Hoe bereid je kind voor op operatie
We zijn met onze peuter bij de KNO arts geweest vanwege aanhouden de klachten. Conclusie: zijn amandelen zullen verwijderd worden.
Wie wil zijn ervaringen delen? Hoe hebben jullie kind hierop voorbereid?
Ligt er vooral aan hoe oud je kind is denk ik en hoeveel je kind al begrijpt. Onze oudste was een heel voorlijk kind, die konden we al behoorlijk uitleggen wat er ging gebeuren. Was ons bij de jongste vast niet gelukt.
Mijn idee is dat je er vooral niet al teveel over moet zeggen, en vooral ook niet al te lang van tevoren. Het is allemaal nogal abstract voor zijn kleintje. En je wil ook niet dat je kind er zenuwachtig voor is. Meer uitleg dan: je hebt hier en hier last van, en daarom moet je naar de dokter, die gaat je beter maken, moet je er volgens mij niet aan wijden.
Mijn ervaring is dat ze in het ziekenhuis ontzettend lief zijn voor zulke kleintjes. Ik weet niet hoe het in coronatijd is, maar ik mocht er ook gewoon bij blijven tot hij onder narcose was, en we waren er ook bij toen hij weer wakker werd. Volgens mij zijn er tegenwoordig ook wel folders/boekjes/plaatjes beschikbaar ter voorbereiding. Nu zal een bezoek aan de afdeling vooraf niet kunnen, maar foto's helpen misschien om het ziekenhuis wat minder 'eng' te maken. Maar vooral je eigen houding is volgens mij bepalend voor hoe 'traumatisch' een ingreep als deze is. Wees dus vooral heel rustig en straal vertrouwen uit.
Na de ingreep: vooral niet zuinig zijn met de paracetamol zetpillen en de waterijsjes en de knuffels 
.
Ik heb een andere ervaring dan Madge tav voorbereiden. Wij hebben dit filmpje regelmatig gekeken ter voorbereiding (er zijn meer ziekenhuizen die zo’n filmpje hebben zag ik)
https://youtu.be/w1aQaWfjvR4
Ook hebben we de procedure regelmatig thuis met ons kind (toen 4) doorgenomen en ook geoefend met een kapje op de neus zetten en benadrukt dat dit stinkt. Op de dag van de operatie voelde kind zich redelijk zelfverzekerd omdat ze alles al wist/herkende en voorbereid was. Toen het anesthesiegas aanging was er wel even paniek in de ogen (maar ze zijn zo weg).
Waar we achteraf ook heel blij mee waren was dat man en ik hadden afgesproken dat degene die het zonder tranen aankon (niet ik dus) mee ging naar de OK. Kind wilde dat ik mee zou gaan maar wij redeneerden dat kind het meeste heeft aan de ouder die niet zichtbaar gespannen is over het hele gebeuren.
Ik vond dat een hele moeilijke keuze omdat ik het gevoel had mijn kind in de steek te laten - maar feitelijk is dat natuurlijk een egoïstisch motief en ik heb dat gevoel een plekje kunnen geven in de ziekenhuisshop 😉
Dit is dus precies waar tussen we zo twijfelen.
Hij was erg onder de indruk van het ziekenhuis. Maar de KNO deed het super goed. Hij mocht bijvoorbeeld het lampje op zijn bril aanzetten en de stoel omhoog zetten etc. Hierdoor was kind vrij ontspannen en vroeg bij thuiskomst ook wanneer hij weer naar de dokter moest.
Ik wil dat het voor hem zo goed mogelijk verloopt. Dus wil hem ergens wel een beetje voorbereiden op wat er gaat komen. De operatie is vrij kort dag, gister duidelijkheid en maandag ochtend moeten we ons al melden.
Heb wel een boekje besteld over bobbi in het ziekenhuis. Maar het filmpje is ook een hele goede tip. Bedankt hiervoor.
Hij is net 3 jaar! Ik ga met hem mee naar het ziekenhuis. Door Corona mag er maar 1 persoon mee. Als het goed is mag ik ook gewoon mee naar de ok om hem weg te brengen.
dan zou ik zelf eerst dat filmpje zelf bekijken zodat jij goed bent voorbereid . En jij kunt dan zelf wel inschatten of het voor jouw kind verstandig is dat filmpje te bekijken. Was er in onze tijd nog niet.
Dat er een kapje gebruikt wordt is inderdaad wel goed om van tevoren te vertellen. En dat je daarvan in slaap valt. Maar ik denk dat ik het daar wel bij zou laten. Als je van tevoren zegt dat het nogal pijn doet denk ik dat een kind een stuk minder ontspannen de OK ingaat... Dat is meer voor iets oudere kinderen. Tenzij je inschat dat je kind de uitleg wel snapt. Dat de pijn overgaat en dat daarna de verkoudheidsklachten over zijn. Maar nogmaals, dat hangt van je kind af.
Wij kregen begeleiding van pedagogisch medewerker hiervoor.
Speciale voorlichting waar alles werd vertelt
En daarna koffertje mee naar huis om het thuis nog aantal keer te herhalen, en gewoon doktertje te spelen.
Het ging bij ons in een sneltreinvaart. Vrijdags naar de huisarts, de KNO had op maandag nog een plekje vrij en op woensdag kon hij geholpen worden, omdat er een ander kind uitviel. Wij vonden dat wel prettig, want dan zaten we er ook niet tegenaan te hikken. We hebben samen een aantal keer een folder met foto's doorgekeken en verteld wat er ging gebeuren en waarom. Ze hebben hier op woensdag "amandel-dag". Lopende band werk, want om de zoveel uur komt er een groepje van zes kinderen binnen die worden voorbereid en geholpen. We werden voor de ingreep opgevangen door twee verpleegkundigen die, onder begeleiding van een filpmje, gingen vertellen hoe alles zou gaan. Ze hadden ook een kapje mee, zodat de kinderen konden zien en proberen hoe het zou zijn. Er mocht een ouder mee naar de OK om er te zijn als hij onder narcose ging en we mochten hem opwachten en erbij zijn als hij wakker werd. Tuurlijk is het spannend, maar ze waren allemaal heel lief voor hem en boven de tafel hing zelfs een schermpje, waarop Shaun the sheep te zien was. Hij was nog geen tien minuten weg en kwam heel vrolijk uit de narcose. "Ik heb helemaal niks gevoeld!!". Dat blije snoetje vergeet ik nooit weer haha! Hij was zo trots 
Hij heeft verder nergens last van gehad. Is als laatste geholpen en mocht als eerste naar huis, maar dat kwam waarschijnlijk, omdat bij hem alleen z'n neusamandelen verwijdert zijn. Zorg ervoor dat hij zo rustig mogelijk onder zeil gaat. Hoe rustiger erin, hoe rustiger eruit. Het viel ons 100% mee, alvast succes en beterschap!
Het hangt enorm van je kind af. Hier een kind dat buisjes moest. Geen pijn achteraf maar wel narcose etc. Die hebben we echt heel kort tevoren dit verteld. Ik denk dat hij anders een week niet had kunnen slapen. We hebben geen filmpjes en boekjes gelezen. Gewoon dag vantevoren verteld. Ging prima verder. Tuurlijk is ok echt heel indrukwekkend. Maar hij zat bij mij op schoot. Kreeg kapje op en mocht gaan tellen. Vervelende zelf vond ik dat kind dan helemaal wegzakt. Het voelde alsof hij soort van dood ging. Ik vond zelf dat onderdeel echt naar. Maar hij niet. Binnen 5 tellen was hij weg. Dus als je kind een piekeraar is zou ik echt niet teveel poespas doen. Sterkte
Onze dochter is twee keer geopereerd, maar nog niet toen ze peuter was.
De eerste keer was ze vijf, de tweede keer zes.
De eerste keer zou zijn eind maart 2020. Maar vanwege corona en de lockdown werd heel veel reguliere zorg afgeschaald en dan is een scheelziensoperatie niet de meest noodzakelijke operatie op de planning. We hadden haar wel al uitgelegd dat haar oogjes niet helemaal recht keken en dat de dokter die recht zou gaan zetten terwijl zij sliep. Ook boekjes over voorgelezen en ze leek het allemaal te begrijpen. De uitleg over het gebeuren op de dag van de operatie hadden we pas een paar dagen vooraf gedaan.
En toen ging de operatie niet door. Dat snapte ze ook nog wel, want er waren heel veel zieke mensen in de ziekenhuizen en daardoor mocht ze ook niet naar school.
Uiteindelijk is ze in de zomer geopereerd. Je zit er dan wel een beetje tegenaan te hikken dat dat nog moet maar je weet niet wanneer precies. Gelukkig was het niet iets waar ze echt veel last van had want ze keek al een paar jaar scheel.
Vanwege corona mocht er maar één ouder mee. Beide keren heeft mijn man dat gedaan omdat hij veel rustiger kan blijven.
Ik vond de nasleep beide keren vervelender dan de voorbereiding. Ze werd heel onrustig en overstuur wakker. De eerste keer ging ze heel rustig de narcose in maar ze vond het wel heel spannend. De tweede keer was het gillen en huilen dat ze niet wilde.
De eerste keer duurde het wel een paar weken voordat ze weer de oude was, de tweede keer een paar dagen met daarna nog af en toe een uitbarsting.
Het ligt denk ik ook aan hoeveel pijn en ongemak een kind ervan ervaart hoe het daarna gaat. Maar goed, wat moet, dat moet, ook als het even niet zo leuk is. Sterkte maandag. En daarna. Geef hem maar veel ijsjes en knuffels.
Ik was zelf 4 en kreeg van tevoren een soort kleurboek erover van het ziekenhuis. Mijn dochters 25 jaar later ook (ge-update versie). Hierin werd per plaatje simpel uitgelegd wat er ging gebeuren. Mijn dochters vonden het vooral leuk dat het vooruitzicht was dat ze een ballon mochten uitzoeken bij de ‘dokter’ en dat die ook mee mocht naar de operatie. Maar dat zal ziekenhuisspecifiek zijn denk ik.
Mijn drie jongste meiden waren allemaal nog heel jong (1,5, 1,5 en bijna 2) dus die mochten altijd als een van de eersten.
Simpel!! Je gaat lekker slapen bij de dokter en dan maakt hij jouw keel beter! Als je wakker wordt doet het eerst nog pijn maar daarna gaat het beter. En je mag ijsjes en papa of mama blijft bij je en neemt je weer mee naar huis.
Pippeltje schreef op 07-01-2022 om 02:45:
Simpel!! Je gaat lekker slapen bij de dokter en dan maakt hij jouw keel beter! Als je wakker wordt doet het eerst nog pijn maar daarna gaat het beter. En je mag ijsjes en papa of mama blijft bij je en neemt je weer mee naar huis.
Misschien dat dit zo gaat bij Peppa Pig, maar in mijn ervaring zijn er veel indrukken voor een kind om te verwerken (spanning voor de operatie, de operatiekamer, mensen met operatiekleding, narcose met een kapje - geen dagelijkse kost voor ze)
Bedankt voor jullie tips en adviezen.
Iedereen gaat er heel anders mee om en dat is logisch want elk kind is anders.
Ik heb nu voldoende input om voor ons zelf de juiste voorbereiding te treffen.
Onze dochter was net 3 toen ze geopereerd werd. Wij hebben toen gezegd dat de dokter haar probleem beter ging maken, maar dat ze eerst een kapje op moest wat heel erg zou stinken en dat ze dan super hard moest blazen. Dat hebben we van te voren samen steeds geoefend door samen op ons hardst 10x te blazen. Toen het kapje kwam ging zij dus super goed blazen en was vrijwel meteen zonder zorgen onder narcose. Beetje als de knopjes bij stoplichten van Peter Pannekoek, het gevoel van controle doet veel.
Sterkte!
Er is geen ook geen pasklare voorbereiding. Wat wel algemeen geldt is dat je geen dingen moet beloven die je niet kunt waarmaken of dingen gaan invullen die je niet weet. Dus niet zeggen dat het geen pijn doet. Of juist dat het heel veel pijn doet. Het kan pijn doen. En dan krijgt hij een ijsje. Maar of het pijn doet en hoeveel, dat is aan je kind om te bepalen. Ik zou het ook niet brengen als iets leuks of stoms maar gewoon als gegeven. En als je kind het niet leuk vindt daar de ruimte voor bieden.
Het schijnt trouwens zo te zijn bij amandelen knippen dat hoe jonger iemand is, hoe minder pijnlijk het is.
Ik zag dit topic nog in mijn lijstje staan... Hoe is het uiteindelijk gegaan? Is het meegevallen?
