Aangerand?
Ik ben even heel erg van de kaart. Onze dochter heeft ons vandaag verteld dat er kortgeleden iets heeft plaatsgevonden met een jongen dat wij als ouders zouden omschrijven als aanranding.
Hoewel dochter op het oog niet heel erg onder de indruk leek, was wel duidelijk dat ze op het moment zelf niet wist wat ze moest doen en is ze denk ik bevroren.
Inmiddels heb ik begrepen dat de betreffende jongen het verhaal verdraaid heeft en zijn moeder nu erg boos is op mijn dochter.
Wij twijfelen wat we moeten doen, omdat we bang zijn dat dit zich tegen dochter gaat keren, zeker in een tijd waarin social media een grote rol speelt. Gezin van jongen is geen fijn gezin en daar zit een groot deel van de angst bij ons.
Wie heeft raad?
tsjor schreef op 23-05-2025 om 22:23:
'En verdedigen...het spijt me, maar in mijn ogen is er geen reden om zich te moeten verdedigen.' En dat spijt mij dan heel erg dat je zo denkt. In ons rechtssysteem heeft iedereen recht op een goede verdediging, zelfs de grootste moordenaar. De gedachte dat zoiets niet hoeft leidt naar situaties waarin iemand voor eigen rechter gaat spelen. Eigenlijk laat je dat ook zien met je vervolggedachte: het zou erg zijn als er daarna niets meer mee gedaan werd. Ik snap heel goed jouw gevoel, maar ik hoop dat je begrijpt dat er hele goede redenen zijn waarom we kwesties rond misdaad en straf net iets anders in elkaar is gezet.
Het is de beslissing van je dochter om geen aangifte te doen. Dat kan. Maar die beslissing heeft tot gevolg dat er geen oordeel is uitgesproken. Pijnlijk, tandenknarsend, maar dat is wel de situatie.
Ja voor eigen rechter spelen is natuurlijk fnuikend voor de rechtsorde en dat ieder verdedigd moet kunnen worden is een groot goed. Het hele lastige met seksueel grensoverschrijdend gedrag is natuurlijk dat er bijna nooit getuigen bij zijn. Als je geen video-opnamen hebt of twee getuigen kan je het schudden als slachtoffer. Daarnaast wordt aangifte doen, mede om deze redenen, vaak nou niet bepaald ondersteund door de politie. In de documentaire ‘Blauwe Ballen en andere verkrachtingsmythes' constateert men dat slechts 0,5% van de verkrachtingen (dus niet eens ander grensoverschrijdend gedrag) tot een veroordeling komt.
Ik zeg niet dat we daarom maar eigen rechter moeten gaan spelen. Ik zeg dat we daar als maatschappij en ouders van dochters iets mee moeten. Had TS zich in moeten houden en haar dochter tot een aangifte moeten bewegen? Gezien alle 'moving factors' is dat moeilijkheden eerder opzoeken voor haar kind. Haar reactie was gegeven alle omstandigheden het meest logisch en gevoelsmatig volkomen te begrijpen. De wet en het justitiële apparaat houdt verkrachters niet of veel te weinig tegen. Misschien dat de gramschap van een moeder, mits proportioneel, wel wat scheelt. Ik begrijp je Tsjor, het wordt een zooitje als iedereen eigen richting gaat toepassen. Maar denken dat je er als slachtoffer iets mee opschiet om aangifte te doen, of niks doen omdat de dader nu eenmaal verdediging moet hebben, is ook discutabel.
Natuurlijk vraag ik me af wat ik zou doen als ouder. De situatie waar een van mijn kinderen mee te maken had (jongen overigens) was in Parijs, dus daar kon ik niets mee doen.
Ik denk dat ik stevig en breed voor de jongen was gaan staan, mijn naam had genoemd en gezegd had dat ik de moeder was van X. En dan weglopen. Meer niet. Hij weet dan dat het verhaal bekend is.
Het is zeker zo dat het lastig is omdat er vaak geen getuigen bij zijn, maar mijn ervaring met de jeugd- en zedenpolitie is dat zij juist heel zorgvuldig het proces ingingen, elke stap was uitvoerig voorbereid, en toen de conclusie er was werd die zorgvuldig naar het 'slachtoffer' gebracht en bekeken of men zich vergiste (was een valse aangifte). Dus vanuit die ervaring heb ik iets meer vertrouwen in een eventuele aangifte. Anderzijds, er zijn 'vervelende' dingen, die niet direct strafbaar strafbaar te noemen zijn; weer aan de andere kant: de wetgeving is op dit punt wel veel strenger geworden.
Ik noemde slachtofferhulp, omdat ik hoop (geen ervaring mee) dat zij ook kunnen helpen met advies als er geen aangifte wordt gedaan. Misschien helpt het als zij andere voorstellen doen, een herstelgesprek bijvoorbeeld. Of dat ze kunnen waarschuwen voor gebeurtenissen zoals Edjekroketje die meegemaakt heeft: denk erom, die persoon kun je onverwacht tegenkomen, wat ga je dan doen? Of als ze gewoon maar luisteren met een open oor.
Ik begrijp heel goed dat de woede over wat er gebeurd is, niet alleen bij de dochter, maar ook bij de ouders, ergens naartoe moet. Maar daarom kom ik er ook op terug: het is riskant als je het verder niet kunt kanaliseren, want dan kan het zomaar in je gezicht ontploffen.
Toen het net gebeurd was, hebben we contact gehad met de politie en ook de zedenpolitie. Ik heb echt een heel fijn gesprek gehad met hen, maar wat zij inderdaad zeiden was dat een aangifte het in veel gevallen niet haalt. Vaak is er geen bewijs, en zelfs als dat er is, is het flinterdun omdat er door de dader ook heel makkelijk gezegd kan worden dat er geen duidelijk "nee" gezegd is door het slachtoffer of dat de dader niet door had dat het slachtoffer niet wilde en om haar die "afgang" te besparen (plus nog wat andere factoren die meespeelden) heeft de politie ons de aangifte afgeraden.
Ik snap ook wat je zegt Tsjor 
