19 jarige wil niets/geen startkwalificatie
Mijn zoon van 19 wil niets en doet niets. Hij is van de praktijkschool gekomen, dus zonder middelbare school diploma, doorgegaan met een opleiding op het ROC nivo 1, waarmee hij voortijdig gestopt is. Mijn zoon heeft een lichte verstandelijke beperking en is erg beinvloedbaar. Hij is op 16jarige leeftijd in contact gekomen met een jongen van 6 jaar ouder met een gemiddeld IQ, die hem volledig in zijn ban heeft.
Tot voor kort hadden zij een vaste woonplaats, waar een mevrouw van de gemeente met zoon kwam praten omdat hij voortijdig schoolverlater is en zij hem een banengarantie moeten aanbieden. Dat betekent dat je door de gemeente als voortijdig schoolverlater aan werk geholpen wordt. Maar, zoon weigert zijn medewerking.
Wij zijn als ouders verplicht hem in zijn onderhoud te voorzien. Er is een lange geschiedenis aan vooraf gegaan maar het komt erop neer dat hij voor zijn 18 al van huis is weggelopen en wij hebben hem getracht te dwingen terug te komen door geen geld te geven zolang als hij niet terugkwam. Hij is toen pro-deo naar een advocaat gegaan om een onderhoudsbijdrage af te dwingen. Dit is hem gelukt: er is nu een beschikking van de rechtbank dat wij daar toe verplicht zijn. Wij hebben via advocaten een budget opgesteld op de toen ontstane situatie namelijk dat hij bij zijn vriend woonde (illegaal) en naar het ROC zou gaan (is dus gestopt)
Nu is dus de situatie dat zij (zoon en vriend) dakloos zijn en dat zoon en zijn vriend beiden niets doen aan werk of opleiding. Zij leven van een bijstandsuitkering van de vriend op een vals adres en van de bijdrage van ons. Momenteel logeren ze her en der. Wij hebben nu sterk het gevoel dat wij zijn slechte levensstijl financieren en mogelijk maken. Wat wij, als zijn ouders, vooral willen is dat hij iets gaat doen, liefst een opleiding als hij daar tenminste echt voor te motiveren is of op zijn minst iets van dagbesteding heeft.
Er is een lange periode geweest dat onze zoon geen contact met ons wilde. Onlangs gaf hij aan dit weer wel te willen en is er mondjesmaat contact. Dit precaire contact willen we eigenlijk ook weer niet kapotmaken door 'moeilijk te doen' over geld. Maar we willen ook dat hij iets gaat doen omdat we weten dat hij zo kapot gaat aan de manier waarop ze leven nu.
Ik probeer deze situatie nu een beetje zakelijk te beschrijven om het duidelijk te houden, maar ik sta er emotioneel in natuurlijk, wij als ouders beiden en weten niet goed wat te doen. Als ouders van een 18 plusser heb je totaal geen rechten meer, alleen plichten en allerlei hulpverleners (zoon heeft contact met een ambulante hulpverlener voor mensen met een beperking en deze dame heeft ook contact met ons. Zij geeft alleen aan dat zoon moeilijk onbereikbaar is voor haar, dus zij krijgt ook slecht contact)en de mevrouw van de gemeente weten eigenlijk ook niet goed wat handig is.
Wat zou jij doen?
beppeke
wat ik me heel goed kan voorstellen is dat hij vanwege aard+aanleg moeilijk leert.
En als alle hulp en begeleiding allemaal vanuit school moet komen omdat je als ouders niet financieel of qua tijd of competenties in staat bent om een kind te helpen met zijn ontwikkeling op dit vlak dan blijft hij ook altijd 'beoordeeld' worden op die 'school-termen'. En zelf blijf je als ouders dan ook in die termen denken/praten vermoed ik.
Terwijl het andere uiterste is dat een dergelijk kind wel dezelfde uitgangspunten heeft maar bijvoorbeeld heel goed individueel begeleid kan worden (buiten school, en soms misschien zelfs tijdens school) zodat het kind 'meer' wordt dan de diagnose/IQ-uitslag/etc.
Ik wil maar zeggen: het zijn 'stempels' die maken dat je in een bepaalde route wordt geduwd als je daar geen 'tegengas' aan kan geven, als je geen persoonlijker traject ernaast kan bieden.
Dus nee het is niet 'schuld', het is wat het is. Jullie hebben gedaan wat in jullie mogelijkheden lag en wat paste bij het pad dat school voor hem neerlegde (vermoed ik). En dat hij daarbij in een schoolsysteem heeft gezeten wat hem niet voldoende positief heeft gestuurd op competenties, zelfvertrouwen, positieve stimulans heeft gegeven, ja dat is ontzettend jammer. Maar zijn leven is nu, met alles wat hij geleerd heeft en hoe hij is/gaat worden.
gr Angela
Ja, dat doen ze wel
"En tuuuuuuuurlijk, de cijfers 'gelden' niet meer maar dit soort dingen maken nooit grote veranderingen door."
Ja, dat doen ze wel. Zie ook wat MarSy vertelt.
Het verkeerd inschatten van leerlingen komt veel voor. Dit nog los van het feit dat laatbloeiers ook bestaan én dat IQ geen blijvende eigenschap is. Het is resultaat van een (niet eens zo heel zorgvuldig) onderzoek op enig moment. Mensen kunnen zich wel degelijk doorontwikkelen.
Wat jij nu oprakelt aan schattingen en natte vinger beweringen, geeft eens te meer aan dat er met jouw zoon slordig is omgegaan in het onderwijs.
Dat is jouw schuld niet.
Maar je moet al die vaagheid niet tot absolute waarheid gaan verheffen.
Hou op met hem die maat te nemen.
Begin vooral ook met het uitbannen van die gegevens als relevant in het verhaal dat jij over hem te vertellen hebt. Dat is het niet. Net zo min als zijn geaardheid.
Nogmaals: zijn advocaat en de rechter hebben in jouw zoon een verstandige jongeman gezien die voor zijn rechten opkwam. Nu is dat ook 'maar' een inschatting natuurlijk, maar wel één door professionals die verplicht zijn zich af te vragen of deze persoon wel in staat is om voor zichzelf op te komen.
Dat kunnen ze inderdaad
En met en zonder medicatie kan ook een wereld van verschil maken.
Bij mijn dochter 20 punten verschil in 5 jaar tijd.
En nee het is niet jouw schuld. Maar het is wel een valkuil. ADHDers willen zich nog wel eens trager ontwikkelen. Het is dus niet uitgesloten dat jij nog wat moet uitrijpen en dan doe je hem echt tekort als je hem blijvend als verstandelijk beperkt blijft benaderen.
Bovendien kan er veel verschil tussen schoolse en niet-schoolse vaardigheden zitten. Hij hoeft sowieso niet meer over de gehele linie te presteren, maar kan excelleren op de gebieden die hem liggen. Zelfstandig ondernemerschap is dan geen gek idee. Op termijn....
Niet jij
Maar hij moet wellicht nog wat uitrijpen...
Schoolse vaardigheden
Inderdaad, sommige mensen zijn niet geschikt voor school. Er zijn studenten bij mij op de opleiding die met hangen en wurgen door de opleiding gaan maar zeer goed zijn in de praktijk. Die mogen vaak op stage 1 al bijna direct aan het werk, wat niet gaat omdat ze nog naar school moeten en BBL niet altijd mogelijk is.
Ik denk niet dat jij het fout hebt gedaan hoor. Het schoolsysteem maakt met heel veel leerlingen fouten, vaak omdat deze leerlingen niet in het 'normale'plaatje vallen maar aan de bovenkant of onderkant eruit vallen en de makkelijkste weg dan een andere school of afstromen is.
Wat Ginny zegt over uitrijpen, wordt ook door psychologen zoals Kohnstam beschreven, zij zegt dat mensen met autisme of ADHD langzamer rijpen en dus op latere leeftijd veel meer kunnen dan men dacht op kinderleeftijd.
OnTopic: als je zoon dus plannen heeft voor iets: bevestig hem dat het leuk is en dat hij vooral moet onderzoeken wat er kan. Hij komt dan vanzelf er achter wat de (on)mogelijkheden zijn. Dit is ook een begeleidingsmethode in de psychiatrie bij rehabilitatie en herstel: wil een cliënt piloot worden? Leuk! Ga uitzoeken hoe je daar kan komen. De behandelaar ondersteund de cliënt bij het uitzoeken. En gaande de route kan de cliënt dan iets anders vinden wat passender is.
Los van de discussie
Je schrijft dat je zoon en zijn vriend nu overal en nergens logeren en dat ze leven van jullie toelage en de bijstandsuitkering van zijn vriend. Die bijstandsuitkering zou op een 'vals adres' zijn.
Je hebt het met je zoon gehad over de opleidings- en werkplannen, maar ook over wat ze met huisvesting van plan zijn? Wonen zij/jullie in een regio waarin dat een beetje te doen is? Is hij al ingeschreven? Misschien heb je het geschreven, maar dan heb ik er even overheen gelezen.
Zelf zou ik eerst aan die basis willen denken, nog voor werk en opleiding
En dan over die iq-discussie. Ja, een iq is deels ook maar een momentopname en soms verandert een iq flink, maar het is natuurlijk ook weer niet zo dat het standaard iedere 2 jaar helemaal anders is. Jij kent je zoon en weet hoe hij is, ongeacht de cijfertjes.
Wel ben ik het met je eens dat je ook moet uitkijken dat je je zoon niet onderschat. Hier zowel met mijn (nog wat jongere) zoon en mijn ex de ervaring dat ze er zelf in gingen geloven en daardoor de lat voor zichzelf te laag gingen leggen.