Wie nog meer veertigplus en kinderwens?
Wie zit in hetzelfde schuitje en wil hier samen over kletsen???
Ja hoor....
Hier ook een voorzichtige zwangerschapswens...
Ik ben 7 jaar geleden gescheiden en heb twee prachtige dochters van 15 en 8... er is goed contact met hun vader die inmiddels alweer een jaar of 5 met zijn nieuwe vriendin woont.
Sinds twee jaar heb ik zelf ook een nieuwe vriend en vanaf begin dit jaar wonen we samen. Ik ben 41, hij is 7 jaar jonger en zonder kids nog... bij ons beide begint het langzaamaan te kriebelen om samen een kindje te kunnen krijgen.
Ik twijfel toch wat vanwege het risico’s op afwijkingen moet ik eerlijk toegeven; ik ben gewoon niet de jongste meer. Maar ik ben wel helemaal gezond gelukkig!
Hoe oud ben jij en hoe is jouw situatie?
Jah, ik!
Hi, jazeker nog een kinderwens - ik heb 2 dochters (6 en 16, zelfde vader), ben zelf 46, twee perfecte bevallingen gehad en een gelukkige relatie. Maar ik doe het niet, want ik vind mijzelf te oud, terwijl ik mij er wel op betrap te zoeken naar peers die wel een kind namen op die leeftijd (Sharon Dijksma en nog n paar actrices).
Ik snap je
Ik kan je gevoel eerlijk gezegd best wel volgen. Sterker nog; het heeft zelfs door mijn hoofd gespeeld.. en ik was halverwege de 40 toen ik hertrouwde. Met oudere kinderen dan die van jou en een gezondheid die niet 'je van het' is. Het verlangen naar een kind van mij en mijn nieuwe lief lag dicht onder oppervlakte. Maar de ratio is blijven overwinnen en het is dan ook nooit een gespreksonderwerp tussen ons geweest; mijn man was destijds al 50+. We gingen er automatisch vanuit dat onze tijd geweest was. Tot het moment dat we het een keer over anticonceptie hadden en uit man's reactie naar voren kwam dat hij het helemaal niet erg zou vinden als ik zwanger zou worden..! Het dromen van een kind van ons beiden bleek, tot mijn verassing, bij ons allebei te bestaan.
Het is bij dromen gebleven. De praktische omstandigheden waren er bij ons gewoon niet naar, buiten het feit van wat je je allemaal op de hals haalt bij een zwangerschap op die leeftijd. Als het al lukt. Daarnaast realiseerde ik me dat mijn verlangen ook zat in het 'goed over doen', want mijn zwangerschappen en het opvoeden van kinderen met mijn ex waren niet altijd een pretje. En overdoen wat is geweest kun je niet. Dat is een verkeerde beweegreden.
Ondertussen zijn we al jaren een gelukkig samengesteld gezin en wachten op onze kleinkinderen. Heel diep van binnen vind ik dat extra leuk omdat mijn man dan gewoon 'opa' wordt en dat 'stief' wat meer op de achtergrond raakt. Daar ben ik eerlijk in.
Leuke reacties
Wat leuk de reacties. Heeft even geduurd maar hartstikke leuk 
Ik ben zelf 41.5
Heb 1 kind grote wens voor een tweede kind. Het maakt me zo verdrietig dat ik nog wel in de "oranje zone" zit qua leeftijd maar dat ik geen partner heb en geen kind van een donor wil. Ik probeer het los te laten en het stomme is dat me dat ook afgelopen jaren soms tijdelijk is gelukt. De laatste maanden echter niet meer... Ik sta ermee op en ga ermee naar bed. Ik weet het hoor dat ik al een mooi kind heb. Maar de wens voor een tweede is zo enorm groot...
Mamaveertigplus
Je wilt geen donor en hebt geen partner... Misschien kun je kijken naar pleegopvang?
...
Nee dat wil ik niet. Ik wil graag een eigen kind. Ik hoop dat er nog een lieve man op mn pad komt en dat ons dan nog een kindje gegeven mag zijn. Ik weet dat de kans niet groot is maar zolang ik nog geen 45 ben geef ik de hoop niet op. Er zijn op het gebied van kinderen krijgen al zoveel wonderen gebeurd.
Hormonaal
Grappig.. ik weet van mijn (veel) oudere zussen, die beiden tegen de 40 een 'compleet' gezin met 2 kinderen hadden, dat ze rond die leeftijd gingen twijfelen over een derde kind. Ik had dus zelf ook de kriebels.
Ik heb wel eens ergens gelezen dat dat hormonaal is. Een soort natuurlijke laatste opleving van Moeder Natuur, een finale kans op voortzetting van de soort nu het nog kan. Daar vind ik wel iets in zitten. Tenslotte worden ons lijf en geest, zeker als vrouw, gestuurd door hormonen. En zeker vanaf halverwege de 40 zet de overgang onverbiddelijk in. En zul je merken dat die hormonen nog wel meer met lichaam en geest kunnen doen.. ;-()
Ik hoop voor je dat je iets met je verlangen kunt. Maar misschien helpt het al om te weten dat t puur biologisch is.
Mamaveertigplus
". Ik hoop dat er nog een lieve man op mn pad komt en dat ons dan nog een kindje gegeven mag zijn. "
Ik herken het wel, zo heb ik jarenlang gedacht. Het gaat je niet helpen. Mannen hebben daar een hele fijne neus voor: die wil alleen maar een kind. En dat begrijp ik dan ook wel weer. Het is een dilemma, want je kunt ook niet doen alsof je het niet kan schelen om dan een leuke man te ontmoeten.
Zorg goed voor jezelf.
...
Waarom zou dit puur biologisch zijn? Ik wil dit al dolgraag vanaf het moment dat mijn zoon 2 weken oud was.
Maar helaas heb ik nooit meer n lieve fijne man gehad en dan zijn de kansen 0 procent om nog een kind te krijgen. Dat breekt je hart elke dag. Overal om je heen dikke buiken kraamvisites maar zelf kan je niks. Ook niet eens proberen want er is geen man. En al die tijd geef je de moed niet op want wie weet...
En toch
Ik snap niet dat als je wens zo groot en sterk is, dan je dat dan uit handen geeft door te gaan zitten wachten op een fijne vent. Zonder kan namelijk ook prima (ik spreek uit ervaring, mijn oudste twee heb ik alleen opgevoed tot ze 3 en 6 jaar oud waren. Daarna gaan samenwonen en nog twee kinderen gekregen)
...
Een donorkind is niet zomaar iets. Het is heel heftig om een kind geen vader te geven en voor mij geen optie. Zoek maar een op internet hoe verdrietig en leeg donorkinderen zich voelen en hoe terecht ze het vaak de moeder kwalijk nemen.
Ik wil mijn kind ook niet afsnijden van de biologische familie. Dat soort dingen passenniet bij mij. Ik heb meerdere donorkinderen in mijn omgeving en ik voel er echt niks bij maar als een ander dat wel wil doen dan uiteraard helemaal prima.
Donorkinderen
Als je even doorleest over donorkinderen kun je er achter komen dat er ook alternatieven zijn waarbij kinderen hun donor wel kennen, van jongs af aan, en daarmee ook hun achtergrond.
Een kind krijgen is geen kwestie van een leuke man onmoeten en dan "floep", klaar!
Ook dan zal je keuzes moeten maken om je kind niet onnodig te belasten.
Kom je uit België? Ik weet dat het daar heel anders is geregeld voor donorkinderen en dat ze bij wijze van spreken alleen maar dankbaar mogen zijn dat ze geboren zijn en verder geen vragen kunnen stellen. Dat lijkt mij persoonlijk ook geen optie nee.
Inderdaad
Ik heb het niet over een anonieme donor, maar er is natuurlijk wel meer tussen dat en eerst een solide relatie zeg maar.
...
Een bekende donor vind ik ook niks. Ik wil niet voor mijn kinderen dat ze een donor hebben en een donorkind zijn puur omdat mama perse een kind moest. Een kind krijgen is natuurlijk wel vaker een egoistische keuze dat weet ik maar het is wel anders als ik van te voren mezelf in de spiegel kan
aankijken dat ik pas aan een kind ben gaan denken als ik 100 procent gek ben op een man en het pakket 100 procent goed voelt om samen vafer en moeder te worden. Ja dan kan een man ook weggaan of een klootzak zijn maar dan heb je het niet zien aankomen en kan je jezelf ook niks kwalijk nemen.
Voor mij voelt n donorkind echt niet goed voor mezelf.
Maar laten we weer on topic gaan dames voordat de discussie wordt of een donorkind wel of niet goed is.
Een wens.
Een wens een wens laten en daarover dromen mag natuurlijk ook. Als het je leven niet beheerst en je er niet onder gebukt gaat is dat geen probleem.
"Heb 1 kind grote wens voor een tweede kind. Het maakt me zo verdrietig dat ik nog wel in de "oranje zone" zit qua leeftijd maar dat ik geen partner heb en geen kind van een donor wil. Ik probeer het los te laten en het stomme is dat me dat ook afgelopen jaren soms tijdelijk is gelukt. De laatste maanden echter niet meer... Ik sta ermee op en ga ermee naar bed. Ik weet het hoor dat ik al een mooi kind heb. Maar de wens voor een tweede is zo enorm groot..."
Omdat je wens jouw leven overheerst proberen wij te denken in oplossingen om je droom misschien waar te kunnen maken. Maar die oplossingen zijn voor jou geen opties. Zo zal je wens een wens blijven die waarschijnlijk niet uitvoerbaar blijkt en zal je dat, op een gegeven moment, moeten accepteren. Moeilijk, maar anders gaat je verdriet de rest van je leven overheersen.
Rond de 40 het gevoel hebben van "nu of nooit meer" hebben vast veel vrouwen en zelfs het begin van de overgang kan weer een gevoel van een periode afsluiten geven. Dat herken ik en mijn vriendinnen ook.
Het kunnen afsluiten is hierbij wel belangrijk denk ik. Sterkte, het is ook wat vergelijkbaar met rouwen.
..
Ik rouw nog lang niet. Zat vrouwen ook in mijn familie die op hun 43e of 45e nog een kind kregen.
Natuurlijk vraag ik niet of jullie even een oplossing verzinnen voor me. Maar de optie donor vind ik echt not done. Zielig voor de eventuele kinderen. Dan liever geen kind.
zo zie je maar weer
Ieder zijn keuze! Zo'n ouwe moeder lijkt mij dan weer not done. Zielig voor de eventuele kinderen 
dan liever geen kind.
...
Mn tante is vorige week 80 geworden mn nicht van 36 was daar ook met haar man en 3 kids. Zag er doodnormaal uit.
Of Rutte en zijn moeder. Ja heel naar dat die moeder is overleden. Maar ik had niet zoiets van wat sneu dat Rutte zon oude moeder had en hijzelf nog zo jong is.
Jij mag dat zielig vinden ik vind een donorkind heel zielig.
Mamaveertigplus
Natuurlijk mag je dat allemaal vinden en afwijzen. Terecht of niet heb ik geen oordeel over.
Maar tegelijk heeft je wens dan wel ets weg van ‘naar de maan verlangen’. Omdat de kans me vrij klein lijkt dat je op korte termijn die fantastische man vindt, die hetzelfde wil als jij en dat je dan op jouw leeftijd snel in verwachting bent.
Het klinkt allemaal vrij onrealistisch. Maar ik hoop voor je dat ik er naast zit.
...
Ik denk dat er best nog een redelijke kans is. En als het niet meer lukt dan accepteer ik dat.
Komt tijd....
"Ik denk dat er best nog een redelijke kans is. En als het niet meer lukt dan accepteer ik dat."
De tijd zal het leren en iedereen hier gunt je je geluk.
...
Dat is mooi gezegd. Ik probeer het los te laten zoals overal geadviseerd wordt op het gebied van zwanger raken. Te krampachtig mee bezig zijn is nooit goed.
En bedankt
Maar ik kan je melden dat niet elk donorkind zich verdrietig en leeg voelt hoor! Integendeel, mijn donorkind is zeer gelukkig, hoeft totaal niet te weten wie de donor is.
Zoals ook niet elk "gewoon" geboren kind alleen maar jubelt over het feit dat hij/zij geboren is. Het ligt er maar net aan hoe je met bepaalde dingen om gaat.
Ik hoop alleen dat je ook geniet van je kind wat je al hebt!
...
Wat leuk jelka van houten is zwanger. Leeftijdsgenootje
relatie
Moet je niet eerst beginnen om weer een relatie te vinden dan? Of ben je zo teleurgesteld in de liefde dat je dat niet meer ziet zitten?
...
Daar begint het inderdaad mee ben ook wel aan het daten. Zonder man geen kind
te veel mee bezig zijn
Mamaveertigplus "Te krampachtig mee bezig zijn is nooit goed."
Het is misschien niet goed voor je mentale gezondheid, maar als je zwanger wilt raken - en zeker als je biologisch klok hard tikt- dan is het juist verstandig er veel mee bezig te zijn. Dus als je een relatie hebt, bijhouden wat je vruchtbare dagen zijn, tijdig bedenken of je een medisch traject in wil, etc
...
Nou ik weet niet beter dan dat erg wordt afgeraden er te krampachtig mee bezig te zijn. Vaak is het met zwanger worden zo dat als je het loslaat je toch opeens zwanger blijkt te zijn
Hahaha
Nou blijven hopen dan maar mamavan, het is tenslotte eerder gebeurd!
En een man vinden ook natuurlijk
Zodra je er niet meer mee bezig bent zijn de leuke mannen met kinderwens niet meer van je af te slaan
Maar niet heus helaas, was het maar waar, haha. Dat weet je zelf ook wel.
Neem het liever serieus. Onderzoek je kinderwens, fantaseer eens over alternatieven, verdiep je in hoe anderen hiermee omgaan.
Doe niet alles af met "zo voel ik dat nou eenmaal en al het andere is stom". Verdiep je eens in jezelf en in anderen. Wie weet wat er op je pad komt.
