Toch geen 3e
Hoi!
Ik ben hier helemaal nieuw, maar zit echt even een beetje in de knoop met mezelf, dus moet dit echt even delen.
We hebben 2 kindjes, meisje van 2,5 en een jongen van 1,5. De tweede was een verrassing dat die zo snel kwam, maar meer dan welkom. WE hebben het er vaak over gehad, 2 of 3 kindjes. maar 2 wisten we zeker, dus toen ik al snel zwanger was, was dit meteen meer dan welkom.
Na de geboorte van de 2e, die extreem veel huilde in de eerste 2 maanden, wilden we eerst allebei geen 3e meer. Na ongeveer 4-5 maanden begon het bij mij weer te kriebelen. Die 3e is toch wel echt een wens. M'n vriend wist het niet, hij zei, de deur staat op een kiertje. Dat heeft die lang gestaan. Tot augustus. Toen zei m'n vriend, ik wil het ook. Maar... eerst je studie afmaken. Daar ben ik hard mee aan de gang gegaan, en ik verwacht volgende maand deze af te ronden.
Nu kwam hij er gisteren mee dat die het toch niet wil. Hij vind 2 al best wel pittig en mist ons. Ons leven staat erg in het teken van de kinderen vind hij en hij wil dat we ook meer tijd weer aan ons en onze relatie kunnen besteden.
Ik ben echt even helemaal van slag. Het afgelopen jaar is van hoop naar concrete wens gegaan en nu ineens is alles weg.
Ik houd zielsveel van hem, en natuurlijk is de wens om met hem dit gezin groot te brengen veel groter dan die derde. Maar het voelt gewoon k**.
Ik heb alles bewaard van de kinderen, van rompertjes tot de box etc. Ik zie er nu al als een berg tegenop dat allemaal weg te moeten doen.
De foto in m'n hoofd van de toekomst is gewoon verscheurd, en daarmee ook mijn hart enigszins.
Tuurlijk kan ik 100.000 praktische redenen noemen waarom 2 genoeg is en dat het niet eerlijk is richting de andere 2 om deze wens zo sterk te hebben enz. En ik wil geen kind wat maar door 1 van beide gewenst is. En toch doet het pijn.
Kunnen jullie mij begrijpen ?
ik snap je wel, maar waarom zo'n haast
Jullie kinderen zijn anderhalf en tweeëneenhalf. Dat is nog hartstikke druk, ik snap best dat het je wederhelft druk genoeg is. Want inderdaad, met twee van de ukkies blijft er maar met grote moeite samen-tijd over en die is wel uitermate belangrijk om je relatie te laten floreren. Je schiet er niks mee op als er nu een baby bij komt, waarna vervolgens jullie relatie schipbreuk lijdt.
Parkeer je emoties.
Een mens kan niet alles hebben in het leven. Dat kan hard lijken, maar dat is de waarheid.
Het kost je nu veel strijd, toch is het wijs de overwegingen van de vader van je kinderen serieus te nemen. Beter gelukkig met z'n vieren dan overbelast met z'n vijven.
Je gevoel van weerzin om al die mooie dingetjes die erbij horen, als er een baby komt, weg te doen, snap ik helemaal. Laat ze mooi op zolder staan, ze eten geen brood. Wegdoen kan altijd nog. Zoals ik al zei: vanwaar die haast...
Moeilijk
Ik wilde er graag vier, mijn man twee. Ik vond het een tijd best wel heel moeilijk, maar heb me er wel bij neergelegd. Het is gewoon heel belangrijk dat je het beiden wilt. En hij wilde echt niet, hij heeft minder energie dan ik. Hij geniet erg van de twee jongens, maar ik denk ook echt dat vier teveel was geweest voor hem (drie ook). Nu, jaren later, vind ik het nog steeds wel jammer dat ik niet de hele keukentafel vol heb, maar eerlijk gezegd groei je erg snel uit de luiers. Ik moet er nu ook echt niet meer aan denken dat ik nu nog twee jongere kinderen rond had lopen (heb nu twee tieners). Ik heb wel ruimte over (zo voelt dat ook echt), met als resultaat dat het huis hier vaak vol vriendjes zit en ik heb de nodige huisdieren heb aangeschaft. Maar ik vind het ook fijn dat ik ruimte heb voor mezelf en mijn man. We kunnen alweer veel dingen samen doen.
natuurlijk snap ik het
Voor jouw gevoel is jouw gezin nog niet af. Aan de andere kant is jouw man prettig duidelijk. Hij mist de relatie met jou.
Ik denk dat hij gelijk heeft. Twee jonge kinderen is pittig, je rolt zelf net uit een studie. Vergeet elkaar niet.
Over een jaar kan het weer anders zijn, als de oudste naar school gaat.
Bedankt!
Bedankt voor jullie reacties. Jullie hebben gelijk, er is nog alle tijd.
De afgelopen dagen hebben we veel met elkaar besproken en ik voel wel een soort van rust, niet altijd hoor 
Maar ik snap m'n vriend en hij snapt mij nu ook beter. Hij gooit de deur niet voor altijd dicht, en dat geeft mij weer een goed gevoel.
Ik heb geen moeite met 'niet', wel met 'nooit'. Ik ben 'pas' 30. Dus nog alle tijd!
Voor nu is het even goed zo, al zullen er heus momenten zijn dat ik rammel als een gek en het weer moeilijk heb/krijg.
Afwachten
Hier is het heel normaal dat er 5 of 6 jaar tussen de kinderen zit, en in Frankrijk zie ik dit ook heel vaak. Dan gaat de oudste naar school en komt er weer wat rust en ruimte in het gezin voor de volgende. Twee van die kleintjes, dat is gewoon hartstikke zwaar. Je man heeft gelijk. Maar het wordt later gemakkelijker. Wacht gewoon even rustig af hoe het loopt.
en als hij niet wil...
Zul je je daar ook bij neer moeten leggen. Ik wilde graag een derde, maar man echt niet. Je moet t wel echt samen willen, vind ik. Dan moet je dat verwerken, ik snapte zijn beredenering ook (was niet verstandig qua gezondheid, de andere 2 zijn met/na veel bloedingen geboren.) maar oei t was wel echt even een paar jaar moeilijk met vlagen. Nu gaat t goed. Ik denk dat de kriebel als ik zo'n ukkie op t werk of prive zie er wel altijd zal blijven maar nu ben ik ook wel weer blij als ik de deur dichttrek.
