Relatie verslechterd
Hoi allemaal,
Ik wilde graag mijn hart luchten, en vragen om advies. Mijn man en ik zijn 10 jaar samen, en hebben een dochter van 2. Zoals de titel al zegt, onze relatie is sterk verslechterd. Communicatie is altijd al een zwak punt geweest. Zelf praat ik het liefste overal over, ik ben een open boek. Mijn partner is het tegenovergestelde daarin. Praat weinig, tijdens discussies of ruzies loopt hij weg, of wilt het niet uitpraten. Dit zorgt ervoor dat als ik het daarbij laat, we dagen lang elkaar negeren, en er zal NOOIT door hem het gesprek weer opgepakt worden en als volwassene opzoek gaan naar een oplossing. De laatste tijd hebben we vaker discussies over de schoonfamilie die zich al vanaf het begin bemoeien met de opvoeding, keuzes die we maken enz. Dit gaat verder in mij persoonlijk aanspreken achter zijn rug om, mij uitlachen, kleineren en ga zo maar door. Dit is voor mijn man ook echt niet leuk, maar er wat van zeggen of voor mij opkomen doet hij niet…. Ook de rolverdeling hier thuis is een discussiepunt. Zelf ben ik iemand die alles tot in de puntjes uitzoekt, dus als het gaat over onze dochter, zoek ik met alles uit wat het beste is voor haar. Hij vindt daarin alles maar overdreven en totaal niet nodig. Er hangt gewoon een gespannen sfeer, lopen op onze tenen, hebben geen seks en houden afstand. Dit is alles wat wij in ons eerste jaar met onze dochter totaal niet hadden. We waren meer een team, hij zorgde meer voor mij en de kleine. De zaken zijn nu omgedraaid. Ik zit ook al een aantal maanden minder fijn in mijn vel vanwege prive omstandigheden. Uiteraard weet hij hiervan, maar echt vragen naar hoe het mij mij gaat heeft die nog nooit gedaan. Hij is niet zo’n prater. Dat betekend dat als ik een onderwerp aanhaal, hij vooral geïnteresseerd is in zijn telefoon of tv. Hij kijkt me nooit aan tijdens gesprekken en zal er zeker niet met mij over praten (ook al hebben we er de tijd voor). Ik weet gewoon niet meer wat ik moet doen om ons weer bij elkaar te krijgen. We hebben zoals iedereen het tegenwoordig wel heeft een volle planning. We zijn door de weeks en in het weekend volgepland waardoor tijd voor elkaar er niet echt in zit. Als we een avondje vrij zijn en een serie opzetten, praten we de hele avond niet of hij valt is slaap. Ik voel me moedeloos en onzeker. Het gevoel dat we uit elkaar zouden gaan maakt me vooral verdrietig voor onze dochter. Dit zijn gedachten die door mijn hoofd spoken. Ik wil voor onze relatie vechten, maar het lijkt alsof ik aan een dood paard trek. Hij laat geen initiatief zien ook al heb ik deze punten vaak bespreekbaar gemaakt.
Ik weet het gewoon even niet meer….
Liefs
Mooie posts al!
Ik voeg toe: lees je in op type wanneer het lastig wordt. Ik denk dat jij een aapje bent en je man een schildpad. Beiden niet goed of fout. Maar gaan anders om met dingen. Verder vraag ik mij af of jij niet te veel pusht. Zonder dat je het zelf doorhebt?
ik heb geen kinderen, maar las gisteren ergens: we hebben hardop uitgesproken dat er niet gescheiden wordt tijdens de tropenjaren. volgens mij moeten jullie dan nog een jaar of 3 minimaal, dus dat uitspreken kan rust geven aangezien dat dus sowieso geen optie is dan.
die knuffel lijkt me een topidee én, wij doen dit ook, elke dag een kus van minimaal 6 seconden. beiden zijn wetenschappelijk onderbouwd:
De zoen moet minimaal zes seconden duren, zodat de hersenen de tijd hebben de zoen te registreren en er hormonen vrijkomen. Timmer onderbouwt haar 'boosters' met wetenschappelijke gegevens. Knuffel elkaar bijvoorbeeld tien seconden lang. Eerder komt het knuffelhormoon oxytocine niet vrij
en als laatste: wil alles niet te perfect. maak de afspraak dat jullie streven naar tevredenheid en rekening houden met elkaar. dat zijn de 2 voorwaarden waar elke beslissing aan moet voldoen. óók als internet tegen jou zegt dat je elke dag 3 rondjes rond je kind moet rennen met brandende salie uit je oren en hij het dikke onzin vindt. wat brengt het in jullie gezin? te weinig? dan doen we het niet. tevredenheid is je hoogste streven.
wees lief voor jezelf en elkaar.
als je man naar jou toe niet voor zichzelf opkomt, weet ik niet waarom hij wel zou durven opkomen voor jouw, naar zijn familie toe?
Op het schoonfamilie gedeelte na, is het best herkenbaar.
Met een kind schiet tijd en aandacht voor elkaar erbij in. Dat komt meestal ook wel weer goed. Een weekend weg zonder kind kan hierbij wel helpen.
Mijn man is ook een binnen vetter, maar inmiddels heeft hij zich wel uitgesproken. Ik schop zijn planning te vaak door de war, en hij vindt het niet leuk wanneer ik dingen doe die hij net wilde doen, omdat hij vindt dat ik hem dan als een klein kind behandel. Ik was over dat laatste zeer verbaasd het te horen, want ik heb hem nooit als klein kind gezien. (Wel vergelijk ik zijn buien soms met die van onze peuter puber, in mijn hoofd dan, zou wel eens niet zo handig kunnen zijn dat hardop te zeggen.)
Ik zie wel een paar moeilijke punten in het beginverhaal:
- 'Zelf praat ik het liefste overal over, ik ben een open boek.'Dat je graag praat geloof ik wel, maar de vraag is hoeveel je luistert. Dat je graag jezelf uit geloof ik ook wel, maar de vraag is in hoeverre je iemand anders hoort/ziet als die zich (wellicht nonverbaal) uit. Vergis je niet, jezelf overal over uiten is ook tamelijk dominant, want de ander moet dan steeds luisteren en daarop reageren.
- De schoonfamilie. To wil daarover praten, maar dat zal dan toch een verhaal worden waarin het negatieve van de schoonfamilie benadrukt wordt en hij de plicht/opdracht/wens meegestuurd krijgt om het voor haar op te lossen. Wat moet hij in zo'n gesprek? Het is gemakkelijker om je schoonfamilie aan te vallen dan je eigen familie. Biedt zij hem enig perspectief over hoe hij daarmee om kan gaan?
- 'Zelf ben ik iemand die alles tot in de puntjes uitzoekt, dus als het gaat over onze dochter, zoek ik met alles uit wat het beste is voor haar. Hij vindt daarin alles maar overdreven en totaal niet nodig.' Ik denk dat hierin de grootste verandering zit nu het kindje iets ouder is geworden: zij zoekt alles tot in de puntjes uit, perfectionistisch, dat is niet zijn manier van doen, dus hij staat altijd met lege handen. Heeft wellicht wel een mening of een wens, maar die wordt zo overruled, want zijn mening of wens is niet onderbouwd. Met andere woorden: zijn toegang tot het kind is geblokkeerd. Maar ja, hoe zeg je dat tegen iemand die alles perfect aan het doen is?
Genoeg punten om over na te denken en jezelf en je eigen rol binnenshuis kritisch te evalueren. De beste verandering begint bij jezelf.
Tsjor
BritgetJones007 schreef op 22-11-2024 om 09:05:
TO: ik heb je Topic nogmaals doorgelezen, maar je schrijft dat er een verandering in jullie relatie is gekomen na het eerste jaar. Maar ik lees ook dat jullie in het eerste jaar na geboorte wel een team waren en dat man toen wel meer voor jullie zorgde en bekommerde....
Die verandering....is daar een verklaring voor? Of denk je daar zelf een verklaring voor te hebben? Merkte je na dat jaar verandering in het gedrag van je man naar jou toe en gezin?Ook schrijf je dat je man je nooit aankijkt tijdens een gesprek...maar ook dat hij weet van bepaalde problemen van jou, maar het niet in hem opkomt om te vragen hoe het met jou gaat. Dat kan heel eenzaam voelen, kan ik mij zo voorstellen. Ook lijken zijn ouders niet 'de grens' aan te voelen, over wat je wel en niet zomaar tegen iemand kan zeggen en 'wat de grens' overgaat...ook is hun gedrag wat opmerkelijk: uitlachen, kleineren enz. Kan er sprake zijn van een diagnose zoals autisme bij jou man? Geen idee hoor, maar vooral dat nooit aankijken is wel opmerkelijk.
Eens met BridgetJones. Dit viel mij ook op.
Kan je het zelf bedenken?
En kan je ook aan hem vragen of hem dat ook opgevallen is en of hij weet waar dat aan ligt? Het kan aan jou liggen maar ook aan hem, bijvoorbeeld meer last van drukte als kind drukker wordt en minder slaapt. Misschien ook goed om aan te geven dat hij niet meteen hoeft te reageren maar dat je het fijn vindt als hij erover nadenkt.
Trouwens, waarschijnlijk volledig ten overvloede, ik zou echt niet aan een tweede kind beginnen zolang de relatie niet heel erg verbetert.
Sterkte, nare situatie.
Yvonne Kronenberg zei ooit ¨Mannen verbouwen hun huis, vrouwen verbouwen hun man"
Blijft nog altijd waar. Vrijwel elk topic over een stroeve relatie gaat over wat die man allemaal anders zou moeten doen, hoe hij anders zou moeten zijn, dat hij dringend in therapie moet. Maar die man post niet hier, dus wat moet hij ermee.
Mannen zijn geen bestaand huis dat je naar smaak kan verbouwen.
Een beetje ruimte voor wat hij wil, hoe hij het ziet, hoe hij is kan al een stuk schelen. Is ook handig voor als het kind wat groter is, want ook dat heeft een eigen persoonlijkheid en daar moet ook ruimte voor zijn.
AnnaPollewop schreef op 24-11-2024 om 08:18:
Yvonne Kronenberg zei ooit ¨Mannen verbouwen hun huis, vrouwen verbouwen hun man"
Blijft nog altijd waar. Vrijwel elk topic over een stroeve relatie gaat over wat die man allemaal anders zou moeten doen, hoe hij anders zou moeten zijn, dat hij dringend in therapie moet. Maar die man post niet hier, dus wat moet hij ermee.
Mannen zijn geen bestaand huis dat je naar smaak kan verbouwen.
Een beetje ruimte voor wat hij wil, hoe hij het ziet, hoe hij is kan al een stuk schelen. Is ook handig voor als het kind wat groter is, want ook dat heeft een eigen persoonlijkheid en daar moet ook ruimte voor zijn.
Maar als TO schrijft dat ze bepaalde issues heeft waar ze het moeilijk mee heeft en er wordt door haar eigen man niet eens gevraagd hoe het met haar gaat, dan is dat best bijzonder. Ik kan mij best voorstellen dat TO hier verdrietig over is, want dat zou je toch wel mogen verwachten binnen een relatie.
Maar misschien is de man van TO 'de gesprekken' wel zo zat, dat hij het niet eens durft te vragen, wie weet?
Het opmerkelijkste is toch wel, dat TO zelf aangeeft dat er een duidelijke verandering in hun relatie was na het eerste jaar na geboorte kind.....dan denk ik, waardoor is die verandering 'ineens' gekomen, want er lijkt dus een duidelijke oorzaak te zijn, waar TO naar kan gissen, maar waar haar man het antwoord heeft.
Dit heeft man blijkbaar zelf gezegd: 'Zelf ben ik iemand die alles tot in de puntjes uitzoekt, dus als het gaat over onze dochter, zoek ik met alles uit wat het beste is voor
haar. Hij vindt daarin alles maar overdreven en totaal niet nodig.'
Op zich duidelijk, toch? Maar niet begrepen blijkbaar. TO praat wel, maar luistert niet.
Kind lijkt een project van TO, en dan is alles 'in het belang van het kind. Dus ja, zeg daar maar eens iets van, zeker als je tegenover iemand staat die overal over praat en alles uit.
Tsjor
BritgetJones007 schreef op 24-11-2024 om 09:32:
Het opmerkelijkste is toch wel, dat TO zelf aangeeft dat er een duidelijke verandering in hun relatie was na het eerste jaar na geboorte kind.....dan denk ik, waardoor is die verandering 'ineens' gekomen, want er lijkt dus een duidelijke oorzaak te zijn, waar TO naar kan gissen, maar waar haar man het antwoord heeft.
Bij ons was er ook een duidelijke verandering ongeveer een jaar na de geboorte van het kind. Het kind is dan geen baby meer, en dat veranderd de gezins dynamiek. Waar mijn man het eerste fijn vond om met de baby rond te lopen, vond hij dat met een dreumes een stuk minder. En waar ik me geen raad wist met de baby, kende ik mijn dreumes inmiddels door en door. Gewoon een natuurlijk proces. Dus dat 'ineens' is waarschijnlijk niet zo ineens, maar geleidelijk gebeurt.
Zeespiegel schreef op 24-11-2024 om 15:02:
[..]
Bij ons was er ook een duidelijke verandering ongeveer een jaar na de geboorte van het kind. Het kind is dan geen baby meer, en dat veranderd de gezins dynamiek. Waar mijn man het eerste fijn vond om met de baby rond te lopen, vond hij dat met een dreumes een stuk minder. En waar ik me geen raad wist met de baby, kende ik mijn dreumes inmiddels door en door. Gewoon een natuurlijk proces. Dus dat 'ineens' is waarschijnlijk niet zo ineens, maar geleidelijk gebeurt.
Dat kan bij jullie de oorzaak zijn, maar kan natuurlijk bij TO een hele andere oorzaak hebben...zoals ik het lees heeft TO het over een duidelijk verschil in hun relatie qua betrokkenheid, interesse en gevoel naar haar toe gemerkt.
En daarom was mijn vraag of daar een duidelijke verklaring voor is.
Dat kan natuurlijk veel verschillende oorzaken hebben en het lijkt mij zinvol die te achterhalen.
Misschien kun je het hier lezen: ''Zelf ben ik iemand die alles tot in de puntjes uitzoekt, dus als het gaat over onze dochter, zoek ik met alles uit wat het beste is voor haar. Hij vindt daarin alles maar overdreven en totaal niet nodig.'
Dat zegt iets over haar, over hun relatie, over de relatie naar het kind toe, over de ruimte die hij heeft om ergens iets van te vinden en over hoe hij tegen haar aankijkt.
Waarom blijf je die vraag stellen?
Tsjor
tsjor schreef op 24-11-2024 om 17:05:
Misschien kun je het hier lezen: ''Zelf ben ik iemand die alles tot in de puntjes uitzoekt, dus als het gaat over onze dochter, zoek ik met alles uit wat het beste is voor haar. Hij vindt daarin alles maar overdreven en totaal niet nodig.'
Dat zegt iets over haar, over hun relatie, over de relatie naar het kind toe, over de ruimte die hij heeft om ergens iets van te vinden en over hoe hij tegen haar aankijkt.
Waarom blijf je die vraag stellen?
Tsjor
Het zegt niet alleen iets over haar, maar net zo goed iets over hem. In het eerste jaar was hun relatie wel goed voor haar gevoel, dus waarom nu niet na het eerste jaar?
Ik weet natuurlijk niet precies hoe dat in de praktijk eruit ziet...dat 'in de puntjes' tegenover 'veel overdreven vinden' van haar man?
Ligt ook aan de situatie natuurlijk en het onderwerp.
Bijvoorbeeld hun kind laat bepaald gedrag zien wat duidelijk kan wijzen op Bijvoorbeeld adhd of autisme of iets anders, maar man vindt dat maar overdreven gedoe en staat er niet eens voor open en gesprek erover is niet mogelijk op volwassen niveau.....
Ik noem maar wat hoor....maar dat kan ook in kleinere onderwerpen zitten; gezondevoeding of aanschaf van een veilig peuterbedje of rekening houden met bedtijd kind voor voldoende slaap...
Wat is 'overdreven gedoe" en wat is gewoon je ouderlijke verantwoordelijkheid nemen....
maar komt TO nog meeschrijven?
Weet je, het gaat er niet om of een van de twee gelijk heeft. Het punt is nu dat er wel degelijk iets gezegd is over de reden van de verwijdering tussen beiden.
Het kan zijn dat je daar vragen bij wil stellen: 'ja, maar vanaf wanneer dan, was het 21 augustus ook al zo, en 22 augustus en wat is er dan veranderd? Zie je wel dat je het zelf niet weet....'. Als je datgene wat wel gezegd wordt niet gelooft, niet hoort of
niet leest, dan heeft het geen zin om iets te zeggen. Dat heeft niets met ouderlijke verantwoordelijkheid te maken.
Maar natuurlijk, het kan zijn dat vader zijn verantwoordelijkheid ontloopt voor deze tweejarige je-weet-nog-niet-wat-er-aan-de-hand-is-peuter. Het kan ook zijn dat het een gewone peuter is, met een perfectionistische moeder, die elk detail tot in de perfectie wil uitzoeken om te bepalen wat het beste is. Zo omschrijft ze zichzelf althans. Ik ben geneigd om dat te geloven.
Tsjor
