Enige kind, super verlegen
Hoi allemaal,
Dit is mijn 1e keer dat ik een bericht schrijf. Lees al tijden mee hier, maar nu toch een breicht. Ik de hoop dat iemand me tips kan geven. Of dat het herkenbaar is.
Het gaat om mijn zoon j. (5 jaar).
Hij is enigs kind (helaas was ons niet meer gegunt), hij heeft een super lief en zacht karakter. Maar kan zich thuis heel goed uiten, hij heeft een sterke wil.
Maar nu het probleem, hij is enorm verlegen buiten ons huis. Op school heeft hij het 1e half jaar op school, weinig durven zeggen of laten zien. Zowel naar de klasgenoten als naar de juf. Daarna kwam hij heel iets los. Maar nog durfde hij weinig.
Buiten school is het helemaal drama. Als we naar een speeltuin (of wat dan ook). Durft hij niets, alleen als wij mee geen spelen. Heel soms vindt hij aansluiting bij andere kinderen, maar dit ia zelden.
We hebben al zeker geprobeers niet te spelen met hem, in de hoop dat hij dan toch zelf naar de andere kinderen gaat. Maar hij bliift dan gewoon de hele middag naast me zitten op een bank, of wil meteen naar huis.
Sorry voor mijn lange verhaal. Maar ik vroeg me af, zijn er meer ouders die dit herkennen? Kan hij hier nog overheen groeien? Ik vindt het zo zieleig om te zien. Hij wil ergens wel, maar druft het gewoon echt niet.
OVerigens, ik weet niet of het invloed heeft, maar hij is al door een instantie onderzocht (zijn inteligentie viel de juffen op) en hij is hoogbegaafd. En denkt dus erg veel na en anders.
Groetjes Wilma
Heeft hij op de opvang gezeten voor hij naar school ging? En zo ja, hoe ging het daar?
ik herken mezelf in je verhaal. Behalve de hoogbegaafdheid.
Toen ik op het hbo kwam, in veel kleinere groepen, had ik er op school veel minder last van.
Maar met hoogbegaafdheid kan het ook meespelen dat zijn intelligentie niet aansluit bij zijn leeftijdsgenoten. Wat heel ongemakkelijk kan voelen.
Het proberen af te dwingen levert vooral veel spanning op. Omdat je niet kan voldoen aan de verwachtingen van je ouders, wat betekent dat er wat mis in met je. Dat is heel slecht voor het zelfvertrouwen.
Dat hij hoogbegaafd is heeft er hier waarschijnlijk alles mee te maken.
Ik zou hem niet dwingen maar misschien eens hulp zoeken op een plek met expertise voor hoogbegaafde kinderen.
Mij is verteld dat het voor hen vaak lastig is zich te verhouden tot andere kinderen omdat ze anders denken en zelf goed aanvoelen dat dit zo is. Ze kunnen er onzeker door worden.
ik zou ook hulp zoeken.
Mijn dochter was op die leeftijd ook heel verlegen. Speel afspraakjes wilde ze niets van weten. Ook zij is hoogbegaafd.
Ik heb me daar toen wel zorgen over gemaakt, maar het is helemaal goed gekomen, ze had gewoon wat meer tijd nodig.
Ik merk wel dat contact met andere hoogbegaafde kinderen wel makkelijker is voor mijn oudste dochter. Je zou eens kunnen kijken naar initiatieven buiten school om, die zijn er wel.
Met de scouting heb ik ook goede ervaringen.
bedankt voor jullie reacties.
Hij heeft voor school bij een gastouder gezeten. Daar kwam hij altijd verlegen binnen maar omdat hij de kindjes allemaal kende kwam hij snel los.
We begeleiden hem nu ook vaak met spelen. Proberen met andere kinderen erbij ook te spelen, heel soms heeft dat succes.
En hulp is al wel ingeschakeld. En zie geven aan dat hij zichzelf eerst op zijn gemakt moet voelen voordat hij wat durft. En we hebben een kort lijntje met hun dus dat scheelt wel.
Het is vooral dat ik me soms echt schuldig voel dat hij enigs kind is. En helaas weinig neven en nichten heeft (zijn al 12 tot 17). Ik zie dat hij graag wil maar durft het gewoon niet. En dat doet zeer in je hart.
@evaluna: hoelang heeft het geduurd dat jou dochter een beetje los kwam?
En kon jullie dochter bv ook zichzelf thuis slecht alleen vermaken?
Ik hoop dat het aankomend schooljaar wat beter gaat, er zijn nog 2 andere kindjes die (uitspringen) met wat slimmer zijn. En ze hebben nu bewust deze 3 kindjes bij elkaar in de klas gezet.
Laat het los dat het komt omdat hij enig kind is. Ik snap dat je ermee zit omdat je het zelf ook graag anders had gezien, maar dit zit echt in zijn karakter / ontwikkelingsvoorsprong. Je hoeft je niet schuldig te voelen. Ik heb ook een kind en die is helemaal niet verlegen, juist heel spontaan en sociaal. En een van haar beste vriendjes heeft 2 broers en een zusje en is juist een verlegen muisje dat weggeblazen wordt door zijn broers.
Hij is pas vijf en ze zijn er op school bewust mee bezig. Je kunt dit best nog even aankijken. Of zoek een leuk clubje wat aansluit bij zijn interesses. Gestructureerde activiteiten samendoen leidt tot succeservaringen waardoor het vrij spelen misschien ook weer beter gaat (het is trouwens helemaal niet raar dat het nog niet lukt in de speeltuin - veel kinderen vinden dat op die leeftijd nog te spannend)! En grote kans dat hij er inderdaad overheen groeit, al zal hij wellicht altijd wat zachter en meer op de achtergrond zijn (niets mis mee!)
Wil hij in de speeltuin graag met andere kinderen spelen? Ik was namelijk ook zo als kind (niet enigs kind overigens). En ik vond het prima om alleen te spelen. Ik zat veel in mijn hoofd en daar speelden zich dan hele (complexe) verhalen af waarin ik mee speelde. Daarnaast was ik ook erg verlegen van karakter. Maar mijn ouders vonden het heel belangrijk dat ik met andere kindjes speelde. Dus die stimuleerden dat ook. Ik had altijd het gevoel dat ik tekort schoot als ik geen aansluiting zocht/vond. Dus ik kreeg het ook voor mekaar om dan maar op een bankje te blijven zitten. Vanuit een soort faalangst.
Met mijn bijna 4 jarige speel ik wel eens eerst even samen. Ik ga even mee op het klimrek, mee van de glijbaan. Daarna sta ik ernaast en laat haar gaan; laat maar eens zien, mama staat hier. En daarna zeg ik dat ik op het bankje zit en gaat zij verder. Ze moet dan even 'op gang worden getrokken'. Of ze dan met anderen speelt of alleen hou ik me niet mee bezig. We zijn voor haar in die speeltuin, dus ze moet vooral doen wat zij leuk vindt. Maar zij is voor zover ik kan inschatten niet hoogbegaafd. (en ook niet verlegen)
Komt hij zelfstandig wel tot spel? Je schrijft dat hij de hele middag naast jou blijft zitten. Dat is natuurlijk niet goed. Probeer hem te blijven aanmoedigen en wees actief in sociale activiteiten. Je kunt denken aan kleutergym en natuurlijkzwemles. En in de toekomst een teamsport of scouting. Speelafspraakjes kan je op deze leeftijd prima bij helpen. Ga in overleg met andere ouders. En plan het bij jouw thuis. Ga hem ook niet continu vermaken of bezighouden. Denk bij vakanties aan een camping en geen hotels.
Hij heeft nog jaren om zich te ontwikkelen. Maar het zal niet vanzelf gaan. Dus jouw hulp is daarbij essentieel. Thuis doet hij die vaardigheden niet op. Dus hulp is daarbij belangrijk.
Renmuis schreef op 25-08-2025 om 08:48:
Gestructureerde activiteiten samendoen leidt tot succeservaringen waardoor het vrij spelen misschien ook weer beter gaat
Ik denk dat dat een goede tip is, om meer in te zetten op gestructureerde activiteiten. Vrij spelen of 'zomaar' contact maken vinden veel mensen lastig, ook volwassenen.
Hoeveel mensen vinden het niet moeilijk om op een netwerkborrel zomaar op iemand af te stappen en een praatje te beginnen? Als je met vreemden een taak moet doen of een cursus volgt, gaat het contact maken vanzelfsprekender en natuurlijker.
Ik heb 2 getest hoogbegaafde kinderen en ik herken dit wel. Het gemiddelde kind duikt op deze leeftijd gewoon in het sociale leven, voor kinderen die er teveel over nadenken is dit lastiger.
Scouting heeft hier veel goeds gebracht voor de kinderen. Er worden leuke dingen gedaan en er zijn best veel kinderen daar die het soms wat lastig vinden allemaal.
Overigens zijn allebei mijn kinderen nog steeds geen groepsmensen, wij als ouders ook niet. Dus veel is ook gewoon karakter.
Wilma88 schreef op 25-08-2025 om 08:20:
@evaluna: hoelang heeft het geduurd dat jou dochter een beetje los kwam?
En kon jullie dochter bv ook zichzelf thuis slecht alleen vermaken?
Ik hoop dat het aankomend schooljaar wat beter gaat, er zijn nog 2 andere kindjes die (uitspringen) met wat slimmer zijn. En ze hebben nu bewust deze 3 kindjes bij elkaar in de klas gezet.
Eigenlijk weet ik het niet zo goed meer, in groep 3 kreeg ze een gelijkgestemd meisje in de klas, toen kwamen de speelafspraakjes. Wel eerst met moeders, want dat meisje was ook verlegen.
Ze heeft nog een zus, ook hoogbegaafd. Beide zijn niet lekkere speelkinderen. Korte spanningsboog.
Achteraf heb ik me er te druk om gemaakt. Ze keek de kat uit de boom, hing aan mij, was wat angstig.
Nu is ze 11 en als er iemand sociaal is en makkelijk vriendinnen maakt is zij het wel. De scouting heeft haar goed gedaan. Samen spelen, lol hebben, uitdagingen aangaan, vriendinnen maken, overnachtingen. Echt heel fijn.
Ik zou het los laten, kinderen kunnen tot een bepaalde leeftijd ook nog niet echt samen spelen. Ze spelen dan vooral naast elkaar.
Ik vind het opvallend hoe vaak op dit forum positieve ervaringen met scouting worden gemeld. Maar het kan ook zijn dat het me opvalt omdat ik er zelf ook goede ervaringen mee heb. Zoon heeft er een aantal jaren een prima tijd gehad.
Fijn aan scouting is dat er - anders dan bij veel sporten - niet echt een competitie is, en vooral ook dat er allerlei verschillende activiteiten worden ondernomen, waardoor de kans groot is dat er iets leuks voor je bij zit.
Vaak kan een kind een paar keer op proef meedoen om te zien of het bevalt. Dus als je zoon ervoor te porren is, kan je het risicoloos uitproberen.
