Elke dag strijd met naar school gaan
onze zoon bijna 7 maakt elke ochtend enorme stampij omdat hij naar school moet. Er is niets aan de hand tor 8.05 dat hij zijn schoenen aan moet etc, dan begint het drama. Ik wil niet naar school mama. Ik vraag hem altijd uitgebreid waarom niet en altijd is het het zelfde antwoord. Ik wil die stomme werkboekjes niet maken mama. Ik heb hem gevraagd of hij gepest wordt, dat is het niet ( hij is enorm sociaal en heeft veel vriendjes ) ik heb ondertussen al 2 10 min gesprekken gehad op school en hij doet het hartstikke goed, het gedrag wat hij thuis laat zien herkennen zijn 2 juffen niet. Hij is geconcentreerd, serieus, vol aandacht, lief en luisterd goed naar instructies en helpt anderen. Zodra ik uit beeld ben zet hij een glimlach op en is er niks meer aan de hand. Mijn man zegt dat onze zoon mij probeert te manipuleren. Ik ben aandachtsvol geweest, luisterend en gezegd ik snap je maar je moet nou eenmaal naar school. Wij moeten ook dingen doen die we niet altijd leuk vinden. Ik ben liefdevol geweest door hem te troosten en zacht te zijn, in alle gevallen krijg ik hem uiteindelijk wel op de fiets en huilt hij en moppert hij tot we op school zijn. Afgelopen vrijdag weer gesprek gehad met juf en onze zoon. Afspraak gemaakt samen dat het nu echt klaar moest zijn want dat hij het goed doet en dat dit niet nodig is en daar was hij het mee eens. Ik had echt gehoopt dat het nu klaar zou zijn, maar helaas vanmorgen nog groter drama dan normaal. Hij vertoont dit gedrag alleen bij mij. Mijn man is heel direct en heel consequent, ik ben meer pedagogisch ingesteld. Ik weet nu echt niet meer wat te doen en wat de reden is van dit gedrag.
Groetjes Elisabeth
Due-scimmie schreef op 21-01-2025 om 17:41:
[..]
Dit zou ik zelf dan juist weer helemaal niet doen. Thuis is de veilig haven en daar komt juist alles er uit, zeker als ze op school heel de dag hun best hebben gedaan om in de pas te lopen. Juist goed dat hij zich thuis wel uit.
Ik zou gewoon eens kijken voor hulp. Vraag een verwijzing voor Orthopedagoog oid.
Wij zijn voor oudste geweest ivm vermoedens adhd, maar kwam juist uit IQ flink hoger dan gemiddeld. En daarvoor is nu een plan om uitdaging te vinden en kijken of de onrust dan afneemt.
Tsja, ik denk dat je als ouder/opvoeder zelf liefdevol en duidelijk zelf gedrag weet te begrenzen, ipv dat je het medicaliseert en een beroep moet doen op een hulpverlener, juist een hele veilige haven biedt.
Ik lees niets geks of zorgwekkends in de OP. Kind is sikkeneurig als moeder hem naar school brengt maar daar presteert hij goed, heeft veel vriendjes en is hulpvaardig. Vaders aanpak werkt, al vind ik de kwalificatie manipuleren wel heel negatief. Driekwart van de kinderen roept saaaaaii als het over school gaat, ook als ze het naar hun zin hebben.
kenfan schreef op 21-01-2025 om 19:30:
[..]
Tsja, ik denk dat je als ouder/opvoeder zelf liefdevol en duidelijk zelf gedrag weet te begrenzen, ipv dat je het medicaliseert en een beroep moet doen op een hulpverlener, juist een hele veilige haven biedt.
Het een sluit het ander niet uit hoor. Orthopedagogen kunnen helpen. Ons huis is niet minder een veilige haven omdat we wel hulp hebben gezocht omdat dit ons kind kan helpen. Er zijn niet voor niks mensen die hebben doorgeleerd om kinderen te helpen.
Begrenzen geeft duidelijkheid, en duidelijkheid = veiligheid. Er is dus niks mis met begrenzen zolang je dat doet op een voorspelbare en rustige manier, afgestemd op je kind.
kenfan schreef op 21-01-2025 om 19:30:
[..]
Tsja, ik denk dat je als ouder/opvoeder zelf liefdevol en duidelijk zelf gedrag weet te begrenzen, ipv dat je het medicaliseert en een beroep moet doen op een hulpverlener, juist een hele veilige haven biedt.
Ik lees niets geks of zorgwekkends in de OP. Kind is sikkeneurig als moeder hem naar school brengt maar daar presteert hij goed, heeft veel vriendjes en is hulpvaardig. Vaders aanpak werkt, al vind ik de kwalificatie manipuleren wel heel negatief. Driekwart van de kinderen roept saaaaaii als het over school gaat, ook als ze het naar hun zin hebben.
Mee eens.
Grenzen betekent duidelijkheid, en duidelijkheid betekent veiligheid.
Wat een lastige situatie! Het klinkt alsof je echt alles hebt geprobeerd, van liefdevol begrip tot gesprekken met de juf, maar dat het gedrag van je zoon niet verandert. Het is begrijpelijk dat je nu twijfelt over wat de oorzaak is en hoe je er het beste mee om kunt gaan.
Wat je beschrijft, is een typische vorm van “schoolangst” of zelfs “scheidingsangst,” die op die leeftijd kan voorkomen, ook al is er geen duidelijke reden zoals pestgedrag. Soms kan een kind het lastig vinden om afscheid te nemen van de veilige omgeving van thuis, zelfs als ze op school zelf goed functioneren en zich sociaal prettig voelen.
De uitbarstingen die hij alleen bij jou laat zien, kunnen aangeven dat hij zich veilig genoeg voelt bij jou om zijn frustratie te uiten, maar ook dat hij weet dat je, uit liefde, altijd probeert te helpen en zijn emoties te verwerken. Het kan zijn dat hij het gewoon moeilijk vindt om zich ‘uit handen te geven’ en het loslaten om naar school te gaan een grote stap voor hem is, zelfs als hij daar niets slechts verwacht.
