Puber verzint verhalen met grote gevolgen
Hallo, wij zijn thuis ten einde raad. Onze 17 jarige dochter liegt heel erg veel. Ze is de dochter van mijn man. Ik ben bij mijn man sinds zij 1 jaar oud is. Mijn man heeft een 18 jaar geleden one night stand gehad en toen bleek het meisje zwanger . Die wou het houden en mijn man wou zijn verantwoordelijkheid nemen. Hij was toen zelf ook nog maar 18 jaar oud. Hij is altijd al wel in het leven van zijn dochter geweest . Echter maakte de moeder het niet makkelijk. Ze deed er alles aan om ons gezin kapot te maken over de rug van het kind.
We wisten dat moeder kampte met een persoonlijkheidsstoornis, ze heeft oa de diagnose borderline.
onze dochter heeft een hele zware jeugd gehad bij haar biologische moeder. Ze kon niet voor haar dochter zorgen vanwege vele persoonlijke problemen. Haar moeder leefde een leugen en had altijd met iedereen problemen. (Werk, relaties, instanties, scholen etc) Dochter heeft ook meerdere keren onder toezicht van bureau jeugdzorg gestaan. Ze verhuisde meerdere keren voor langere periodes naar ons gezin ( bij mijn man en mij). Met hulp hebben we gekeken naar een oplossing zodat ze beide ouders in haar leven kon behouden, maar dit ging echt niet meer. Uiteindelijk is ze op verzoek van de raad van kinderbescherming en uiteindelijk en Ger echtelijk bevel, uithuisgeplaatst bij haar moeder toen ze 12 jaar oud was. Ze is toen volledig bij ons komen wonen. Contact met haar moeder is er sindsdien niet meer. Moeder wil dit niet meer.
Onder het mom van “ik mag haar niet hebben, dan hoef ik haar niet meer te zien”
Het meisje heeft dus een behoorlijke geschiedenis en wij snappen dat dit gevolgen heeft op haar ontwikkeling.
zehaar gedrag is moeilijk, ze liegt .. en is in haar gedrag een kopie van het gedrag wat haar moeder liet/laat zien. Dit is logisch want dit was jaren lang haar voorbeeld . Ze gaat hierin dusdanig ver dat wij ons niet meer veilig voelen in ons eigen huis. We kennen geen jaar van rust en geen jaar dat er geen hulpverlening betrokken is. Niet voor ons, maar voor haar
Ze doet er alles aan om aandacht op te eisen. Verzint de grootste verhalen en zoekt bevestiging bij de verkeerde mensen. Heel veel kunnen we relativeren , maar ze is nu echt te ver gegaan
Ze belt instanties op (crisis dienst jeugdzorg!) en doet daar meldingen over ons gezin thuis. Ze liegt en zegt dat wij thuis veel ruzie hebben.
ze verzint dat wij haar bekogelen in huis met eten. Dat wij haar opsluiten in haar kamer. Dat we schreeuwen naar haar
mee zegt dingen over ons die ik hier niet wil plaatsen.
een nachtmerrie
Laatst werd ze onder begeleiding van 3 jeugdzorg medewerkers naar huis gebracht
Ze had hun gebeld en was zo bang voor ons dat ze hulp nodig was van deze drie wildvreemde mensen .
Wij als ouders moesten ons verantwoorden, ze kwamen immers binnen zonder te vragen. Zonder zich voor te stellen.
Het is zo niet realistisch . De ene dag breng je jouw dochter naar haar vriendin voor ene logeer partijtje de volgende dag komt ze terug met twee mannen en 1 vrouw van jeugdzorg vanwege ernstige dreiging aan de deur .
Wij weten niet meer wat wij aan moeten
Het is nu al 5 jaar drama en we hebben diverse Therapien doorstaan met haar
Ze is ook al twee keer opgenomen geweest in de psychiatrie .
Wij hebben nog meer kinderen thuis ( in totaal zes) en haar zusjes en broertje hebben hier ook zoveel last van
ik heb altijd alle kinderen gelijk behandeld
maar ik ben nu voor het eerst op een punt dat ik denk “Jezus wat maken we mee, het is niet eens mijn kind… maar mijn kinderen lopen wel gevaar omdat zij verhalen over ons verteld”
In het dorp waar wij wonen gaan allemaal video’s rond van onze dochter waarin ze online over ons praat, ons beschuldigt van mishandeling. Op sociale media, of ze stuurt het naar vrienden …
het is zo eng allemaal en we lopen hierdoor op onze tenen. We durven niks meer te zeggen in huis…
we zijn een doodnormaal doorsnee gezin , alles loopt verder prima, alleen onze dochter is moeilijk… hoe lang moet dit nog doorgaan ? Hoe ver moeten we het laten komen? Ik vind echt dat ze te ver gegaan is. De leugens over ons zijn heel erg, vooral het stukje dat wij haar bekogelen met tomaten en dat we haar opsluiten… en dat er niet in huis alleen maar ruzie is… het is echt erg ! Soms denk ik, kan ze niet beter ergens anders wonen? Maar wat voor signaal geef ik dan af aan haar zusjes en broertje ? Mag ik wel zo denken zoals ik nu denk ? Namelijk dat ik klaar ben met haar gedrag en dat terwijl ze niet mijn kind is ! Of ga ik dan te ver ? Ik vind dit echt moeilijk en weet niet meer wat ik moet doen.
iemand ervaring ?
IMI-x2 schreef op 10-02-2025 om 15:13:
[..]
En wat als het wonen met iets minder hulp gepaard gaat: geen woongroep maar begeleid op kamers gaan wonen?
De overige hulp kan parallel daaraan lopen, maar dan is haar woonsituatie hopelijk wel voor haar 18e verjaardag geregeld.
Ook voor en kind dat mishandeld wordt (is niet zo, snap ik), zou dat een betere oplossing zijn dan thuis blijven wonen. Dan krijgt ze waar ze met haar verhalen om vraagt, zie je?
Ook al lijkt het een grote impact te gaan hebben op de huidige situatie en je kinderen..juist als je bij jb werkt weet je hoe belangrijk het is dat ouders consequent kunnen reageren en sensitief. Dat is bijna onmogelijk als je constant onder stress staat. Ik ben zelf door werken met jeugd en en in de zorg met hechtingsproblematiek. En er wordt van uit jb altijd teveel naar de behoeften van het kind gekeken en niet naar de ouders en hun veerkracht. Op is op. Het is dan klaar. Wij zijn ook gestopt. Puur voor het gezin juist en onszelf. Wij konden door alle bijkomende stress geen sensitieve structurele opvoeding meer bieden. Ook narcistische moeder en 2 kinderen met flinke borderline trekken, maar zeker ook narcistisch gedrag. Erg ingewikkeld.
'samengevat gesprek jeugdzorg : eerst weer hulp op poten zetten en op basis daarvan een mogelijke indicatie … wederom lang proces . Helemaal gezien de leeftijd . Het duurt nog precies een jaar voordat ze 18 is en laten de wachttijden voor mentale ondersteuning ook nou een jaar duren.'
Dat is wat mij elke keer zo wanhopig maakt als het om jeugdzorg gaat. Voortdurend in dezelfde tredmolen blijven van onderzoek, diagnose, behandelplan en dan weer onderzoek diagnose behandelplan. Dat je het aandurft om zoiets opnieuw op te zetten, terwijl de problemen al zo lang bekend zijn en er al zoveel behandeld is, eigenlijk vind ik het schandalig. Het kost klauwen vol geld, het kost jongeren jaren van hun leven en het legt de last bij ouders die het maar vol moeten houden. Wees dan eerlijk: we hebben geen afdoende behandeling voor de problemen zoals die bekend zijn. Dat is eerlijk. Dan kun je daarna gaan praten over: wat is er nodig om het vervolg vol te houden, wat is er nodig voor het kind |(geen diagnose en behandeling, maar wat dan wel) en wat is er nodig voor ouders om het vol te houden.
Uit de verhalen van mensen hier die in hetzelfde schuitje hebben gezeten blijkt dat iedereen een punt bereikt, waarop je zegt: dit kan ik niet langer meer goed doen, einde verhaal, stoppen. Ter bescherming van iedereen, ouders, andere kinderen, maar ook de jongere zelf. De grens van 18 jaar is relevant omdat je daarna over moet stappen op een ander gebied van de hulpverlening, de GGZ voor volwassenen. En dan begin je in feite weer van voren af aan, als je al toegang hebt gevonden.
Ik snap heel goed dat het lastig is om op voorhand al de hoop te laten varen dat het volgende traject een goed verhaal over diagnose en behandel oplevert. Wellicht is er toch nog ergens een lichtpuntje te vinden. Ik las in de afgelopen editie van Tijdgeest van Trouw een recensie van het boek 'Sociopaat' van de Amerikaanse Patric Gagne, memoires van een succesvolle therapeut die zichzelf beschrijft als sociopaat. Met een happy end: de liefde redt haar. Opvallend vond ik de beschrijving van de rol van de ouders: haar moeder (die haar soms vreemd, angstig zelfs aankeek, leerde haar hoe ze bepaalde spanning kon ontladen zonder morele normen te overschrijden: niet op dieren, niet op mensen uitleven.
Tsjor
Dat is wat mij elke keer zo wanhopig maakt als het om jeugdzorg gaat. Voortdurend in dezelfde tredmolen blijven van onderzoek, diagnose, behandelplan en dan weer onderzoek diagnose behandelplan. Dat je het aandurft om zoiets opnieuw op te zetten, terwijl de problemen al zo lang bekend zijn en er al zoveel behandeld is, eigenlijk vind ik het schandalig. Het kost klauwen vol geld, het kost jongeren jaren van hun leven en het legt de last bij ouders die het maar vol moeten houden. Wees dan eerlijk: we hebben geen afdoende behandeling voor de problemen zoals die bekend zijn. Dat is eerlijk. Dan kun je daarna gaan praten over: wat is er nodig om het vervolg vol te houden, wat is er nodig voor het kind |(geen diagnose en behandeling, maar wat dan wel) en wat is er nodig voor ouders om het vol te houden.
Uit de verhalen van mensen hier die in hetzelfde schuitje hebben gezeten blijkt dat iedereen een punt bereikt, waarop je zegt: dit kan ik niet langer meer goed doen, einde verhaal, stoppen. Ter bescherming van iedereen, ouders, andere kinderen, maar ook de jongere zelf.
Dat is precies de reden dat ik flink stennis geschopt heb om kind uit huis te krijgen. Jeugdhulp wilde eerst vanalles proberen en uhp als laatste redmiddel. Ik wilde uhp om erger te voorkomen, en ons gezin te beschermen. (Kind sleepte bijvoorbeeld spullen naar binnen waar je voor uit je huis gezet kan worden). En ik ging idd kapot van de stress. Wat is het volgende, wie staat er straks weer aan mn deur... het huis voelde niet meer als veilige haven.
