Advies voor mijn dochter
Mijn dochter zit sinds dit schooljaar op een nieuwe school, nadat ze op haar vorige school werd buitengesloten. Ze is nu veel gelukkiger en ik dus ook. Toch blijven bepaalde sociale dingen erg lastig en ik heb niet altijd een oplossing, met name ook omdat ik me erg herken in hoe zij met dingen omgaat. En dat is niet altijd even handig. Ik heb haar nu beloofd om eens na te denken over een situatie, die zich in verschillende varianten regelmatig voordoet.
Als voorbeeld de situatie die vandaag speelde: dochter gaat tikkertje spelen met 3 andere meiden. Die andere meiden bepalen bij voorbaat dat dochter de tikker is. Volgens dochter moet zij altijd de tikker zijn. Dat vindt ze niet altijd leuk, maar als ze daar iets van zegt, vormen de andere 3 een blok. Dus is ze maar tikker. Nu kan ik tegen haar zeggen dat ze zich niet altijd hoeft op te offeren en dat vindt zij ook. Haar oplossing is dan (zegt ze tegen mij); ik wil heus best zo nu en dan de tikker zijn, maar als ik een keer niet wil en ze geven niet toe, dan zeg ik wel dat ik niet meer meedoe.
Beide strategieën brengen haar niet wat ze wil: in het ene geval doet ze voor de lieve vrede maar wat de anderen zeggen en in het andere geval speelt ze helemaal niet meer mee, terwijl ze wel graag wil meespelen.
Er moet toch een oplossing zijn, waarbij de tikbeurt eerlijker wordt verdeeld en zij gewoon kan meedoen. Oftewel; hoe kan zij op een assertieve manier voor haar eigen belang opkomen?
Ik zit hiermee, omdat ik het gedrag van opofferen of terugtrekken maar al te goed ken en haar een andere manier wil leren. Helaas heb ik die ook niet zomaar in mijn trukendoos zitten. Of in elk geval niet op het niveau van 10-jarigen.
Ik zou dus heel graag tips krijgen hoe ik mijn dochter kan stimuleren meer voor zichzelf op te komen.
Toch zeggen
Ik denk dat haar oplossing toch best een goede is. Als zij namelijk de tikker niet is, kunnen zij ook geen tikkertje spelen toch? En zoals ze het tegen jou zegt, kan ze het ook tegen de anderen zeggen ;ik wil best zo nu en dan de tikker zijn, maar niet iedere keer. En misschien lukt het de eerste keer niet en speelt ze niet mee, maar daar hebben de anderen zichzelf ook mee (doordat ze dan geen tikkertje kunnen spelen). Ze kan ook nog voorstellen om te loten wie de tikker is, of een heel ander spel voorstellen om te spelen. En anders maar een keertje niet meespelen en naar een ander groepje lopen, ze moet toch een signaal afgeven dat ze het meent.
Dubbelop
Sorry, ik was een beetje afgeleid en in mijn berichtje staan wat dubbele dingen. Nou ja, neem aan dat je snapt wat ik bedoel 
Wat ik zou doen
is vooral niet laten zien dat je boos/teleurgesteld bent, en zeggen dat je geen zin hebt, en ze je maar roepen als ze wat anders gaan doen. En dan met andere kinderen gaan spelen.
Het is toch een beetje aftasten wat haar grenzen zijn. Als ze merken dat ze bang is buitengesloten te worden, is zo voor alles chanteerbaar. Dus ze zal toch op haar strepen moeten staan.
Best assertief
Ten eerste wat fijn om te lezen dat er op die leeftijd, gewoon nog tikkertje wordt gespeeld. Ik vind haar best assertief, voor een kind wat een niet al te leuke historie op dat gebied achter de rug heeft. Ze komt met twee oplossingen, misschien nog niet het meest wenselijke, maar wel eentje in de goeie richting. Complimenteer haar, en probeer zo haar zelfvertrouwen wat te verbeteren, wellicht volgt er een volgende stap. Motto is, kleine stapjes maken!
