Zoveel verdriet
Normaal gesproken ben ik niet van de forums maar ik zit met zoveel verdriet dat ik niet weet hoe verder te gaan nu. Hopelijk is dit ook een overzicht voor mezelf en een heldere blik op hoe nu verder..
Mijn vriend en ik zijn sinds drie maanden uit elkaar en ik ben vreselijk verdrietig. Het liep al langere tijd niet goed tussen ons, dat voelde ik. We hebben 4 maanden geprobeerd een kindje te krijgen maar dat is helaas niet gelukt. Stonden op de lijst voor toegang tot vruchtbaarheidsbehandeling maar deze moet ik afzeggen omdat de relatie net is geklapt.
Ik ben 29 jaar en voel me zo ontzettend eenzaam op het moment. Het leven ziet er plotseling zo anders uit, mijn hele toekomstperspectief is weg en we hebben een huis gekocht, welke nu verkocht moet worden met alle praktische dingen die daarbij komen kijken. Ik heb niet het gevoel dat ik het verdriet kan toelaten en voel eigenlijk alleen maar paniek.
Mijn partner heeft een baan in het bankwezen en was veel weg. We zijn ver weg van de stad verhuisd, i.v.m. toekomstplannen en ik begon me zo ontzettend eenzaam te voelen 4 maanden geleden. Zijn wereld bestond uit alles voor werk; reizen, tripjes, borrels en etentjes met klanten. Mijn leven bestond uit ovulatie- en zwangerschapstesten, mediteren, gezond leven en leuke dingen doen met vriendinnen. Ik voelde me zo eenzaam in de relatie dat ik twijfels kreeg over ons en de weg die we zijn ingeslagen. We groeiden uit elkaar. Ik voelde me onbegrepen en had niet het idee dat hij graag voor het kindje wilde gaan. Ik heb dit benoemd maar er veranderde weinig en drukte de gevoelens verder weg want ik wilde het niet weten.
In het huis kwam veel op mijn schouders terecht; klussen en schoonmaken. En daarnaast was ik heel veel alleen in nieuwe woonplaats, verder weg van vriendinnen etc.
We hebben meerdere gesprekken gehad over hoe dit verbeterd kon worden maar ik zag geen verschil bij hem, we deden steeds minder leuke dingen, hadden meer ruzie en ik had steeds meer het idee op mijn tenen te moeten lopen voor de plannen die we hadden.
Afgelopen week gaf hij aan dat hij het niet meer zag zitten. Mijn wereld stortte in. Ik kon niet meer stoppen met huilen omdat ik al zo lang de druk voelde van de hele situatie.
We hebben erover gepraat en bij hem was de emmer al overgelopen. Hij had het gevoel dat we beide niet gelukkig zijn in de relatie en dat het beter is te stoppen. Ik kon niet anders dat dat erkennen want ook mijn gevoel zei regelmatig dat dit geen goede basis is voor wat wij willen en ik voelde me zo, zo ongelukkig.
Maar nu zijn we in de afwikkeling gekomen en vind ik het vreselijk moeilijk. Vind ik ooit nog een ware liefde? Hoe zal het gaat met de kinderwens die ik heb?
Ik heb intense liefdesverdriet en wil alleen maar op de bank zitten, kan weinig uit handen krijgen deze dagen.
Vriendinnen vinden het vreselijk voor mij en zijn er voor mij. Ergens voelde ik al langere tijd dat het in de relatie niet goed zat, ik miste het samen zijn. Ik was vooral alleen, ook in de wens zwanger te worden. En ik denk dat dit heel erg scheef is gaan lopen. Ik heb nog benadrukt dat we voor mijn gevoel niet alles hebben gedaan aan het verbeteren van de relatie maar hij ziet dit anders en ik wil niet aan een dood paard trekken.
Mijn emoties gaan alle kanten op. De onzekerheid en angsten komen af en toe langs. Ik weet niet hoe ik deze periode door kan komen.
Zijn er mensen op het forum die zich hierin herkennen? Tips en adviezen zijn zo welkom..
MMcGonagall schreef op 03-01-2023 om 22:09:
Een kind kun je ook krijgen zonder man. Ik zou niet wanhopig op zoek gaan naar een man. Die kom je misschien nog wel eens tegen, maar dat hoeft het moederschap niet in de weg te staan.
Dat kan maar ook dan kun je te maken hebben met onvruchtbaarheid en teleurstellingen krijgen. En niet iedereen wil dit alleen een kind opvoeden..maar wie weet geeft deze optie TO wat lucht.
Ach Hutspot, wat vreselijk verdrietig. Ik kan me goed voorstellen dat je het nu even allemaal niet kunt overzien.
Je hebt al veel goede tips ontvangen.
Ik denk ook dat van dag tot dag (of van uur tot uur) leven zoals Mija o.m. schreef een goede is. Probeer het nu, vandaag, morgen, even zo goed mogelijk te krijgen.
Nadenken over de toekomst is bij jou momenteel alleen 'doemdenken'. Dat is dus jouw gedachte, jouw fantasie dat het (relatie, kind(eren)) niet meer gaat lukken. Maar dat is jouw gedachte, jouw negatieve fantasie.
Probeer jezelf daar steeds bij weg te trekken door jezelf, zodra je merkt dat je er weer aan denkt, te focussen op iets in het hier en nu. Liefst dingen in het hier en nu die wel prettig zijn. Tel je zegeningen, je hebt een baan, je bent gezond (neem ik even aan), en andere zegeningen. Om even wat tegenwicht aan al die negatieve gedachten te geven.
Met de anderen ben ik eens, dat het goed is dat je niet zwanger bent geworden, hoe verdrietig dat natuurlijk ook elke keer weer was voor jou. Maar een gebroken gezin wil je echt niet voor je kind. Dus hoe verdrietig ook, je kunt hier zelf, als je eerlijk bent, ook vast wel dit voordeel van inzien.
Nog wat andere overwegingen.
Probeer het in stapjes te doen, eerst een andere woning, zodra je dat geregeld hebt en je wat rustiger bent, zoeken naar een andere baan, zodat je wel gelukkig in je baan bent. Dat is echt belangrijk. En probeer niet teveel met een man/relatie en een kind bezig te zijn, hoe moeilijk dat ook is. Dat realiseer ik me. Wij hebben er 3 jaar over gedaan voor ik zwanger was. Ook ik kon dat moeilijk loslaten zoals iedereen adviseerde. Uiteindelijk met wat gesprekken (maatschappelijk werk) tot het inzicht gekomen dat mijn geluk echt niet van een kind afhangt. Duurde even voor ik zover was, maar toen ik echt voelde, toen raakte ik zwanger.
Dus wat ik jou gun: werk aan jezelf, lees boeken, kijk youtubefilmpjes, praat met vriendinnen, zoek evt. hulp, zodat je aan jezelf werkt om je te realiseren dat je ook gelukkig kunt zijn zonder relatie en ook zonder kind. Zodat een evt. relatie en/of een kind een bonus zullen zijn op een leven dat ook fijn en waardevol is zonder relatie en kind. Want ik ben ervan overtuigd dat dat zo is. Geluk zit in jezelf. Met of zonder partner. Met of zonder kinderen. Echt. Het zit in jezelf. Ik hoop dat je het vindt.
Tot slot, volgens mij wijzen onderzoeken uit dat over het algemeen mensen gelukkiger zijn in relaties zonder kinderen dan in relaties met kinderen. Als je een kind wilt, denk je waarschijnlijk boeien (ik wilde het destijds ook niet horen). Maar misschien helpt deze wetenschap je op enig moment te realiseren en de pijn te verzachten, dat er ook een voordeel zit aan geen kinderen hebben.
Heel veel sterkte. Deze pijn gaat echt weg. Vertrouw daarop, dat je hier nu doorheen moet, maar dat het beter wordt. Hopelijk duren de paniek en pijn niet te lang.
Madamecannibale schreef op 03-01-2023 om 18:37:
[..]
Ik lees dat zelf niet helemaal zo. Volgens mij heeft TO’s partner ook aardig geïnvesteerd en is hij ook bijvoorbeeld meegeweest naar relatietherapie. TO ziet zelf volgens mij ook dat ze niet zo goed bij elkaar passen en andere verwachtingen hebben van het leven. Dat kan helaas en is heel vervelend om achter te komen, vooral als je ook nog eens bezig was met een gezin stichten.
2x naar relatietherapie is geen serieuze inzet. To is verhuist voor deze man, heeft het hele huishouden en de verbouwing grotendeels gedraaid terwijl meneer 150% in zijn werk investeerde en om zijn goede wil te tonen 2 naar relatietherapie geweest en 3 weken gedaan alsof hij het snapte. Deze relatie is al heel lang geen gelijkwaardige vorm van partnerschap. To voelt zich verloren, omdat zij zichzelf kwijt is geraakt in de deze relatie. Zij heeft zich gevoegt en wat zij nodig heeft steeds weer ontkent om in de relatie te kunnen blijven.
Dank voor de reacties.
Ik wil me inderdaad gaan focussen op mijzelf de komende tijd zodat ik weer helemaal happy alleen ben. Eerst een eigen plekje regelen en ondertussen spreek ik af met vriendinnen zodat ik niet teveel alleen ben want ga direct malen.
Moet oppassen niet in zelf destructieve gedachten te gaan denken nu; had ik zelf minder bezig moeten zijn met kinderwens, dingen meer op zijn beloop laten, meer moeten investeren in leuke dingen doen. Maar daaronder lag de ontevredenheid over de relatie en dat los je daar niet mee op.
Ik merk dat ik het vooral mezelf heel erg kwalijk neem hoe dit is gelopen, hoe ik niet eerder heb ingezien en heb durven voelen wat er zat bij mij. Ik zie er enorm tegenop om dit te delen met mensen en vragen te krijgen over het klappen van de relatie van vage gezamenlijke vrienden.
Ik voel de kracht nog niet maar wil echt door.
Je hebt jezelf niets kwalijk te nemen. Je bent er vol voor gegaan en helaas is het niet de relatie geworden die je graag had gewild. Dat kan iedereen overkomen. Daar is niets fouts aan.
Misschien voel je de kracht nog niet Hutspot, maar ik lees hem wel in je bericht. Volgens mij zie je heel scherp hoe je situatie is en waar je heen wilt. Dat maakt het niet leuker om met deze wending van je leven om te gaan, maar maakt wel dat je er (zoals ik het lees) goed toe in staat bent. En in aansluiting op wat Rebmaaviv hiervoor zei: wees lief voor jezelf en neem jezelf niks kwalijk. Deze dingen gebeuren en niemand weet alles van tevoren, het is een proces.
Leene schreef op 03-01-2023 om 22:17:
[..]
Weet je dit is ook wel eens tegen mij gezegd..maar ik vind/vond het niet zo helpend. Want het is gewoon een feit dat dit niet altijd gebeurd. En de liefde van je leven... Dat vind ik nu ook zo'n term. Dat is er vaak ook niet in een keer.. dat moet zich bewijzen.
Iedereen die dit zegt bedoelt het goed maar je hebt er zo weinig aan. Een vriendin van mij is nu in de 50 maar heeft nog steeds niet de liefde van haar leven ontmoet en heeft ook geen kinderen. Dat klinkt voor TO niet zo heel leuk maar het leven is niet zo maakbaar. Wat je wel kunt beïnvloeden is hoe je zelf met het leven omgaat.
Hier ben ik het wel mee eens. Het is wel de realiteit dat niet op ieder potje een dekseltje past. Ik ken ook mensen die nooit de ware hebben gevonden. Ook vind ik dat je uit moet kijken om te zeggen dat je op je 34ste nog tijd genoeg hebt om moeder te worden. Ik heb zelf aan den lijve ondervonden dat dit niet zo is. Ik ben op mijn 29ste gestopt met de pil voor een tweede kind. Dat is nooit gelukt en mijn gynaecoloog weet het aan veroudering van de eierstokken want verder was er niks te vinden. Hij zei ook dat zijn wachtkamer overvol zit omdat vrouwen vergeleken met vroeger zo laat aan kinderen willen beginnen. Ik hoop echt dat het anders loopt voor jou To maar ik vind dat je altijd wel realistisch moet blijven.
watertoren schreef op 04-01-2023 om 09:55:
[..]
Hier ben ik het wel mee eens. Het is wel de realiteit dat niet op ieder potje een dekseltje past. Ik ken ook mensen die nooit de ware hebben gevonden. Ook vind ik dat je uit moet kijken om te zeggen dat je op je 34ste nog tijd genoeg hebt om moeder te worden. Ik heb zelf aan den lijve ondervonden dat dit niet zo is. Ik ben op mijn 29ste gestopt met de pil voor een tweede kind. Dat is nooit gelukt en mijn gynaecoloog weet het aan veroudering van de eierstokken want verder was er niks te vinden. Hij zei ook dat zijn wachtkamer overvol zit omdat vrouwen vergeleken met vroeger zo laat aan kinderen willen beginnen. Ik hoop echt dat het anders loopt voor jou To maar ik vind dat je altijd wel realistisch moet blijven.
Heel lullig inderdaad om te horen maar er zit wel een kern van waarheid in. Ik zie om mij heen ook stellen waarbij het lang duurt voor ze zwanger zijn en waarbij medisch eigenlijk niets aan de hand is. Alleen door leeftijd is er soms nog maar een 20% kans op een spontane zwangerschap en dit zijn mensen die nog geen 40+ zijn. Ik snap ook nooit zo goed waarom gezegd wordt dat je nog alle tijd hebt, ik dacht dat zelf ook maar boven een bepaalde leeftijd loopt de vruchtbaarheid helaas terug.
watertoren schreef op 04-01-2023 om 09:55:
[..]
Hier ben ik het wel mee eens. Het is wel de realiteit dat niet op ieder potje een dekseltje past. Ik ken ook mensen die nooit de ware hebben gevonden. Ook vind ik dat je uit moet kijken om te zeggen dat je op je 34ste nog tijd genoeg hebt om moeder te worden. Ik heb zelf aan den lijve ondervonden dat dit niet zo is. Ik ben op mijn 29ste gestopt met de pil voor een tweede kind. Dat is nooit gelukt en mijn gynaecoloog weet het aan veroudering van de eierstokken want verder was er niks te vinden. Hij zei ook dat zijn wachtkamer overvol zit omdat vrouwen vergeleken met vroeger zo laat aan kinderen willen beginnen. Ik hoop echt dat het anders loopt voor jou To maar ik vind dat je altijd wel realistisch moet blijven.
Ik schreef inderdaad dat zij, statistisch gezien, nog jong genoeg is voor het moederschap. En natuurlijk zijn er uitzonderingen, maar het is toch een wezenlijk verschil of je relatie op 34-jarige leeftijd klapt of op je 40e, dat is wat ik bedoelde te zeggen. En wie weet is TO wel onvruchtbaar, die mogelijkheid bestaat natuurlijk ook nog en dan speelt heel die leeftijd geen rol. Vandaar dat ik ook schreef dat het leven niet maakbaar is.
Leene schreef op 03-01-2023 om 22:17:
[..]
Iedereen die dit zegt bedoelt het goed maar je hebt er zo weinig aan. Een vriendin van mij is nu in de 50 maar heeft nog steeds niet de liefde van haar leven ontmoet en heeft ook geen kinderen. Dat klinkt voor TO niet zo heel leuk maar het leven is niet zo maakbaar.
Wat je wel kunt beïnvloeden is hoe je zelf met het leven omgaat.
Helemaal gelijk Leene, maar diegene waarop jij reageerde zal het inderdaad als steun bedoeld hebben, niet wetende dat er ook nog een andere kant aan deze steunbetuiging zat. En daarom is het waar wat men zegt dat iemand eerst iets zelf moet meegemaakt hebben alvorens ie er volledig over kan meepraten. Dus goed dat jij dat ook nog eens onder de aandacht brengt, maar ook goed dat mensen die iets nog niet hebben meegemaakt maar zich toch geroepen voelen om hun armen eens rond de schouder van TO te slaan, dat doen.
En wat de laatste zin van jouw post betreft:
Ik kwam eens bij een dokter en daar stond in mooie kalligrafische letters volgende tekst op de muur geschilderd:
Niet wàt ons wordt aangedaan
doet ons op- of ondergaan,
maar ónze wijze van ernaar te kijken
zal ons verarmen of verrijken
Ik moest de zin meerdere keren lezen om de volledige draagwijdte te kunnen snappen maar ik vond het zóóó prachtig, zóóó kernachtig, zóóó juist verwoord, dat ik het in de inkomhal van die dokter heb overgeschreven en altijd bewaard. En als ik het eens moeilijk heb in mijn leven, dan denk ik aan die zin. En dan denk ik wie maakt mij klein en wie maakt mij groot?
Ik heb dat misschien verkeerd verwoord "liefde van je leven". Maar ik bedoel het inderdaad alleen maar goed en ze zal echt nog wel een liefde tegenkomen. Maar ik bedoel ook te zeggen, dat je nu zo diep kan zitten en over een paar weken er weer heel anders tegenaan kan kijken en wie weet ontmoet ze volgend jaar iemand en is ze blij dat het allemaal zo verlopen is, maar voor nu eerst tot jezelf komen.
Als jullie beiden al merkten en zagen dat het met de relatie niet goed zat, is het beter dat er nog geen zwangerschap/kind is. Nu kunnen jullie samen concluderen dat jullie niet bij elkaar passen en ieder jullie eigen weg gaan, zonder elkaar.
Ik begrijp je kinderwens, maar in een relatie blijven of een relatie aan gaan alleen voor een kind, is een slecht idee. De meeste relaties worden, zeker in het begin, niet beter door een kind. Een slechte relatie komt dan onder nog meer spanning te staan, met teleurstelling, frustratie en alsnog een scheiding tot gevolg.
Iemand die zo weinig oog heeft voor jou en je behoeften en zich alleen maar op zijn werk stort, wil je die als vader voor je kind?
Het leven is niet volledig maakbaar. Misschien loop je binnen afzienbare tijd je droomman tegen het lijf, misschien pas op je 50e, misschien wel nooit. Misschien komen er dan kinderen, maar misschien ook niet. Dat weet je niet. Als je echt heel graag een kind wil, dan kan dat ook in je eentje. Daar zou ik wel heel goed over nadenken.
Het belangrijkste is voor nu dat jij je eigen leven weer op de rit krijgt. Ga ergens wonen waar je je fijn voelt en een netwerk hebt, ga op zoek naar een baan die je wel leuk vindt. Doe leuke dingen met je vriendinnen.
