Stiekem stoppen met de pil?

Ik ben 11 jaar samen met mijn vriend. We hebben alles voor elkaar; huis, auto, baan, etc etc. Tot ongeveer een jaar geleden hebben we ongeveer driekwart jaar geprobeerd zwanger te raken. Dat het niet gelukt is, komt denk ik voornamelijk omdat het mijn vriend niet lukt om te 'presteren'. Voor hem was de druk te hoog om klaar te komen zonder anticonceptie. Bang om te falen en daardoor lukte het juist niet. Ongeveer een jaar geleden wilde ik het even rusten. We hadden ook een puppy in huis en ik vond het allemaal wel even voldoende zo. Even focussen op de puppy, ons dagelijks leven en de kinderwens op een iets langere baan zetten. Mijn vriend baalde daar ontzettend van; hij wil al zo'n 4 jaar serieus kinderen. Maar hij respecteerde mijn gevoel. Ik ben de pil gaan slikken en het afgelopen jaar heeft hij af en toe het onderwerp voorzichtig aangesneden, omdat hij ook wilde weten waar ik aan toe was. Ik kon hem niet vertellen wanneer ik wél weer wilde proberen, maar hij gaf ook aan dat als het echt heel lang duurt dan wordt de relatie verbroken omdat zijn wens voor kinderen wel echt heel groot is. Toch respecteerde hij mijn gevoel en wilde hij nog wel even wachten, ondanks dat ik helemaal geen tijdsbestek kon aangeven.

Sinds ongeveer 2 maanden speelt het weer helemaal in mijn hoofd. Ik wil graag weer beginnen met proberen zwanger te worden. Ons leven is nog weer stabieler dan een jaar geleden, de hond is bijna uitgegroeid tot een volwassen stabiele hond, en puur het gevoel dat ik het wil is weer terug. Ik heb de laatste maanden af en toe het onderwerp aangesneden bij mijn vriend om in te schatten of hij het nog wel wilde. Maar hij wil het nog steeds heel graag, nog liever vandaag dan morgen. Ook wanneer we in de buurt lopen en zien een bord in de tuin dat er een baby is geboren, zie ik dat het hem wat doet omdat hij dat ook graag had gewild. Nu ik er ook voor wil gaan, ben ik aan het nadenken over hoe het beste aanpakken. Ik denk er zelfs over na om te stoppen met de pil zonder dit mijn vriend te vertellen. Zo hoop ik dat ik hem heel plotseling het goede nieuws kan vertellen zonder dat het gedoe en stress vooraf. Of hij het zou waarderen dat ik dit 'stiekem' heb gedaan? Ik denk dat zijn geluk over een zwangerschap daar bovenuit stijgt. Aan de andere kant voelt het voor mij natuurlijk wel wat gek om dit geheim te hebben want normaal gesproken zou ik dit soort dingen alleen in overleg doen, maar ik denk dat het echt een hele hoop stress, ongemak en teleurstelling van zijn kant zal voorkomen. Hoe denken jullie hierover?