Mijn zoon mist zijn vriendje (buurjongen)

Ikke

Iedereen wil dat z'n kind gelukkig is, toch is het leven niet alleen maar rozengeur en maneschijn en zal je kind moeten leren met tegenslagen om te gaan. Jij kan hem daarin steunen, niet door erin mee te gaan, maar zijn gevoel te erkennen. Tuurlijk is het niet leuk dat x niet met hem wil spelen, maar niet nodig alleen maar te blijven kniezen. Kan je niet vragen met welke klasgenootjes hij eens wil afspreken en daarmee wat regelen? Of wat ik wel eens doe; een lijst laten maken van dingen waar hij zin in heeft om te doen.

Jammer

dat het zo is gelopen. Het klinkt alsof het jongetje van een paar straten verder op een negatieve manier iets mee te maken heeft (zitten trekken of stoken bij buurjongen)? Zeker op deze jonge leeftijd gebeurt dat vaak, maar misschien heb ik het ook wel helemaal mis en is er spontaan een hele goede klik ontstaan tussen die 2. Maar meestal wordt er dan niet zo actief iemand buitenspel gezet, dat duidt meestal toch op 'vuilspel'. Als dat zo is, dan kan het ook wel weer goedkomen, want de vriendschap met dat andere jongetje heeft dan wel een nare basis: als een vriend dicteert met wie je vrienden mag zijn, lijkt me geen leuke vriendschap, en daar komt hij misschien ook wel weer op terug. Je zoon moet ondertussen proberen niet zielig te doen, of zich vast te klampen aan de buurjongen. Kan hij niet met andere kinderen (van school, buurt) spelen? Als buurjongen ziet dat zijn oude vriend lekker plezier heeft, dan zal hij misschien ook wel weer mee willen doen.

Lastig

Ha Ikke.
Mijn zoontje hecht zich ook heel sterk aan 1 op 1 vriendschappen. Is geen allemans vriend, en is hondstrouw in zn vriendschappen. Dat was ie echt al als heel kleintje en is nu nog steeds (8).

Ook hij heeft een beste vriendje (vanaf 4 jaar oud) - nu dus al 4 jaar lang zn vaste speelmaatje, die af en toe periodes heeft dat hij mijn zoontje niet of nauwelijks meer ziet zitten. Dan speelt ie liever met een ander, of alleen.

Zoonlief voelde zich daar zeer sterk door afgewezen en was altijd heel verdrietig. Huilend in bed. Snapte niet dat hij niet meer met hem wilde spelen. En hij had zeker geen behoefte aan andere vriendjes maken: hij wilde het liefst met hem spelen!

Wij hebben zijn verdriet ook altijd serieus genomen maar ook gerelativeerd: gezegd dat zijn vriendje hem nog steeds leuk vindt, maar dat hij even alleen wilde spelen, of dat het andere jongetje nu even meer zijn aandacht krijgt omdat het nieuw en spannend is. Net als met nieuw speelgoed: dan heb je alleen maar oog voor dat en zie je al het andere even niet staan.
En ook gezegd dat vriendschappen even wat minder hecht kunnen zijn, en soms ook over kunnen gaan. Maar dat er heel veel andere kinderen zijn die heel graag met hem willen spelen, en die als hij ze beter leert kennen net zulke leuke en misschien wel beste vriendjes kunnen zijn/worden als zijn beste vriendje nu.

We stimuleeerden andere speelafspraakjes maar zagen ook dat na verloop van tijd het weer vanzelf goed kwam met zijn 'beste' vriendje. Maar het helpt wel om het aangaan van andere vriendschappen te stimuleren, zodat je altijd kan zeggen: "vriendje x speelt nu even liever met die, dan ga jij toch met y spelen?"

Inmiddels hebben we een paar van dit soort fases gehad, en kan zoon de tijdelijke verwijderingen beter relativeren en raakt er minder door van slag. En heeft hij ook voldoende alternatieve vrienden en vriendinnetjes als dat nodig is.

Sterkte, ik heb er zelf ook echt last gehad om mijn kind zo diep ongelukkig te zien omdat hij zich echt zo afgewezen voelde. Maar als je zijn gevoel erkent en laat weten dat hij dat zo mag voelen, maar het ook relatieveer en samen met hem naar oplossingen gaat zoeken, dan komt het echt vast wel goed!!

Laat je nog even weten hoe het verder gaat?

Herkenning

Hier iets dergelijks meegemaakt een paar jaar geleden. Zoonlief speelde altijd met buurjongen. Tijdens de mei vakantie gingen we kamperen en in die tijd kwamen er nieuwe mensen in de straat wonen. Nadat we terugkwamen kwam buurjongen simpel weg zeggen dat hij niet meer ging spelen met onze zoon want hij had nieuwe vrienden. Ik dacht nog, oh leuk nieuwe kinderen, komt vast wel goed. Ik heb de nieuwe jongetjes dus bij ons thuis uitgenodigd. Het was prachtig weer dus het zwembad stond in de tuin. Maar dit was de eerste en gelijk de laatste keer (vreselijke kinderen, totaal geen respect of manieren). Zoonlief was dus een tijdje z'n vriendje kwijt totdat buurjongetje erachter kwam dat die jongens inderdaad niet zo leuk waren. Toen kwam hij weer terug. En nu, jaren later, zijn het nog steeds goede vrienden. Wie weet komt het bij jullie ook weer goed. Ik hoop het voor je.