telefoon nummer op de jas
Beste Lezers,
Ik ben de trotse vader van twee geweldige kinderen.
Een meisje van bijna 7 en een jongen van bijna 3 waarvan me dochter de diagnose ASS heeft gekregen.
Door de ASS van me dochter, en het avontuurlijke karakter van mijn zoon maak ik me vaker zorgen om ze niet uit het oog te verliezen tijdens uitstapjes. Begrijp me niet verkeerd, ik blijf alert en hou ze in de gaten, maar een heel klein onoplettend moment kan voldoende zijn.
In onze zoektocht naar wat meer zekerheid in deze situatie hebben we geprobeerd om SOS armbanden te gaan gebruiken, dit vonden de kids niet echt een goed idee waardoor ze die snel afdeden. We hebben wel eens een telefoon nummer op de hand geschreven maar ook dat blijft niet zitten.
Nou hebben we een product ontworpen (en nee dit is geen reclame, maar een peiling wat andere ouders hiervan zoude vinden) die je op de kleding van je kind kunt strijken.
Het is een leuke afbeelding met daarbij (duidelijk) een telefoon nummer.
Brand los, reageer, is de angst herkenbaar, welke oplossing hebben jullie bedacht? is het gek om een ''SOSLabel'' op de kleding van je kind te strijken?
PinkFlower schreef op 09-04-2022 om 14:35:
[..]
Ik die daarin niks nieuws. Maar er valt natuurlijk ook niet veels nieuws te maken van een strijklabel.
Dus ja het zou wel werken voor je kinderen. Het werkt immers al jaren.
Ik denk dat het verschil de plaatsing is, en het materiaal.
Als ik een jas zou zien met een strijkembleem erop, zou ik denk ik gewoon denken dat dat bij de jas hoort. Dan moet je kind alsnog iets gaan uitleggen, dan kun je net zo goed iets op de arm schrijven bijvoorbeeld. En wat als je kind die dag geen jas draagt of het halverwege de dag warm wordt of het warm krijgt van het spelen en de jas uittrekt?
Daglichtlamp schreef op 09-04-2022 om 12:52:
Je dochter is oud genoeg om jouw nummer uit het hoofd te leren. Dat is de meest efficiënte manier om ervoor te zorgen dat ze het nummer altijd bij de hand heeft.
Je zoon zou ik bij de hand/in de buggy oid houden in situaties waarbij het erg druk is.
slecht idee, op het moment dat het écht nodig is maakt ze wellicht een fout en ik heb nieuws voor jou. Mijn volwassen kind met dyslexie kan nog steeds zijn nummer niet onthouden. Dat lukt pas als hij het elke dag 2x nodig heeft. Dat heeft hij niet dus het beklijft niet. Bij een kind van 7 zul je het dus 5x per dag moeten vragen, weken en maandenlang voor je zeker weet dat het goed gaat.
Junio schreef op 09-04-2022 om 14:50:
Als ik een jas zou zien met een strijkembleem erop, zou ik denk ik gewoon denken dat dat bij de jas hoort. Dan moet je kind alsnog iets gaan uitleggen, dan kun je net zo goed iets op de arm schrijven bijvoorbeeld. En wat als je kind die dag geen jas draagt of het halverwege de dag warm wordt of het warm krijgt van het spelen en de jas uittrekt?
mogelijk een label op de broek, dat kan natuurlijk ook
Junio schreef op 09-04-2022 om 14:50:
Als ik een jas zou zien met een strijkembleem erop, zou ik denk ik gewoon denken dat dat bij de jas hoort. Dan moet je kind alsnog iets gaan uitleggen, dan kun je net zo goed iets op de arm schrijven bijvoorbeeld. En wat als je kind die dag geen jas draagt of het halverwege de dag warm wordt of het warm krijgt van het spelen en de jas uittrekt?
maar het moet inderdaad niet het idee geven dat het bij de jas hoort, dan zoude mensen het juist over het hoofd gaan zien.
denk ik juist me kids wat veiliger te hebben, werkt het alsnog niet.
Thomass schreef op 09-04-2022 om 14:51:
[..]
slecht idee, op het moment dat het écht nodig is maakt ze wellicht een fout en ik heb nieuws voor jou. Mijn volwassen kind met dyslexie kan nog steeds zijn nummer niet onthouden. Dat lukt pas als hij het elke dag 2x nodig heeft. Dat heeft hij niet dus het beklijft niet. Bij een kind van 7 zul je het dus 5x per dag moeten vragen, weken en maandenlang voor je zeker weet dat het goed gaat.
ik zie het inderdaad ook niet snel lukken, maar mogelijk bij andere mensen wel dat weet ik niet.
Zo zie je maar, wat voor de één zou kunnen werken, werkt voor de ander totaal niet.
Ik denk dat ik antwoord op me vraag heb.
Ik wil jullie bedanken voor jullie moeite.
Ik was zelf als kind een notoire wegloper (ik heb trouwens ook ASS). Als ik ergens iets zag wat ik wilde bekijken, liep ik daar gewoon heen. Ik was een vrij rustig kind met de gave om overal een beetje tussendoor te fietsen. Mijn ouders waren me niet snel kwijt en ik ben nooit 'gevonden' door andere mensen. Echt nooit. Want ik was gewoon rustig rond aan het lopen en dingen aan het bekijken, niet in paniek of aan het huilen. Dus alles met armbandjes, kettingen, stickers etc. had niet geholpen, nog los van het feit dat er destijds nog geen mobiele telefoons waren.
Wel hadden wij de volgende afspraak thuis; als we ergens waren, bijvoorbeeld in de stad, dan gingen we nooit een winkel uit zonder dat we weer als gezin compleet waren. En in een pretpark gold dat ook bij elke attractie, de wc, de ijskraam, noem maar op.
En ik kende het huistelefoonnummer uit mijn hoofd. En het adres. Op vakantie ook altijd de campingplaats waar we stonden. Dat moesten we kennen, anders mochten we niet zonder toezicht ergens spelen. Ik was trouwens niet verlegen. Niet bepaald heel sociaal vaardig, maar ik durfde wel te praten tegen vreemde mensen. Als je een kind helpt dat de ouders kwijt is, dan moet je dichtbij komen, dat kan niet anders. Maar als je dochter zich niet gedraagt als een kind dat haar ouders kwijt is, of het zelf niet eens in de gaten heeft, dan herkennen mensen dat ook niet.
Verder hadden wij wel leukoplast met naam erop in onze jassen en labels met gegevens aan onze tassen. Heeft mijn dochter (bijna zeven, geen ASS) ook trouwens. Dat is ook handig op school voor als iets kwijt/gevonden is. Ook broodtrommel, beker, fruitbakje zijn gelabeld.
En dat gaat er echt niet zomaar af of zo. Een telefoonnummer groot op de kleding vind ik best raar. Je wil niet dat iedereen te pas en te onpas gaat bellen. En als je de kleding nog door wil geven is het vrij lastig als het groot is. Een leukoplast label in de jas kun je vrij makkelijk vervangen. Een sleutelhanger aan de rits ook. Ga je er strijklabels op strijken op de rug, dan wordt het lastiger met doorgeven.
Er zijn armbandjes waar je gegevens op kan zetten. SOS kettingen. Die hondenlabels zijn ook handig. Kunnen best aan de rits, zo snel raak je die echt niet kwijt hoor. Tuurlijk kan alles kapot, maar dan hoef je het niet meteen af te schrijven.
Verder zou ik je kinderen gewoon leren dat ze die armbandjes of kettingen of waar je ook voor kiest om moeten houden. Soms moeten dingen gewoon.
voor je onderzoek: nee, ik had nooit een groot label zichtbaar op de buitenkant van een jas of ander kledingstuk gestreken. Mijn kinderen hadden dat toen ze ouder werden ook absoluut niet goed gevonden.
Alleen bij uitstapjes naar bijvoorbeeld een pretpark of het strand hadden ze wel eens zichtbaar een telefoonnummer mee maar niet iets permanents.
De etiketten waren er voorsl om spullen niet kwijt te raken en niet om mijn kind terug te krijgen.
Oh, maar als het net zoiets is als op je profielfoto vind ik dat wel leuk hoor. Dat kan best op een jas aan de buitenkant, als een soort badge. Het hoeft toch ook niet mega groot? Dan lijkt het of het bij de jas hoort, maar valt het nummer wel op bij een kind wat duidelijk zijn ouders kwijt is.
Peen schreef op 09-04-2022 om 15:05:
Oh, maar als het net zoiets is als op je profielfoto vind ik dat wel leuk hoor. Dat kan best op een jas aan de buitenkant, als een soort badge. Het hoeft toch ook niet mega groot? Dan lijkt het of het bij de jas hoort, maar valt het nummer wel op bij een kind wat duidelijk zijn ouders kwijt is.
het is inderdaad een soort badge die je op de jas, tas, broek enz enz kan strijken, me zoontje is gek op haaien dus hebben we deze gemaakt.
Ik denk dat ik hem gewoon ga plaatsen, en dan de reacties in de dierentuin maar eens ga bekijken.
Je zou zo'n soort labeltje ook nog in een schoen kunnen plakken...schoenen kwijtraken komt misschien iets minder vaak voor dan een jas... al raken kinderen vaak alles kwijt wat kwijt kan raken 
Handiger lijkt mij trouwens om op moment van een uitstapje het telefoonnummer op de hand van je kind te schrijven met een watervaste stift..pleisterspray erover en het blijft de hele dag zitten !
Wanneer je kind dan kwijt raakt valt het ook sneller op dan ergens een verstopt labeltje !
Plantenbak schreef op 09-04-2022 om 15:03:
voor je onderzoek: nee, ik had nooit een groot label zichtbaar op de buitenkant van een jas of ander kledingstuk gestreken. Mijn kinderen hadden dat toen ze ouder werden ook absoluut niet goed gevonden.
Alleen bij uitstapjes naar bijvoorbeeld een pretpark of het strand hadden ze wel eens zichtbaar een telefoonnummer mee maar niet iets permanents.
De etiketten waren er voorsl om spullen niet kwijt te raken en niet om mijn kind terug te krijgen.
kan me heel goed voorstellen dat een wat ouder kind dat vreselijk zou vinden. maar denk ook dat de noodzaak dan minder groot is.
de etiketten op spulletjes niet kwijt te raken ken ik inderdaad, kunnen heel handig zijn.
Emily2020 schreef op 09-04-2022 om 15:14:
Je zou zo'n soort labeltje ook nog in een schoen kunnen plakken...schoenen kwijtraken komt misschien iets minder vaak voor dan een jas... al raken kinderen vaak alles kwijt wat kwijt kan raken
Handiger lijkt mij trouwens om op moment van een uitstapje het telefoonnummer op de hand van je kind te schrijven met een watervaste stift..pleisterspray erover en het blijft de hele dag zitten !
Wanneer je kind dan kwijt raakt valt het ook sneller op dan ergens een verstopt labeltje !
pleisterspray, wat een handige tip.
wij hebben namelijk het op de handen zetten al geprobeerd maar dit ging weg, maar nooit gedacht aan zoiets als pleisterspray.
MamaE schreef op 09-04-2022 om 15:01:
Ik was zelf als kind een notoire wegloper (ik heb trouwens ook ASS). Als ik ergens iets zag wat ik wilde bekijken, liep ik daar gewoon heen. Ik was een vrij rustig kind met de gave om overal een beetje tussendoor te fietsen. Mijn ouders waren me niet snel kwijt en ik ben nooit 'gevonden' door andere mensen. Echt nooit. Want ik was gewoon rustig rond aan het lopen en dingen aan het bekijken, niet in paniek of aan het huilen. Dus alles met armbandjes, kettingen, stickers etc. had niet geholpen, nog los van het feit dat er destijds nog geen mobiele telefoons waren.
Wel hadden wij de volgende afspraak thuis; als we ergens waren, bijvoorbeeld in de stad, dan gingen we nooit een winkel uit zonder dat we weer als gezin compleet waren. En in een pretpark gold dat ook bij elke attractie, de wc, de ijskraam, noem maar op.
En ik kende het huistelefoonnummer uit mijn hoofd. En het adres. Op vakantie ook altijd de campingplaats waar we stonden. Dat moesten we kennen, anders mochten we niet zonder toezicht ergens spelen. Ik was trouwens niet verlegen. Niet bepaald heel sociaal vaardig, maar ik durfde wel te praten tegen vreemde mensen. Als je een kind helpt dat de ouders kwijt is, dan moet je dichtbij komen, dat kan niet anders. Maar als je dochter zich niet gedraagt als een kind dat haar ouders kwijt is, of het zelf niet eens in de gaten heeft, dan herkennen mensen dat ook niet.
Verder hadden wij wel leukoplast met naam erop in onze jassen en labels met gegevens aan onze tassen. Heeft mijn dochter (bijna zeven, geen ASS) ook trouwens. Dat is ook handig op school voor als iets kwijt/gevonden is. Ook broodtrommel, beker, fruitbakje zijn gelabeld.
En dat gaat er echt niet zomaar af of zo. Een telefoonnummer groot op de kleding vind ik best raar. Je wil niet dat iedereen te pas en te onpas gaat bellen. En als je de kleding nog door wil geven is het vrij lastig als het groot is. Een leukoplast label in de jas kun je vrij makkelijk vervangen. Een sleutelhanger aan de rits ook. Ga je er strijklabels op strijken op de rug, dan wordt het lastiger met doorgeven.
Er zijn armbandjes waar je gegevens op kan zetten. SOS kettingen. Die hondenlabels zijn ook handig. Kunnen best aan de rits, zo snel raak je die echt niet kwijt hoor. Tuurlijk kan alles kapot, maar dan hoef je het niet meteen af te schrijven.
Verder zou ik je kinderen gewoon leren dat ze die armbandjes of kettingen of waar je ook voor kiest om moeten houden. Soms moeten dingen gewoon.
wat een lang verhaal, bedankt voor de uitgebreide reactie.
het maken van duidelijke afspraken is natuurlijk altijd het beste. proberen wij ook altijd. het probleem met mijn dochter is alleen dat ze zo dromerig kan zijn dat ze soms niet meer door heeft waar ze vandaan komt of waar ze heen moet en dan in paniek kan raken. dus het is misschien ook meer een oplossing voor als de afspraken niet meer lukken.
Ik denk overigens niet dat mensen te pas en te ompas gaan bellen, althans ik zou niet weten waarom. Ik zou niet zo snel de neiging hebben om zomaar te bellen indien ik een nummer zie staan.
Nou ben ik natuurlijk wel heel benieuwd of andere mensen dit wel zoude doen haha.
