Tiener op z’n kamer

Hier gaat het goed. Ik ben me bewust van het feit dat dit eigenlijk een klaagtopic is over onze iets aan de hand kinderen. Maar ik vind het ook gewoon fijn om mijn 'trotse mama' momentjes te delen.

Wij hadden vanmiddag een gesprek met dochter en haar meester. Dat is hier op school niet standaard, maar bij kinderen die net een beetje anders zijn, is het wel fijn om elkaar wat beter te leren kennen en te bespreken wat er nodig is voor een succesvol verloop van het schooljaar. Dochter had er aanvankelijk wel wat moeite mee dat zij 'alweer' zoiets moest, maar snapt ook wel dat het handig kan zijn. Dochter nam eigenlijk zelf een beetje de leiding in het gesprek door aan te geven dat ze vooral normaal behandeld wil worden en zelf aangeeft als ze iets lastig vindt of niet lukt. En ook dat ze soms in paniek kan raken en dan boos wordt of gaat huilen als iemand een vervelende opmerking maakt waar ze niks mee kan of die haar pijn doet of wat op dat moment net te veel is. En dat ze dan vaak even tijd nodig heeft en daarna er wel over kan praten. En dat ze daar tegenwoordig pilletjes voor heeft en daar naar eigen zeggen 'een leuker kind' van wordt. Dat vond ik ergens pijnlijk, want ze is gewoon leuk van zichzelf. Dat het leven voor haar nu ook leuker en lichter voelt vind ik wel een grote zegen.

De meester gaf haar ook een compliment voor een situatie van de eerste schooldag. Dochter vroeg uit zichzelf of ze aan de andere kant van het groepje mocht zitten omdat ze schuin naar het bord kijkt en ze aan de andere kant meer met haar betere oog naar het bord gericht zat. Dat was uiteraard snel opgelost, maar dat ze dit uit zichzelf zonder enige emotie aangaf vond ik wel een hele mooie stap waarvan ik zeker weet dat ze dat een jaar geleden niet gedaan had. Of in ieder geval niet zonder emoties.

De meester van dochter vertelde dat hij zelf ook al een bril had vanaf zijn derde en dat hij begreep dat het soms lastig is om niet goed te kunnen zien. Maar ook dat je dat nooit kunt inschatten of bepalen voor een ander wat diegene wel of niet ziet en dat hij het heel goed vond dat dochter dit zelf aangaf zonder het groter te maken dan het is. 
En hij vond het ook een mooie stap dat dochter groepstherapie gaat volgen, want contact met mensen die hetzelfde hebben, kan heel waardevol zijn. Dochter zei wel dat ze het spannend vond, maar goed, nieuwe dingen en autisme is nu eenmaal geen geweldige combinatie. Dus zetten wij haar liefdevol over de drempel en dan kan ze het best.

De meester vroeg ook heel voorzichtig dat hij zag dat er 'iets' met dochter haar gebit was en het het ingewikkelder leek dan 'gewoon' een beugel zoals zoveel kinderen hebben/krijgen. Toen vroeg dochter wel of wij dat even wilden uitleggen, want dat vond ze toch een beetje lastig. Na onze uitleg vroeg de meester aan dochter 'en wat doet dat allemaal met jou?' Dat vond ik een hele mooie vraag, omdat het liet zien dat hij haar ziet, als kind, met gevoelens. Dochter gaf aan het niet mooi te vinden en er ook wel onzeker en soms even heel verdrietig over te zijn. Maar ook dat ze er liever niet over praat omdat ze vooral gewoon normaal wil zijn en ze zelf ook wel weet wat er allemaal aan haar mankeert zonder dat ze daar de hele dag met iedereen over moet praten. Dat snapte de meester wel en hij beloofde haar er niets over te zeggen totdat ze zelf aangaf er over te willen praten. 

Achteraf zei ik tegen dochter 'wat een fijne meester heb jij, hè'. En toen zuchtte dochter 'gelukkig wel ja, daar was ik ook wel aan toe'. 

Hier de eerste introductiedag op school gehad, en de oudste was gelijk bek-af…we moeten het allemaal maar zien hoe het komt 🤞

@zonnig77, lekker nog een weekje vakantie! Hopelijk lukt het om daar nog even van te genieten.

@mamaE, wat een fijn begin voor je dochter! Klinkt als een hele betrokken meester. Fijn ook dat je gelijk dingen kort kunt sluiten. 

@Kaassouflee, herkenbaar. 
Vorige week hadden we als voorbereiding al een gesprekje op school waarbij dochter heel ontspannen was. Maandag ging het nog maar gister was dochter alweer erg gespannen. Deze week en volgende week zijn introductieweken waar dochter deels bij aanwezig is. Het zijn nu voornamelijk mentorlessen met gister één 'normale' les erbij. Dat vind ze dan (gek genoeg) stressvoller dan een mentorles. Terwijl ze bij die laatste helemaal niet weet wat ze gaan doen. En onvoorspelbaarheid voor haar een groot struikelblok is. Na de introductieweken start ze met twee lesuren per dag. 

Het vakantiegevoel is hier al wel weg inmiddels. Ik ben met zoon gaan zitten en heb hem geholpen met opstarten PWS, waar hij nogal in achterloopt met de planning. Hij skipt dit weekend bij vader zodat wij er samen 2 middagen aan kunnen werken (ik zit er bij in de buurt voor de focus en wat handige hulp hier en daar of sparren) Het is voor hem extra pittig: hij loopt al achter, hij moet het in z’n eentje doen ivm geen groepje gevonden en dan het autistische aspect….
Ondertussen staan er al weer de nodige afspraken op de planning voor van alles rond de begeleiding van beide kinderen. Ik ga het PWS wel direct ook bespreken met school. Kijken of er wat soepeler mee omgesprongen kan worden ivm de situatie. Agenda staat dus weer vol…

Hier even rust, beide "tieners op z'n kamer" zijn even op vakantie. 
De ene heeft volgende week een sollicitatiegesprek, de andere hoopt weer meer uren bij de winkel te mogen maken als de schoolvakantie voorbij is (er zijn nu veel vakantiekrachten). 
Ik was begin dit jaar blij want nr2 zou een opleiding gaan doen vanuit het werk en dat zou het terugbetalen van de prestatiebeurs over de eerste paar MBO jaren schelen. Maar helaas, daar is hij al snel weer mee gestopt en nu vindt hij het wel best en ziet het schip wel stranden over een paar jaar. Niet erg toekomstvast, maar ik probeer me daar niet te druk over te maken. Het is uiteindelijk zijn leven en het is al niet altijd makkelijk. En wie weet is het over een maand weer anders, ik weet het bij deze nooit. Het is uiteindelijk zijn geld, maar toch.
Aan volwassen kinderen heb je minder sturing, je zou dan ook minder zorgen moeten hebben, maar omdat ik toch niet altijd zeker ben of ze het echt helemaal zelf kunnen en of laissez faire echt de juiste aanpak is, lig ik er toch wel eens over te piekeren. Maar uiteindelijk zijn mensen toch het meest tevreden over belissingen die ze zelf nemen, denk ik.
Ik twijfel dan wel weer over de invloed van nr2's vriendje, want ik weet niet of die nou wel dezelfde keuzes in het leven zou maken als ik verstandig zou vinden. En hoewel die hier zo ongeveer woont spreken we hem zelden of nooit, dus ik heb daar weinig zicht op en ook geen invloed op.
Maar uiteindelijk heb ik de wijsheid ook niet in pacht en kun je op heel veel manieren je leven invullen. Dus zolang er geen concreet probleem is, is het lastig om er echt iets van te vinden. Dan blijft het bij vage onrust en daar moet ik dan maar mee dealen. Wat ik wel lastig vind, ik vind het makkelijker te bepalen wat ik echt vind als de zaken duidelijk zijn.

AnnaPollewop schreef op 29-08-2025 om 12:41:

Hier even rust, beide "tieners op z'n kamer" zijn even op vakantie.
De ene heeft volgende week een sollicitatiegesprek, de andere hoopt weer meer uren bij de winkel te mogen maken als de schoolvakantie voorbij is (er zijn nu veel vakantiekrachten).
Ik was begin dit jaar blij want nr2 zou een opleiding gaan doen vanuit het werk en dat zou het terugbetalen van de prestatiebeurs over de eerste paar MBO jaren schelen. Maar helaas, daar is hij al snel weer mee gestopt en nu vindt hij het wel best en ziet het schip wel stranden over een paar jaar. Niet erg toekomstvast, maar ik probeer me daar niet te druk over te maken. Het is uiteindelijk zijn leven en het is al niet altijd makkelijk. En wie weet is het over een maand weer anders, ik weet het bij deze nooit. Het is uiteindelijk zijn geld, maar toch.
Aan volwassen kinderen heb je minder sturing, je zou dan ook minder zorgen moeten hebben, maar omdat ik toch niet altijd zeker ben of ze het echt helemaal zelf kunnen en of laissez faire echt de juiste aanpak is, lig ik er toch wel eens over te piekeren. Maar uiteindelijk zijn mensen toch het meest tevreden over belissingen die ze zelf nemen, denk ik.
Ik twijfel dan wel weer over de invloed van nr2's vriendje, want ik weet niet of die nou wel dezelfde keuzes in het leven zou maken als ik verstandig zou vinden. En hoewel die hier zo ongeveer woont spreken we hem zelden of nooit, dus ik heb daar weinig zicht op en ook geen invloed op.
Maar uiteindelijk heb ik de wijsheid ook niet in pacht en kun je op heel veel manieren je leven invullen. Dus zolang er geen concreet probleem is, is het lastig om er echt iets van te vinden. Dan blijft het bij vage onrust en daar moet ik dan maar mee dealen. Wat ik wel lastig vind, ik vind het makkelijker te bepalen wat ik echt vind als de zaken duidelijk zijn.

Hier herken ik ook wel dingen van, mbt minder sturing als ze ouder worden. Mijn oudste wordt bijna 18 en daar krijgt hij vanuit diverse instanties post over, die hij niet wil lezen of hij begrijpt het niet. Hij ziet erg tegen 18 jaar zijn op. We zijn al bezig met de begeleiding vanaf die leeftijd, ondertussen zit ie nog op de middelbare school, waar ik dan straks mogelijk/waarschijnlijk (?) geen partij meer ben.

Kaassoufflee schreef op 29-08-2025 om 12:57:

[..]

Hier herken ik ook wel dingen van, mbt minder sturing als ze ouder worden. Mijn oudste wordt bijna 18 en daar krijgt hij vanuit diverse instanties post over, die hij niet wil lezen of hij begrijpt het niet. Hij ziet erg tegen 18 jaar zijn op. We zijn al bezig met de begeleiding vanaf die leeftijd, ondertussen zit ie nog op de middelbare school, waar ik dan straks mogelijk/waarschijnlijk (?) geen partij meer ben.

Dat was hier ook best een grote stap, dat 18 jaar, eentje mopperde dat ze hem daar op school wel wat meer over hadden mogen leren... 

wij hadden met school vaak wel geregeld dat kind toestemming gaf dat wij op de hoogte werden gehouden en gesprekken mochten doen. Dat maakte ons dan wel partij.

En die enge poststukken nemen we nog steeds wel samen door. Ik bewaak ook wel of ze gelezen worden . Zelfs de oudste stuurt nog wel eens een foto van "wat moet ik hiermee". Soms grappen we tegen elkaar dat het hier net begeleid wonen is, maar dan met ons als onbetaalde begeleiders; maar we doen het met liefde. En ik denk dat wij zelf toen we net 18 waren ook niet alles even simpel vonden en thuis wel eens om hulp vroegen. Er zijn trouwens wel veel dingen te vinden van de overheid over "je wordt 18 en nu¨. Maar er valt inderdaad veel uit te zoeken, toeslagen, verzekeringen, bankrekening, belasting, you name it. Voordeel vond ik wel dat ze weer wat meer ontzag voor ons kregen, dat was vanaf 16 nogal ingezakt .

Hier een goede eerste week op school gehad. Ik vind het knap hoe oudste toch best soepel met verandering om kan gaan. Hij dacht de eerste dag gewoon les te hebben. Toen kregen we drie dagen vantevoren de mail dat de eerste dag alleen boeken ophalen was. Ff schakelen en weer door.
Jongste lijkt een fijne juf te hebben. Ze hebben de eerste les KIVA alweer gehad, dus dat geeft me vertrouwen dat er dit jaar weer goed aandacht is voor pesten. 
Eigenlijk heb ik nauwelijks zorgen om de kinderen op dit moment. Zo fijn, even deze rust.

Het stukje 18 jaar worden; dat is bij ons nog lang niet aan de orde, maar het is natuurlijk wel iets wat niet 'opeens' komt. Dus het er samen over hebben, op een rijtje zetten wat er allemaal geregeld moet worden en daar samen naar gaan kijken. Stap voor stap en niet alles tegelijk. Uiteindelijk valt het dan allemaal wel mee.

Voor wat betreft het PWS; uiteindelijk moet dat gewoon aan bepaalde eisen voldoen en is er een deadline dat de school de schoolexamencijfers aangeleverd moet hebben. Hier en daar wat extra begeleiding en coulance kan misschien wel, maar niet ik zou ook geen wonderen verwachten. Hopelijk gaat het met extra begeleiding wel gewoon lukken.

Een inwonend vriendje dat ik verder nooit zie of spreek zou ik toch paal en perk aan stellen. Ik zou er echt moeite mee hebben als iemand hier de kasten leeg eet, doucht, slaapt, etc. maar verder geen woord met ons wisselt. Ergens wonen is ook onderdeel uitmaken van een gemeenschap. Ook als je die huisgenoten niet zelf uitkiest.

Mvtj; Lekker genieten van de rust en de zorgeloosheid. Fijn dat het even lekker gaat. Deze periodes zijn heel hard nodig om op te laden voor als het weer even lastig wordt en er wel weer problemen en zorgen op jullie pad komen. Hopelijk duurt deze periode heel lang.