Man somber, kinderwens
Goedemiddag dames (en heren),
Hoop hier even het een en ander van mij af te kunnen schrijven en wat advies in te winnen.
De afgelopen anderhalf jaar zijn pittig geweest voor mij en mijn vriend. Partner is werkzaam in een branche die hard is getroffen door de Corona pandemie waardoor alles op losse schroeven is komen te staan. Vlak daarvoor hebben we een huis gekocht waar we nu inmiddels twee jaar in wonen. Het huis is prachtig, de plek ook - het vergt redelijk wat onderhoud maar ik ben blij dat we hier wonen en zie er steeds meer mijn thuis is merk ik.
Mijn vriend en ik hebben een tijd niet op één lijn gezeten over wanneer beginnen aan kinderen. Erg verdrietig was dat want ik wilde wel, hij niet. Uiteindelijk hebben we besloten om na de koop van het huis te kijken wanneer het goed zou voelen om te beginnen, we zijn nu ongeveer een half jaar bezig voor een kindje.
Vlak na de koop van ons huis brak de Corona crisis uit en daar zitten we nu alweer dik anderhalf jaar in. Mijn vriend is somber, heeft weinig energie en zegt vaak dat hij moe is. Hij ziet er ook moe uit. Hij zou promotie krijgen op werk met allerlei extra's en in plaats daarvan levert hij nu al bijna twee jaar salaris in en ziet het er vrij uitzichtloos uit.
Ondertussen probeer ik de ballen hoog te houden, richt ik het huis in, probeer ik leuke dingen voor te stellen etc. maar ik voel dat hij niet goed in zijn vel zit en daardoor verandert de relatie ook.
We zijn inmiddels een half jaar bezig voor een eerste kindje en doen dat zonder ovulatietesten dus als het komt is het welkom. Ik ben op dit moment niet blij met mijn baan maar heb besloten niet te wisselen in een turbulente tijd als deze, midden in de tijd dat je voor een kindje gaat, je vriend in een branche werkt die onzeker is en met een hypotheek van een koophuis - er is al genoeg aan de hand.
Van de week gaf mijn vriend aan dat hij het eigenlijk liever over een jaar- of anderhalf jaar had begonnen aan een kindje, i.v.m. de crisis, zijn gevoel en het financiële plaatje wat zoveel minder goed is dan vroeger. Dat kwetste mij en heb ik ook uitgesproken.
Ik ben 33 en ik heb mijn kinderwens al langer voor me uitgeschoven dan mij lief is. Merk dat ik soms gestrest ben, wekelijks praat ik met iemand en dat helpt. Maar ik vind het lastig hiermee om te gaan merk ik, hem de ruimte geven voor zijn verdriet maar ook mezelf niet wegcijferen.
Ik heb vaak meegedacht, gezegd dat hij op zoek kan gaan naar een andere baan, met iemand kan gaan praten maar hij doet er niks mee. Ondertussen gaat het zo verder en merk ik dat ik steeds meer de behoefte heb om me af te zonderen.
Vind het echt een rottijd en had het me anders voorgesteld, beginnen aan een klein wondertje vind ik zo bijzonder en wil ik graag met iemand die het net zo bijzonder vind als ik. Ook vind ik het lastig niet in te kunnen schatten wanneer we uit de crisis komen.
Zijn er vrouwen die dit herkennen? Of misschien mensen die ook last hebben van deze tijd.. merk dat ik wat rustiger word als ik het allemaal op schrijf.
Het klinkt een beetje alsof er meerdere zaken spelen.
Je vriend zit niet lekker in zijn vel en komt daar niet uit. Het hele corona gedoe is natuurlijk enorm heftig, maar aan de andere kant speelt het nu zo lang dat het niet een excuus voor alles kan zijn, dan kun je je levens wel jarenlang stil zetten. Hoe ziet hij dat zelf voor zich, hoe wil hij hieruit komen? En hoe ging dat laatste gesprek? Het klinkt een beetje alsof hij een opening zocht en jullie langs elkaar heen hebben gepraat vanuit jullie eigen perspectief.
Daarnaast voelt nu alles wat minder stabiel, financieel, maar zo tussen de regels door ook jullie relatie? Jullie gaan niet op dezelfde manier met problemen om en dat schuurt. Hebben jullie al eerder samen grote dingen moeten/kunnen overwinnen?
En als laatste, de aanloop naar een zwangerschap. Ik snap dat jij dat het liefst als een rooskleurige tijd ziet, maar misschien kun je je daarin iets realistischer opstellen? Het echte leven gaat gewoon door (en je kunt ook gewoon doorgaan met leven en wel naar een nieuwe baan kijken bijvoorbeeld). Ik ben zelf via een medisch traject zwanger geworden, dat was misschien wel de stomste tijd van mijn leven maar dat doet niks af aan hoe bijzonder het krijgen van het kindje uiteindelijk is.
Wat een pijnlijk verhaal, TO. Mijn advies zou zijn om in gesprek te blijven, anders verlies je de verbinding, en die hebben jullie beiden juist zo hard nodig.
Je zegt dat je zelf wekelijks met iemand praat. Ik neem aan dat dat een psycholoog is. Zou het een idee zijn om sommige sessies samen met je vriend te doen?
@niet_rechts - ik zie een psycholoog inderdaad, misschien dat we samen kunnen komen maar dat zou ik moet vragen natuurlijk.
@Patatje - dankjewel, ik zou er zeker goed aan doen om mijn wat rooskleurige beeld aan te passen. Het kwetst mij zo erg als hij aan geeft nu niet zo blij te worden van een kindje dat ik emotioneel wordt, me afgewezen voel en na zo lang wachten me ook een beetje boos word. Het voelt allemaal zo onzeker en merk dat ik daardoor ook sneller emotioneel of kattig ben. Wat natuurlijk absoluut niet helpt.
Maar soms helpt het me om het even van me af te schrijven, bij mensen die ik niet ken dus zonder dingen te verbloemen.
Wat vervelend dat je je zo voelt! Het is ook een rare tijd, en het lijkt me heel lastig als je vriend zo somber is. Samen praten blijft heel belangrijk, vertel hem wat het met je doet dat hij het krijgen van een kindje wil uitstellen. Zijn wens telt, en jouw wens telt!
Blijf ondertussen wel bezig met de dingen die ook voor jou belangrijk zijn. Als je het niet naar je zin hebt bij je baan, ga om je heen kijken! Het leven is niet maakbaar, je weet niet wat er gebeurt of hoe lang het duurt, en je bent zo een jaar verder. Dan graag wel met een baan waar jij het naar je zin hebt. In jezelf investeren is ook goed voor jullie relatie samen.
Mij vallen in jouw verhaal twee gedachtesprongetjes op die naar mijn idee niet kloppen. De eerste betreft de gedachte dat hij jou afwijst door onder de huidige omstandigheden nog niet aan een kind te willen beginnen. Ten tweede vind ik het raar dat je zijn behoefte om er nog even mee te wachten opvat als het hebben van een ander (negatiever) beeld over het krijgen van een kind. Goede kans hij hij het net zo zeer ziet als "beginnen aan een klein wondertje".
Getuigt zijn opstelling niet slechts van een goed gevoel voor verantwoordelijkheden?
Dank voor je advies, Mayra. Voel me opgesloten met deze baan en ondertussen elke maand weer wachten of het raak is maar zoals je zegt; het kan nog jaren duren met veel pech. Dus ik denk dat ik vooral door moet gaan met dingen doen waar ik blij van wordt, ook als dat onzekerheid oplevert (zoals het zoeken naar een nieuwe baan en een vast contract opgeven).
We gaan trouwens niet stoppen met proberen, dat wil hij niet. Hij geeft aan dat als er een kindje is, hij heel blij zou zijn. Maar het heeft nu even niet de prioriteit - wat ergens ook wel begrijpelijk is natuurlijk. Toch doet het zeer en trek ik het me allemaal veel aan.
Kun je bepalen waar die pijn precies in zit? Want praktisch gezien blijven jullie gewoon proberen, maar mentaal staan er bij hem nu even andere dingen op de voorgrond. Ben je bang dat hij het eigenlijk niet zo graag wil als jij? En komt dit dan niet aan bod bij wat je met je psycholoog bespreekt?
Iedereen ervaart die tijd, (en straks ook de zwangerschap), op een heel eigen manier. Het wordt wel heel zwaar als je die andere beleving je zo persoonlijk aan gaat trekken.
Patatje15 schreef op 31-01-2022 om 14:46:
Kun je bepalen waar die pijn precies in zit? Want praktisch gezien blijven jullie gewoon proberen, maar mentaal staan er bij hem nu even andere dingen op de voorgrond. Ben je bang dat hij het eigenlijk niet zo graag wil als jij? En komt dit dan niet aan bod bij wat je met je psycholoog bespreekt?
Iedereen ervaart die tijd, (en straks ook de zwangerschap), op een heel eigen manier. Het wordt wel heel zwaar als je die andere beleving je zo persoonlijk aan gaat trekken.
De angst dat het zo blijft denk ik. Ik vind het ook een eng idee dat als er zoiets gebeurd en zijn werk wegvalt, waar hij zoveel waarde aan hecht - hij zo verandert. Want ik vind dat je meer bent dan je werk. Daar verschillen we in..
Trek het me inderdaad persoonlijk aan dat hij het zo ziet momenteel, best overdreven eigenlijk. Er zijn zoveel negatieve gesprekken zijn geweest over kindjes krijgen, lang geleden al. Dus ik denk dat die ruimte inmiddels redelijk beperkt is (al begrijp ik realistisch gezien maar al te goed dat je kinderen niet kunt afdwingen en dat ik hem dit niet kan verwijten).
Ik herken uit jouw verhaal mijn man die ook door de Corona zo weinig kan qua werk. Vorig jaar was hij gerust depressief te noemen. Sinds hij veel is gaan fietsen gaat het beter maar het is keihard werken voor ons allebei om ermee om te gaan. Ik kan wel indenken dat jouw vriend niet zo staat te springen. Net zoals bij jou is mijn leven aardig gewoon doorgegaan. In de zin van dat ik kan werken en iedergeval door kan gaan. Dus jou snap ik net zo goed, ik kan ook naar mijn man kijken en denken: kom op ga wat anders doen met je talenten. Maar ik ben hem niet en ik weet niet hoe het is.
laten we maar hopen dat het einde nu in zicht komt.
Hoe verdrietig ook, ik zou stoppen met proberen zwanger te raken. Een baby en zeker je eerste zet je leven compleet op zijn kop. De eerste maanden zijn zwaar. Als je man zich zo somber voelt en zo moe is, hoe kan hij dan zijn eigen problemen opzij zetten om voor een baby te zorgen?
Nova1987 schreef op 31-01-2022 om 15:06:
[..]
De angst dat het zo blijft denk ik. Ik vind het ook een eng idee dat als er zoiets gebeurd en zijn werk wegvalt, waar hij zoveel waarde aan hecht - hij zo verandert. Want ik vind dat je meer bent dan je werk. Daar verschillen we in..
Trek het me inderdaad persoonlijk aan dat hij het zo ziet momenteel, best overdreven eigenlijk. Er zijn zoveel negatieve gesprekken zijn geweest over kindjes krijgen, lang geleden al. Dus ik denk dat die ruimte inmiddels redelijk beperkt is (al begrijp ik realistisch gezien maar al te goed dat je kinderen niet kunt afdwingen en dat ik hem dit niet kan verwijten).
Voor genoeg mensen is werk gewoon belangrijk. Niet omdat ze nu hun werk zijn, maar het geeft regelmaat aan je leven, een doel, het geeft je de mogelijkheid om bepaalde vaardigheden te gebruiken die je normaal niet gebruikt, andere mensen, andere sociale omgeving, iets om over te praten, status, eigenwaarde, een inkomen enz.
Sommige mensen kunnen gewoon veel van zichzelf kwijt in hun werk. Alleen maar fijn, want blijkbaar past dat werk dan heel goed bij die mensen.
Daarnaast heb je genoeg mensen die gewoon niet veel interesses hebben en die niet zouden weten hoe ze hun tijd zouden moeten vullen. En werk wel lekker structuur geeft.
Bij veel mensen is het gewoon een combinatie van al deze zaken.
Als jij jouw werk gewoon leuk vindt en dan is het gewoon heel naar als dat voor een deel weg valt of de vooruitzichten niet goed zijn. En ja, er is meer in het leven dan werken, maar dat geldt voor alles! En je mag er best van balen.
Ik vond het ook niet tof toen ik in de vorige crisis mijn baan kwijt raakte en er in mijn branche praktisch geen werk was. Terwijl ik dolgraag wilde en ook mijn master wilde afmaken. Daar kun je je best kut over voelen. En met name hoe uitzichtloos het voelde. Het heeft gewoon 5 jaar geduurd voor ik weer een vast contract had.
Ja, deze covid-zooi is al 2 jaar bezig, wie weet komt daar nog 2 jaar bij. Wie weet duurt het dan nog 2 jaar voor zijn branche weer hersteld is.
Het lijkt mij verstandig dat hij hulp krijgt bij zijn somberheid en gebrek aan energie. Hij zal niet de eerste zijn met een burn-out of zo.
Jullie zijn aam het proberen, maar jij trekt je nu ook terug omdat hij dit doet. Lijkt mij niet handig om nu een kind te krijgen, dat legt alleen nog maar meer druk op jullie relatie.
Volgens mij hebben jullie op dit moment al genoeg problemen zonder nog eens een kind aan die vergelijking toe te voegen.
Je kinderwens voor je uitschuiven omdat je man depressief is, is ook niet alles. Hoe lang blijft hij dat? Wat komt daarna? Straks ben je 40 en is er nog steeds een drogreden om geen kinderen te willen op 'dát' moment. Of hij verbreekt de relatie, weet jij veel. Ik ken wel een aantal vrouwen die geen kinderen kregen omdat de man dat - wat voor reden dan ook - niet wilde. En dus op gegeven moment alleen waren en te oud terwijl hun ex dus vader werd met een jongere vrouw.
elledoris schreef op 02-02-2022 om 08:46:
Je kinderwens voor je uitschuiven omdat je man depressief is, is ook niet alles. Hoe lang blijft hij dat? Wat komt daarna? Straks ben je 40 en is er nog steeds een drogreden om geen kinderen te willen op 'dát' moment. Of hij verbreekt de relatie, weet jij veel. Ik ken wel een aantal vrouwen die geen kinderen kregen omdat de man dat - wat voor reden dan ook - niet wilde. En dus op gegeven moment alleen waren en te oud terwijl hun ex dus vader werd met een jongere vrouw.
We pauzeren de kinderwens niet Elledoris.
elledoris schreef op 02-02-2022 om 08:46:
Je kinderwens voor je uitschuiven omdat je man depressief is, is ook niet alles. Hoe lang blijft hij dat? Wat komt daarna? Straks ben je 40 en is er nog steeds een drogreden om geen kinderen te willen op 'dát' moment. Of hij verbreekt de relatie, weet jij veel. Ik ken wel een aantal vrouwen die geen kinderen kregen omdat de man dat - wat voor reden dan ook - niet wilde. En dus op gegeven moment alleen waren en te oud terwijl hun ex dus vader werd met een jongere vrouw.
Ik begrijp wat je schrijft, maar een kind proberen te krijgen is al een egoïstische keuze (vanuit kind gezien), maar om daar een andere egoïstische keuze (vanuit vrouw) aan toe te voegen lijkt mij ook niet bevorderlijk. Het leven is helaas niet maakbaar!
