Leeftijdsverschil tussen kinderen. Voor- en nadelen.

Biscuitje schreef op 29-01-2022 om 12:46:

[..]

Dat is zeker waar. Zo is dus overal iets voor te zeggen en het 1 is niet beter als het ander. Onze kinderen hebben misschien minder individuele aandacht gehad maar wel heel veel gezelligheid met ons en elkaar. Waarmee ik niet wil zeggen dat je dat bij een groter leeftijdsverschil niet hebt maar dat is wel anders. Mijn kinderen zijn meer opgegroeid als tweelingen denk ik. Samen in de kinderwagen, samen in de bakfiets. Kortom meer samen, minder aandacht. En als ik ze vraag wat ze daar van vinden dan zijn ze hier positief over maar zo kan een enigskind ook positief zijn over het alleen zijn of kinderen met een groot leeftijdsverschil die hier juist positief over zijn. Kortom er is geen goed of fout of beter of slechter.

Zo zie ik het ook dat er voor alles wat te zeggen is en het karakter van de kinderen heeft meer invloed dan het leeftijdsverschil, maar daar heb je helaas geen invloed op. Als het goed klikt komen de voordelen van het leeftijdsverschil meer naar boven.

Tussen mij en mijn zus zit maar 16 maanden, we verschillen erg van karakter en ik ben de oudste. In mijn beleving kwamen door ons karkterverschil meer de negatieve kanten naar voren van ons leeftijdsverschil. Ook verandert het per leeftijdsfase.

We waren automatisch altijd veel samen met alles wat je doet en waar je terecht komt maar konden het vaak niet goed vinden en hadden gelukkig ook wel leuke momenten maar ook veel ruzie.ik heb geen voordelen ervaren van het de oudste zijn. Mijn ouders behandelde ons als een tweeling, zelfde bedtijden en regels etc. Vaak was en ben ik misschien nog steeds jaloers op mijn zus die soms meer aandacht en lof kreeg. Wat misschien ook meespeelt is dat ik een huilbui baby was en wat minder flexibel en minder open en mijn zus was een makkelijker en vrolijker kind. Ik word altijd met haar vergeleken en dan wordt er gezegd dat zij zo spontaan is en ik zo gesloten. Misschien vergelijken mensen je meer als je minder in leeftijd scheelt. Als ik iets positiefs deed werd dit ook vergeleken met mijn zus en dan leek het minder bijzonder, bijv. een grote reis en dan zei mijn omgeving je bent je zus achteraan gegaan ( die ook een keer een reis had gemaakt), Wel waren er qua leeftijdsverschil soms leuke momenten en omdat je dan ongeveer even oud bent doe je dan ook dingen samen die bij je leeftijd passen en dat maakt dat het ook dichterbij je eigen belevingswereld past en dat deel je dan. Zo gingen we als kind samen in een holle boom zitten en speelden we rollenspellen met figuurtjes op de manier die bij die leeftijd passen. Als tieners leefden we aparte levens en als volwassenen kunnen het beter met elkaar vinden en is het ook fijn om gezamenlijke herinneringen te hebben van onze gezamenlijke belevingen. Daardoor voelt het minder alleen, misschien net als bij een tweeling. Je had altijd iemand naast je die iets met je deelt, bij ons dan dus vooral het leeftijdagerelateerde maar helaas niet veel dieper door onze verschillende karakters. Dus toch vooral de karakters en hoe de omgeving met het leeftijdsverschil omgaat hebben invloed.

Nu ik zelf kinderen heb zie ik ook wel de voordelen in van dichter op elkaar zitten. Toch zou ik als ik kon kiezen 3 jaar kiezen denk ik, zodat je die eerste jaren je kind apart ook nog aandacht kan geven, maar misschien denk ik er weer anders over als ze groter zijn.  

Mijn kinderen zijn 6, 2 en 0 jaar. Mijn oudste is 3,5 jaar ouder dan de middelste en ze had eigenlijk gehoopt op een soort leeftijdgenootjes waarmee ze kon spelen,een soort vriendinnetje. Ze vond de baby schattig, maar kon ook niet wachten totdat ze eindelijk met haar kon spelen. Desalniettemin spelen ze leuk samen alleen hebben ze naargelang hun leeftijd andere interesses in hun spel en de oudste neemt de leiding en helpt soms meer bij wat ze samen doen. 
Mijn oudste leek minder moeite te hebben met het delen van de aandacht dan de middelste nu de jongste er is. Ik denk dat hierin het leeftijdsverschil wel meespeelt, omdat de middelste nog best jong is. Misschien verandert dit ook weer als ze ouder zijn.
Ik heb wel eens gelezen dat het effect van je positie binnen het gezin zoals de oudste of de jongste zijn er vooral is tussen de 2 en 5 jaar verschil. Daar onder is het meer als een tweeling en daar boven meer als twee oudste/ enigste kinderen. Maar je houd natuurlijk altijd gemeenschappelijkheden omdat je je genen en je ouders deelt en misschien nog wel meer in je omgeving. 

MamaE schreef op 30-01-2022 om 13:43:

Hoe andere mensen hun uitstapjes indelen en wel/niet opsplitsen zal me een zorg zijn. Ik stoor me er pas aan als er kinderen meegaan naar dingen die nog niet voor hun leeftijd geschikt zijn. Een baby meenemen naar een open dag van een middelbare school of een peuter op een diploma uitreiking, gewoon niet doen. Je bent daar voor je andere kind en dan moet je niet alleen maar met de baby bezig willen zijn. De baby heeft daar niks aan, zelf krijg je maar de helft mee en andere mensen kunnen er last van hebben, zeker als een baby gaat huilen terwijl er informatie wordt gegeven.
Dat geldt ook voor restaurants of bioscopen. Als je peuter van twee nog geen anderhalf uur stil kan zitten zonder rond te gaan rennen en te gaan gillen, neem een kind daar dan niet mee naar toe of ga met je kind weg als het vervelend wordt voor andere mensen.

Dit inderdaad ja. Maar als het wel prima gaat, is het ook goed toch? 

Mijn oudste was net 5 en de 2e was 2 jr 10 mnd en net uit de luiers toen nr 3 kwam, wel echt naar toegewerkt (die luiers).
De 2 oudsten waren vanaf het begin gek op hun kleine zusje. Hebben heel veel samen gespeeld ondanks totaal verschillende karakters en intelligentie.
Voor ons waren de leeftijdsverschillen van 2,5 - 3 jaar ideaal. Ze zijn nu 25, 23 en 20 en de leukste kinderen ever 😍.
Ik kom zelf uit een groot gezin met steeds maar 1,5 jaar tussen de kinderen. We vochten elkaar de tent uit, puur een gebrek aan aandacht denk ik achteraf. We gaan nu heel goed met elkaar om. Ach, alles heeft zijn voor-en nadelen. Wil je snel uit de kleine kinderen zijn, is een klein leeftijdsverschil beter. Geniet je van het getuttel met kleintjes en wil je dat zo lang mogelijk rekken, kies dan voor een langere tussenperiode.
Als er wat te kiezen valt dan he, want het moet ook allemaal maar lukken. Zwangerschappen zijn niet altijd te plannen.

Woezelisboos schreef op 30-01-2022 om 14:57:

[..]

Dit inderdaad ja. Maar als het wel prima gaat, is het ook goed toch?

Ja uiteraard. Maar dan gaat niemand zich er ook aan storen.
En je kunt natuurlijk ook vooraf zelf nadenken of iets handig is met een kind van een bepaalde leeftijd. Een baby die continu aandacht vraagt meenemen naar een open dag van een vo-school is niet handig. Als diezelfde baby een kleuter is, is het ook niet handig om die mee te nemen naar open dagen van vervolgopleidingen. Niet leuk voor de kleuter en hinderlijk voor de andere aanwezigen.

En natuurlijk is niet alles planbaar in het leven. Wij hadden graag meer kinderen gewild. Maar ik vind het nu ook wel makkelijk dat dochter ouder wordt en meer zelf kan dat ik nu geen behoefte meer heb aan een baby, hoe schattig ik baby's ook vindt.

Maakt niet uit hoeveel kinderen in een gezin, als ze maar niet het gevoel hebben niet mee te tellen. Dus krijgt de jongste aandacht voor verzorging, krijgt de oudere kind(eren) weer aandacht bij hun prestaties. Zo verdeel je je tijd gelijkmatig.