 om 17:18:
Wij zijn toch wel zeker 2/3 jaar bezig in totaal. Vorig jaar ook fertiliteitstraject in gegaan. Ze onderzoeken het zaad en daarna gingen ze mijn cyclus 3 maanden lang monitoren. Regelmatig echo of de eisprong eraan kwam, baarmoederslijmvlies checken, vervolgens bloed prikken of eitje daadwerkelijk goed gesprongen is. Dat zat allemaal goed. Vervolgens was de optie IUI of HSG (baarmoederfoto met doorspoelen eileiders). Ben eerst voor HSG gegaan maar dat is helaas niet gelukt. We starten binnenkort met IUI.
Zo hebben wij het ook gehad. Na twee miskramen zijn we het traject ingegaan.
Alleen de HSG was bij mij een hysteroscopie. Ik bleek endometriose te hebben. De derde IUI was daarna raak. Onze dochter is inmiddels 12 jaar.
Lizzyliz schreef op 04-04-2023 om 17:33:
[..]
Zo hebben wij het ook gehad. Na twee miskramen zijn we het traject ingegaan.
Alleen de HSG was bij mij een hysteroscopie. Ik bleek endometriose te hebben. De derde IUI was daarna raak. Onze dochter is inmiddels 12 jaar.
Ah, misschien is hysteroscopie dan ook wel iets voor mij. HSG was voor mij een trauma. Het lukte niet om het vloeistof in te brengen, heb liggen huilen en schreeuwen op de behandeltafel. Endometriose is bij mij ook aannemelijk.. ik heb aan beide eierstokken meerdere cysten, waaronder aan beide kanten een dermoide cyste. Links zal die verwijderd moeten worden.
Inmiddels hebben we de afspraak achter de rug. We krijgen de bekende eerste onderzoeken. Semen analyse bij partner, bloedprikken en een echo. Daarna wordt er een kansberekening gedaan.
Ik ben blij dat we de eerste onderzoeken krijgen, als alles goed is en we moeten nog langer zelf proberen is dat ook goed wat ons betreft. Maar dan weten we het in ieder geval.
Het gesprek zelf heb ik niet echt als prettig ervaren. De arts ging heel erg in op stress en onbewuste angsten die van invloed kunnen zijn op het zwanger worden. Ook nadat wij aangaven dat er absoluut geen stress speelt bleef ze maar doorgaan. Letterlijk het volgende. Arts: 'Heb je stress?' Man: 'Nee.' Arts: 'Maar misschien wel onbewust.'
En
'Ik zie wel eens dat een onbewuste angst ervoor zorgt dat stellen niet zwanger worden'
Vond dat wel vreemd en had dat niet verwacht van een arts. Zeker niet zonder ook maar een uitslag van een onderzoek gezien te hebben. En natuurlijk geloof ik dat stress van invloed is op veel dingen in je lichaam, maar ja laten we eerst eens andere dingen uitsluiten toch..
Misschien is het ook wel bij mij verkeerd binnen gekomen omdat het me nogal hoog zat allemaal. Ik keek uit naar de afspraak en vind dit allemaal natuurlijk ook spannend.
We twijfelen nu of we de vervolgafspraak bij haar inplannen of dat we naar een andere arts vragen omdat ik achteraf me er echt niet fijn bij voel.
