Betrokkenheid bij leven volwassen kinderen

voor je ouders

Los van de gevoelsmatige kant van de zaak, heeft het voor ouders toch ook gevolgen of dochter wel of niet getrouwd is (of geregistreerd partnerschap). Dit heeft toch gevolgen voor de eventuele erfenis? Dus ja, ik zou het op z'n minst willen weten als mijn kinderen een wettelijke verbintenis aangaan met iemand. Of is dit weer te zakelijk gedacht?

tictac

Ik snap je punt wel. Maar in deze draad gaat het om een situatie waarin juist de kinderen dit als iets zakelijks zien, en de ouders daar juist mee emotionele waarde aan hechten.

Maar begrijp ik goed dat jij eigenlijk van je kinderen wilt weten wat ze van plan zijn om te doen met de erfenis? Dat het voor jou als ouder relevant vindt om te weten hoe kind de financiën met partner formeel heeft geregeld? Ik probeer mij een voorstelling te maken wat je dan met die kennis doet. Ga je je testament aanpassen ofzo? Betekent dit ook dat jij een mening hebt over de keuze tussen bijvoorbeeld gemeenschap van goederen en huwelijkse voorwaarden?

nee hoor Doortje

Ik ga me daar niet mee bemoeien. Maar mijn ouders hebben bijvoorbeeld wel het testament aangepast nadat mijn zus met een zeer onbetrouwbaar iemand was getrouwd (en ook daarna snel weer gescheiden trouwens). Naar aanleiding van dit geval hebben mijn ouders in het testament op laten nemen dat het geld alleen bestemd is voor de eigen kinderen. Wat die er verder mee doen is hun zaak natuurlijk.
Zo lang alles pais en vree is, maakt dat natuurlijk helemaal niets uit.

Je kan het ook omdraaien

Waarom zou je niet aan je ouders vertellen dat je getrouwd bent?

Doordat de erfenis erin gebracht is

moet ik opeens aan iets van vroeger denken.

Mijn zus had 'verkering' met een man die 18 jaar ouder was, 44 toen, 8 jaar jonger dan mijn ouders. Hij had gewoon een goede baan, een eigen huis e.d.. Maar mijn vader vond het nodig om hem het hemd van het lijf te vragen over of hij zijn dochter wel een stabiele financiële toekomst kon bieden, alsof hij tegenover een 'snotjong' van 23 jaar zat. Mijn vader kon zijn voorstelling van hoe je dit soort gesprekken moet voeren blijkbaar niet bijstellen naar de sitiuatie. Er was later nog wel meer mis tussen mijn vader en toenmalige zwager, maar dat hier terzijde.

Mijn ouders vonden het aanvankelijk maar niets dat man en ik zomaar bij elkaar waren gaan wonen, zonder iets geregeld te hebben. We hebben toen wel een levensverzekering afgesloten en dat was al een hele geruststelling. Ik snap ook best dat ouders graag zien dat hun kind en schoonkind op die manier goed voor elkaar zorgen. 3 Jaar later zijn we getrouwd.

Erfenis

Er valt hier niet veel te erven vrees ik, dus dat scheelt weer in kopzorgen over wat ex-aanhang allemaal kan opeisen.

Als er veel geld, of groot familiebezit valt te erven, snap ik best dat je in het testament op laat nemen dat het in de eigen familie moet blijven en niet naar de aanhang mag gaan, tenzij de aanhang het familiebezit juist goed kan en wil beschermen, dat is ook mogelijk.

Waarom zou je niet aan je ouders vertellen dat je getrouwd bent?

Omdat ik mijn ouders ook niet vertel wat ik 's avonds gegeten heb, tenzij ze ernaar vragen, welke kleur schoenen ik vandaag aan heb, tenzij ze ernaar vragen, en ga zo maar door.

Het is blijkbaar moeilijk voor te stellen voor mensen dat er mensen zijn zoals ik die niets hebben met het instituut huwelijk. Geen interesse in trouwjurken, geen romantische gedachten dat ik eindelijk seks mag hebben die nacht. Ik heb er hetzelfde gevoel bij als het afsluiten van een inboedelverzekering. Ja, echt ze bestaan dit soort mensen.

Tuinstoel

Misschien vind je het ver gaan, maar ik vind het best egoïstisch om je ouders dat soort feiten te onthouden. Jij verbindt de melding 'huwelijk', of 'registratie' blijkbaar meteen aan allerlei plichtplegingen, maar dat is onzin. Als je niet wilt trouwen, of geen poespas wil maken van je registratie, dan doe je dat niet, maar even melden dat je getrouwd of een partnerregistratie hebt gedaan, vind ik echt het minste.

Hoe zou jij het vinden als een kind van jou al een jaar in Limburg woont, terwijl jij niet beter weet dan dat het in Groningen woont? Kind vindt dat geen boeiende informatie, want je komt er toch nooit op visite. Of je kind krijgt een baby, maar vind dat pas interessant nieuws als het kind er is (stel je woont 1000 km bij elkaar vandaan). Wanneer mag je als ouders vinden dat informatie boeiend genoeg is om te horen?

Terughoudendheid na teveel betrokkenheid

Ik draai al twee dagen om dit topic heen, wel iets willen zeggen maar niet goed weten hoe. Ik geloof dat ik nu weet hoe ik het op de juiste manier kan vertellen.
Ons huwelijk is voorbereid met medeweten en hulp van allebei de families. Moeders mee voor de kleding, vaders die een stukje voorlazen in de kerk. Een mooi proces om de jeugd af te sluiten en een start te maken van de toekomst samen. Het voelde met beide families warm en vertrouwd.
Een paar jaar later vlotte het niet zo met onze kinderwens en gingen we de "molen" in. Mijn zus zat in hetzelfde ziekenhuis in dezelfde molen dus mijn familie moest op de hoogte zijn, omdat ik haar daar tegen kon komen. Na wat vragen over wel of geen kinderen ook de schoonfamilie op de hoogte gebracht. In het begin voelde dat al wat ongemakkelijk, schoonfamilie probeerde met vragen achter details te komen die ik helemaal niet wilde delen, ik zat niet te wachten op constant vragen of het al gelukt was. We zijn heel terughoudend geworden in mededelen van het proces. Gelukkig ben ik vrij snel zwanger geraakt en hebben we binnen tweeenhalf jaar twee kinderen gekregen.
De jongste lag binnen 5 weken in het ziekenhuis, een spoedopname op leven en dood. Wel gedeeld met de familie en gezegd dat wij op ons moment zouden bellen om de voortgang door te geven. Schoonfamilie bleef maar bellen, 2 tot 3 keer op een dag om te horen hoe de situatie was. Die betrokkenheid was ons iets teveel. Toen hebben we echt besloten niet meer alles, wat niet perse noodzakelijk, is te delen met de familie.
Jaren later moest ik de molen in om uit te zoeken of er iets met mijn darmen vreselijk fout is en dat hebben we niet gedeeld met schoonfamilie. Heel bewust, omdat we die overmaat aan betrokkenheid belastender vonden dan geen betrokkenheid.
Zo kan ik mij ook voorstellen dat een stel dat zich als partners laat registreren dit niet deelt met een (schoon)moeder die daar al ettelijke keren naar gevraagd heeft. Zij zien het als formaliteit, prima lekker laten zo.

huh

Die Tuinstoel van #40 was ik niet hoor. Ik heb ook niet veel met het instituut huwelijk maar als ik zou trouwen dan zie ik geen reden om dat niet te vertellen.

Weet niet wie het dan wel was...

Tuinstoel van niet #40

Dan mag je het als niet tegen jou gericht lezen.

Sorry Tuinstoel, ik word dement! Ik schreef #40

Sorry Tuinstoel, ik heb #40 geschreven. Waarom ik jouw naam heb gebruikt? Al sla je me dood? Vlaag van verstandverbijstering.

Dus dames, ik ben die koude kikker!

#stickertje o.t.

Wat zal dat lastig geweest zijn zeg!

Een en ander gebeurde voor de internettijd denk ik? Tegenwoordig versturen mensen mails als er lastige, intensieve omstandigheden zijn, zodat ieder tegelijk verneemt wat ze willen delen. Of er zijn familieapps. Constant bellen is dan niet meer aan de orde.

niet echt voor het internettijdperk (2005)

Helaas oudere schoonouders die zich niet hebben verdiept in de mogelijkheden van de nieuwe media. Ze hebben een mobiel waarop wij ze kunnen bellen, zelf bellen met de mobiel is al te moeilijk.

Grote Dag of niet

Dat was ik ja, van die Grote Dag. En daarmee bedoel ik eigen alle belangrijke gebeurtenissen in het leven van mijn kind. Welke vorm daar ook aan gegeven wordt; een bruiloft van duizenden euro's of een simpele handtekening (al dan niet op het stadhuis). Ik zou het (ook) best gekwetst zijn als kind mij geen deelgenoot zou maken. En TS vroeg (volgens mij) of het vreemd was dat ze zich gekwetst voelde. Mijn antwoord zou zijn 'nee'.

Over delen van gebeurtenissen; ik vind het juist fijn dat dat tegenwoordig per mail/app kan. We hadden hier in de familie iets naars met ernstige ziekte en onderzoeken en het betreffende familielid heeft ons toen per social media op de hoogte gehouden. Konden we op afstand meeleven en hoefde we haar niet lastig te vallen met (nog meer..) goed bedoelde belangstelling.

Internet

Ik vind het inderdaad ook een groot voordeel dat je in een klap iedereen op de hoogte kunt stellen. Ik zit erover na te denken wat ik ervan vind dat mensen overlijden ook via Facebook bekend maken. Het stoort mij nooit als een ander het doet, maar ik ben daar zelf terughoudender in. Als ik het zou doen, dan pas als de kaarten al bij iedereen in de bus liggen, zodat je alleen de mensen nog pakt die zonder kaart ook op de hoogte en welkom zijn.

Jammer

Ik zou het ook jammer vinden als ze dat niet zouden vertellen. Ik blijf graag op de hoogte van wat speelt, hoe onbelangrijk ook.
Uit praktisch oogpunt (testament) zou ik het ook willen weten.
Maar verder zou ik hopen dat ze zich vrij genoeg voelen om zaken te delen. Ook als die niet perse enorm belangrijk zijn.

ook een Grote Dag

Een van mijn dochters hoopt in het voorjaar haar studie/beroepsopleiding te besluiten en haar diploma te krijgen. De diplomering is op de verjaardag van haar schoonmoeder en schoonmoeder vond dat erg leuk, 'tjonge, op mijn verjaardag, wat bijzonder!'
Maar nu ineens heeft ze een vakantie geboekt en is drie weken weg rond die datum; ze belde haar zoon (die er niet was) en vertelde de boeking dus maar aan haar schoondochter; die zei: 'he, dus dan ben je op je verjaardag met vakantie?' 'Ja, leuk he, heerlijk!' waarna schoonmoeder iets te binnen schoot: 'oh wacht eens even, wat was er ook alweer...'

Mensen hebben nu eenmaal verschillende prioriteiten. Ze zal het heus gewoon vergeten zijn, want ze houdt wel van het opsieren van hoogtepunten in het bestaan.

wel willen weten

ik zou een huwelijk of geregistreerd partnerschap als ouder wel willen weten. Met name omdat er ook juridische implicaties zijn die verder strekken dan het paar zelf.

Erfenissen en scheidingen zijn beruchte zaken. Ik ben namelijk wel van de koude uitsluiting in mijn erfenis.

Of ze het groots vieren of mij alleen inlichten vind ik niet erg.
Maar een huwelijk is vooral een zakelijk contract met veel gevolgen.