Ik weet het niet meer
het gaat super slecht met mijn 15 jarige dochter.
Heeft een zeer laag zelfbeeld, vind zichzelf te dik, waardoor ze veel momenten heeft dat ze weinig/niet eet.
Heeft depressieve gevoelens, ziet “schaduwen” in huis, waardoor ze het eng vind alleen te zijn, te gaan slapen, snachts te gaan plassen. Wat er in resulteert dat ze vaak om 2 uur nog wakker is omdat ze afleiding zoekt beeldscherm.
Paniekaanvalle, stress van school, zelfverminking..
Ze ziet het leven niet meer zitten.
ze staat op de wachtlijst voor hulp, maar dit gaat zo traag. De jeugdgids die we eindelijk hebben ziet de spoed er wel van in en school, nadat ze vorige week op schoolreis in Tsjechie naar het ziekenhuis is geweest omdat het niet goed ging, ziet nu eindelijk de spoed er ook wel van in.
Maar ja, ondertussen hebben we nog steeds geen hulp en zitten wij als ouders met ons handen in het haar.Geen idee hoe we momenteel ons meisje kunnen helpen.
Wie heeft er tips, ervaringen, wil met mij mee praten? Ik heb zo de behoefte om mijn ei kwijt te kunnen.
wat heeft 113 nog een lange weg te gaan als er zelfs nog psychiaters zijn die weigeren over euthanasie te praten. Ik hoop dat er wel open over haar doodswens kom praten.
Dochter horen is zo belangrijk. Haar wens erkennen ook. En dat ze eisen stellen als wel behandeling moeten ondergaan begrijp ik dan wel. Dat kan ook leiden tot andere inzichten bij dochter. Hoeft niet helaas.
Annaniem2023 schreef op 29-10-2024 om 18:02:
[..]
Ik heb eens teruggekeken, het eerste bericht is van september 2022, dus de dochter van Ciska heeft al meer dan twee jaar een doodswens en geen adequate behandeling, want voordat Ciska hier schreef ging het natuurlijk al een tijdje niet goed met haar dochter.
hoe lang kun je als ouders hopen dat het beter gaat komen? Ciska schrijft zelf dat ze de euthanasiewens van haar dochter begrijpt en ik snap dat ze haar niet kwijt willen, maar de dochter heeft nu toch geen leven? Dit is toch uitzichtloos, zeker met alles wat Ciska hier beschrijft over de behandelingen en woonvormen.
ik begrijp echt niet waarom euthanasie zo’n ingewikkeld en pijnlijk traject moet zijn voor mensen in de situatie van Ciska’s dochter. En het is niet alleen voor haar verschrikkelijk, het leven van het hele gezin wordt erdoor beïnvloed.
ik heb bewondering voor Ciska hoe ze dit volhoudt.
Vandaag met mijn broer een gesprek gehad bij de psychiatrie. Voor het eerst echt kunnen zien en erkennen dat het goed gaat met hem, alhoewel waakzaamheid nog steeds nodig is. Voor het eerst heeft hij een redelijk zinvol dagprogramma voor zichzelf. Als hij de medicatie maar blijft slikken. Hoe lang dat duurde? Bijna 40 jaar na de eerste psychose. Hij heeft gelukkig nooit een doodswens gehad, dat niet.
Ik vroeg of het te maken had met de stemmen of met haar eigen wil. Ciska78 gaf aan dat het allebei was, dus de stemmen praten heel negatief tegen haar en zetten haar aan tot zelfdoding; en tegelijk vindt ze het leven zo niet meer te dragen. Dat is net iets anders dan iemand die lichamelijk lijdt aan een ongeneeslijke ziekte met een slecht perspectief. Moet je toegeven aan die stemmen? Ik hoop nog steeds dat er betere behandeling voor de dochter komt, waarbij ze de stemmen de baas wordt; maar ik weet ook dat dat een lange adem nodig heeft. Maar ik hoop het echt.
Tsjor
Annaniem2023 schreef op 29-10-2024 om 18:02:
[..]
Ik heb eens teruggekeken, het eerste bericht is van september 2022, dus de dochter van Ciska heeft al meer dan twee jaar een doodswens en geen adequate behandeling, want voordat Ciska hier schreef ging het natuurlijk al een tijdje niet goed met haar dochter.
hoe lang kun je als ouders hopen dat het beter gaat komen? Ciska schrijft zelf dat ze de euthanasiewens van haar dochter begrijpt en ik snap dat ze haar niet kwijt willen, maar de dochter heeft nu toch geen leven? Dit is toch uitzichtloos, zeker met alles wat Ciska hier beschrijft over de behandelingen en woonvormen.
ik begrijp echt niet waarom euthanasie zo’n ingewikkeld en pijnlijk traject moet zijn voor mensen in de situatie van Ciska’s dochter. En het is niet alleen voor haar verschrikkelijk, het leven van het hele gezin wordt erdoor beïnvloed.
ik heb bewondering voor Ciska hoe ze dit volhoudt.
En ik begrijp niet waarom er voor zeer ernstige psychiatrische patiënten geen goede afdelingen en hulp is . Wacht lijsten van meer dan een jaar . Moet je met kanker eens doen
En verder heb ik heel veel respect voor Ciska . Ik schrijf al vanaf de eerste bladzijde mee .
...
Ik heb jou ook gelezen Tsjor . 
ieder euthanasie traject is anders, want wanneer ben je uitbehandeld en wat moet je dan allemaal hebben geprobeerd, uit ervaring weet ik dat dit echt niet te voorspellen is, ieder verhaal is anders.
Ciska, ik hoop echt dat er ergens verandering komt, dit moet zo zwaar zijn voor jullie, zoveel respect voor jullie! Ik denk aan jullie! Ik vind het ook zo erg voor jullie dochter!
hoe is het afgelopen week met je dochter op de groep gegaan?
Ciska ik volg je ook al vanaf het begin. Een aantal dingen hebben raakvlakken met mijn kind, daar hebben we via een pb over gesproken.
Dit wat jij/ jullie nu meemaken is zo hels, het altijd aanstaan, verdriet en machteloosheid en vooral heel veel liefde voor jullie kind en alleen het beste voor haar willen.
Zoals iedere ouder dat voor haar kind wil.
Ik heb mezelf er ook vaak over verbaasd en boos gemaakt dat de GGZ in het verdomhokje zit. Lange wachtlijsten, geen adequate hulp enz.
Een kind wat iets lichamelijks mankeert, ook daar heb ik helaas ervaring mee, krijgt hulp en hoeft zeker geen jaar te wachten op een plekje ergens met goede begeleiding.
Het maakt me vooral verdrietig dat jullie dochter zo moet lijden en jullie als ouders ook.
Nogmaals alle respect voor jullie.
Liefs ♥️♥️
Vorige week zondag is dochter na haar poging voor het eerst weer terug op de groep geweest.
Nou hadden we al eerder ivm vakantie afgesproken dat ze in die week de woensdagavond al weer naar huis zou komen, dus ze is nog maar een paar dagen op de groep geweest.
De afgelopen dagen thuis waren erg pittig. Gesprekken gehad over de dood/euthanasie (deze wel samen met de orthopedagoog die kon ondertitelen), over waarom ze van iedereen maar op deze wereld moet blijven.
voor ons is nog meer duidelijk geworden hoe ingewikkeld de wereld voor haar is om haar heen ,hoeveel moeite alle sociale “verplichtingen” zijn. Dat ze voor alles wat ze doet wel 10 keer bevestiging nodig heeft. Dat wij constant moeten opletten hoe we dingen zeggen, dat we hier eigenlijk geen eigen emoties in kunnen leggen. Want dan komt 10x de vraag, ben je boos, hou je nog van mij. En die vragen heeft ze nodig, want in haar hoofd weet ze het gewoon echt niet, kan ze gewoon niet invoelen wat de ander bedoelt.
En dat maken de dagen echt heel zorg intensief, en ik zie haar strubbelingen, haar pijn naar ons toe, want voor ons is ze nog hier, maar voor zichzelf wil ze echt niet meer/kan ze niet meer.
Ciska78 schreef op 04-11-2024 om 09:13:
Vorige week zondag is dochter na haar poging voor het eerst weer terug op de groep geweest.
Nou hadden we al eerder ivm vakantie afgesproken dat ze in die week de woensdagavond al weer naar huis zou komen, dus ze is nog maar een paar dagen op de groep geweest.
De afgelopen dagen thuis waren erg pittig. Gesprekken gehad over de dood/euthanasie (deze wel samen met de orthopedagoog die kon ondertitelen), over waarom ze van iedereen maar op deze wereld moet blijven.
voor ons is nog meer duidelijk geworden hoe ingewikkeld de wereld voor haar is om haar heen ,hoeveel moeite alle sociale “verplichtingen” zijn. Dat ze voor alles wat ze doet wel 10 keer bevestiging nodig heeft. Dat wij constant moeten opletten hoe we dingen zeggen, dat we hier eigenlijk geen eigen emoties in kunnen leggen. Want dan komt 10x de vraag, ben je boos, hou je nog van mij. En die vragen heeft ze nodig, want in haar hoofd weet ze het gewoon echt niet, kan ze gewoon niet invoelen wat de ander bedoelt.
En dat maken de dagen echt heel zorg intensief, en ik zie haar strubbelingen, haar pijn naar ons toe, want voor ons is ze nog hier, maar voor zichzelf wil ze echt niet meer/kan ze niet meer.
Ach lieverds toch 
Ach Ciska toch, wat een enorme worsteling. Voor haar én voor jullie. Wat machteloos ook, als iemand het leven zo ingewikkeld vindt dat het ondraaglijk is.
Dikke knuffel!
Wat ontzettend verdrietig, Ciska. Geen woorden maar ik leef met je mee ♥️
Ciska78 schreef op 04-11-2024 om 09:13:
Vorige week zondag is dochter na haar poging voor het eerst weer terug op de groep geweest.
[…]
En dat maken de dagen echt heel zorg intensief, en ik zie haar strubbelingen, haar pijn naar ons toe, want voor ons is ze nog hier, maar voor zichzelf wil ze echt niet meer/kan ze niet meer.
Ciska, zijn jullie eraan toe om haar te laten gaan? Van wat ik zie uit wat je de afgelopen twee jaar schrijft gaat alle zorg naar je dochter, hoe het met haar gaat en hoe jullie haar doodswens met therapie kunnen ombuigen naar een leefwens en zin in het leven hebben. Maar dat lijkt niet te lukken en dan is jullie wens om haar in keven te houden en gelukkig te maken ondergeschikt aan haar wens om niet meer te leven. Dan zijn jullie degenen die therapie nodig hebben om dat te accepteren.
Ciska78 schreef op 04-11-2024 om 09:13:
Vorige week zondag is dochter na haar poging voor het eerst weer terug op de groep geweest.
Nou hadden we al eerder ivm vakantie afgesproken dat ze in die week de woensdagavond al weer naar huis zou komen, dus ze is nog maar een paar dagen op de groep geweest.
De afgelopen dagen thuis waren erg pittig. Gesprekken gehad over de dood/euthanasie (deze wel samen met de orthopedagoog die kon ondertitelen), over waarom ze van iedereen maar op deze wereld moet blijven.
voor ons is nog meer duidelijk geworden hoe ingewikkeld de wereld voor haar is om haar heen ,hoeveel moeite alle sociale “verplichtingen” zijn. Dat ze voor alles wat ze doet wel 10 keer bevestiging nodig heeft. Dat wij constant moeten opletten hoe we dingen zeggen, dat we hier eigenlijk geen eigen emoties in kunnen leggen. Want dan komt 10x de vraag, ben je boos, hou je nog van mij. En die vragen heeft ze nodig, want in haar hoofd weet ze het gewoon echt niet, kan ze gewoon niet invoelen wat de ander bedoelt.
En dat maken de dagen echt heel zorg intensief, en ik zie haar strubbelingen, haar pijn naar ons toe, want voor ons is ze nog hier, maar voor zichzelf wil ze echt niet meer/kan ze niet meer.
Zo heftig om allemaal mee te moeten maken Ciska. Waar jullie doorheen gaan. Dat gun ik niemand. Was er maar een medicijn wat alles voor jullie dochter kon oplossen. Dat ze die stemmen niet zou hebben, dat ze zich fijn kan voelen, dat ze gewoon door het leven kan gaan en een toekomst voor zich ziet. Dat het allemaal niet zo zwaar en moeilijk voelt.
Het lijkt almaar zwaarder te worden als ik het zo lees. Ik Denk aan jullie! Nogmaals veel sterkte.
