Wanneer klopt het?
Hoi allemaal,
nou, mijn eerste echte berichtje.
Wat een gedoe, dat ouder worden. Nu ben ik bijna 25 en is mijn leven zo anders dan hoe ik mij dat voorstelde als kind van 16.
Op mijn usb-stick staat een word-bestand met een lijstje met babynamen. Ik leg mijn kleine nichtje in de watten. Met mijn vriend fantaseren we over ons leventje als gezin later. Maar het klopt nu gewoon nog niet. Vaak denk ik: ben ik nou zo ongeduldig?
We wonen in een soort verdeeld huis met verdeelde ruimtes, we hebben een paar leuke en lieve huisgenoten. We hebben nog geen geld voor een eigen huis en wonen nou niet echt in een omgeving waar dat goedkoop of makkelijk is. Ik weet met mijn hoofd dat het allemaal nog niet klopt. Maar mijn lijf zegt; maar het moet nu!
Nu ben ik gezond, gelukkig, alles gaat goed. Ik wil zo graag moeder worden en ik heb alsmaar het gevoel dat ik moet wachten tot het moment dan eindelijk daar is. Maar wanneer is het daar?
Soms voel ik me een klein kind. Ik wil iets wat nu nog niet kan! Ik word er ongeduldig van!
Ik vertrouw ook echt dat het goed komt. Maar mijn hoofd is goed in 'wat als'.
Och ja, heb ik me ook nog eens aangemeld op een ouders-forum. Terwijl ik dat nog niet ben, hihi.
Veel liefs,
aardbeienjam (mirjammetje)
Kadotje
Ik ken dat. Ze zijn het liefste wat ik heb en mijn grootste uitdaging 
Ik dacht ook steeds dat ik ‘klaar’ was en dat ze ‘af’ waren, maar zelfs als ze 21 zijn heb je er nog zorgen van.
Zorgen
Kleine kinderen, kleine zorgjes. Grote kinderen, grote zorgen. Dat gaat hier zeker op. Hoewel de kleine zorgjes vroeger in verhouding ook heel groot waren voor mij. In die zin groei je mee met je kind en ook met de zorgen.
Je groeit ook mee met de leuke dingen. Naarmate ze ouder wordt heb ik ook meer plezier en leuke gesprekken.
Wat ik echt wonderlijk vind is dat ze vanaf dag 1 al zo anders was dan ik me had voorgesteld. Een kind kun je willen of niet, maar hoe een kind is en hoe dat voor jou is, daar heb je echt niets in te willen en dat ontvouwt zich in iedere fase weer opnieuw. Geweldig om te mogen meemaken!
Hihi
Dit is een draadje: "kinderen? beging er vooral niet aan!" geworden...
En alles wat er geschreven wordt, klopt. Alleen, het helpt niet! De drang om kinderen te willen krijg je hier denk ik niet mee weg, gelukkig niet!
Ik herken me wel in je Mirjammetje. Ik wilde, zo lang als ik me kan herinneren, moeder worden (het staat ook in elk vriendenboekje dat ik heb ingevuld)
Ik paste veel op vanaf mijn 14e
Deed VWO maar koos, tegen alle adviezen in, bewust voor een beroep waarin je makkelijk part-time kon werken, ook in mijn werk had/heb ik veel met kinderen te maken.
Op mijn 27e werd ik moeder, en wat was het anders dan ik verwacht had!
Ik wilde er intens van genieten, maar dat lukte me zo vaak niet! Beide kinderen huilden veel en ik kon ze niet troosten! Beide bleken een lichte vorm van autisme te hebben, waardoor alle dingen die ik van te voren wist over opvoeding, helemaal niet opgingen.
Maar beide zijn het schatten van kinderen die ik nooit zou willen missen. Ze hebben nu allebei de puberleeftijd bereikt, pittig, maar ik leer steeds mee te genieten van momenten. Maar eerlijk is eerlijk: sommige dagen lukt dat echt niet!
Kortom: je kunt van te voren echt niet bevatten wat het is om moeder te zijn, het kan soms vies tegen vallen, maar het is het waard!
Wanneer je er klaar voor bent? geen idee...
wij
Bij ons was het eigenlijk totaal onverantwoord. Toen ik 33 was rammelden mijn eierstokken zo hard dat ik binnen een jaar een man tegenkwam, met hem trouwde en stopte met de pil. De wieg stond in onze slaapkamer, er was geen andere optie op dat moment. En nu hebben we jongvolwassenen, en nooit spijt gehad.
Eigenlijk is het enige dat echt belangrijk is de juiste man. De rest komt wel, ooit. Een baby heeft vooral nabijheid nodig, geen sjieke babykamer. Als je maar zicht hebt op iets beters over een jaar of wat.
