Kinderwens maar geen zwangerschapswens
Mijn vriend en ik waren het er altijd over eens dat we het liefst twee kindjes zouden willen. Mijn eerste zwangerschap was behoorlijk zwaar en ik had letterlijk het idee dat ik 9 maanden lang mijn lichaam heb moeten opofferen. We hebben er een geweldige dochter voor terug gekregen en daar zijn we allebei intens gelukkig mee.
Inmiddels is ze twee jaar. Ik merk dat het bij mijn vriend al een paar maanden begint te kriebelen. Bij mij nog verre van en lang dacht ik dat dat nog wel zou komen.
Tot we deze week onveilige seks hebben gehad tijdens mijn vruchtbare dagen. Ik heb echt letterlijk direct opgezocht waar ik de morning after pil kon halen en daar schrik ik toch wel van. Een tweede kindje is namelijk heel welkom, maar de angst voor nog zo'n zwangerschap houd me enorm tegen. Ik begin me nu toch wel af te vragen of het over een tijdje de wens nog wel groter gaat worden dan de angst.
Ik heb uiteindelijk geen map genomen en hoop heel erg dat het niet raak is. Terwijl ik aan alles merk dat mijn vriend juist heel erg hoopt dat het wel raak is. We kunnen er gelukkig goed samen over praten, maar ik voel me er wel heel klote over.
Is er hier iemand die in dezelfde situatie zit of heeft gezeten?
Patatje15 schreef op 09-11-2021 om 14:22:
[..]
Aanvullend hierop, ik had ook moeite om voor mezelf helder te krijgen of ik nog een wens voor een 2e had, juist omdat ik ook met praktische bezwaren zat (2e keer ivf-traject, zware zwangerschap etc.) en ik merk dat de mensen met een hele sterke wens die bezwaren zo wegwuiven, terwijl bij mij daar de focus op ligt. Ik gun mijn dochter ook alles wat een broertje of zusje potentieel biedt, hoewel ik totaal geen speciale band met mijn sibling had. Maar zoals ook hierboven gezegd, dat weegt uiteindelijk niet zwaar genoeg om nog een kind op de wereld te brengen.
Dat is ook een heftig verhaal.
Ik denk wel dat je daar gelijk in hebt het moet niet tegen elke prijs. Ik weet nog niet precies hoe het voor mezelf zit. Ik zag mijzelf altijd als moeder van twee. Ik ben dol op mijn dochter. En ik dacht dat een nieuwe kinderwens een kwestie van tijd zou zijn.
Dat ik nog geen actieve kinderwens had dat vond ik eigenlijk niet zo gek. Maar dat ik actief de wens heb om het volledig uit te sluiten door een morning after pil te nemen dat had ik niet verwacht. In elk geval stof tot nadenken.
Helemaal eens met Jonagold. Ik kan niet uit ervaring spreken (prima zwangerschappen en bevallingen gehad) maar weet van een collega dat zij tegen hetzelfde aanliep. Zij heeft uiteindelijk professionele hulp gezocht bij het verwerken van haar zwangerschap en traumatische bevalling. Daarnaast heeft ze het zichzelf zo comfortabel mogelijk gemaakt tijdens haar zwangerschap en daarin ook voor zichzelf en haar eigen welzijn gekozen. Een dag pw extra oppas, afspraken met werkgever, extra poetshulp, man en familie extra bijspringen etc.
Onder welke omstandigheden zou je er wel voor gaan? En zou je dan nog twijfelen?
Ik ben bekend met HG, niet bij mezelf maar wel bij een vriendin. Dat is wel echt next level.
Er is wel bij je bekend dat hier medicatie voor is die je al voor je zwangerschap kunt slikken? Zij heeft hier goede ervaringen mee en nog twee kinderen op de wereld gezet, met een heel andere zwangerschap. Heb je je hier goed over laten voorlichten?
Jillz schreef op 09-11-2021 om 14:44:
[..]
Dat is ook een heftig verhaal.
Ik denk wel dat je daar gelijk in hebt het moet niet tegen elke prijs. Ik weet nog niet precies hoe het voor mezelf zit. Ik zag mijzelf altijd als moeder van twee. Ik ben dol op mijn dochter. En ik dacht dat een nieuwe kinderwens een kwestie van tijd zou zijn.
Dat ik nog geen actieve kinderwens had dat vond ik eigenlijk niet zo gek. Maar dat ik actief de wens heb om het volledig uit te sluiten door een morning after pil te nemen dat had ik niet verwacht. In elk geval stof tot nadenken.
Je dochter is ook nog "maar" 2. Ik weet niet hoe oud je bent, maar als er nog tijd is voor jou dan is het ook prima om het tweede kind te krijgen als je dochter ouder is. Het klinkt wel alsof je nog een kind ook voor jezelf wilt. In dat geval zou ik komende tijd gebruiken om de zwangerschap te verwerken en dan denk ik dat je er over een paar maanden heel anders in staat
Ik zag zwanger zijn echt als noodzakelijk kwaad. Het verloop van de eerste zwangerschap zegt ook niks over de tweede in mijn ogen. Bij eerste 16 weken kotsmisselijk geweest, bij 2e welgeteld 1 keer overgegeven.
Fidodido schreef op 09-11-2021 om 15:04:
Onder welke omstandigheden zou je er wel voor gaan? En zou je dan nog twijfelen?
Ik ben bekend met HG, niet bij mezelf maar wel bij een vriendin. Dat is wel echt next level.
Er is wel bij je bekend dat hier medicatie voor is die je al voor je zwangerschap kunt slikken? Zij heeft hier goede ervaringen mee en nog twee kinderen op de wereld gezet, met een heel andere zwangerschap. Heb je je hier goed over laten voorlichten?
Ja inderdaad een HG zwangerschap gehad. Ik wist niets over medicatie voor af, daar ga ik eens naar vragen. Bedankt voor de tip.
In mijn vorige zwangerschap wel medicatie gehad en dat haalde de meeste dagen de scherpe kantjes eraf. Maar het was geen wondermiddel en had ook de nodige nare bijwerkingen. Dus het zou heel fijn zijn als ik iets van tevoren zou kunnen nemen.
Bij mij geen HG maar een hele zware zwangerschap vanwege ernstige bekkeninstabiliteit die al vanaf het eerste trimester aanwezig was. Omdat de kans op herhaling bij een tweede 80 procent is en het bij een tweede ook nog vaak ernstiger is, heb ik heel erg getwijfeld over de tweede. Uiteindelijk was de wens voor een tweede wel heel erg sterk bij mij, maar heb ik duidelijk langer gewacht dan ik zonder dit zou doen. Dat gaf mij tijd om na te denken over mijn twijfels en zorgde ervoor dat de oudste iets meer zelfredzaam was. Vooral die tijd om te twijfelen had ik wel echt nodig om het risico te durven nemen (en man ook, want voor hem is het ook heftig).
Daarnaast hebben we alles ingericht op een moeizame zwangerschap. Dus huishouden, boodschappen, enz. uit handen gegeven. Kind ging veel logeren bij opa en oma. Alleen simpel eten, enz. waardoor de belasting voor mij en mijn man zo laag mogelijk was.
Ook heb ik uitgezocht wat ik kon doen om zo goed mogelijk om te gaan met mijn klachten en die te minimaliseren. In mijn geval dus zo vroeg mogelijk fysio, houdingsaanpassingen, werk aanpassen (dochter is belangrijker dan werk!), bekkenband enz. Daardoor vond ik ondanks ernstiger klachten deze keer, de eerste twee trimesters toch beter te doen dan vorige keer. Dat je weet wat komt hielp mij daarin ook: de schok die ik vorige keer ervaarde (wat overkomt mij nu?!?) was volledig afwezig waardoor ik er beter mee kon dealen.
In het derde trimester ging het bij mij helaas toch mis. Door de klachten kon ik aan het einde van mijn zwangerschap helemaal niets meer, door de pijn sliep ik niet en ik was volledig uitgeput. Daardoor ontwikkelde ik depressieve gevoelens. Wat ik het meest moeilijk vond, was dat ik niet meer voor mijn oudste kon zorgen. Uiteindelijk ben ik ingeleid met 39 weken. Weet dus dat dat ook een optie is bij uitputting/overbelasting.
Dat zorgde er bij mij voor dat de fysieke en psychische klachten verdwenen. Het resultaat ligt nu naast mij en is fantastisch ❤️. Maar ik vond het dus wel heftig en een derde komt er ook om die reden niet: dit ga ik niet nogmaals door....
Bb19bb21 schreef op 09-11-2021 om 16:48:
Bij mij geen HG maar een hele zware zwangerschap vanwege ernstige bekkeninstabiliteit die al vanaf het eerste trimester aanwezig was. Omdat de kans op herhaling bij een tweede 80 procent is en het bij een tweede ook nog vaak ernstiger is, heb ik heel erg getwijfeld over de tweede. Uiteindelijk was de wens voor een tweede wel heel erg sterk bij mij, maar heb ik duidelijk langer gewacht dan ik zonder dit zou doen. Dat gaf mij tijd om na te denken over mijn twijfels en zorgde ervoor dat de oudste iets meer zelfredzaam was. Vooral die tijd om te twijfelen had ik wel echt nodig om het risico te durven nemen (en man ook, want voor hem is het ook heftig).
Daarnaast hebben we alles ingericht op een moeizame zwangerschap. Dus huishouden, boodschappen, enz. uit handen gegeven. Kind ging veel logeren bij opa en oma. Alleen simpel eten, enz. waardoor de belasting voor mij en mijn man zo laag mogelijk was.
Ook heb ik uitgezocht wat ik kon doen om zo goed mogelijk om te gaan met mijn klachten en die te minimaliseren. In mijn geval dus zo vroeg mogelijk fysio, houdingsaanpassingen, werk aanpassen (dochter is belangrijker dan werk!), bekkenband enz. Daardoor vond ik ondanks ernstiger klachten deze keer, de eerste twee trimesters toch beter te doen dan vorige keer. Dat je weet wat komt hielp mij daarin ook: de schok die ik vorige keer ervaarde (wat overkomt mij nu?!?) was volledig afwezig waardoor ik er beter mee kon dealen.
In het derde trimester ging het bij mij helaas toch mis. Door de klachten kon ik aan het einde van mijn zwangerschap helemaal niets meer, door de pijn sliep ik niet en ik was volledig uitgeput. Daardoor ontwikkelde ik depressieve gevoelens. Wat ik het meest moeilijk vond, was dat ik niet meer voor mijn oudste kon zorgen. Uiteindelijk ben ik ingeleid met 39 weken. Weet dus dat dat ook een optie is bij uitputting/overbelasting.
Dat zorgde er bij mij voor dat de fysieke en psychische klachten verdwenen. Het resultaat ligt nu naast mij en is fantastisch ❤️. Maar ik vond het dus wel heftig en een derde komt er ook om die reden niet: dit ga ik niet nogmaals door....
Bedankt voor het delen van je verhaal. Fijn dat je er toch uiteindelijk voor bent gegaan. Wel enorm heftig jouw derde trimester.
Ik herken ook wel wat je zegt dat je bij de eerste zwangerschap zo van de roze wolk wordt afgesmeten. Ik had het allemaal zo anders in gedachten. Misschien dat dat inderdaad bij een tweede zwangerschap helpt omdat je je er al op instelt.
Due-scimmie schreef op 09-11-2021 om 15:53:
Ik zag zwanger zijn echt als noodzakelijk kwaad. Het verloop van de eerste zwangerschap zegt ook niks over de tweede in mijn ogen. Bij eerste 16 weken kotsmisselijk geweest, bij 2e welgeteld 1 keer overgegeven.
Ik hoop zo dat dat bij mij ook zo mag zijn.
Kijk ook eens op zehg.nl. Ernstige HG kan wel verregaande consequenties hebben voor jou of je kindje, dus hopen is niet de goede aanvliegroute. Ik zou hier echt met een gynaecoloog over spreken voor je zwanger wordt, en je opties bepalen.
Komt harder over dan bedoeld, maar helaas ook gezien hoe het (bijna) fout kan gaan.
Ik weet natuurlijk niet hoe erg het was, ben je wel normale termijn bevallen? Kon je nog enigszins functioneren en was dat omdat je t kon of op karakter?
Misschien is mijn reactie te veel vanuit eigen oogpunt, maar ik wens dat niemand toe. Als dat zo is dan mijn excuses, ik wil het zeker niet lastiger maken dan het al is.
Fidodido schreef op 09-11-2021 om 18:28:
Kijk ook eens op zehg.nl. Ernstige HG kan wel verregaande consequenties hebben voor jou of je kindje, dus hopen is niet de goede aanvliegroute. Ik zou hier echt met een gynaecoloog over spreken voor je zwanger wordt, en je opties bepalen.
Komt harder over dan bedoeld, maar helaas ook gezien hoe het (bijna) fout kan gaan.
Ik weet natuurlijk niet hoe erg het was, ben je wel normale termijn bevallen? Kon je nog enigszins functioneren en was dat omdat je t kon of op karakter?
Misschien is mijn reactie te veel vanuit eigen oogpunt, maar ik wens dat niemand toe. Als dat zo is dan mijn excuses, ik wil het zeker niet lastiger maken dan het al is.
Bedankt voor je reactie. Ik heb de normale termijn uitgedragen en dochter had een hoog geboorte gewicht die is dus gelukkig niets te kort gekomen. Daar ben ik heel dankbaar voor, want ik realiseer me dat het ook anders had kunnen zijn.
In het eerste trimester functioneerde ik niet. Ik lag echt fulltime in een donkere kamer met een emmer naast het bed. Zelfs op het punt gekomen dat vriend mij moest wassen omdat ik te zwak was om te zitten. Zo mens onterend. Er zijn momenten geweest dat het zo slecht ging dat ik me realiseerde dat als het niet binnen 24 uur beter zou worden dat ik het kindje niet zou kunnen houden. Gelukkig werd er dan medisch ingegrepen en dan werd het gelukkig weer even iets beter. Vanaf het tweede trimester kon ik weer iets meer maar bleef ik wel afhankelijk van medicatie, in die periode ben ik weer langzaam begonnen met wat werken. Pas vanaf week 30 kon ik stoppen met medicatie en mijn normale leven weer oppakken. In die zin heb ik nog geluk gehad er zijn vrouwen die het 40 weken lang zo slecht hebben.
Ik hoop dat een tweede zwangerschap anders zou zijn, maar daar ga ik niet vanuit. Ik en ook vriend gaan er vanuit dat het minstens even beroerd wordt. En ik houd er ook rekening mee dat het zelfs langer kan duren. Familie heeft al aangegeven in praktische zin te kunnen helpen door dochter op te vangen. Vriend heeft al bewezen dat hij alleen ook het huishouden draaiende houd. Maar niemand kan de misselijkheid en de eenzaamheid overnemen en dat is waar ik echt tegenop zie.
dat begrijp ik.
Succes met je overwegingen en mocht het zover komen dan wens ik je alvast een flinke dosis doorzettingsvermogen en hoop ik voor je dat je beter door je zwangerschap heen komt
Hebben jullie het al eens gehad over de mogelijkheid van het adopteren van een kind?
Ik heb geen HG gehad, maar wel een pittige eerste zwangerschap met misselijkheid tot ver in het tweede trimester en ernstige rugklachten vanaf het tweede trimester tot aan de bevalling. De bevalling was goed en ik herken wat je zegt: het was heerlijk om niet meer zwanger te zijn. Ik zat opgemaakt in een leuk jurkje te stralen in het kraambed 
Ik was na een kleine 3 jaar klaar om het nog eens door te gaan. Gelukkig werd ik (weer) snel zwanger. De tweede zwangerschap was helaas nog moeilijker qua klachten. Ik heb mijn man op een gegeven moment gevraagd een foto van mij te maken in een van mijn moeilijkste momenten. ‘Zodat je dat aan me kunt laten zien als ik ooit nog een derde wil.’
Onze jongste was nog geen drie weken toen ik aankondigde dat ik wel een derde kind zou willen 
Die komt hier niet, want mijn man wil het niet, maar hiermee wil ik aangeven dat ik jouw gevoelens precies herken! Hopelijk heb je iets aan het lezen van mijn ervaring. Sterkte met jouw overwegingen!
Eerste zwangerschap was geen pretje, bah wat een ellende. Maar heb me er door heen geslagen, al vroeg de ziektewet in en 50% werken en veel slapen hielpen mij erbij.
Toen hadden we een geweldig kind en ja dan wil je er nog eentje, want 1 is ook maar alleen vonden we. Zwanger zijn had ik geen zin in en zag er erg tegen op. Maar ik dacht 9 maanden ellende of rest van men leven spijt? Dus we gingen ervoor en binnen 3 maand zwanger.
Nu zit ik in week 37 van mijn zwangerschap. Sinds week 10 minder gaan werken en vanaf week 16 helemaal niet meer. Zit nu al zeker 21 weken thuis en met een kleine van 2 vind ik het zwaar en heb ik me heel erg schuldig, beroerd, ziek en ellendig gevoeld. Kan niet wachten tot bevalling begint en dan nooit meer zwanger!!
Ik weet ook nu alles bijna voorbij is, en we hopen dat de rest goed gaat. Dat als we een gezond kindje krijgen en ik weer de oude kan zijn het het wel waard is geweest.. Daar kijk ik naar uit, trots dat ik me door deze zware zwangerschap heen heb kunnen zetten.
Nu hopen dat de baby snel komt!
Dus 9 maanden ellendig voelen en een prachtig kindje of later spijt van had ik maar.. ?
