Wil zo graag een tweede

Ja hoor

Als je 40 bent vind ik dat helemaal geen gekke insteek.

Slimmer is

Om andere mensen dit soort dingen niet te vertellen tot je zwanger bent. Zeikerds heb je altijd, maar jullie zijn de enige twee die iets met dit besluit te maken hebben, dus waarom zou je het anderen vertellen?

wel lastig maar veel zin in

Tja het is ook best lastig als ik eerlijk ben. Ik hou zielsveel van deze man en zie daarnaast dat hij echt een superleuke lieve vader is en zijn leven op orde heeft. Hij had in zijn vorige relatie altijd de hoop op een derde kind maar zijn ex wilde dat dus niet.

Maar ik ben wel enorm met de ouderwetse stempel opgevoed en ik kan me ook wel voorstellen dat mensen zeggen joh je moet eerst echt een stabiele relatie hebben met een hele tijd samen voordat je over kinderen begint.

Maar tegenwoordig gaan dit soort dingen al zo anders.

Ik denk dat we er gewoon voor gaan hoe raar dit ook voelt. Het is een leuke lieve gezonde man en ik wil zo graag nog een keer moeder worden. Mochten we uit elkaar gaan en nee dat hoop ik niet maar ik ben ook reeel en alles kan dan heb ik dit liever dan een onbekende donor. Dan zou ik dit kunnen vergelijken met een (homo)man die ik ook amper ken maar waar ik dan samen een kind mee gekregen zou hebben.

Leuk

En ook spannend. Het is jullie beslissing. Laat je leeftijd ook je voordeel zijn en laat je niet in de war brengen. Je hoeft je echt niet meer als onzeker meisje op te stellen. Je bent richting de 40, het klokje tikt door, je weet al wat een baby inhoudt... ze kunnen allemaal de boom in als ze hier kritiek op hebben.

Doen!

Wij trouwden een jaar nadat we elkaar hadden leren kennen en gingen meteen voor een baby, die nu een puber is.

Het was niet alleen dat de tijd drong, maar vooral dat je met wat meer levenservaring sneller zeker kunt zijn van je partnerkeuze - of er juist sneller een eind aan maakt omdat je weet dat dit het toch niet wordt. Onze omgeving dacht dat we doodongelukkig gingen worden omdat het allemaal zo snel ging, maar dat is best meegevallen .

Overigens ken ik ook mensen die uitgehuwelijkt zijn en die het ook goed met elkaar hebben, of die juist hun overleden maatje vreselijk missen. Die kenden elkaar helemaal niet toen ze trouwden! Niet dat ik daar voor ben, maar in onze maatschappij wordt net gedaan of je eerst 10 jaar moet hebben samengewoond. Als je niet aan elkaar twijfelt, is dat onzin.

wat een lieve reacties

wat lief allemaal ik voel me heel erg gesteund door jullie woorden. Het is ook echt een magisch iets weer bezig zijn met babydingen, straks echo's hopelijk.

Ik vond het bij mijn eerste kindje echt iets wat ik zou omschrijven als een gouden tijd ondanks alle ellende in de zwangerschap tijdens de bevalling etc. moeder worden is gewoon prachtig.

Ik vind t een top idee.

En snap je helemaal. Ik hoop dat je snel zwanger bent!!!!!!

Ingrid

superlief

Ja ik heb nu ook echt de knoop doorgehakt, we leven wat kinderen krijgen steeds meer in een 2.0 situatie heb ik het idee. Dit is een lieve man, ik ben een lieve moeder dus we gaan ervoor...

Gewoon doen

Twee maanden nadat ik mijn man ontmoette zijn we getrouwd. Twee maanden daarop bleek ik zwanger. We zijn nu tweeënhalf jaar en twee kinderen verder en nog steeds heel gelukkig.

En ook

Wat jouw collega met die donor heeft afgesproken is echt van een hele andere orde hoor. Als zij een leuke man had ontmoet waar ze een relatie mee had was het heel anders gelopen bij haar denk ik.

snap m niet helemaal

Snap niet helemaal wat je bedoelt Emma...

Tja

Enige dat me lastig lijkt is voor het kind. Voor kind wordt het dus wat onduidelijk of jullie relatie wel of niet gaat slagen. Hoewel ik zelf ook gescheiden ben, dacht ik op moment dat we kinderen wilden hebben, toch wel dat de relatie bestendig zou zijn. Hoe leuk gescheiden ouders ook met hun kinderen omgaan, niet ieder kind vindt een scheiding leuk.
Maar ik zie dat iedereen hier het verder op OO een goed plan vindt, dus ik zie het waarschijnlijk te somber

lastig....

Ja maar als je een homo op een speeddate ontmoet weet je ook niet hoe je kind erin gedijt. Dat lijkt me ook niet niks voor een kind. Enige verschil is dat het kind van begin af aan nniet anders weet dan dat ouders niet bij elkaar wonen maar dat kan ook weer minpunten hebben zoals bv dat het kind het erg vindt dat hij of zij nooit een gezinsgevoel heeft gehad. Het is allemaal risicovol tegenwoordig hoe het met de kinderen uitpakt.

Hoe is het voor een kind bv die meer dan honderd broers en zussen heeft? Ed Houben (google) mag gewoon doordoneren. Dat zijn ook vraagstukken waarvan ik denk huh.

Ik noem nu maar even wat. Ik probeer voor mezelf na te gaan of ik echt een enorm risico qua psychische beschadiging van ons toekomstig kind aanga en ik denk zelf dat het wel meevalt....

Olijfje

Tuurlijk zijn er situaties denkbaar die slechter zijn voor je kind. En fijn dat jij de psychische beschadiging van je kind dat er nog geeneens is al kunt inschatten.
Als er een ding is wat ik van te voren niet had geweten is de impact van een scheiding op kinderen. En wij co-ouderen, wonen twee straten bij elkaar vandaan, zijn beschaafd tegenover elkaar, en ja de situatie voor de scheiding was heel slecht (veel ruzies) en toch heeft het mijn kinderen wel geraakt.
Ik begrijp je wel. je wilt gewoon heel graag een kind. En je bent blij met al die adviezen van "ja doen!".
Ik zal verder mijn mond houden.

Ik denk niet

Dat het voor het kind onduidelijker is dan voor andere kinderen of de relatie wel of niet gaat slagen. Dat kind is er nog niet. Voor het er is, is het in ieder geval negen maanden later. Voor het kind zich dit soort vragen gaat stellen, is het nog minimaal een jaar later. Ik weet niet hoe lang de relatie nu al bestaat, maar tegen die tijd bestaat de relatie dus al minimaal 2 tot 2,5 jaar, denk ik. Tegen die tijd ben je al aardig op weg naar een stabiele relatie - of niet natuurlijk.

nergens is het perfect...

Tja, ik denk dat als iedereen pas een kind zou krijgen als het hele plaatje echt perfect zou zijn de scholen behoorlijk leeg zouden zijn. Ik ga ook helemaal niet van een scheiding uit, ik denk wel dat ik voor mezelf er dan beter mee zou kunnen leven dan bv een kind dat geen vader heeft omdat het via een donor is gegaan vanuit Denemarken. Dan zou ik zelf me veel rotter naar mijn kind voelen etc. Het is maar net wat je wilt. Ik zie nu een lieve leuke man die dol is op mijn kind en natuurlijk zijn eigen kinderen en dolgraag nog een keer luiers wil verschonen. Enige minpuntje in het verhaal is dat we nog niet zolang samen zijn. Er is superveel liefde, een ruim koophuis, voldoende tijd, interesse etc ,dan denk ik: echt voldoende basis voor een kindje. En o ja, de andere drie kinderen zeuren ons ook de oren van het hoofd om een broertje of zusje dus die hebben er ook heel veel zin in...

Olijfje

Eerlijk gezegd snap ik niet waarom je je vraag hier stelde. Je bent er zelf al helemaal uit. En nee, ik ga niet uit van perfecte plaatjes. Maar jij begint in startbericht al " en als we er niet uitkomen, dan zullen we vast prima ex-en zijn". Dat vind ik wat anders dan wachten op perfecte plaatje.
En zusjes of broertjes die een broertje of zusje erbij willen, zijn voor mij echt nooit een reden geweest. Maar in jullie geval is dat het inderdaad wel tof dat ze graag willen dat hun vader nog een baby krijgt.

Natuurlijk is het meest ideaal

als béide ouders bij de verzorging betrokken zijn, uiteraard in goede harmonie. Toch zou ik het daar zelf ook niet van af laten hangen. Ik had me vroeger voorgenomen om niet langer te wachten als ik op mijn 30ste nog alleen zou zijn. Zonder vaste relatie dus.

Als je als alleenstaande maar bewust bent van het feit dat je in je eentje soms wat eenzijdig tegen bepaalde zaken aan kunt kijken. Soms is het prettig als een partner bepaalde situaties kan relativeren. Moeder die kind nog niet met de trein wil laten gaan itt vader die vindt dat dat best kan. Dat soort tegenstellingen kunnen ervoor zorgen dat je als bezorgde moeder niet doorschiet naar overbezorgd en overbeschermend. (ik noem maar een voorbeeld) Of als je bepaalde problemen hebt, dat je kind daarin meegenomen kan worden, omdat het niet anders kent dan dát, dan is het denk ik wel belangrijk om dat te onderkennen en naast 'thuis' ook een andere omgeving aan te bieden, waar mensen toch weer wat anders met bepaalde zaken omgaan.

Maar goed, dit is bij Olijfje niet aan de orde en ik wens haar ook toe dat dat zo blijft.

leven gaat niet over rozen

Nee het feit dat de kinderen het leuk vinden is uiteraard geen reden maar is wel erg leuk natuurlijk.

En we zijn er inderdaad al uit maar ik vond het toch zo lastig dat sommigen het kennelijk doodnormaal vinden om een kind met een al dan niet onbekende donor te krijgen of met een homo 100 km verderop maar als je elkaar nog niet zolang kent en een kindje wilt is dat opeens heel riskant.

Het leven gaat helaas niet over rozen. Niemand start een relatie met als doel uit elkaar te gaan. Helaas heb ik al wel een keer dit mee moeten maken en dat doet mij echt heel heel heel veel pijn ik had het zo graag anders gezien. Maar dit is wel een hele mooie kans die ik nu krijg en ik vind dat liefde voor een kindje zo essentieel is in het verhaal en dat is bij ons heel erg aanwezig.

Cognitieve dissonantie

Hoe vaker je kinderen die ontstaan zijn met behulp van anonieme donoren er bij haalt, en dat doe je in bijna elke post, hoe meer ik denk dat je zelf niet helemaal overtuigd bent van de volwassen verantwoorde keuze voor dit plan maar argumenten zoekt om je roze bril idee van een baby'tje met deze nieuwe vlam waarmee je nog volop in de verliefde fase zit te onderbouwen. Maar je biologische klok zal wel te luid tikken om het wat meer tijd te geven. Voor het nog niet gemaakte kindje maar ook voor de al aanwezige kinderen hoop ik dat jullie nog lang en gelukkig samen zullen zijn.

skik

tja

nee ik ben er wel zeker van, het ging mij er alleen om dat ik zo verbaasd was dat mensen in onze situatie met mitsen en maren komen en dat in in mijn ogen veel wankelere situaties kennelijk minder speelt.

En ik twijfel echt niet tussen deze situatie en een anonieme donor, echt niet, ieder zijn ding maar het is niet mijn ding...

eens met skik

Ik begrijp nu dat je beginpost was bedoeld omdat je je vrienden/collega's niet snapt. Ik weet trouwens niet of een situatie met een donor meer wankel is dan relatie waarvan je schijnbaar bij aanvang al als optie meeneemt dat jullie het niet redden. Een kind van een alleenstaande moeder waar geen vader in het spel is, hoeft geen scheiding mee te maken.

waarom

de hele tijd naar andere kijken en je daaraan meten? Leef je eigen leven.