Puber en schoolwerk...
Zoon zit in Havo 4, profiel NG, en staat er op zich best goed voor. Hij staat nu alleen voor wiskunde een onvoldoende (een 4) en heeft daardoor twee tekorten voor dit vak. Verder alles zevens en zessen.
Nu komt de laatste toetsweek eraan en zijn er ook nog wat praktische opdrachten te vervullen. Een paar die als schoolexamen tellen en een paar die gewoon verplicht zijn om bevorderd te worden.
Puber heeft ADD en niet zo'n grote motivatie om te leren. Hij ziet het zelf niet als een probleem, alles komt wel goed. Vrije tijd is heel belangrijk (gamen en YouTube) en druk maakt hij zich nooit. Ik helaas wel.
We hebben een paar weken geleden samen een planning gemaakt om voor de toetsen te leren. Bij de vorige toetsweek had hij dat samen met zijn mentor gedaan. Nu met mij, maar hij was niet erg gemotiveerd toen we de planning maakten en hij houdt zich er nu ook niet aan. Hij zegt nu ook dat hij de planning vooral met mij heeft gemaakt, omdat ik dat graag wilde.
De praktische opdrachten (boeken lezen voor Ne en En en verslagen maken) zitten niet in die planning, die moet hij ook nog doen. Alleen, hij doet het niet.
Ik zit er teveel mee en vraag hem meerdere keren per dag hoe het ermee staat. Vandaag zei hij tegen me dat hij wiskunde had zitten oefenen, maar ik ontdekte even later dat dat niet waar was. Daar heb ik een heel ding van gemaakt (het liegen), maar besef me tegelijkertijd dat dat averechts werkt.
Waar ben ik bang voor? Dat hij alleen door de twee tekorten op wiskunde straks moet blijven zitten en dat zou zo zonde zijn. Ook herken ik mezelf totaal niet in hem, op dit gebied. Lastig.
Wat ik ook lastig vind, is dat hij geen hulp van mijn man accepteert bij wiskunde. Mijn man is er heel goed in, maar zoon wil niks weten van samen oefenen of uitleg. Hij wil alles zelf doen, zelf regelen, het gevoel van autonomie hebben. "Hoe meer jullie je ermee bemoeien, hoe minder motivatie ik heb", zegt hij. Dat snap ik, maar ik vind het loslaten zo moeilijk!
Ik sta open voor alle tips en schoppen onder mijn kont. Dank alvast.
Drie keer per dag vragen hoe het ermee staat zou ik ook kriegel van worden.
Ik zie wel wat in het tweesporenbeleid; je geeft aan dat je het zelf wil doen, dat is prima, hier heb je het vertrouwen; laat maar zien dat je het kan.
Lukt het dan toch niet, dan kan hij kiezen tussen hulp x of hulp y.
Schat hij de risico's goed in of heeft hij het idee dat hij toch niet blijft zitten?
Weet hij wat er nodig is om betere cijfers voor wiskunde te halen? En ook hoe hij dat aan kan pakken, eventueel met hulp? Helpt het als zijn docent hem daar bij zou helpen of tips geeft of verwijst naar iemand die hem daarbij kan ondersteunen?
