Dochter 20, zwanger, werkeloos, niet studerend en thuiswonend

Inzicht geven

Misschien is het tijd dat je haar voorrekent hoeveel woonruimte bij haar vriend in de buurt kost, hoeveel extra daar nog bij komt (inrichting, verzekeringen, nutsvoorzieningen), hoeveel een baby kost, en haar dan aanmoedigen heel snel een dikke baan bij haar vriend in de buurt te vinden.

Ik sta niet in jouw schoenen

maar voor mij zou deze situatie betekenen dat ik voor mijn dochter klaar zou staan, ondanks alles wat al gepasseerd is. Daarnaast zou ik het uit mijn hoofd laten haar aan te moedigen de baby weg te laten halen.

Haar vriend studeert. Je weet niet of de relatie sterk genoeg is om te blijven bestaan, maar ze zijn beiden volwassen in leeftijd en wie weet kunnen ze ooit als gezin bij elkaar wonen en zich toch fatsoenlijk zelf bedruipen.

Probeer het mooie ervan te zien. Je wordt oma, maak er het beste van.

tja

Ik ga voor de optie van Pandora: heel duidelijk voorrekenen wat dit gaat kosten en dat jij dat niet gaat betalen en vragen hoe ze denkt dit allemaal te gaan doen en wanneer ze op zichzelf gaat wonen?

Werken

Heeft ze alleen last van lamlendigheid of is er meer aan de hand? Een 'normaal' kind dat niet wil verder leren had ik direct na het eindexamen met meer dan gemiddelde dwang naar een baan gepraat. Sowieso was mijn geldkraan dicht gegaan, dus dan wordt de noodzaak hoger.
Zwanger solliciteren is natuurlijk best lastig, maar misschien lukt het toch om iets te vinden. Ik zou in ieder geval mijn kind niet het huis uit zetten alleen omdat ze niets doet. En in dit geval helemaal niet, met een kleinkind op komst.

Helpen.

Toch wederom zin maken en de puf opbrengen om haar hier mee te helpen. Wat moet je anders?

Kijk, je wordt oma, geen moeder, daar zou ik duidelijk in zijn. Is je dochter gewoon lui en tot niets te motiveren of is er meer aan de hand? Als ze het kindje wil houden moet ze met haar vriend plannen gaan maken. Er is speciale hulp en begeleiding van professionals mogelijk. Speciaal voor tienerouders. Informeer eens bij je huisarts/ggd in je woonplaats.

Jeetje, je wordt oma, het is om je rot te schrikken, maar toch een feit. Je dochter wordt moeder en ik zou zeker helpen om haar leven en van het kleinkind dat gaat komen proberen op de rit te krijgen.

Waarom? Omdat het ondanks alles toch om je kind gaat. Maar ik zou het niet alleen doen, maar hulp van buiten inschakelen.

Zoek even op internet

Er zijn verschillende mogelijkheden van organisaties voor ondersteuning, advies en zelfs opvang. Ik ken één verhaal van een meisje dat in een opvanghuis terecht is gekomen en daar systematisch geleerd heeft om op eigen benen te gaan staan. Zoiets wens ik je dochter ook toe. En jou. (Ervan uitgaande dat ze haar kindje wil houden).

Tsjor

Ik denk

Dat je ook even de tijd nodig hebt en je zelf die tijd ook even moet gunnen om je weg te bepalen. Het is niet zo gek dat je eerste reactie negatief en ontkennend is...
Maar je bent heel goed bezig door ze te stimuleren inzicht in de situatie te krijgen. Het is ook heel goed dat je duidelijk bent dat ze van jou niet veel mogen verwachten. Wat je dan eventueel later wel wil gaan doen kun je altijd nog zien.
Probeer wel een beetje positief te blijven, ook over haar vriend. Als zijn intentie goed is, hij zegt nu zijn verantwoordelijkheid te nemen, probeer daar dan ook vanuit te gaan, hoe moeilijk dat ook is.
Het is wel heftige hoor wat je te verwerken krijgt. 20 kan dan echt zo'n leeftijd zijn dat ze niet goed beseft wat ze aanhaalt. Jij des te beter!
Sterkte ermee!

familiebijeenkomst

Hoi

laat de hele familie bijeenkomen met ook zijn ouders en laat het jonge stel uitleggen hoe ze het denken te gaan doen met de kleine, dus wonen, financiën, opvang ed. Ze zullen uiteindelijk toch zelf keuzes moeten maken. Laat ook duidelijk weten wat jij/ ouders jongens wel of niet willen/kunnen bieden zodat je samen de mogelijkheden helder krijgen.

sterkte Saar

Mooi

dat je al wat gerustgesteld bent. Ik ken een situatie die op die van jullie lijkt. Ik heb daar meteen gefeliciteerd met de zwangerschap en gezegd dat ik natuurlijk snap dat het moeilijk is, maar dat je ervan uit moet gaan dat het wel goedkomt. En het is goedgekomen! Misschien is het zelfs zo dat je dochter je verrast, dat ze heel goed zorgt voor haar kind, haar verantwoordelijkheid neemt. Probeer hen te steunen, heel veel succes en we horen graag nog eens iets!

Voorbeeld

Hier een paar jaar terug een soortgelijke situatie behalve dan dat ik de moeder van de zoon ben en niet van de dochter. Mijn zoon had ook een meisje zwanger gemaakt. Mijn zoon was toen ook 20. Hij studeerde maar geen werk verder en ook nog geen relevante opleiding afgemaakt. Meisje was 18 en zat nog op school (maar ging nooit). Dus hier ook geen geld, geen werk, geen opleiding. Allemaal niet heel handig dus. Wij reageerden ook niet heel enthousiast toen hij het kwam vertellen. Maar goed gedane zaken nemen geen keer. Omdat het meisje uit een zeer traditioneel gezin kwam en haar familie al helemaal boos was en het voor haar heel moeilijk zou zijn hebben wij er min of meer op aangedrongen dat ze zouden trouwen. Ik realiseerde me dat dit voor mijn zoon waarschijnlijk niet de juiste beslissing was om gelijk te trouwen maar ik wilde wel dat hij zijn verantwoordelijkheid zou nemen. Later scheiden was meer geaccepteerd dan helemaal niet trouwen. Dus voor ons was dat wel een belangrijk punt om haar die bescherming te geven. Dat zal voor jullie niet zo gelden waarschijnlijk.
Ik heb me ook gerealiseerd dat ze het zonder onze structurele help (en uiteraard van de andere ouders) niet zouden redden. Niet omdat 18 en 20 op zich te jong is om te trouwen en kinderen te krijgen (dat vind ik wel meevallen) maar wel omdat zij geen van beiden hun zaakjes op orde hadden en die ook niet op orde zouden krijgen zonder hulp van onze kant.
Aan de ene kant vind ik absoluut dat volwassen kinderen het moeten redden zonder de hulp van de ouders en dat als je babies kan krijgen je daar ook zelf je verantwoordelijkheid voor moet nemen. Aan de andere kant is de realiteit dat soms wat extra hulp gewoon noodzakelijk is.

De jongelui zijn dus bij ons komen wonen na hun huwelijk. Ze hebben zich ingeschreven voor een sociale huurwoning maar ondanks voorrang heeft dat wel even op zich laten wachten (nu wonen we niet in Nederland en de regels zijn hier vast anders op dat gebied). Zoon hebben we zijn studie af laten maken. We hebben het er over gehad om hem te laten stoppen en werk te laten zoeken maar op de lange termijn is hij beter af als hij de gelegenheid krijgt zijn opleiding af te maken en hierdoor meer kan verdienen. Ze hadden hier dus gratis kost en inwoning. Ik nam bijvoorbeeld ook de luiers mee bij het boodschappen doen. Ze kregen kinderbijslag (bedrag vergelijkbaar met in Nederland) en nog een kinder bonus en zoon had nog een studie beurs en ze waren gratis verzekerd. Dat was dan samen net zo'n beetje genoeg voor hun persoonlijke uitgaven. Daarnaast kregen ze ook nog wel eens iets van de familie van het meisje. Die hebben een groot deel van de baby uitzet betaald bijvoorbeeld.

Zoon heeft zijn opleiding afgemaakt en heeft nu inderdaad een baan. Ze hebben na meer dan 2 jaar bij ons in huis gezeten te heben een eigen woning gekregen. Hun dochtertje is nu alweer bijna 3 jaar. Zoon werkt dus. Schoondochter is in September begonnen aan een opleiding maar daar inmiddels al weer gestopt. Nu wil ze weer iets anders gaan doen. Het gaat dus redelijk. Ze hebben een eigen woning, genoeg inkomen en met het kind gaat alles goed. Ik vraag het me af. Hoe hun huwelijk is heb ik op dit moment niet zo'n zicht op. Toen ze hier woonden had ik dat meer. Ik weet niet of ze het gaan redden. Tot nog toe gaat het wel maar voor de toekomst vraag ik me dat soms af. Schoondochter is niet echt ambitieus en er gaat weinig van haar uit. Ze is nogal passief. Ze is wel heel lief. Misschien wel te lief. Zoon is nogal gericht op zijn vrienden en dergelijke en is weinig thuis. Maar goed ze zijn volwassen, ze zullen er zelf uit moeten zien te komen.

In elk geval heb ik geen seconde spijt gehad van de hulp die we ze gegeven hebben. Zonder die hulp hadden ze het niet gered en uiteindelijk was degene die daar het meest onder zou hebben geleden hun kind geweest, mijn kleinkind. En ook mijn eigen kind natuurlijk.

En ik moet zeggen, het is ook best bijzonder om je kleinkind zo in het begin zo intensief mee te maken. Dus er zitten ook wel weer mooie kanten aan.

Mijn schoondochter zorgt echt heel goed voor haar kind. Hoewel ze weinig verantwoordelijkheid neemt voor haar eigen leven doet ze dat wel voor haar kind.
Wel om belangrijk om te realiseren dat als ze nog zo jong zijn en niet zelf bewust voor een kind hebben gekozen ze vaak meer behoefte hebben om met vriendinnen op stap te gaan, uit te gaan en dingen te doen zonder baby. Dus geef haar ook af en toe een vrij en de ruimte om haar eigen dingen te doen.

Mijn schoondochter en mijn zoon hebben het wat dat betreft makkelijk omdat ze allebei uit een groter gezin/familie komen met veel mensen die best bereid zijn te babysitten. Daar is er hier zelden een tekort aan.

Mijn kleindochter logeert elke week wel een keer bij ons zodat de ouders ook even zelf wat kunnen doen en overdag als ik werk brengt ze haar vaak bij haar ouders want haar moeder is gewoon thuis dus dan kan die op kleindochter passen zodat zijn even de stad in kan en zo.

Het grootbrengen van een kind is altijd makkelijker als je mensen hebt die je terzijde staan.

Hulp of abortus

Het verhaal van Jaina laat zien dat een jong stel veiliger door de beginfase heen komen, als het voor een paar jaar hulp krijgt. Als je dochter en de baby voor 2-3 jaar thuis kan wonen en de vader zijn studie kan afronden, kunnen ze hun eigen leven vorm geven. Ik ken een paar jonge vrouwen die studeerden en zwanger raakten. Met hulp van familie, kwamen ook zij door de tropenjaren heen.
De jongedame die daarentegen voor abortus koos omdat haar familie haar niet steunde, heeft hier altijd mee gelopen.

Help haar want een paar jaar begeleiding heeft ze misschien hard nodig.

flanagan, jaina

jullie hebben een punt. Die praktische en mentale steun is heel belangrijk.

Het is voor ouders van (jong)volwassen kinderen ondertussen wel een schok als hun dagelijks leven ineens, zonder dat ze er zelf enige invloed op hadden/ervoor konden kiezen, zo ingrijpend verandert.
Elke week een kleinkindje te logeren heeft heel wat impact, dat wordt die nacht minder slapen/vroeg op. Dat ben je als (bijna)vijftiger niet meer zo gewend.

Tips van een jonge moeder

Toen mijn pleegdochter plotseling zwanger bleek te zijn (17) raakte ik in gesprek met een vrouw die zelf op jonge leeftijd onbedoeld zwanger was geworden. Haar tips vond ik heel waardevol:
1. Wees blij voor haar. De vrouw vond het zelf erg, dat niemand blij was voor haar, ook al was het uiteraard allemaal erg moeilijk.
2. Gedraag je als een oma en niet als een moeder. Nu heb ik daar niet zoveel mee van doen gehad, omdat mijn pleegdochter vóór de bevalling terugging naar haar land van herkomst, maar ik vond het wel een goede tip.
3. Als er later problemen komen, zeg dan nooit: ja, maar dan had je toen ook maar anders moeten beslissen. Elke jonge ouder heeft vragen, problemen, onverwachte moeilijkheden en zorgen. Daar heb je als jonge ouder net zo goed 'recht' op.
Ik ben toen maar babysokjes gaan kopen en ik heb ervoor gezorgd dat ze in kontakt kwam met organisaties voor jonge moeders, als tegenwicht voor alle mensen die haar in feite een abortus adviseerden; ik wist op voorhand wel dat ze dat laatste nooit zou doen. Ik heb er overigens ook op aangedrongen dat de vader opgespoord zou worden, voor instanties helemaal niet vanzelfsprekend, maar voor mij wel.
Het is een omschakeling: je bent zelf nog moeder met alle zorgen over een pas (of eigenlijk nog net niet) volwassen kind en dan moet je de overgang maken naar oma zijn, waarbij je kind moeder wordt. Het enige wat je nog kunt doen is zorgen dat jouw kind als jongvolwassene omringd wordt door instanties die haar verder kunnen helpen.

Tsjor

dan

Moet je heel erg duidelijk je grenzen aangeven. Ik zou met je dochter en vriend om de tafel en een stappenplan maken. Jij wil haar met kind niet in huis, dat betekent dan dat ze binnenkort zal moeten verhuizen. En als jij daar geen deadline in stelt, dan gebeurt er (als ik het zo lees) helemaal niets.

Trouwens: heel duidelijke grenzen stellen is ook helpen hè. Zolang je dat niet doet krijgt ze ook de kans om te 'parasiteren', jij laat dat immers toe.

Dus, wees duidelijk. Vertel haar wanneer ze het huis uit moet zijn en waar ze nog op kan rekenen qua hulp van jou en vooral ook waar ze niet op kan rekenen en wat ze dus zelf zal moeten doen. Hoe concreter hoe beter!

Mocca,

Geloof je dat je dochter in staat is vanaf het begin goed voor haar kleine te kunnen zorgen? Jij kon dat, maar kan zij dat ook? Als ze op haarzelf zou wonen, geeft dat jou rust? Ja, ze is een hand vol. Maar kan jij haar en de baby werkelijk loslaten of geeft de onzekerheid omtrent de zorg en de gezondheid van de baby jou zoveel bezorgdheid dat je haar nog liever in huis hebt, zodat je zelf kunt zien dat je dochter ( net als jij) haar verantwoordelijkheid naar haar kind laat zien.
Let wel die hond is van jou en niet van haar, in haar ogen.

Je bent geen slechte moeder en je maakt je ook zorgen om je andere dochter. Maar de onrust om de baby als de oudste op zich zelf woont, geeft je geen rust. Maar iemand gaf al aan bij welke instanties tienermoeders terecht kunnen. Ik hoop alleen dat die instanties niet te snel vinden dat de baby naar een pleeggezin moet als dochter doorgaat met blowen.

In het ziekenhuislab, moest ik eens de urine van een baby analyseren op drugs omdat moeder verslaafd was. Het babytje had hierdoor complicaties. Misschien is dat voor je dochter een spiegel om voor te houden. Haar leefstijl is van invloed op de groei van het kindje in haar buik.

Je hebt groot gelijk

Je hebt al teveel zorgen om haar gehad en je kunt nu niet meer de zorg voor haar+vriend+baby aan. Ik denk dat je dat ook heel rustig in een gesprek met dochter en vriend duidelijk kunt maken. Een zinnetje in je hoofd: "Ik kan die zorg niet aan", rustig blijven, hen laten praten, maar steeds terugkomen op dat ene zinnetje. Als je dochter gaat jammeren, dreigen, boos of verdrietig wordt luister je dat kalm aan, zeg dat je het ook erg vindt, maar jij kunt die zorg niet aan.
En dan de vraag' wat nu'. Ik zou ter plekke dochter en vriend samen laten opbellen naar Siriz (zie www.siriz.nl). Dat is het adres waar zij naartoe moeten gaan met al hun vragen en problemen. Zorg dat ze daar kontakten krijgen en verwijs hen steeds daar naartoe.
Als het allemaal te lang gaat duren en er weinig schot in komt kun je op een gegeven moment een deadline stellen, ongeveer 3 maanden voordat ze uitgeteld is. Dan moet ze op zichzelf wonen en de zaken op orde gaan krijgen.

Ik hoop dat je dochter in zo'n tehuis voor jonge moeders terecht kan, maar ik weet niet precies hoe je daar binnenkomt.

Ik zou beginnen

Lastig

Het is inderdaad een hele lastige situatie. Als jij wil dat je dochter zelf ergens gaat wonen denk ik dat je haar daar in zal moeten begeleiden. Ze klinkt me niet als iemand die uit zichzelf alles gaat regelen.
Ik snap wel dat je daar geen zin in hebt. Ze is 20 en volwassen en ze zou gewoon zichzelf moeten kunnen redden. Ik heb wel eens tegenover mijn zoon gestaan en dat ik hem gewoon wou slaan en tegen hem wilde schreeuwen dat hij een man van 20 is en zich ook maar eens zou moet gaan gedragen en verantwoordelijkheid moet nemen voor zijn eigen leven en zich niet als een verwende kleuter te gedragen. Ik heb overigens letterlijk de controler van de playstation al een keer uit het raam gesmeten omdat ik het zo ontzettend zat was dat hij maar dom spelletjes zat te spelen terwijl wij bezig waren om zijn leven te regelen. Dus ja, die gevoelens kan ik me goed indenken. Ik vind het belangrijk dat mensen zich volwassen gedragen en hun eigen verantwoordelijkheid nemen en ik heb een probleem met jongens van 20 die doen alsof ze hulpeloze kleuters zijn.
Het probleem is alleen dat het geen enkele zin heeft om het van hem te verwachten als hij die verantwoordelijkheid niet wil nemen.
De kloof tussen mijn principes en de realiteit is dus redelijk groot. Het probleem is echter dat zolang ik principieel blijf er ook niks gedaan wordt. Dus uiteindelijk ging ik toch maar zaken regelen omdat niemand anders het deed en niks doen uiteindelijk ook geen goede optie was. Daar zou de baby uiteindelijk het slachtoffer van worden.

Als jij ze niet in huis wil nemen (en de schoonouders ook niet) dan zou ik ze helpen om een eigen huisje te regelen. Doe je dat namelijk niet dan zit ze straks gewoon met baby bij je in huis. Je gaat een zwangere vrouw of een pasbevallen vrouw tenslotte niet op straat zetten. Dus uiteindelijk is het beter voor alle partijen (inclusief jijzelf en je jongste dochter) als je toch met ze meegaat om de zaken te regelen en een stem voor ze zal bij de instanties. Als je het helemaal aan hunzelf over laat gaat er namelijk waarschijnlijk helemaal niks gebeuren en dan zit je straks alsnog thuis met je dochter en kleinkind.

Als ze een huisje hebben en een uitkering dan zitten ze helemaal niet in zo'n gekke begipositie en wie weet blijkt het uiteindelijk wel een positieve omslag te zijn. Ik denk wel dat je realistisch moet zijn en dat ze jouw hulp gewoon nodig hebben de komende tijd. Die hulp kan natuurlijk wel in verschillende vormen zijn en hoeft niet perse te betekenen dat ze bij jou in huis komen.

Ik ben het principieel echt helemaal met je eens dat een stel twintigers dit gewoon zelf zou moeten regelen. Echter de praktijk is blijkbaar helaas toch anders en ondanks dat het je tegenstaat kan jouw hulp toch cruciaal zijn in deze.

Niet alles gelezen

maar ik vind in ieder geval dat abortus als optie ook de revu moet passeren. Zodat in ieder geval een keuze uit alle mogelijkheden wordt gemaakt. Zeker niet afdwingen, maar ook zeker niet als optie verbergen. In Nederland is het niet verboden. Het is gewoon een legitieme keuze die iemand ook kan en mag maken.

Enfin, verder een positief verhaal om je te steunen.

Mijn oudste heeft een vriendin die ook niets deed, ook veel blowde (zelfs bij de zwangerschap nog), dakloos was en die op haar 19e zwanger bleek. Kindje is na de geboorte zelfs enkele weken weggehaald, omdat jeugdzorg het niet vertrouwde.

Enfin, de zwangerschap en geboorte van haar zoon is een echte wake-up call geweest. Ze heeft een huis gezocht en gevonden, kindje mocht na enkele weken terug). Ze vond ook een baan en is twee jaar geleden aan een opleiding begonnen.

Is wel weg bij de vader, en ze hebben nu een goedlopend co-ouderschap. Daarna nieuwe vriend, is nu (26) met nu in totaal drie kindjes, een opleiding, baan, niet meer roken en drinken enzovoorts. Het gaat goed, ook met de nieuwe relatie, en ook met de kinderen.

Veel sterkte, en ik zeg altijd: laat het los, dan komt het (uiteindelijk) naar je toe...

Eh, dat staat er wat raar

die afsluitende zin. Ik was eigenlijk ook nog niet klaar. En zo zalvend bedoel ik het ook niet.

Voor mij is die laatste zin wel iets waar ik me aan vast hou als ik zelf dingen niet zie zitten of totaal niet kan overzien. Geeft mij veel rust.

Ik denk dat het ook echt belangrijk is dat je je dochter hoe dan ook het gevoel blijft geven dat je van haar houdt en dat ze altijd op je kan blijven rekenen, voor haar, maar ook voor jou. Ondanks je moeheid, zorgen en wellicht wanhoop van de afgelopen jaren.

Ik wens je veel sterkte, en hoop dat het hoe dan ook uiteindelijk allemaal goed uitpakt.

Uit huis

Ik was 18 toen ik zwanger werd. Ik woonde weliswaar met mijn vriend samen en werkte maar stond nog niet echt op eigen benen.
Ik werd door mijn vriend mishandeld en kon niet naar huis.

Hier in België heb je tehuizen voor ongehuwde moeders. Ik ben daar om hulp gaan vragen. Kan je dochter daar niet terecht? Die kunnen haar op weg helpen naar zelfstandig zijn.

En dan hebben jij en je andere dochter even een ademruimte. Dan kan je nog zien wat je in de toekomst wil doen.

Wat je zeker niet mag doen, is die jongen in huis laten logeren. Zeg hun dat het jullie thuis is en dat hij er geen deel van uitmaakt. Hij mag op bezoek komen voor een paar uur per dag maar als ze meer tijd bij elkaar willen zijn, moeten ze maar iets voor hun eigen zoeken.

Sterkte!

Mocca

Ik voel jou moeheid niet, de moeheid die ervoor zorgt dat de koek op is wat je dochter betreft. Ik vind het sneu dat het zover gekomen is.

Ik heb zelf twee dochters van 22 en 24 jaar. De ene dochter heeft van nature de aanleg om alles goed op een rij te krijgen en de andere dochter heeft daar meer moeite mee.

Ik probeer te reageren zonder mijn mening klaar te hebben, maar ik merk wel dat het me wat moeite kost. Ik heb begrip voor gevoelens als 'ten einde raad', maar vanuit mijn eigen beleving moet er toch meer gebeuren dan bij jou om te vinden dat ze het vanaf nu maar zelf uit moet zoeken. Juist nu. En dat zeg ik in het besef dat je al heel wat met haar te stellen hebt gehad.

Ik vind 20 jaar eigenlijk nog heel jong. Volwassen voor de wet, maar dat wil niet zeggen dat een kind ook volwassen in handelen en denken is. Ieder zijn tempo. Ik vind de leeftijd dan ook geen maatstaf om te vinden dat een kind het dan allemaal moet begrijpen en overzien. Dat een 'kind' van die leeftijd nog niet doorheeft dat een hond af en toe naar buiten moet, vind ik ook best vervelend, maar een hond is geen kind van eigen vlees en bloed. Een kind wel, een kleinkind ook.

Ik denk dat we allemaal naar ons eigen verleden kijken naar hoe we het zelf deden, maar ook dat vind ik geen maatstaf. Een kind is geen nieuwe versie van onszelf. Complimenten voor jou dat je op je 23ste zulk verantwoordelijk en volwassen gedrag vertoonde, maar dat was jij en niet je dochter. Je betrekt naar mijn idee teveel op wat je eigen opvattingen zijn over hoe 'het hoort'. Begrijpelijk, want die opvattingen zitten nu eenmaal in je systeem, maar daar moet je wel eerlijk mee omgaan.

Natuurlijk is het niet wenselijk dat je dochter niet werkt, maar dat je daar de hele maatschappij bij haalt... ik zou het niet doen. Het gaat erom dat ze de motivatie moet gaan krijgen om haar leven op de rit te brengen en als dat deels nog met een uitkering is, dan is dat maar zo. Probeer daarom een streep onder het verleden te zetten voor jullie állebei. Ze gaat een nieuwe fase in. Daar heeft ze nu steun en hulp bij nodig. Hopelijk voor het merendeel van haar vriend. En voor wat de vriend laat liggen kan je dochter hoop ik nog steeds bij jou terecht.

Charlie Vo vindt dat je de vriend van je dochter niet bij je mag laten logeren. Ik ben daar tot op zekere hoogte mee eens. Maar er zijn meer jonge ouders die vanuit het huis van de ouders zijn begonnen en een zelfstandig leven opgebouwd hebben. Maar dat dat niet ten koste moet gaan van de rest van het gezin, daar ben ik het wel mee eens. Misschien kunnen ze wel bij de vriend terecht om mee te beginnen.

Mijn mening

Je hebt weinig te willen, vind ik. Het is een érg onhandige situatie en ze gedragen zich erg onverantwoordelijk naar de toekomst toe, maar daarmee houden ze nog wel de zeggenschap over deze zwangerschap en niemand anders. Hoe dom ze ook doen, zou ik ze zelf wel helpen, hoe vervelend dat ook kan uitpakken. Is het niet voor hen dan wel voor het kindje.

Zoals het er nu voorstaat is het nog onzeker of de zwangerschap uitgedragen zal kunnen worden. Dat zou heel sneu zijn, dus ik hoop dat je dan wel alle troost biedt die daarbij past. Praktisch gezien zou dat alles weer oplossen, maar ook in situaties die niet zo wenselijk zijn, is zo'n ervaring pijnlijk en verdrietig.

voel met je mee

ik voel met je mee , mijn dochter is bijna 18 , ik zou er niet aan moeten denken om weer een baby in huis te hebben en te moeten opvoeden , want dat is wat er uiteindelijk gebeurt , dat jij het moet opknappen als ze dit doorzetten zonder eigen woning , inkomen , werk enz. ik denk dat je heel goed moet nadenken over wat jij hierin WILT betekenen en dat dan ook zeer duidelijk aan hen moet maken.