Kind van 3,5 gaat ineens veel nep huilen
Ik heb een dochter van bijna 3,5 jaar. Een hele lieve meid normaal gesproken. Slim en leergierig en altijd vrolijk. Een half jaar geleden heeft ze er een zusje bij gekregen op wie ze nog altijd helemaal gek is. Elke dag kusjes geven en knuffelen en voor haar zorgen op haar manier. Maar ineens sinds een paar weken raakt ze helemaal in paniek 's nachts. Ze begint hysterisch te huilen. Je schrikt je rot. Ik ga altijd even kijken en heb inmiddels via internet wel de conclusie getrokken dat ze last heeft van nachtangsten. Niet erg voor haar, alleen lastig voor ons. Maar sinds een paar nachten begint ze ineens met nep huilen. In tegenstelling tot die nachtangsten, is ze dan dus helemaal wakker en beseft ze heel goed wat ze doet. Overdag pittig gesprek met haar gehad dat dit niet de bedoeling is. Dat ze netjes moet slapen en ook duidelijk uitgelegd waarom ze moet slapen en wat er gebeurd als ze niet slaapt. Ze snapte alles en heeft het zelfs ook nog uitgelegd aan haar knuffel zodat ook hij de regels weet...Maar enige verandering is er niet. Inmiddels ben ik een beetje radeloos door haar gedrag. Is het een fase? Ik heb geprobeerd dat nep huilen te negeren, maar ze kan het echt uren vol houden en dat is niet fijn als haar zusje wel probeert te slapen in de kamer naast haar. Ik heb geprobeerd haar in bed terug te leggen zonder verder contact met haar te maken. Ook overdag begint ze wat vervelender te worden. Kan ook zijn omdat ze een beetje verkouden was. Maar ze doet ineens alsof ze een baby is. Neussnuiten kon ze prima, maar nu ineens kan ze het niet meer en vertikt het dus om te doen. Niet fijn als ze volop verkouden is. Ik ben een huismoeder en ben altijd thuis voor de kinderen en geef ze dus ook alle aandacht. Vaak overdag spelen we met z'n 3en en soms moet ze even alleen spelen als ik haar zusje bijvoorbeeld moet verzorgen of even iets in het huishouden moet doen. Nooit is dat een probleem geweest. Nu lijkt ze wel jaloers als ik met haar zusje iets doe. Regelmatig gaat ze samen met haar papa even samen weg. Even tijd voor elkaar zonder haar zusje. Elke avond hebben we een vast ritueel van naar bed gaan en heb ik ook echt alleen tijd voor haar. Knuffeltje voor papa en zusje, samen tandjes poetsen, samen nog een filmpje kijken en samen nog een verhaaltje lezen en de dag doornemen, waarbij ze altijd beloofd om lief te gaan slapen (maar dat helaas niet waar maakt). Middagdutjes daar wil ze niet meer aan doen en ik heb ook niet het idee dat ze die nog nodig heeft. Ze gaat 2 dagdelen in de week naar de peuterspeelzaal wat ze erg leuk vind en waar ze het ook goed op doet. Inmiddels heb ik al meerdere nachten op de bank geslapen omdat haar zusje wakker werd en dan maar verder sliep beneden waar ze geen last van elkaar hebben. Maar dit put mij zo uit. Het lijkt uitzichtloos en ik weet gewoon niet meer wat ik met de oudste aan moet. Ik probeer evengoed met haar te praten en te vragen waarom ze zo doet en wat ze voelt en wat ik kan doen voor haar. Maar een duidelijk antwoord komt daar niet op. Zijn er ouders die dit herkennen? Is het de peuterpubertijd? Ik weet het niet meer.
Praten?
Ze is geen 10 of een volwassene ofzo. Praten heeft echt geen zin. Geef haar waar ze behoefte aan heeft. Terugvallen in babygedrag is heel normaal als er een baby bijkomt.
Kun je niet op matrasje naast haar gaan liggen? Dan slaapt ook iedereen. Het zijn tropenjaren. Het is een mega verandering voor de peuter. Geef wat meer aandacht en extra knuffels. Jij besteedt alleen maar aandacht aan baby. Ze mag met papa weg maar niet met jou. Waarom blijft baby niet bij papa ? Waarom ga je niet bij haar liggen maar wel beneden bij baby? Ik snap het wel. Zij kan dit alleen niet uitleggen dus ze probeert op een andere manier mama aandacht te krijgen.....
Sterkte
Praten op haar niveau
Ik vind haar ondanks haar leeftijd toch een behoorlijke slimme meid. En zij kan praten en luisteren en begrijpen dus ik probeer ook door middel van te praten met haar te communiceren. Maar uiteraard is dat wel op haar niveau. En er zijn ook zeker momenten dat ik alleen weg ben met haar hoor en ook het naar bed brengen is echt ons ding waarin we altijd uitgebreid knuffelen en gek doen. Ik slaap alleen op de bank als de baby wakker word en niet meer slapen kan. Zolang de baby door slaapt ookal is de oudste vervelend, ga ik niet op de bank liggen met de baby. En los van dat heeft de oudste geen weet van dat ik bij de baby slaap. Zodra de baby overdag een slaapje doet heb ik ook nog eens extra tijd voor haar alleen. Juist omdat ik voor mijn gevoel er al zo op let dat ik haar niet vergeet en haar ook aandacht blijf geven, snap ik haar gedrag niet. En ook niet waarom het nu na 6 maanden ineens fout gaat. Als ze al aandacht te kort zou komen dan zou dat toch vooral in het begin geweest moeten zijn, maar niet na een half jaar als we allemaal onze draai wel gevonden hebben met een gezinslid meer.
De baby gaat niet meer weg
Dat realiseert ze zich ineens. En ook dat als de baby huilt, jij daar aandacht aan schenkt. Dus inderdaad, ze doet haar zusje na. Is heel normaal.
Ik zou haar even (nog) wat meer aandacht geven. Liefst 1-op-1, maar dat is lastig met een baby, dat weet ik. Maar ala je partner ook thuis is, even volledige aandacht voor je oudste. En vaak vinden ze het geweldig om ‘grote zus’ te zijn. Laat haar helpen met alles wat je doet. Boodschappen, koken, schoonmaken, allemaal op haar niveau. Vraag haar om de luier en de doekjes te halen en laat haar helpen zus in bad te doen.
En idd ‘s nachts lekker bij je in bed nemen. Of ernaast gaan liggen. Als jullie maar slapen, dat is het belangrijkste.
Pittig gesprek met een 3-jarige?
Zou ik niet doen. Schiet het doel voorbij. Een 3-jarige is nog best klein hoor.
Geruststellen, dat lijkt me het eerste. Als je denkt dat ze een loopje met je neemt, is negeren een mogelijkheid maar een pittig gesprek niet.
Maar nachtangst bij mijn kind uit zich ook niet altijd in wat jij omschrijft als echt. Soms lijkt het het idd alsof ze wakker is en het huilen klinkt dan ook ‘zeurderig’. Op vragen antwoordt ze dan ook alsof ze wakker is, maar het is toch anders dan echt wakker.
Aagje
Moeilijk
Oh dames wat is het allemaal moeilijk 🙁 inderdaad vind ze het geweldig om grote zus te zijn en helpt ze ook mee. Verschonen doen we vaak samen. Ik verschoon en zij staat gek te doen waardoor haar zusje weer moet lachen. Huishouden doen we inderdaad ook vaak samen. Zij zet de wasmachine aan en wil de was vaak uit de machine halen als die klaar is. Vaatwasser zelfde verhaal die ruimen we zelfs samen uit. Boodschappen lijstje maken we samen zodat we daarna met het hele gezin de boodschappen kunnen halen. Ik doe juist allemaal al van dat soort dingen. Avonden zijn vaak voor mijn partner omdat ze ook gek is op haar papa en die de hele dag werken is. Ik wil niet die tijd met haar vader ook nog eens opvullen. Bij haar slapen of in bed nemen ben ik voor mijn gevoel zo op tegen omdat ik heel bang ben dat ze er aan wennen. Uiteraard hebben wij ook wel momenten gehad dat ik haar kwam troosten als dat nodig was. Maar ik heb juist het idee dat ze een loopje met mijn neemt. En ik wil daar niet intrappen. Die nachtangsten zijn inmiddels duidelijk te onderscheiden van nep doen. Bij de nachtangsten kan ik rustig bij haar zitten en praten tegen haar. Contact is er niet te maken maar ze word wel rustig van mijn stem waardoor ik haar weer in kan stoppen en ze weer kan slapen gelukkig. Dat neppe gedoe is keihard huilen, zonder tranen maar alleen het geluid maken alsof ze huilt, en dan dood normaal doen als ik haar kamer binnen kom. En pittig gesprek...tja ik probeer haar wel dingen uit te leggen. Uit te leggen dat we in de nacht moeten slapen en dat we dan de volgende ochtend weer gezellig en leuk kunnen doen allemaal. Als we dat al niet eens kunnen uitleggen aan kinderen, hoe moeten we ze dan duidelijk maken dat je in de nacht slaapt en overdag kan spelen.
Klokje en belonen
Misschien kun je zo'n wekker lampje ding doen. Als die uit is dan slapen. Lampje aan dan is het dag. Of weet niet hoe ze precies zijn. Kan ook andersom. Eventueel kun je werken met stickers. Als je goed gaat slapen en niet meer nep huilt dan sticker en kadootje bij 5 stickers?
Ik denk dat er veel in haar omgaat waar ze geen woorden aan kan geven. Het lijkt of ze je begrijpt. Missch doet ze dat ook wel maar is nog te klein dat echt te koppelen aan haar gedrag in de nacht.
In d3 nacht is het leven voor iedereen anders. Dan gaat ze echt niet denken aan die gesprekken
Ze knikt wat en zegt ja want ze weet dat je dat wil horen. Wil niet zeggen dat ze dat gaat doen.
Zou e ht volhouden met aai over bol methode. Geen aandacht verder. Niks zeggen. Instoppen en weg. En dat 5000 keer maar geef niet op. Kan een manier zijn om patroon te doorbreken.
Ik word al moe
als ik je hoor...
Om dit soort dingen te voorkomen heb ik altijd de kinderen veel ruimte gegeven bij ons te slapen. Juist om vervelende (vermoeiende!) gewoontes te voorkomen.
Kinderen mochten altijd bij ons kruipen. Dat gaf veiligheid, maar nooit gezelligheid. (want ik was erg moe of deed iig alsof, en later werd ik er niet meer wakker van)
Was erg krap een poos, toen er 2 kinderen bij kropen. Maar toch hebben we best goed geslapen.
Mijn oudste zou zeker zijn gaan spoken in de nacht anders.
Met 3 jaar kunnen sommige kindjes heel slimme gesprekken voeren, maar ook die kindjes kunnen gevoelens van jaloezie, angst, onzekerheid enz enz nog niet goed duiden en alleen handelen.
Plasje, slokje drinken en weer slapen
Ze wil duidelijk aandacht en het klinkt of ze een terugval heeft in haar ontwikkeling. Ik ben geen arts of psycholoog, maar wie weet speelt haar stevige verkoudheid hierbij ook een rol. Ik vrees dat je die terugval moet accepteren en dus weer verder moet gaan zoals het nu is, maar wel met duidelijkheid.
Je jongste is inmiddels wat groter en neemt daardoor ook een andere positie in in jullie gezin. Was het eerst nog een soort pop waar je leuke dingen mee kon doen als een luier omdoen en badderen, nu krijgt die 'pop' opeens praatjes en pappa en mamma haasten zich dan om te kijken wat er aan de hand is, dat kan je oudste ook! Ik zou daar niet te streng mee omgaan, maar dus wel met die duidelijkheid. Ik zou geen aandacht proberen te geven aan het nephuilen, je zou bijvoorbeeld binnen kunnen komen met 'wat kan ik voor je doen en dan haar naam of koosnaam?' En dan zou je kunnen vragen of ze even naar de wc wil, kan ze een een klein slokje water krijgen en dan hup weer tussen de lakens. Even een knuffel geven en dan weer gaan. En dat elke avond opnieuw.
Ik besef dat zo 'droog' advies geven heel erg makkelijk is. Jij zit er mee. De kunst is om kalm te blijven en met ijzeren geduld door te gaan tot het weer over is. Ik vind trouwens dat je goed omgaat met haar angstdromen.
De baby mag nog niet zoveel...
Hier ook een oudste gehad die ineens weer baby werd. Ik ben er lekker in meegegaan, maar steeds als zij iets wilde dat niet bij baby hoorde, dan zei ik 'nee, dat mogen baby's niet, dat is voor kindjes van 3'. Baby's mochten niet zelf een boekje uitzoeken, dat deed mama, baby's zaten in de box en mochten nog niet rondlopen, baby's mochten niet zelf hun kleren uitzoeken en baby's mochten al helemaal geen chipjes/frietjes/stukjes ananas (grote favorieten van oudste). Grote kinderen van 3 mochten dat allemaal wel. Zo leerde ze dat het ook heel veel voordelen had om groot te zijn. Het was vrij snel over hier.
Hallo,
Ik heb een soortgelijke situatie aan de hand met mijn iets meer dan 3 jarig zoontje. Sinds december heeft hij zijn geliefde tutjes afgegeven en sindsdien is hij doelloos en in de war als het slaaptijd is. Waar hij vroeger de veiligheid van zijn tut had, heeft hij nu de veiligheid van ons nodig. Hij had eerst een nieuwe knuffel om hem te sussen in de plek maar dat is allemaal niet goed genoeg. Hij wil echt dat we even bij hem komen liggen tot hij helemaal suf wordt van de vaak of gewoon in slaap valt. Niet altijd het handigste maar we doen dat wel. Want slapen is beter dan niet slapen. Maar sinds afgelopen weekend heeft hij zich goed pijn gedaan aan zijn teentje en sindsdien is er heel veel fake huilen aan de pas gekomen. Ook midden in de nacht, terwijl hij anders zeer vast slaapt. Het is uitputtend als je alle mogelijke manieren probeert om hem te troosten en het comfortabel te maken maar niets helpt. Hij heeft een goed half jaar geleden extreme vormen van nachtangsten gehad, maar dit lijkt me echt iets anders. En hier is dus geen tweede kindje aanwezig. Ook al gesprekjes gehad om zijn emoties plaats te laten geven in zijn hoofdje, hij kan ook goed praten en begrijpen, maar dit lijkt echt maar tijdelijk te zijn voor hem. In en uit zijn oortjes... dus hier jammer genoeg hetzelfde probleem zonder kant en klare oplossing of advies 🤷🏻♀️ hopelijk is het inderdaad een fase waar we door moeten.
Denk ook niet dat er nog advies nodig is. Topic is bijna 4 jaar oud! Kind in kwestie is dus ook bijna 4 jaar ouder!
Boymommy schreef op 10-01-2024 om 08:13:
Hallo,
Ik heb een soortgelijke situatie aan de hand met mijn iets meer dan 3 jarig zoontje. Sinds december heeft hij zijn geliefde tutjes afgegeven en sindsdien is hij doelloos en in de war als het slaaptijd is. Waar hij vroeger de veiligheid van zijn tut had, heeft hij nu de veiligheid van ons nodig. Hij had eerst een nieuwe knuffel om hem te sussen in de plek maar dat is allemaal niet goed genoeg. Hij wil echt dat we even bij hem komen liggen tot hij helemaal suf wordt van de vaak of gewoon in slaap valt. Niet altijd het handigste maar we doen dat wel. Want slapen is beter dan niet slapen. Maar sinds afgelopen weekend heeft hij zich goed pijn gedaan aan zijn teentje en sindsdien is er heel veel fake huilen aan de pas gekomen. Ook midden in de nacht, terwijl hij anders zeer vast slaapt. Het is uitputtend als je alle mogelijke manieren probeert om hem te troosten en het comfortabel te maken maar niets helpt. Hij heeft een goed half jaar geleden extreme vormen van nachtangsten gehad, maar dit lijkt me echt iets anders. En hier is dus geen tweede kindje aanwezig. Ook al gesprekjes gehad om zijn emoties plaats te laten geven in zijn hoofdje, hij kan ook goed praten en begrijpen, maar dit lijkt echt maar tijdelijk te zijn voor hem. In en uit zijn oortjes... dus hier jammer genoeg hetzelfde probleem zonder kant en klare oplossing of advies 🤷🏻♀️ hopelijk is het inderdaad een fase waar we door moeten.
Waarom heeft hij zijn geliefde tutjes afgegeven? (wat een grappige term trouwens 😊)
wauw, Anoniemer, het verbaasd me toch te merken dat er sommige mensen gemeen uit de hoek moeten komen. Advies is voor haar misschien niet nodig maar dit is wel een reële situatie voor mij en misschien nog mensen de dag van vandaag... Dit is een forum voor iedereen, dus je hoeft niet snertig te reageren dat mijn comment misplaatst is.
En in België doen we dat bij Sinterklaas, tutjes afgeven... Zijn tandjes begonnen zich er ook naar te vormen dus het was misschien wel de juiste tijd.
Boymommy schreef op 10-01-2024 om 09:07:
wauw, Anoniemer, het verbaasd me toch te merken dat er sommige mensen gemeen uit de hoek moeten komen. Advies is voor haar misschien niet nodig maar dit is wel een reële situatie voor mij en misschien nog mensen de dag van vandaag... Dit is een forum voor iedereen, dus je hoeft niet snertig te reageren dat mijn comment misplaatst is.
En in België doen we dat bij Sinterklaas, tutjes afgeven... Zijn tandjes begonnen zich er ook naar te vormen dus het was misschien wel de juiste tijd.
Oh jee, ik bedoel het helemaal niet gemeen. Het is gewoon een oprechte vraag En het woord tutjes had ik nog nooit gehoord. Had wat mij betreft ook Gronings ofzo kunnen zijn. Ik dacht eerder dat het over een knuffel ofzo ging. Sorry hoor!
Boymommy schreef op 10-01-2024 om 08:13:
Hallo,
Ik heb een soortgelijke situatie aan de hand met mijn iets meer dan 3 jarig zoontje. Sinds december heeft hij zijn geliefde tutjes afgegeven en sindsdien is hij doelloos en in de war als het slaaptijd is. Waar hij vroeger de veiligheid van zijn tut had, heeft hij nu de veiligheid van ons nodig. Hij had eerst een nieuwe knuffel om hem te sussen in de plek maar dat is allemaal niet goed genoeg. Hij wil echt dat we even bij hem komen liggen tot hij helemaal suf wordt van de vaak of gewoon in slaap valt. Niet altijd het handigste maar we doen dat wel. Want slapen is beter dan niet slapen. Maar sinds afgelopen weekend heeft hij zich goed pijn gedaan aan zijn teentje en sindsdien is er heel veel fake huilen aan de pas gekomen. Ook midden in de nacht, terwijl hij anders zeer vast slaapt. Het is uitputtend als je alle mogelijke manieren probeert om hem te troosten en het comfortabel te maken maar niets helpt. Hij heeft een goed half jaar geleden extreme vormen van nachtangsten gehad, maar dit lijkt me echt iets anders. En hier is dus geen tweede kindje aanwezig. Ook al gesprekjes gehad om zijn emoties plaats te laten geven in zijn hoofdje, hij kan ook goed praten en begrijpen, maar dit lijkt echt maar tijdelijk te zijn voor hem. In en uit zijn oortjes... dus hier jammer genoeg hetzelfde probleem zonder kant en klare oplossing of advies 🤷🏻♀️ hopelijk is het inderdaad een fase waar we door moeten.
Weet je zeker dat er met zijn teen niets aan de hand is? Kan hij er wel goed mee lopen/springen en zo? Anders krijgt hij misschien bij het draaien in bed een pijnscheut door zijn teen en wordt hij daar wakker van?
