Dochter depressief? wanhoop nabij.
Mijn dochter van net 18 heeft onlangs besloten met de opleiding (1HBO) te stoppen. Ze trok het allemaal niet meer en zat alleen nog maar huilend op haar kamer. Het is begonnen toen ze na de zomer van haar vader (woont in de VS) terugkwam. Toen was alles teveel. Ze mist haar vader enorm, die ze sinds haar vijfde slecht 3 weken per jaar ziet. Twee jaar geleden heeft ze haar stiefvader verloren, die een vaderrol voor haar was gaan invullen. We zijn vaak verhuisd, dus ze heeft weinig tot geen vrienden (echte vrienden althans) en ze heeft wel een vriendje (momenteel is het uit), maar die heeft het ook te druk om veel tijd voor haar te hebben. Kortom, ze heeft een hoop achter de kiezen gehad en een klein netwerk. Voelt zich niet geliefd en denkt dat mensen haar toch in de steek laten.
We hebben al twee psychologen bezocht, de ene liet haar vertellen maar reageerde totaal niet. De ander was zelf meer aan het woord en bij beide voelde ze zich niet echt begrepen.
Nu is ze met tegenzin bezig aan een studiebegeleidingstraject en een bijbaantje, gezien ze haar studiekamer wel wil handhaven. Ze heeft totaal geen idee wat voor opleiding ze zou willen doen, ze heeft geen hobbies, geen echte passies.
Ik probeer haar constant te motiveren, en sociaal doet ze ook wel aan leuke dingen mee, zoals koken met meiden, of op stap gaan. Maar dan heeft ze het gevoel dat ze constant in een toneel rol zit en die meiden geen echte vriendinnen zijn, want praten met ze kan ze niet.
Ik weet even niet meer welke kant op, hoe haar te helpen. We praten veel en de teleurstelling en boosheid naar haar vader zijn toch wel de rode draad. Ze blijft echter zo hangen in die negatieve gedachtengang en kan de dingen niet naast zich neer leggen.
Niets geeft haar nog plezier en het liefst wil ze helemaal niet.
Herkent iemand dit misschien?
Naar haar vader?
Hoi
De eerste gedachte die in mij opkomt is, kan ze net voor een paar maanden naar haar vader in de VS?
Andere omgeving?
Pil?
Op die leeftijd begon ik aan de pil en werd ik suicidaal. Als ze aan de pil is of aan een mirenaspiraal zou ik eerst stoppen om te kijken of dat helpt. Bij mij is het misschien extreem, maar ik heb ook van veel anderen gehoord dat ze door hormonen depressieve klachten krijgen. En als het hormoniaal is, dan kun je het niet naast je neerleggen. Sowieso kun je je niet over een depressie heenzetten. Laat haar vooral niet te lang alleen en verwacht geen wonderen.
Kun je haar niet een paar weken meenemen naar de zon ergens? Het zal er niet van overgaan, maar zon helpt wel!
Inderdaad
een jaartje high school in Amerika?
En anders toch maar op zoek naar een psycholoog met wie het wel klikt!
Moeilijke tijd
Deze situatie is erg moeilijk voor een moeder. Ik ben zelf 19 en ik zit al van jongs af aan niet lekker in mijn vel. Vorig jaar heb ik eindelijk zelf toe durven geven dat de situatie zo ver is gekomen dat ik dus zwaar depressief ben. Ik heb veel met mijn moeder gepraat en zij voelde zich al die jaren zo machteloos. Ik zat al jaren bij de psycholoog maar durfde niks te zeggen. Nu sta ik open voor hulp en zit zelfs aan de medicijnen.
Hoe jij je dochter beschrijft komt mij in zekere zin wel bekend voor.
Het beste zou zijn als jou dochter zelf inziet dat er iets niet lekker zit en nog belangrijker is dat ze bereid is om aan een betere situatie te werken. Hier kan de huisarts je mee helpen door jullie door te sturen naar een psycholoog. Als het moet zijn er natuurlijk ook medicijnen.
Studie begeleider geeft op
Om even op de reacties te reageren, naar haar vader wil ze niet. Die is kern van haar probleem, hij is er nooit met alle gevolgen op haar zelfbeeld. School daar wil ze ook niet. Ze gaat elk jaar en weet dus wel wat te verwachten. Het trekt haar niet.
Maar ze wil niks en vindt niks leuk. Haar studie begeleider heeft het opgegeven vandaag omdat ze zo enorm laag scoort op alles. Ze heeft geen interesses, geen passies. Ze wil wel graag hulp en ze wil graag aan een opleiding beginnen maar vindt gewoonweg niks leuk.Verder heeft ze bijbaantje met enorm schuld gevoel opgezegd omdat ze de lat te hoog legden en ze het niet aan kon.
Ik heb haar al een tijd van de pil afgehaald maar na 2 maanden nam ze m weer vanwege d'r huid. Ze merkte emotioneel geen verschil zei ze, maar is wellicht te vroeg.
Iris hoe reageerde jij op de medicijnen, wat deden ze voor je precies? Raakt ze dan afgevlakt?
Ze gaat gelukkig wel nog stappen en naar concerten, vakanties met vriendinnen, en ik wil ook echt dat ze haar plezier daaruit kan blijven halen.
Ze is zo enorm negatief, hoe krijg je dat weer optimistisch?
Psychiater
Ik zou proberen haar naar een psychiater te laten gaan. Die kan dan met haar kijken welke medicijnen goed aanslaan. Soms kan een halfjaar medicijnen helpen om het evenwicht van de serotonine in het lichaam weer te herstellen, en kan ze daarna weer zonder.
Depressie is een ziekte waar je je niet overheen kan zetten, en waar je echt hulp nodig bij hebt. Zolang ze erin zit, zal ze niet anders dan negatief kunnen zijn. Kijk ook eens of je er meer over kunt lezen. Begrip kan heel veel helpen!