Je excuses niet willen aanbieden
Een vriendinnetje kwam met mijn dochter spelen bij ons thuis. Toen het vriendinnetje opgehaald werd door haar vader, was ze waarschijnlijk een beetje oververmoeid en begon uit het niets om zich heen te slaan en te huilen. Uiteindelijk kalmeerde ze weer en van haar vader moest ze haar excuses aanbieden. Iets wat trouwens niet nodig was, maar dat terzijde. Toen gebaarde die vader naar mijn dochter dat zij dat ook moest doen. Mijn dochter deed dat niet, want zij had niks fout gedaan en ik sprong haar daar ook bij. Toen zuchtte hij en zei iets in de trant ''Waar twee kijven hebben twee schuld.'' Daar ben ik het niet mee eens. Want het was een totaal andere situatie. Uiteindelijk zei die nog tegen mij dat je echt niet dood gaat van een keer te veel sorry zeggen.
Die vent is enorm in mijn irritatiezone gekomen. Ik vind het juist goed dat je kinderen leert dat je niet voor alles sorry hoeft te zeggen. Zeker niet om de lieve vrede te bewaren. Hoe staan jullie daarin?
Nick90 schreef op 19-11-2024 om 17:30:
[..]
Ik denk dat veel mensen binnen hun relatie wel eens sorry hebben gezegd om de lieve vrede te bewaren. Ook al hebben ze eigenlijk niks gedaan, ik denk dat er ook zat mensen zijn die een opmerking tegen familielid/collega/vriend maken die wel terecht was maar niet echt lekker viel die ook hun excuses aanbieden. Gewoon puur en alleen om gedoe te voorkomen.
Dan ben ik daar mss een uitzondering in, maar ik zal nooit een (inhoudsloze) sorry zeggen als deze nergens op gebaseerd is, zeker niet om de goede lieve vrede te bewaren. Zo heb ik er ook een bloedhekel aan als iemand mij ‘gelijk’ geeft om de goede lieve vrede te bewaren, terwijl hij/zij er geheel anders over denkt. Ga gewoon in gesprek.
ik vind alleen sorry een stom woord. Excuses zijn : 'het spijt me dat ik .......'
Sorry zeg je als je per ongeluk tegen iemand aanloopt in de appie.
En zo heb ik het mijn kinderen ook geleerd.
Hij heeft niets over het gedrag van jouw kind te zeggen. Wel over zijn eigen kind. Het is een goede gewoonte dat als je ongemak hebt veroorzaakt, daarvoor excuus aan te bieden. Dat is standaard gedrag en heeft niets onderdanigheid of zo te maken. Maar dat is hier niet aan de orde.
Je kan schouderophalend ook zeggen: vooruit Lorena, zeg ook maar sorry. Ik zou er geen punt van maken. Maar eigenaardig is het wel om andermans kind sorry te laten zeggen.
Bijzondere actie van die vader. Het ene oor in en het andere oor uit zou mijn advies zijn.
Voor mij is niet helder wat er is gebeurd. Vriendin van dochter staat in de gang en begint als haar vader zegt we gaan naar huis, te huilen en om zich heen te slaan. Waar doelt vader dan op met 'twee die kijven"? Volgens mij mist er een stukje in je verhaal.
Wij doen thuis niet aan afgedwongen inhoudsloze sorry's. Een kind dwingen om in zo'n situatie als in de OP sorry te zeggen vind ik onzinnig en levert meestal enorm veel strijd en drama op, heel nare gevoelens bij het kind en weinig genoegdoening bij degene tegen wie uiteindelijk die gedwongen sorry wordt gezegd. Dat die vader dat bij zijn eigen kind doet dat moet hij zelf weten, maar andermans kind daarin gaan opvoeden was bij mij ook in het verkeerde keelgat geschoten. Ten eerste al het kind van een ander gaan opvoeden waar diens ouder naast staat en ten tweede op een manier die helemaal niet bij onze opvoeding past.
Dit betekent overigens niet dat we thuis nooit sorry zeggen of niet aan onze kinderen leren dat sorry zeggen goed is. Het kan juist goed zijn om zelf niet te moeilijk te doen over sorry zeggen en er ook zo mee om te gaan richting je kinderen. Een sorry hoeft ook niet altijd iets heftigs en het bekennen van schuld te zijn. Als je er heel zwaar aan tilt dat je kind altijd sorry zegt en je maakt er een strijd van dan wordt het een heel groot en beladen iets en maak je het je kind juist heel moeilijk om het te zeggen. Dan wordt sorry zeggen ook een soort schuld bekennen, terwijl het dat helemaal niet hoeft te zijn. Een 'sorry, zo bedoelde ik het niet' of 'sorry, ik zag niet dat ik op je tenen stond' is ook een sorry. Juist dus als je iets niet expres deed, niet schuldig bent, maar een ander wel letterlijk of figuurlijk pijn heeft door iets wat je gedaan hebt. Op die manier gaan we er met onze kinderen er ook mee om. Zeggen we soms sorry. Geven we aan in welke situaties ze sorry kunnen zeggen of hinten we 'hoe zou je het weer goed kunnen maken met je zus?' als ze bijv. net door wat ruw gedrag het bouwwerk van zus hebben omgegooid. Die sorry is dan nooit afgedwongen, maar volgt vaak alsnog uit hen zelf. En dan is zo'n excuus ook een stuk meer waard.
Kersje schreef op 19-11-2024 om 17:21:
[..]
Want? Noem eens een voorbeeld waarbij iemand in zn volwassen leven een hoop gezeik voorkomt door onnodig (en dus nergens op gebaseerd) sorry te zeggen?
Nou als ze dat soort mensen als die vader tegenkomen dus. Gelijk hebben is 1 ding, de lieve vrede bewaren is iets heel anders. Niet dat ik het wel zou doen, maar het kan je wel degelijk een hoop ellende besparen.
die vader komt binnen en ziet zijn dochter helemaal van streek. Geen hele vreemde aanname dat het dan een reactie zou kunnen zijn op wat jouw dochter mogelijk gezegd of gedaan kan hebben.
Jij was er bij, en hebt het zien gebeuren, en weet dat het niet zo is.
Met een schreeuwend kind in de buurt is zoiets goed uitspreken vrij moeilijk.
Ik denk dat je wat snel oordeelt over die vader.
Leuke man. Hij bemoeit zich met je opvoeding èn probeert je te manipuleren. Ik zou ook protesteren als ik met hem mee moest 
En nee, natuurlijk moet je geen schuld bekennen als je onschuldig bent. Je zou wel iets kunnen zeggen als 'sorry het is tijd om te gaan, zullen we snel weer afspreken?' Maar dat soort tactische 'excuses', zijn waarschijnlijk nog een beetje lastig voor meisjes van zes.
Het klinkt of jouw pijnpunt is dat je zelf in het verleden een angstige houding had. Je zei te vaak sorry als een automatisme en voelde je daarna heel rottig. He ene sorry wekte het volgende sorry op.
Maat houden is natuurlijk wel het beste. In dit geval gaat het om iemand die zijn best doet heel opvoedkundig bezig te zijn. Maar jij voelt het als een persoonlijke aanval. Ik zou zorgvuldig kiezen waar je je druk om moet maken. Eerst de bergen, daarna kijken of je nog energie hebt voor de heuveltjes. Of dat je liever iets leukers gaat doen. Want hoe belangrijk is dat nou wat een andere ouder vindt.
In dit geval zou ik van mijn kind niet verlangen dat het sorry zegt. Als je niks doet, doe je niks fout.
Sorry zeg je voor kleine dingetjes die per ongeluk gaan, als je in gedachten verzonken net iets te lang met je winkelwagentje gruwelijk in de weg staat: oeps, sorry! Voor grote dingen moet je geen sorry zeggen, daarvoor moet je sorry doen.
Zeespiegel schreef op 19-11-2024 om 23:48:
die vader komt binnen en ziet zijn dochter helemaal van streek.
Ik lees dat die vader binnenkomt en dat kind toen begon. En zelfs al zou dochter bij binnenkomst al van streek zijn informeer je eerst wat er speelt.
Heb ik wel vaker gezien bij ophalen vriendjesvriendinnetjes van die leeftijd. Is meestal de "plotselinge" overgang. Tijd afspreken en van te voren waarschuwen en vast op laten ruimen, evt plassen en/of schoenen aan laten trekken scheelt vaak wel.
Wat ik lees heeft dochter er niets mee te maken gehad dus ook geen excuus. En dan ben jij degene die dat gezegd zou moeten hebben en niet de andere ouder
Je kind dwingen om sorry te zeggen heeft helemaal geen zin. Het leert ze alleen maar dat je er met een woordje vanaf komt, of je het nu meent of niet.
Wij proberen de kinderen overzicht op de situatie te geven.
"Oei, je sloeg Pietje en nu moet hij huilen. Dat is niet zo'n leuk gedrag. Vind je het erg dat hij nu moet huilen?"
en dan zegt kind sip "Ja, dat is niet leuk, dat Pietje nu moet huilen."
"Nee, dat vind ik ook niet. Als je sorry zegt en Pietje een knuffel geeft, gaat het misschien beter."
"Sorry Pietje, ik had je niet mogen slaan." Knuffel.
Dan snappen ze ook waar ze het om en voor doen.
Soms zeggen ze geen sorry. Dan vindt kind het niet zo erg dat Pietje huilt gok ik. En heel eerlijk, als Pietje 15 minuten aan een stuk heeft lopen etteren, dan snap ik wel dat kind geen spijt heeft en dus geen sorry zegt. Betekent niet dat hij mag slaan. Maar de sorry dan afdwingen levert niemand iets op, want het is toch niet gemeend.
Vader denkt dat de kinderen ruzie hebben en ze daarom uit haar plaat gaat. Dan zeg jij als moeder gewoon "ging heel goed Bram ze is denk ik wat moe en uitgehongerd, ze hadden geen ruzie. " Klaar. Bram heeft een lange kantoordag erop zitten en wil gewoon naar huis. Weet hij veel waarom dochter zo doet. Jij moet dit oplossen, niet je dochter dus.
Moederkareltje schreef op 20-11-2024 om 13:31:
Vader denkt dat de kinderen ruzie hebben en ze daarom uit haar plaat gaat. Dan zeg jij als moeder gewoon "ging heel goed Bram ze is denk ik wat moe en uitgehongerd, ze hadden geen ruzie. " Klaar. Bram heeft een lange kantoordag erop zitten en wil gewoon naar huis. Weet hij veel waarom dochter zo doet. Jij moet dit oplossen, niet je dochter dus.
Ja TO had beter meteen erop kunnen staan dat excuses maken echt nergens voor nodig was. Maar ik vraag me af of het überhaupt wel over die excuses gaat.
