Bang om dood te gaan
Mijn dochter van zes is de laatste weken steeds zo bang om ziek te worden of dood te gaan. Ik ben al met haar bij de huisarts geweest en hij heeft haar geprobeerd gerust te stellen. Uitgelegd dat als je zes jaar bent en je niet ziek bent, je niet zomaar dood kunt gaan. Dit heeft haar wel een beetje gerust gesteld, maar haar vragen en ongerustheid komen zo nu en dan wel weer terug.
Nu hebben we een buurmeisje van ruim een half jaar dat ziek is. Dat weet ze, de baby heeft een slangetje in haar neus. Gisteren sprak ik de buurman en het meisje is ineens hard achteruit gegaan en de verwachting is dat ze binnenkort komt te overlijden.
Heeft hier iemand een tip hoe ik dit op een 'tactische' manier aan mijn dochter kan vertellen?
Groetjes,
Jolies
Oei
Wat moeilijk! Ik denk dat je vooral de nadruk moet leggen op het ziek zijn van dit buurmeisje (blijkbaar al vanaf haar geboorte?). Dat dit heel soms gebeurt bij kinderen maar dat zij (je dochter) gelukkig helemaal niet ziek is en zich dus niet ongerust hoeft te maken.
Vreselijk ook voor je buren trouwens... Sterkte!
Vreselijk
Ik zou ook uitleggen dat kindjes soms niet gezond worden geboren en dat de doktoren het buurmeisje niet meer beter kunnen maken en dat ze dood gaat of niet heel lang meer leeft. En dat dat heel verdrietig is. En ook dat jij heel blij bent dat zij (wel) gezond is.
Dus niet teveel nadruk op haar angst, ik denk dat je beter niet kan zeggen: wees niet ongerust. Als iemand mij dat zegt word ik dat juist 
Vreselijk voor je buren!
Hoi
Toen er een klasgenote van mijn dochter overleed, gebruikten ze op school de volgende uitleg:
Stel je een groot grasveld voor. Een voetbalveld of een heuvel vol met gras. Zie je alle grassprietjes? Het gebeurt zo weinig dat kinderen doodgaan, dat als ieder grassprietje een kind zou zijn, er eentje van die grassprietjes dood zou gaan. Het gebeurt dus maar heel weinig.
Ik weet niet of die uitleg statistisch gezien klopt, maar voor mijn kinderen werkte het wel aardig. Wat ook hielp, is hun lichamelijke klachtjes serieus te nemen. Dan kwamen ze verschrikt naar met toe: 'Mam, ik heb een bobbel op mijn rug' (het meisje was aan een tumor in haar rug overleden). Dan ging ik ernaar kijken, voelen: 'Lieve schat, die bobbel heeft iedereen, dat is je schouderblad. Ik maak me daar helemaal geen zorgen over, als ik jou was, zou ik dat ook niet doen.'
Kennismaken met?
Jij en de huisarts kunnen natuurlijk allebei vertellen dat de kans heel klein is, maar hij is er wel. En dat snapt ze vast. Hier een kind dat mee is geweest naar mensen die gingen sterven en mee om huisdieren in te laten slapen. De dood is geen vreemde en dat helpt. Nou heb je niet 1,2,3 een ziek huisdier bij de hand, maar je kunt wel over de dood praten. Dat het helemaal niet raar is dat ze bang is voor de dood, dat veel mensen dat zijn, dat het fijn is dat ze liever leeft. Ik weet niet of jullie een geloof hebben? Anders helpt het missvhien ook om te vertellen dt dood zijn net zo is als nog niet leven. Dat dat ook niet naar was. Bespreken werkt hier vaak veel beter dan ontkennen.
Loes
Bedankt voor de reacties
Afgelopen maandagnacht is ons buurmeisje overleden. Van te voren had ik mijn dochters al wel verteld dat het niet goed met haar ging en dat er een grote kans was dat ze snel zou overlijden. Maandagavond kwam de buurvrouw vertellen dat het ook inderdaad gebeurd was.
Natuurlijk was mijn dochter van zes wel heel verdrietig, maar ze betrok het niet heel erg op haar zelf. Ik heb haar ook wel uitgelegd dat het buurmeisjes vanaf haar geboorte ziek was en blijkbaar was dat, in dit geval, genoeg om zich niet teveel zorgen te maken of haar hetzelfde kan overkomen.
Loes, ik kan me ook wel vinden in wat jij schrijft. Ik probeer er ook echt wel met haar over te praten. En dan niet alleen in de zin van ‘geruststellen’. Maar we hebben en hadden (gelukkig) geen naasten, behalve dan het buurmeisje, die ziek zijn, ook geen huisdieren. Dus haar er direct bij betrekken is wel moeilijk.
Bedankt in ieder geval voor al jullie reacties.
Groetjes,
Jolies
Boek
De eend de dood en de tulp
Een mooi prentenboek over de dood.
Jolies
Fijn dat ze het niet op zichzelf betrok! Hopelijk zwakt het nu wat af. Moeilijk vind ik het altijd, die kinderangsten.
Loes
Ouders overleden kindje
Wat een VRESELIJK verlies voor deze ouders, eerlijk gezegd proef ik dit niet zo in dit draadje, het lijkt meer een mededeling "kindje vd buren overleden"
Misschien
Misschien kun je haar een mooi prentenboek voorlezen, er zijn veel boeken over dit onderwerp, zoals Kikker en het vogeltje, van Max Velthuis.
Wat afschuwelijk voor je buren....
@vinkje
Natuurlijk is het het allerverschrikkelijkst voor mijn buren. Dat staat buiten kijf. Het verliezen van een kind lijkt me het ergste wat je mee kunt maken. Ik leef ook heel erg mee met mijn buren, ben vorige week bij de crematie geweest en spreek ze regelmatig. Alleen dat heb ik hier niet in dit draadje geschreven omdat mijn vraag niet is hoe ik met mijn buren mee kan leven. Mijn vraag ging erover hoe ik mijn dochter kon begeleiden gezien het feit dat de dood haar momenteel al zo bezig houdt.
Jolies
