Vader van mijn zoon heeft nieuwe vriendin...
Lieve lezers,
Ik hoorde gister tussen neus en lippen door dat mijn ex een nieuwe vriendin heeft...
Hij is de vader van onze bijna 15 jarige zoon. We hadden een (aan-uit-aan-uit) relatie sinds okt 2008.
Dat is op zich niets nieuws, alleen ik baal ervan dat ik me er tòch rot doorvoel.
Het verrast me gewoon. De laatste 2 jaar wenste ik eigenijk dat hij een ander zou vinden om het slepende, pijnlijke proces van proberen en opnieuw proberen onze relatie te lijmen (vooral op zijn initiatief) te doorbreken. Omdat ik gewoon té beschadigd ben geraakt door zijn gedrag en keuzes in de loop der 16 jaren en ik kan niets meer kan veranderen aan hoe ik dit nu voel en hoe diep dit zit in mijn systeem.
Tijdens de 16 jaar aan-uit-aan-uit, de ene keer langer (de 1e x 7 jaar!) de ander keer korter (maanden), was loslaten heel moeilijk. Ik was aan het begin ongelooflijk verliefd, het was ontzettend heftig allemaal, eerst een soort van hemels; het ging allemaal mega diep.
Maar al snel belandde ik met hem ook in een nare rollercoaster die eigenlijk 16 jaar duurde.
Kort gezegd: deze zomer heeft hij na een jaar therapie (eindelijk) de diagnose borderline/narcisme gekregen.
Ik wist het eigenlijk al na een jaar met hem, in 2009 (hoewel ik eigenlijk niet wist wat narcisme m.n. was: nu ben ik een expert) maar deze diagnose van de zomer was het echt een soort erkenning, omdat ten 1e veel mensen toch onderschatten wat onze zoon en ik al die jaren hebben moeten doorstaan: nu had het een naam waar iedereen meer begrip voor zou kunnen hebben. En ten 2e dat hij dat nu zelf óók wist! Dat was eigenlijk het belangrijkste. Zodat hij er écht aan kon gaan werken en dat hij ook eindelijk snapte dat het probleem van alle stress in zijn leven bij hemzelf lag.
Zeker de laatste jaren deed hij steeds meer zijn best (zoals bv die therapie) wat mij ook wel wat deed. Zo van: is dit dan toch echte liefde? Bij mij sluimerde ook nog steeds wel wat gevoel, maar ik vroeg me ook wel eens af of dat nog wel zo was. En zo ja, of het nog genoeg was voor een relatie. Maar afbreken na zijn 'love bombing' en andere dingen die hij 'voor ons' deed zoals die therapie vond ik ook lastig, en hard ook.
Maar ja, leven met een borderliner/narcist is dus geen sinecure.
Omdat er 15,5 jaar geen officiële duidelijkheid was over wat er nou aan de hand was met hem (wat hij sowieso niet vond: met hem wás niets aan de hand, het lag altijd aan een ander, aan mij in het bijzonder) blijf je je toch van alles afvragen, ga je toch aan jezelf twijfelen, komen dingen gewoon elke keer keihard aan, hoe je jezelf ook probeert te beschermen. Zoals zijn vreemdgaan bijvoorbeeld (betaald, op de wallen), maar ook zijn instabiele, negatieve, onredelijke, kwetsbare, snel explosieve drama-karakter. Je loopt gewoon voortdurend op je tenen.
Dus na al die kwetsuren en de allergie die ik had opgebouwd voor zijn ellendige gedrag na al die jaren kon ik er gewoon niet meer tegen, hoe hij ook zij best deed. Als ik mijn grens trok (wat je wilt maar ook móet doen bij iemand zoals hij) werd hij meteen boos. Dat wat hij leerde (denk ik) tijdens therapie toepassen op onze lastige momenten deed hij niet, kon hij niet etc. En ik was ook te beschadigd geraakt om er nog geduld voor op te brengen en dit tot m'n dood te moeten gaan volhouden.
Dus nadat de laatste lijmpoging (eind sept dit jaar) van hem ook weer helemaal mislukte (zo triest eigenlijk) werd het stil. Ook van mijn kant. Ik nam sowieso al lang geen echte initiatieven meer. Ik was blij met de rust, in mijn eigen huisje, met lieve vrienden, buren, m'n werk. mn zoon etc.
Tegelijkertijd had ik langzaamaan het gevoel dat hij nu voor het eerst weer op zoek was naar iemand anders en ik dacht: het is goed zo.
Maar nu hij gister heel terloops tijdens een tel. gesprek (na lange tijd weer eens, iets vanwege onze zoon) zei dat hij een 'nieuwe vriendin' had heb ik er in toenemende mate toch last van.
En het stomste vind ik nog wel dát ik dat gevoel heb! Why?? Ik snap het niet! Ik wilde toch dat hij een nieuwe vrouw zou vinden zodat ik rust zou krijgen? Ik wil toch écht helemaal niet meer terug naar hem??
De oorzaken van dit gevoel zijn blijkbaar zo complex dat ik het niet eens kan ontrafelen. Omdat het een definitief einde is nu? Omdat ik me er ineens extra alleen door voel (wat ik tot gister helemaal niet had)? Omdat ik jaloers ben dat hij een nieuw iemand heeft, wat mij altijd zoveel moeite kost om die te vinden. Want al was ik daar totaal niet mee bezig: blijkbaar zit daar toch nog steeds zo'n diep verlangen om met iemand samen te zijn - al moet ik er eigenlijk nu echt niet aan denken. Omdat we zo lang hebben geprobeerd het te laten werken en dat dat proces dan nu echt ten einde is? Omdat ik bang ben voor confrontaties; dat het zien van hun 2 me dan toch meer zal gaan doen dan ik had gedacht...(en ik heb helemaal geen zin meer in dat soort gevoelens!) enz. enz.
Ik vind het best heel ingewikkeld. Vandaar mijn (lange) verhaal hier. Misschien herkent iemand zich er enigszins in...? Kan iemand hier iets zinnigs, nuttigs, troostends op zeggen?
Gaat eigenlijk helemaal niet over onze puber... hoewel die er wel veel van meekrijgt natuurlijk. Hoe doet het op zich goed (wel echt tel./game verslaafd) en we hebben een goede band. maar ik vind het wel enorm jammer dat we het als ouders niet voor elkaar hebben gekregen op een stabiele wijze een gezin te kunnen vormen voor hem. Ik heb het daar vele jaren wel echt moeilijk mee gehad. Nu hij wat ouder is kan ik het wat meer een plkeje geven, maar toch...
Probeer het om te draaien...je gunt die persoon niet jouw geschiedenis met hem.
Dat maakt het meteen minder beladen voor jezelf.
Gevoelens kunnen naast elkaar bestaan. Maar als ik het zo lees, mag je je gelukkig prijzen dat hij zich op iemand anders de focus hebt en dat jij verlost ben. Drama is ook een soort invulling geworden van je leven, dus daar zal je aan moeten wennen, dat dit definitief voorbij is.
Heb je je door de love bombing ook niet geliefd, of speciaal gevoeld? Iemand die zoveel moeite doet? De relatie heeft je misschien ook identiteit gegeven? Traumabinding is ontstaan. Je bent ook verslaafd geworden aan je ex. Door die beschadiging en het steeds op eieren lopen ben je misschien ook gefixeerd geraakt. Zie het als een verslaving.
Ik lees niet dat je zelf in therapie bent gegaan, zou dat niet goed zijn? Om te ontdekken of je niet aan een post traumatisch stress syndroom leidt.
Ik denk dat, ook al begrijp je wat er plaats vindt en had je dit ook gehoopt voor je ex partner omdat dat beter zal uitwerken voor jullie allemaal, je ook je menselijke gevoelens hebt. Dus iets als jaloezie.
Gewoon, omdat de man waarmee je lange tijd een relatie hebt gehad nu iemand anders heeft.
Hij heeft tenslotte ook stukken in zich waar je wel voor bent gevallen.
Je vertelde dat je zoon game/ telefoon verslaafd is.
Wel iets voor aandacht voor je, nl je zoon is hiermee aan het vermijden. Het is een coping mechanisme. Om in moeilijke situaties of na moeilijke tijden toch te kunnen voortgaan. Bijv na een stress jeugd.
Kinderen die game verslaafd zijn hebben vaak een laag zelfbeeld,
hebben onvoldoende sociale vaardigheden, kunnen een depressie hebben!
Het lijkt alsof jij ' verslaafd' bent aan de situatie met je ex. Het is een soort motor die jou gaande houdt, inclusief de ellende en drama. Ik denk dat je echt naar binnen moet in jezelf. Iedere keer als je aan hem denkt, wens hem in gedachten het beste toe en laat de gedachten gaan. Bevrijd jezelf van hem! Dit klinkt heel zweverig maar je hebt er heel veel wilskracht voor nodig , en het zal tijd kosten, en dan ga je op een gegeven moment rust ervaren. Zo te lezen heb je al jaren ongelofelijk veel energie en aandacht besteed aan deze man, en dat werkt echt verslavend. Ik wens je toe dat je je daarvan kunt losmaken.
het is normaal. Hij heeft een relatie, jij nog niet. Ook al wil je geen relatie met hem, toch kàn het nu ook niet meer. Hij zal nu geen love bombing op je doen. Gewoon allemaal normale directe gevoelens
dit slijt. En na een tijdje realiseer je je dat je juist heel dankbaar mag zijn dat jij niet zijn nieuwe vriendin bent. Jij hoeft niet door die ellende. Goed dat het definitief klaar is.
Laat het gevoel gewoon lekker even er zijn. Even in hangen. Even doorvoelen. Muziekje erbij, mijmeren over de wel leuke tijden. Dan komen de minder leuke tijden vanzelf weer terug en dit gevoel gaat vanzelf weer weg. Je hoeft je hoeft je er niet tegen te verzetten. Juist niet.
Bekijk het eens zo: Je hoeft het niet te begrijpen en te ontrafelen. Voel gewoon je gevoelens, die mogen er zijn. Doorleef je emoties, geef het de ruimte, ervaar het. Je zult vanzelf merken dat het na een tijdje weer vervangen wordt door iets anders (rust/acceptatie/blij voor de ander).
Ik zou het op jouw leeftijd ook lastig gevonden hebben.
Je zegt dan tegen jezelf dingen als: waarom zij wel en ik niet? En dat na álles wat ik voor hem gedaan en ingeleverd heb! Het geeft een enorme kater. Door het langdurige proberen heb je jezelf ook impliciet keer op keer jarenlang verteld dat de relatie heel waardevol was. Want anders had je niet zo je best gedaan. Dat grift zich in je hersenen.
Maar liefde en relaties zijn soms heel simpel. Je zoekt iemand die jou een prettig gevoel geeft en die kom je opeens tegen. Leuke lach, iemand mag jou (zonder dat je daarvoor eerst hoeft te veranderen), begrijpt je, en ineens gaat dat hevig aan je trekken. Zou jou ook kunnen gebeuren.
Ik zou stoppen met aan hem denken want daarmee ga je het jaloeziespook het beste tegen. Doe alles wat je maar enigszins leuk vind en leid jezelf af. Op een gegeven moment wíl je nieteens meer aan hem denken en ben je weer een beetje gelukkig.
rionyriony schreef op 19-11-2024 om 10:42:
Ik zou stoppen met aan hem denken want daarmee ga je het jaloeziespook het beste tegen. Doe alles wat je maar enigszins leuk vind en leid jezelf af. Op een gegeven moment wíl je nieteens meer aan hem denken en ben je weer een beetje gelukkig.
Als je een emotie ontkent, steekt het op een ander moment (wanneer het wel de ruimte krijgt) de kop weer op. Ervoor weglopen en jezelf afleiden helpen niet. Je moet er dwars doorheen om het op te laten lossen.
Ik kom ook uit zo'n relatie en ik herken die gevoelens wel. Ze gaan voorbij hoor.
Naast alles wat er al gezegd is, heb ik nog een tip voor je: maak een lijst met dingen die je vervelend aan hem vond en de kwetsende dingen die hij gezegd en gedaan heeft.
Als jouw jaloersige gevoelens de kop op steken, pak je die lijst erbij. Lees hem 3x hardop aan jezelf voor. Ik beloof je dat je daarna denkt: blij dat ik van hem af ben! En wat sneu voor zijn nieuwe vriendin, nu wordt ze helemaal door hem ingepakt, maar over een tijdje moet zij ook al die ellende ondergaan.
Lieve dames (allen dames denk ik?),
Bedankt voor jullie antwoorden! Ik was er even niet, op dit forum, ben sowieso het forummen een beetje ontwend (in het begin van deze relatie heel veel op een forum van me afgeschreven). Maar fijn om te lezen dat jullie mijn elle lange verhaal helemaal gelezen hebben. Tenminste, dat hoefde niet, het was al fijn om gewoon van me af te schrijven, maar gewone, serieuze reacties hierop lezen is ook heel fijn, dus nogmaals dank.
- Max88: tja, gunnen gunnen. Hém iets écht gunnen vind ik iig lastig, gezien alles wat gebeurd is en de consequenties voor onze zoon en mij. Haar ken ik nog helemaal niet, maar zij heeft geen idee natuurlijk. En daarom zal het de eerste tijd sowieso veel beter gaan dan met mij en mijn ex; omdat ik zoooooveel wist van hem. Ik gun haar echt geen ellende, maar het stomme is dat je jezelf zoiets ook niet gunt.
Ik ga er vanuit dat hij nu na ruim 1,5 jr therapie en alles wat hij wellicht tijdens onze relatie heeft geleerd, al onze gesprekken hierover én dat hij nu ouder en wellicht wijzer is, per definitie beter om zal gaan dan hij zeker de eerste jaren met mij is om gegaan. Ik vind dat wel pijnlijk. Ik gun het haar dus niet al die drama en pijn, maar a.d andere kant hoop ik ergens dat hij uiteindelijk toch niet wezenlijk veranderd is; dus dat hij zich nu - met de jaren met mij als leerschool- wél voorbeeldig zou gaan gedragen gedragen... snap je wat ik bedoel? Rancuneus, slecht, ik weet het, maar het is té ingrijpend geweest allemaal voor ons. Maar aangezien zien zij al 3 bijna volwassen zoons heeft (hoorde ik van mijn zoon) is ze al en stuk ouder dan ik toen, en zullen er vast geen kindjes meer komen. Dus scheelt al heel veel verplichte verbondenheid en afhankelijkheid die ik wél had met hem.
Ik hoop voor haar dat ze zelfstandig blijft, haar eigen huis aanhoudt en daar ook blijft wonen, zich verder niet te veel aan hem bindt, dan kan het lang goed gaan denk ik. Dan kan ze hooguit emotioneel nog een harde klap krijgen (hij weet vrouwen altijd te betoveren nl.) maar niet een huis moeten zoeken, geen bezoekregelingen etc. Dat was bij ons dus heel anders.....
#Labyrinth: therapie heb ik jaren geleden al op diverse wijzen gedaan (2013/2015 zoiets), tegen relatieverslaving) omdat ik niet loskwam van die destructieve situatie. Ik woonde dus samen met hem op ons net gekochte droomwoonboot, met onze jochie van 3 die ik na 10 jaar zwanger proberen te worden met hem toch had gekregen. Dus zowel praktisch -ons huis- als emotioneel -eindelijk dat gezin- los komen was extreem moeilijk. Wat vooral hielp was dat ik erover kon praten zonder dat ik mijn omgeving er mee lastig viel. Maar je moet het uiteindelijk toch zelf doen. Heb in die jaren ook veel zelftherapie gedaan, veel lezen, veel erover nadenken en verder de tijd zijn werk laten doen. En dat hielp het meeste.
Dus ik heb nu sowieso zoooveel sterker dan toen. Maar toch die gevoelens... bizar. Een metafoor waarmee ik het onverklaarbare gevoel mee kan vergelijken is deze:
een kuiken dat uit een ei komt en zich meteen hecht aan het eerste levende wezen dat hij ziet. Dát gevoel. Onverklaarbaar, maar heel sterk.
Een vriendin zei dat het een ego-ding is, wat ik voel, dat ik vervangen ben etc. Maar ik begrijp helemaal waarom hij tot een andere vrouw is overgegaan (ik heb het hem soms zelfs aangeraden): hij heeft t/m september nog echt zijn best gedaan voor mij, maar er was in de jaren ervoor te veel stuk gegaan: IK kon het niet meer.
Aan de andere kant helemáál los laten vond ik ook lastig: eigenlijk denk ik dat ik het liefst had gewild dat hij tot mijn dood moeite zou blijven doen (ondanks dat ik er niets meer mee kon en dat ik wist dat hij het een keer wel zou opgeven natuurlijk) 1. omdat dat wel heel romantisch is en 2. omdat ik het wel comfortabel vond; zo hoefde ik nog niet op zoek naar iemand anders. Hem ken ik, hij is zo vertrouwd. Een nieuw iemand moeten zoeken is totaal buiten mijn comfortzone.
Dus dat is het vooral, doodeng!!!!! Hoe raak je ooit weer zo vertrouwd met een man als ik was met hem. Zelfs alle drama was verbindend, we zijn door zulke diepe dalen gegaan, maar toch probeerden we tot het einde toe te redden omdat we zo diep voelden wat we voelden...
#Moree, dank je voor je begrip.
Qua gameverslaafd, ja, ik ben me daar natuurlijk al wel langer van bewust, heb er ook wel hulp voor gezocht en hij is ook gaan praten bij een praktijkbegeleider van de huisarts, maar aan de andere kant doet hij gymnasium (zonder te blijven zitten), is hij sociaal, gaat mega graag naar voetbal en heeft daar leuke jongens leren kennen, fiets 40 min naar school (op een gewone fiets) en we praten veel, hij is (net als ik haha) best heel open. Gamen doet hij ook vaak online met een goede vriend die verder weg woont dus tja, ik zit er op zich bovenop, maar waar is de grens van het onacceptable.
Toevallig werk ik voor een soort kindertheater die dit thema binnenkort gaat behandelen en zijn wij uitgenodigd om de beiden zijden van het gamen op een podium te bespreken. Omdat er natuurlijk veel meer zijn zoals hij.
#Bingo: ja het heeft heeeel veel tijd en energie en kansen etc gekost de afgelopen 16 jaar. Het heeft óók een mooi leuk kind opgeleverd, meer zelfvertrouwen, ook veel intense mooie momenten met mn ex, zelfs een 2e huis in het buitenland wat ons ook weer veel heeft gebracht. Maar als ik moest kiezen zou ik het niet meer over willen doen (behalve mijn zoon, wellicht dat dit alles de prijs was om toch een kind te mogen krijgen.... beetje onzin, want waarom zou iemand zo'n 'prijs' moeten betalen, maar zonder hem had ik mijn zoon nooit gehad en dat is toch wel het mooiste wat me ooit is overkomen.... Maar het was idd ook verslavend: vooral ook dat gezin in dat huis samen houden, de angst voor wat er zou gebeuren als dat uit elkaar zou vallen: ik zou mijn zoon veel vaker moeten missen (dat vond ik echt een enorme straf), ik zou altijd vast blijven zitten aan mijn ex, ik zou moeten toe kijken hoe hij met iemand anders in onze woonboot, met onze zoon het leuk zou gaan hebben..... Ik vond het allemaal vrij ondraaglijke gedachten en dat wás het uiteindelijk ook toen die werkelijkheid werden. Hij werd nl ook nog eens een soort ex from hell (we zijn tussen 2012 en 2019 uit elkaar geweest nl). Elke keer bij de wissel van onze zoon was het stress. Was het niet door hem rechtstreeks, dan wel door z'n nieuwe vriendin die er nog een schepje bovenop gooide...
En dan aan de andere kant ook weer zo aan me blijven hangen, m'n hulp zoeken etc etc. Om gek van te worden. Ik heb hem wel eens naar de maan gewenst, of gewoon dood. Om er vanaf te kunnen zijn.
Ik ken wel mensen die bv helemaal geen sex meer hebben in hun vaste relatie, die dat stukje elders zoeken, maar NOOIT hun gezin daarvoor uit elkaar zouden laten vallen. Vanwege bovenstaande redenen.
Als er geen ruzies zijn en je kunt normaal met elkaar omgaan, zou ik dat ook iedereen aanraden: blijf bij elkaar!
Maar in ons geval was er zóveel stress, dat ik op een gegeven moment niet eens meer kon eten van de buikpijn (dat is het leven met een narcist/borderliner, wat ik toen nog niet zo goed wist; dat dat het was).
Ik had dus niet zoveel keuze dan uiteindelijk weg te gaan, maar daarna was het niet veel makkelijker.
Maarja, nu ben ik dan eigenlijk wel echt vrij!
Het is prachtig! Maar beangstigend tegelijk. Allerlei doemscenario's schieten me regelmatig te binnen. Maar dat helpt natuurlijk niet.
DUS: ik heb me op een dating app ingeschreven!! haha
Met veel frisse tegenzin, maar wellicht helpt het mijn eigen liefdesleven ook weer op te pakken.
IMI-x2 schreef op 20-11-2024 om 08:12:
Ik kom ook uit zo'n relatie en ik herken die gevoelens wel. Ze gaan voorbij hoor.
Naast alles wat er al gezegd is, heb ik nog een tip voor je: maak een lijst met dingen die je vervelend aan hem vond en de kwetsende dingen die hij gezegd en gedaan heeft.
Als jouw jaloersige gevoelens de kop op steken, pak je die lijst erbij. Lees hem 3x hardop aan jezelf voor. Ik beloof je dat je daarna denkt: blij dat ik van hem af ben! En wat sneu voor zijn nieuwe vriendin, nu wordt ze helemaal door hem ingepakt, maar over een tijdje moet zij ook al die ellende ondergaan.
Ik ken die lijst haha... ooh die heb ik al zooo lang geleden gemaakt, ik denk dat onze zoon nog niet eens geboren was! (die is nu 14) Ik had een heel kort lijstje goede dingen en een ellelange lijst met stomme dingen. Het hielp alleen niet! Diepe gevoelens voor iemand, bijna instinctief, zijn gewoon niet weg te krijgen met bv dit soort lijstjes. Het heeft 16 jaar geduurd om regelmatig heeeeel blij te zijn met mijn leven zonder hem (in mijn eigen huis dus), de rust etc.
Dus apart dat er blijkbaar nog steeds gevoelens zijn, want ik zou willen dat het me echt NIETS deed. Het zit ook in mij, het is ook een karakterding van types zoals ik, denk ik, dat slecht kunnen loslaten etc. Ik ben een kreeft, die schijnen hier extreem slecht op te gaan, of met vreemdgaan etc. Alles gaat gewoon mega diep (mensen die daar geen last van hebben noemen dat ook wel 'dramaqueen' maar bij gevoelsmensen gáán de dingen gewoon écht diep, zij zouden liever ook niet willen dat het zo was).
Maar dat zou veel verklaren.
