Een groot probleem
Hallo,
Ik zit met een probleem. Ik ben al een paar jaar gelukkig getrouwd, maar mijn man is helaas niet vruchtbaar. Daarnaast is ons seksleven ook niet geweldig. Ik weet niet of het aan de chemie tussen ons ligt of echt aan hem, maar het is eigenlijk het enige wat ontbreekt in onze relatie.
Laatst had ik een werkuitje en bleef ik daarna nog wat hangen met een collega. Na een paar drankjes kwam het gesprek op ons seksleven. Hij vertelde dat zijn vrouw weinig behoefte had aan seks en dat hij zich afvroeg of het aan hem lag. Toen stelde hij voor om het samen eens te proberen. Door de alcohol en het feit dat ik hem fysiek aantrekkelijk vond, ben ik daarop ingegaan en zijn we naar een hotel gegaan.
Na die ervaring besefte ik dat het slechte seksleven echt aan mijn man lag. Maar nu, een paar weken later, ben ik ineens over tijd. Ik begrijp niet hoe het kan, want mijn cyclus is altijd heel regelmatig en met mijn collega heb ik het veilig gedaan. Uiteindelijk heb ik een zwangerschapstest gedaan… en ik blijk zwanger te zijn.
Aan de ene kant ben ik blij, want diep van binnen heb ik altijd al een kinderwens gehad. Maar aan de andere kant: hoe ga ik dit vertellen? Moet ik mijn man gewoon zeggen dat het ‘toch raak’ is? Mijn collega kan ik het sowieso niet vertellen, want dan zou ik zijn gezin kapotmaken.
Help!
Natuurlijk niet je man vertellen dat het toch raak is.
Eerlijk duurt het langst. Als dit kindje er komt dan natuurlijk moet je het vertellen. Dat verdient het kind namelijk, weten wat zijn afkomst is.
Volledige openheid van zaken geven en je man de tijd geven om mee te denken wat hij wil. Want als jij een kinderwens hebt, ga jij ook doodongelukkig worden van stiekem afbreken. Of je man kan leven met deze donor of dat jij er alleen voor komt te staan, zijn belangrijke dingen om te weten of je dit mensje wil laten komen. Maar hierover gaan liegen zal als een boomerang op je terugkomen.
Ik wil mijn man niet kwijt en het wezentje ook niet. Maar vertellen zal mijn man breken. En ik wil hem geen verdriet doen.
AnoniemeSara schreef op 02-04-2025 om 17:10:
Ik wil mijn man niet kwijt en het wezentje ook niet. Maar vertellen zal mijn man breken. En ik wil hem geen verdriet doen.
Dat had je niet eerder bedacht???
Je hebt echt geen keus. Als je man er na de bevalling achter komt zal hij veel meer verdriet hebben.
Roos57 schreef op 02-04-2025 om 17:12:
[..]
Dat had je niet eerder bedacht???
Ik had beschermd gedaan. Hoe groot is de kans?
Ik vrees dat dit het einde van jullie huwelijk is. Er zit niets anders op dan het hem op te biechten.
Is er een kleine kans dat je man toch de vader is ? Het gebeurt wel meer dat iemand die onvruchtbaar is toch een kind krijgt.
Ongeacht wat dokters soms zeggen zit er de kans wel in.
Er zit niets anders op dan te onderzoeken wie de vader is.
Je hebt trouwens twee problemen. Nu je weet dat het slechte seksleven aan je man ligt, zal dit ook een wig tussen jullie drijven.
Ook heb ik de indruk dat je het kindje wil houden. Zo ja, laat je dan niet overhalen tot een abortus.
ik wens je veel sterkte. Je gaat een moeilijke tijd tegemoet.
Citroengraag schreef op 02-04-2025 om 17:14:
Je hebt echt geen keus. Als je man er na de bevalling achter komt zal hij veel meer verdriet hebben.
Na de bevalling? Ik neem aan dat hij ziet dat zijn vrouw een dikke buik krijgt?
TO, je zegt dat je man onvruchtbaar is, maar mannen zijn vrijwel nooit helemaal onvruchtbaar. Je zegt ook dat je het met je collega veilig hebt gedaan.
Hoe weet je zeker dat je collega de vader is?
AnoniemeSara schreef op 02-04-2025 om 17:15:
[..]
Ik had beschermd gedaan. Hoe groot is de kans?
De kans is er altijd. Klein scheurtje in het condoom, jij die erg vruchtbaar bent.
ja ik vraag mij ook af hoe onvruchtbaar je man is. Ik zou gewoon na 10 weken een vaderschapstest doen. Dan vraag je of je collega meewerkt want die hond heeft je ook geholpen te bedriegen. Aan de hand van de uitslag kijk je verder. En misschien wordt het wel een miskraam. Hold your horses. Stap voor stap.
Eerlijkheid duurt het langst is allang achterhaald. Er hoeven geen ruiten te sneuvel waar toch geen daglicht doorkomt.
AnoniemeSara schreef op 02-04-2025 om 17:10:
Ik wil mijn man niet kwijt en het wezentje ook niet. Maar vertellen zal mijn man breken. En ik wil hem geen verdriet doen.
Tja, dat verdriet ga jij hem helaas wel doen, want hoe heeft deze bevruchting anders kunnen plaatsvinden?
In hoeverre is het zeker dat je man onvruchtbaar is?
Daarnaast, je wilde het vreemdgaan dus ook verzwijgen als je niet zwanger zou zijn (geraakt)? Ga eens goed bij jezelf te rade of jullie slechte seksleven überhaupt geen gamestopper is, want blijkbaar kun jij toch niet zonder gezien je escapade, wat ik overigens heel goed kan snappen hoor! Ook een tevreden seksleven is belangrijk binnen een goede relatie!
AnoniemeSara schreef op 02-04-2025 om 17:15:
[..]
Ik had beschermd gedaan. Hoe groot is de kans?
Dat je vreemd gaat ?
En zwanger raakt?
Wie zijn billen brand moet op de blaren zitten . Geef je man de keus of hij jou nog wil .
Aangezien je ook blij bent wil ik je allereerst feliciteren met je zwangerschap en een goede zwangerschap toewensen. Ik begrijp uit je bericht dat je, ook al was de conceptie van je kind ongepland, je kind gewenst is en je niet een anortus overweegt. Dat is dus ook het gezichtspunt waar vanuit ik deze post schrijf.
Dan het ingewikkelde van de situatie: de vader van je kindje is niet je echtgenoot.
Vanaf nu ben je moeder en staat het belang van je kind voorop. Het is niet in zijn of haar belang dat het wordt voorgelogen wie zijn of haar vader is. Kennis over je ouders, ze kennen is een belangrijk deel van je identiteit. Over zoiets wezenlijks liegen is niet in het belang van je kind en ook niet in het belang van jullie onderlinge (toekomstige) band. Dat zou ik je echt stellig willen afraden!
Het is heel lastig voor jou, maar daden hebben consequenties. De consequentie dat je eerlijk moet zijn tegen je kind houdt ook in eerlijkheid tegenover je eigen echtgenoot en de biologische vader. Natuurlijk verdienen zij sowieso eerlijkheid. Als je je inleeft in hen realiseer je je dat ook wel. Je wil het je echtgenoot toch niet aandoen dat hij er op een bepaald moment per toeval achterkomt dat hij niet de vader is bijvoorbeeld ivm een afwijkende bloedgroep, bepaalde genetische ziekte, uiterlijke kenmerken, etcetera. En je wil ook niet dat je collega het later past ontdekt en al die tijd geen kans had om een band op te bouwen met het kind dat hij verwekte. Je ontzegt beiden hiermee een eigen keuze en dat is niet eerlijk en ook niet respectvol.
Ik kan me indenken dat je onwijze buikpijn krijgt van het idee om dit bij beiden bespreekbaar te maken, maar in feite heb je geen keuze. Het is het enige wat je kunt doen dat recht doet.
Het moeilijke is dat eerlijkheid ook zorgt dat je echtgenoot en de vader van je kind hun plan zullen gaan trekken. Je man zal kritisch kijken naar jullie huwelijk. De kans dat het het einde van je huwelijk betekent is reëel aanwezig. Net zoals de vader van je kind zal moeten overwegen of hij deel wenst uit te maken van het leven van zijn kind en zo ja in welke rol. Daarnaast draagt hij ook een financiële verantwoordelijkheid wanneer hij het kind erkent.
Ik kan me goed indenken dat je overweldigd bent. Eerst zat een zwangerschap niet in de mogelijkheden door de onvruchtbaarheid van je man en nu dan toch. Een kind krijgen is wel echt een live event en dan ook nog de hormonen die nu door je lijf gieren.
Tegelijkertijd kan tijd veel weer in een rustiger vaarwater brengen. Wat nu heel roerig wordt kan later veel rustiger worden. Laat je niet teveel leiden door angst en probeer steady en eerlijk koers te varen.
dit is toch overduidelijk een nep- topic?
