Puberteit en nog emotioneel rond scheiding

Dit is gewoon een lidteken en dat blijft. Wij kregen deze uitbarsting 15 jaar na onze scheiding. Zoon van toen bijna 16 die altijd 4 handen op 1 buik was met zijn stiefmoeder is dat sinds dien niet meer. Ook idd dat verschil tussen steeds heen en weer moeten, schakelen is niet zijn sterkste punt. 
Het is ook maar iets waar je als kind niet om gevraagd hebt maar wel mee moet dealen en dat is zwaar. Maar geef haar ruimte voor haar gevoelens want straks als ze een paar jaar verder is dan ziet ze het weer anders. Zeker als ze ook ziet hoe het bij vrienden en vriendinnen gaat met gescheiden ouders. Zoon is nu heel blij met zoals wij het ondanks dat hij nog steeds liever heeft dat we samen zouden zijn het hebben aangepakt.

1 ding wat wij dan ook echt in ere houden is om met zijn verjaardag altijd een foto te maken met alleen ons 3-en er op, dus niet stiefma, niet die brusjes, maar zijn kern-gezin. 

Ik zou het niet persoonlijk nemen, jullie zijn om goede redenen gescheiden en dat is inderdaad niet leuk en verre van ideaal, maar wel de realiteit. Schuldgevoelens hebben nog nooit iets opgelost. Zo te lezen hebben jullie het behoorlijk ideaal opgelost door dicht bij elkaar te blijven wonen en de kinderen de vrije keus te laten of ze de andere ouder willen zien.

Naar je dochter toe hoef je alleen naar begrip te tonen voor haar gevoelens. Het IS ook pijnlijk dat haar kleine zusje wel altijd haar ouders om zich heen heeft. Ze heeft gewoon gelijk.
Wat je wel kunt vragen, is of er iets is dat ze zou willen veranderen aan de situatie. Ze weet wel dat de scheiding niet ongedaan gemaakt kan worden. Maar wil ze de regeling misschien anders, bv 2 weken bij elke ouder ipv elke week wisselen? Is er iets wat haar een beter gevoel zou geven? Of wilde ze alleen even ventileren? Dat mag ook, maar dan wel met respect voor iedereen.

Ginevra schreef op 25-11-2024 om 14:17:

"Ik kan de klok niet terugdraaien en dan nog zou de uitkomst hetzelfde
zijn. Ik kan niet ongedaan maken dat ik niet meer samen ben met mijn
vorige partner… Mijn huidige partner zei dat het haar begreep en dat dat
niet leuk is, maar dat er nu wat jaren overgegaan zijn intussen"

Ik kan de klok nou eenmaal niet terugdraaien en het is al zo lang geleden.
Misschien helpt het om begrip te tonen zónder voorbehoud. Zónder "ja maar het is al zo lang geleden", zónder "ja maar ik kan er nou niks meer aan doen he".

Dit dacht ik vooral. 

Erkennen van haar gevoelens hoeft niet samen te gaan met iets terug te draaien oid. Het ís ook naar voor haar. Hoe goed jullie het ook geregeld hebben. Want als ik het zo lees doen jullie het heel goed. Maar dat zal zij op dit moment niet gaan en niet kunnen bevestigen. Geef gewoon aan; wat rot dat je je zo voelt. Is er iets dat ik en je vader kunnen doen om het beter te maken voor jou? 

Dit soort momenten zullen wel vaker terugkomen. Dat komt ook doordat zij ouder wordt. Ze was een kind toen jullie uit elkaar gingen. Nu is ze een puber en ziet zij de wereld en de mensen in haar leven door een andere bril. Als ze straks volwassen is, uit huis gaat, zelf een relatie krijgt enz kan het dat haar blik steeds veranderd. 

Ik zou vooral niet haar gevoelens weg-bagatelliseren met opmerkingen als; maar het is al zo lang, of jamaar ik kan er niks aan veranderen. Begrip en troost bieden en indien mogelijk aansluiten bij haar behoeften. (indien mogelijk dus. Ze kan natuurlijk niet eisen dat je de peuter een week om week regeling geeft oid 😉 )

Een scheiding blijft levenslang Een litteken. Hoe goed het verder ook is verlopen. Het enige wat jij kunt doen is laten ventileren. Je kunt het niet oplossen. Leren omgaan met de problemen die bij het leven horen maken haar weerbaar. In de toekomst zal haar nog tal van ellende overkomen. 

het is toch ook verschrikkelijk voor je dochter.  En logisch dat ze jaloers is op haar sibling die wel haar beide ouders continu bij zich heeft.  Allemaal heel logische en normale gevoelens die mogelijk de rest van haar leven kunnen blijven opborrelen, en nu in de puberteit een beetje extra.  
Hierna is het gewoon punt.  Je dochter weet echt wel dat je de tijd niet terug kunt draaien.  En ze zal vast niet hebben gevraagd om haar nieuwe sibling de deur uit te zetten omdat die wel twee ouders heeft die samen zijn toch.  

Maar die verdrietige gevoelens, is toch goed dat ze die deelt. Dat negeren dat geeft alleen maar klachten.  Wees er gewoon voor haar zonder jamaar. Troost haar. Erken het. Zeg dat jij het ook verschrikkelijk vind dat je haar niet de jeugd heb kunnen geven die de sibling wel heeft. 

Millie38 schreef op 25-11-2024 om 15:24:

[..]

We gaan zeker niets gaan bagatelliseren of minimaliseren. Het was gewoon een eerste, snelle reactie en ik wist niet direct hoe te reageren want het is iets waar ik geen oplossing voor heb. Maar ze weet dat we hiervoor openstaan om erover te babbelen…

We schieten snel in oplossingsmodus als iemand om wie we geven het moeilijk heeft. Ik herken het wel. Maar soms hoeft er geen oplossing te komen. Luisteren, een knuffel, even wat aandacht. En daarna ook weer door, want ja, het is wat het is. 

ik zou haar een knuffel geven en zeggen het is ook kut.

Roos57 schreef op 25-11-2024 om 15:50:

ik zou haar een knuffel geven en zeggen het is ook kut.

yep, meer dan dat kun je feitelijk ook niet doen. En benoemen dat ze ook gewoon boos en verdrietig hierover mag zijn. Want dat het niet gaat veranderen weet je met 15 ook wel.

Ben het helemaal met Roos eens! En ook met Ysenda....En zeg haar ook je heel veel van haar houd!
  

Doe je wel eens iets met haar alleen of met haar en haar broertje? Dus zonder je nieuwe man en de peuter?

Joszy schreef op 25-11-2024 om 18:18:

Doe je wel eens iets met haar alleen of met haar en haar broertje? Dus zonder je nieuwe man en de peuter?

Daar dacht ik ook aan. In de tijd dat ze bij jou is, moet ze jou altijd delen met haar kleine brusje en jouw nieuwe partner. Ik zou proberen om meer tijd alleen met haar (en eventueel haar broer) door te brengen. Ik ben zelf fan van tradities. Ga op de eerste dag van iedere vakantie die ze bij jou zijn naar de film of uit eten. Of stuur dan je partner en de jongste op pad en doe een dagje thuis: filmpje kijken met elkaar onder een deken, patat van de tafel en ijs toe. Maar tijd met elkaar doorbrengen zonder de twee nieuwe aanwinsten is heel belangrijk.

Daarnaast inderdaad je dochter aanhoren en steunen. Erkennen dat het gewoon rot is voor haar dat jullie als ouders niet meer samen zijn. Ik vind de suggestie om te vragen wat je kan doen om het voor haar beter te maken ook een goede. Met 15 is ze vast wel in staat om aan te geven waar ze moeite mee/last van heeft en om mee te denken over een oplossing. Zo'n week-week regeling kan heel fijn zijn, maar misschien wil ze liever elke woensdag bij jou zijn. Ik noem maar wat. Als ze ouder worden, wordt zo'n regeling toch vanzelf flexibeler. Ze krijgen vrienden, studies, bijbaantjes, hobby's die beter bij de ene ouder/huis dan bij de andere passen. En daar is niks mis mee. Als jullie maar met  haar meeveren en niet dwars gaan liggen 'omdat dat nou eenmaal zo afgesproken is'.

Sterkte hoor, altijd moeilijk om je kind verdrietig te zien.

Ik vind trouwens dat je nieuwe partner een dikke pluim verdient door zo begripvol te zijn naar je dochter, in plaats van boos te worden omdat ze tegen hem uitviel! Zo'n verstandige en lieve man wens je iedere puber in deze situatie toe!