Op zoek naar herkenning
Hi
Afgelopen februari ben ik bevallen en 4 dagen na de bevalling was ik ineens bang om in een psychose te raken. Er waren geen symptomen dat het ging gebeuren maar het zat in mijn hoofd en werd als een bandje constant afgespeeld. Het zakte af maar ik merkte dat ik niet helemaal gelukkig was. 2 weken daarna wilde ik niet meer, was ik op en zag geen uitweg meer. Ik wilde mijn kinderen dit niet aan doen. Mijn brein is volledig uitgeput en gedachtes nemen de overhand. Ik ben bang om letterlijk gek te worden en de controle te verliezen dag in dag uit, alsof mijn brein er ineens mee gaat stoppen. Alle hulp is ingeschakeld en ondertussen aan de escitalopram. Rondom mijn menstruatie worden de klachten weer erger en voelt het voor mij alsof ik terug bij af ben elke maand weer. Door veel te lezen/onderzoeken zelf ben ik er achter gekomen dat er nog veel te verwerken valt. Maar toch voel ik mezelf eenzaam hierin. Ik ben niet het type die dit soort dingen hier plaatst maar ik merk toch dat er een taboe op zit en ben enorm benieuwd of er nog meer mama’s zijn die dit herkennen? Ik hoor niemand om mij heen die dit ook heeft gehad of heeft. Ik hoop hier herkenning te vinden maar ook positieve verhalen misschien dat het beter gaat worden. Ben bang dat dat niet gebeurt. Liefs.
wat goed dat je dt deelt . Je bent absoluut niet de enige. En het wordt beter . Dat heb ik om mij heen gezien. 
Wat naar, dikke knuffel. Ik heb daadwerkelijk een korte postpartum psychose gehad, maar dat is 23 jaar geleden. Psychosenet heeft een heel fijne online chatoptie met professionele hulpverleners. Zij zijn echt heel behulpzaam, ook als je angstig bent de controle te verliezen.
En je zou thee van moederkruid kunnen proberen, maar gezien je medicatie echt eerst met je arts overleggen!
zelf geen ervaring, maar het gaat bij de meesten weer over. Weet nog dat mijn zus net bevallen was en die riep: Roze wolk? Het is hier gvd een grote donderwolk.
Het wordt beter, echt waar. Bij mijn dochter was na de bevalling alles donker, ze legde zichzelf op dat ze moest houden van haar kindje. “ ik moet, ik moet”. Maar uiteindelijk ( 4 weken na de bevalling) gaf ze doodop aan dat ze het niet aankon. Toen ben ik en haar schoonmoeder om de dag bij haar geweest. Ook de verloskundige kwam veel kijken. Na een week zagen we langzaam verandering. Ze werd rustiger en door het vele slapen leek het of ze langzaam haar energie terug kreeg. Nu is haar dochter een half jaar en is ze de leukste moeder van wereld. Ze legt nu uit dat alles donker was, dat ze dacht dat ze gek was omdat ze niet dankbaar was omdat haar baby gezond was en dat ze bang was dat ze nooit van haar dochter ging houden. Achteraf was ze vooral helemaal kapot en sliep ze zo’n 18 uur per dag.
het is heel herkenbaar, helaas.
Het is beter geworden, die roze wolk was gitzwart maar langzaam aan, met veel psychologische hulp en medicatie is het beter geworden. Ik kan me nog herinneren dat ik op een dag in de auto zat en mijn dochter lachte met een leuk geluidje, toen voelde ik een steekje geluk. Ik moest huilen toen ik dat voelde na zo'n lange tijd. Vanaf toen ging het echt steeds wat beter. Niet in een gloeiende lijn, met hobbels onderweg naar echt het wordt beter. Het kost tijd, geduld, gun jezelf die tijd, steun van anderen en het is hard werken, dat opruimen bij jezelf. Het is niet makkelijk maar uiteindelijk is het de moeite heel erg waard.
Het gaat nu goed. Rondom mijn menstruatie (nu dus) gaat het wel eens wat minder, ik herken dat en accepteer het met het besef, dit gaat weer over. Niet dat gitzwarte van toen maar grijs. Te overzien en daardoor draaglijk. Blijkbaar ben ik gevoelig voor alle hormonen.
Sterkte, ik hoop dat je steun en hulp hebt vanuit je omgeving
Wat dapper dat je dit deelt. Veel mama’s herkennen zulke gevoelens na de bevalling. Hou vol ❤️
wees lief voor jezelf, wanneer je weet dat je menstruatie eraan komt.
Hormonen kunnen vreselijk zijn.
Hier ook totaal geen roze wolk na de bevalling. Ook geen zwarte, maar in de loop van de tijd gleed ik steeds verder weg. Uiteindelijk hulp gezocht en gekregen. En het werd beter, echt. Precies wat Duizel schreef: uiteindelijk kwam er echt een moment waarop m’n hart even vol liep van liefde, en ik heb gejankt van opluchting.
Bloemenzee schreef op 03-09-2025 om 11:09:
Hormonen kunnen vreselijk zijn.
Hier ook totaal geen roze wolk na de bevalling. Ook geen zwarte, maar in de loop van de tijd gleed ik steeds verder weg. Uiteindelijk hulp gezocht en gekregen. En het werd beter, echt. Precies wat Duizel schreef: uiteindelijk kwam er echt een moment waarop m’n hart even vol liep van liefde, en ik heb gejankt van opluchting.
Ja en bij mij was dat de eerste keer een momentje maar de momentjes kwamen langzaam aan steeds vaker en konden ook langer duren. Geef het tijd
Ook hier herkenbaar. Niet eens zozeer na de bevalling, maar in mijn hele leven. Het voelde vaak alsof ik onder een grijze hemel liep terwijl voor anderen de zon scheen. Ik heb wat af-getherapiet in mijn leven! Totdat ik suïcidale gedachten kreeg en het niet meer kon opbrengen om daarmee aan de slag te gaan. De huisarts heeft toen een heel lichte dosis antidepressiva voorgeschreven. En toen ging ineens de zon schijnen! Ik bleek inmiddels in de overgang te zitten, intussen word ik niet meer ongesteld en heb ik dus ook geen last meer van moodswings. Moraal van het verhaal: blijf er niet te lang mee rondlopen, het kan gewoon een fysieke (of hormoon-)kwestie zijn en dan kan er wat aan gedaan worden.
Maar wellicht trekken de grijze wolken na verloop van tijd vanzelf voorbij. Je ziet dat je niet de enige bent, dat te weten scheelt denk ik in ieder geval al wat.
