Dochter (vervolg)

Mijn slimme niets-aan-de-hand dochter verzuchtte toen ze uit huis ging al eens: "Wat is het veel werk om volwassen te zijn!" Laat staan als je 'iets' hebt waardoor het allemaal wat lastiger gaat. Dochters beste vriendin is gediagnosticeerd met een vorm van autisme en  liep vast na haar bachelor. Zij had een relatie met een superverwend mama's jochie, die wel verwachtte dat zij voor hem zorgde, maar zich niet om haar bekommerde. Gelukkig luisterde vriendin naar dochter toen die haar vertelde dat ze eerst maar eens goed voor zichzelf moest zorgen voordat ze haar energie in zo'n relatie stopte. De relatie ging uit. Vriendin voelde heel erg de druk om te presteren, ze had immers een bachelor, dus door naar de master. Maar dat ging helemaal niet. Inmiddels zit ze in een stevig begeleidingstraject voor haar autisme en werkt ze in een lunchroom. We zien allemaal hoe ze langzaam maar zeker weer grip op haar leven krijgt. Ze eet weer goed, ziet er gezonder uit, heeft structuur in de dagen, verzorgt zichzelf beter, heeft een kat die ze goed verzorgt en die wat gezelligheid in huis geeft. Dochter gaat regelmatig even met haar lunchen of iets anders gezelligs doen en dan is vriendin ook heel open over haar proces. Dochter heeft geleerd te luisteren zonder oplossingen aan te dragen.
IngridT, heeft jouw dochter nog vriendinnen die er voor haar kunnen zijn? De prestatiedruk die de vriendin van mijn dochter voelt komt grotendeels omdat ze haar ouders/familie niet wil teleurstellen. Een intelligente meid met gymnasium die nu in een lunchroom werkt, daar zal de familie wel niets goeds van vinden. Ik ken die ouders, prima mensen, die willen gewoon dat hun dochter gelukkig is. Vriendin kent dochter al vanaf dat de meiden 12 waren, tegen haar durft ze gewoon te zeggen dat het nu even niet lukt, maar tegen haar ouders doet ze vaag en vaak ook narrig. 
Ik weet wel dat het jou totaal niet boeit wat je dochter doet, als het maar goed met haar gaat, maar voelt je dochter dat ook zo? Of is ze bang dat ze toch van alles 'moet' als ze weer naar huis komt?

Wilmamaa schreef op 04-04-2023 om 22:52:

Mijn dochter heeft vergelijkbare problemen als de dochter van Ingrid. Wat Dymo schrijft, is denk voor beide meisjes heel erg aan de orde. De leefsituatie van mijn dochter is (voor zover ik weet) wel beter dan die van Ingrids dochter, maar het contact is nog minder. Ik begreep nooit waarom, tot een vriendin laatst zei: "Ze komt niet naar huis, omdat ze bang is dat je vraagt naar haar opleiding. Zelfs een open vraag als 'hoe gaat het op school' voelt voor haar al als waardeoordeel'.
Zelf had ik dat nooit zo gezien. Voor mij leek het alsof het haar totaal niet kon schelen wat wij over haar denken. Maar door wat Dymo schrijft denk ik dat het voor iets-aan-de-hand meisjes niet uitmaakt hóe laag je de lat legt, ze blijven de druk van het presteren voelen. Ze lijden vaak ook aan faalangst. Ookal zijn het niet de ouders die hen de prestatiedruk opleggen, ze voelen die misschien toch het sterkt t.o.v. hun ouders.

Ingrid, jouw dochter heeft toch ook oudere broers/zussen die het wel goed doen op school, op de weg naar volwassenheid?
Mijn dochter is ook de jongste en de kinderen boven haar lijkt het ook allemaal makkelijker af te gaan. (Er zit wel een met autisme bij, maar zonder veel schoolproblemen).
Misschien speelt de jongste zijn ook een rol.

Ik denk dat dit heel erg meespeelt, ook al straal je nog zo uit dat ze zichzelf mag zijn en haar eigen pad mag volgen. Het heeft ook te maken met eigen teleurstelling, dat ze zelf wil maar het toch niet lukt. De huidige maatschappij is natuurlijk ook wel bitter hard, alsof alles maakbaar is als je maar wilt. Kan het daarom ook zijn dat dochter bij vriend wil wonen, omdat ze terug naar huis een soort van falen vindt? Ze heeft de opleiding stopgezet, dus dat is al voor haar teleurstellend. En dan ook weer terug naar huis, omdat het samenwonen ook niet lukt.
Wat misschien wel zou helpen en praktisch haalbaar is, is kijken of jullie haar kunnen helpen met een eigen plekje, waar ze zelfstandig kan wonen. Daar zal van jullie kant financieel ondersteuning nodig zijn (ik weet niet of die ruimte er is). Maar het geeft haar het gevoel van stabiliteit, omdat ze in ieder geval een eigen plekje heeft, wat de toekomst ook mag brengen. Het geeft rust, omdat ze toch uit huis is en daardoor minder het gevoel heeft dat jullie over haar schouder meekijken en voor de toekomst kan ze nadenken of eerst wil werken of toch wil studeren. Bij onze zoon, die ook erg veel problemen had, heeft dit voor erg veel rust gezorgd.

Bijkomend voordeel is dat er dan ook niet meer wordt samengewoond op een niet-legale wijze. Risico is wel dat hij misschien intrekt bij haar??? 

Het is maar een idee...

Even hardop nadenken. Toen ik jong was heb ik domme dingen gedaan. Ik had.heb geen autisme, misschien is mijn voorbeeld daardoor niet relevant. Afin, ik heb wel stomme dingen met geld en mijn studie gedaan. Van mijn ouders had ik het niet aan willen horen, maar van andere mensen heb ik het wel aangehoord (geen broers of zussen, wel een lieve tante en een vriend van mijn vader). Uiteindelijk is het na een paar maanden geland, na een paar maanden volhouden dat het allemaal goed en ok was. Door hulp van mijn vader (financieel) en van mijn tante (psychologische steun) is het binnen een jaar goed gekomen.
Is er in de omgeving van jullie gezin iemand die bij dochter zo'n soort ingang zou hebben bij haar? Zo te horen is ze slim genoeg om het allemaal aan te kunnen horen, en dat ze nu blokkeert op alles wat met vriend te maken heeft betekent niet noodzakelijk dat ze binnen enkele weken/maanden niet gaat nadenken over de relatie. Er moet nog steeds tegen haar gesproken worden (zij moet nog steeds aangesproken worden).
Heel veel sterkte
Sini

Weet je, kinderen groeien op met het idee dat ze hun best moeten doen op school, een opleiding kiezen die ze leuk lijkt en dat ze dan later gaan werken om zelf in hun levensonderhoud te voorzien. En of je nu dokter of vuilnisman wordt, dat maakt niet uit, maar niemand wenst voor zijn kind een toekomst met een uitkering op de bank in een smerig huis zonder enige grip op zichzelf en het leven. En geen enkel kind wenst zichzelf zo'n toekomst. Daarom stemt het verdrietig als het dus wel gebeurd en je hebt niet het overzicht en de capaciteiten om er uit te komen. 

Niet alles is maakbaar in het leven. We denken soms collectief te veel dat dat wel zo is en die gedachte is niet alleen onwaar, maar ook heel schadelijk. Want niet alles kan. Ieder mens is beperkt in fysieke, mentale en cognitieve zin. Als je zegt dat je alles kunt bereiken als je maar hard genoeg werkt, dan is het per definitie de schuld van het individu als iets niet lukt. Terwijl we allemaal best weten dat iemand met een IQ van 80 geen dokter gaat worden en dat iemand die blind is geen buschauffeur gaat worden. 
Maar als het iets ingewikkelder ligt, omdat iemand het gezin de intelligentie wel zou moeten kunnen, maar mentaal eerder tegen grenzen aanloopt, is dat begrip er vele malen minder. 
Overigens betwijfel ik of dat vroeger beter was. Als je goed kon leren en mocht studeren, was er ook de verwachting dat je succesvol werd. En als je niet goed kon leren, dan ging je al vroeg werken. Maar mensen die thuis zaten terwijl ze 'niks aan de handjes mankeerden', daar was toen denk ik nog minder begrip voor dan nu. En allerlei psychische labeltjes, daar had nog niemand van gehoord en daar konden mensen ook niks mee.

Op de middelbare school is alles best nog wel gestructureerd. Je hebt vakken, krijgt per les het huiswerk op, en met intelligentie kun je een heel eind komen. Je woont nog thuis, dus een huishouden runnen hoeft nog niet. En dan ga je studeren, op kamers, eigen huishouden, veel grotere hoeveelheden leerstof, andere manier van onderwijs, nieuwe mensen, andere vorm sociaal verkeer. Dat kan heel overweldigend zijn en niet iedereen kan daarmee uit de voeten. Een leven zoals ze nu heeft, is heel beperkt, maar in zekere zin wel veilig. Althans, zo ervaart ze het.
En toch ziet ze ook dat haar vriendinnen en broers wel studeren, werken, hun leven op orde hebben. We vergelijken allemaal, ook onbewust. En kinderen beginnen daar al heel jong mee. Mensen zijn groepsdieren en het liefst willen we niet buiten 'de norm' vallen, zelfs al zijn we het niet eens met die norm. Sommige mensen proberen zich zo goed en zo kwaad als het lukt te conformeren, anderen schoppen er juist tegenaan en nemen een ander wereldbeeld aan. Dat hoeft niet per se verkeerd te zijn, maar in het geval van jouw dochter en haar vriend lijkt dat andere wereldbeeld hen niet echt verder te helpen.

Ik heb ook moeten leren om mijn eigenwaarde niet aan mijn prestaties op te hangen. Dat heeft me tot mijn 25e gekost. En toen had ik mijn leven eigenlijk al best wel op orde met een baan, eigen huis, auto voor de deur en alles wat ik nodig had (alleen nog geen man en kind, dat was een bonus die later nog kwam).
In de periode dat het mentaal heel slecht ging, voelde ik mij vooral maatschappelijke ballast, alsof de wereld vooral last van me had. Het voelde toen ook heel uitzichtloos. 
Dat heeft niemand me aangepraat behalve de donkere gedachten in de diepste krochten van mijn ziel. En ik was in die periode ook echt geen leuke versie van mezelf. Kortaf, mezelf afsluiten en zo goed mogelijk toneelspelen dat alles best wel prima ging.
Daar heb ik mijn ouders wel verdriet mee gedaan en ze hebben veel zorgen over mij gehad (ook vroeger al) en hoewel ze dat nooit gezegd hebben, voelde ik dat echt wel aan. Ik heb me daar ook wel schuldig over gevoeld en vind het lastig dat ik ze ook pijn en verdriet heb gedaan met mijn gedrag in die periode, maar tot op heden lukt het me niet om er met ze over te praten. 

Wat weer een lap tekst zeg. Terwijl ik eigenlijk ook geen oplossing heb. Ik merk wel dat het me aan het hart gaat.

MamaE schreef op 05-04-2023 om 14:00:

Weet je, kinderen groeien op met het idee dat ze hun best moeten doen op school, een opleiding kiezen die ze leuk lijkt en dat ze dan later gaan werken om zelf in hun levensonderhoud te voorzien. En of je nu dokter of vuilnisman wordt, dat maakt niet uit, maar niemand wenst voor zijn kind een toekomst met een uitkering op de bank in een smerig huis zonder enige grip op zichzelf en het leven. En geen enkel kind wenst zichzelf zo'n toekomst. Daarom stemt het verdrietig als het dus wel gebeurd en je hebt niet het overzicht en de capaciteiten om er uit te komen.

Niet alles is maakbaar in het leven. We denken soms collectief te veel dat dat wel zo is en die gedachte is niet alleen onwaar, maar ook heel schadelijk. Want niet alles kan. Ieder mens is beperkt in fysieke, mentale en cognitieve zin. Als je zegt dat je alles kunt bereiken als je maar hard genoeg werkt, dan is het per definitie de schuld van het individu als iets niet lukt. Terwijl we allemaal best weten dat iemand met een IQ van 80 geen dokter gaat worden en dat iemand die blind is geen buschauffeur gaat worden.
Maar als het iets ingewikkelder ligt, omdat iemand het gezin de intelligentie wel zou moeten kunnen, maar mentaal eerder tegen grenzen aanloopt, is dat begrip er vele malen minder.
Overigens betwijfel ik of dat vroeger beter was. Als je goed kon leren en mocht studeren, was er ook de verwachting dat je succesvol werd. En als je niet goed kon leren, dan ging je al vroeg werken. Maar mensen die thuis zaten terwijl ze 'niks aan de handjes mankeerden', daar was toen denk ik nog minder begrip voor dan nu. En allerlei psychische labeltjes, daar had nog niemand van gehoord en daar konden mensen ook niks mee.

Op de middelbare school is alles best nog wel gestructureerd. Je hebt vakken, krijgt per les het huiswerk op, en met intelligentie kun je een heel eind komen. Je woont nog thuis, dus een huishouden runnen hoeft nog niet. En dan ga je studeren, op kamers, eigen huishouden, veel grotere hoeveelheden leerstof, andere manier van onderwijs, nieuwe mensen, andere vorm sociaal verkeer. Dat kan heel overweldigend zijn en niet iedereen kan daarmee uit de voeten. Een leven zoals ze nu heeft, is heel beperkt, maar in zekere zin wel veilig. Althans, zo ervaart ze het.
En toch ziet ze ook dat haar vriendinnen en broers wel studeren, werken, hun leven op orde hebben. We vergelijken allemaal, ook onbewust. En kinderen beginnen daar al heel jong mee. Mensen zijn groepsdieren en het liefst willen we niet buiten 'de norm' vallen, zelfs al zijn we het niet eens met die norm. Sommige mensen proberen zich zo goed en zo kwaad als het lukt te conformeren, anderen schoppen er juist tegenaan en nemen een ander wereldbeeld aan. Dat hoeft niet per se verkeerd te zijn, maar in het geval van jouw dochter en haar vriend lijkt dat andere wereldbeeld hen niet echt verder te helpen.

Ik heb ook moeten leren om mijn eigenwaarde niet aan mijn prestaties op te hangen. Dat heeft me tot mijn 25e gekost. En toen had ik mijn leven eigenlijk al best wel op orde met een baan, eigen huis, auto voor de deur en alles wat ik nodig had (alleen nog geen man en kind, dat was een bonus die later nog kwam).
In de periode dat het mentaal heel slecht ging, voelde ik mij vooral maatschappelijke ballast, alsof de wereld vooral last van me had. Het voelde toen ook heel uitzichtloos.
Dat heeft niemand me aangepraat behalve de donkere gedachten in de diepste krochten van mijn ziel. En ik was in die periode ook echt geen leuke versie van mezelf. Kortaf, mezelf afsluiten en zo goed mogelijk toneelspelen dat alles best wel prima ging.
Daar heb ik mijn ouders wel verdriet mee gedaan en ze hebben veel zorgen over mij gehad (ook vroeger al) en hoewel ze dat nooit gezegd hebben, voelde ik dat echt wel aan. Ik heb me daar ook wel schuldig over gevoeld en vind het lastig dat ik ze ook pijn en verdriet heb gedaan met mijn gedrag in die periode, maar tot op heden lukt het me niet om er met ze over te praten.

Wat weer een lap tekst zeg. Terwijl ik eigenlijk ook geen oplossing heb. Ik merk wel dat het me aan het hart gaat.

Ik denk dat je het uit eigen ervaring heel goed snapt MamaE. Ik herken het ook uit mijn eigen leven. Het is een grote warboel van niet aan verwachtingen kunnen voldoen, je afvragen wat je waarde is voor anderen en de maatschappij, niet tot last willen zijn, schaamte naar de buitenwereld, in mijn geval ook veel frustratie en boosheid dat ik altijd veel druk ervoer om me aan te passen en dat dat dan niet lukte, bakken met energie besteden aan proberen er wel in te passen (toneelspelen idd), je dan weer niet ‘echt’ gezien voelen, angst voor de toekomst etcetera. Ik heb de indruk dat jij het aan de buitenkant wel aardig voor elkaar had. Ik faalde wat opzichtiger, heb geen middelbare school diploma gehaald, deed wel vrijwilligerswerk maar had een bijstandsuitkering (jaren ‘80). Gelukkig ben ik opgekrabbeld (mede door antidepressiva) en ben alsnog gaan studeren. Sindsdien heb ik het wel beter op de rails gekregen maar ik functioneer in een heleboel opzichten niet met de ogenschijnlijke vanzelfsprekendheid als andere mensen. Ik ben halverwege de 40 uiteindelijk gediagnosticeerd met ADD en toen vielen er een heleboel dingen op zijn plek. Medicatie helpt wel iets maar ik moet zeggen dat ik het zelf toch nog steeds echt wel als een serieuze beperking ervaar. Het optimistische idee dat je met allerlei workarounds op hetzelfde niveau als anderen kunt functioneren, gaat voor mij echt niet op. En als ik heel eerlijk ben, vind ik dat zelfs nu nog af en toe heel moeilijk te accepteren. Als het een periode minder met mij gaat, heb ik nog steeds moeite om mijn eigenwaarde en functioneren op peil te houden. Ik neig naar somberheid en ik heb vaak weinig energie. Het is een hele zoektocht om je leven vorm te geven als je niet gemakkelijk de aansluiting kan vinden met de wereld en de mensen om je heen. Mijn hart gaat ook uit naar de dochter van IngridT. Het is makkelijk te zien wat ze allemaal fout doet en het is makkelijk om er van buitenaf (en in zekere zin ook terecht) over te oordelen maar ik ga er vanuit dat ze het beter zou doen als ze het beter zou kunnen. Zo leuk is dit leven voor haar namelijk niet. Wie zou hier uit vrije wil voor kiezen? 

Wat een mooie bijdragen, mamaE en Mija! Ja, die druk hoeft helemaal niet vanuit de ouders te komen, kinderen die om wat voor reden dan ook niet echt mee kunnen komen (en misschien juist wel de hele slimme exemplaren) voelen die druk al genoeg vanuit zichzelf en de rest van de wereld! En dan maken ze een terugtrekkende beweging en spelen toneel. Ik heb ook geen idee hoe je daar als ouders wat aan kunt doen.
Wij zijn ontzettend blij dat zoon het aandurfde om zijn relatie te verbreken en weer terug wilde komen bij ons thuis. We zijn nu 5 maanden verder en we zien nu langzaam vooruitgang bij hem. Hij is via de GGZ nu aangesloten bij een begeleidingsgroep voor mensen met ADD (waar hij de jongste is) en eentje voor jongvolwassen met ASS. Daarnaast is hij weer actief op zoek naar vrienden en een relatie. Heerlijk om hem weer te horen lachen. Maar het is vooral zijn eigen verdienste natuurlijk. Wij staan hem langs de route toe te juichen, maar hij moet het zelf doen.
Nogmaals hele dikke knuffel IngridT!!

Wauw Mija, ik wist dit helemaal niet van jou. Ik vind jouw adviezen en analyses altijd zo helder en begripvol dat ik er enigszins jaloers op ben. Je komt hier vaak over als de moeder waarvan het mij vaak niet lukt om die te zijn. 
Ja, als ze beter zou kunnen, zou ze het beter doen. Als ze hulp zou vragen aan wie dan ook, zouden mensen haar helpen. Die drempel is echter hoog. Maar wel heel erg nodig om overheen te stappen. Dat ze kan zeggen 'help me, ik kan het niet alleen'. 
Dat is een enorm gevecht met jezelf, je eigen verwachtingen en het beeld dat je denkt dat anderen van je hebben. 

MamaE schreef op 05-04-2023 om 14:57:

Wauw Mija, ik wist dit helemaal niet van jou. Ik vind jouw adviezen en analyses altijd zo helder en begripvol dat ik er enigszins jaloers op ben. Je komt hier vaak over als de moeder waarvan het mij vaak niet lukt om die te zijn.
Ja, als ze beter zou kunnen, zou ze het beter doen. Als ze hulp zou vragen aan wie dan ook, zouden mensen haar helpen. Die drempel is echter hoog. Maar wel heel erg nodig om overheen te stappen. Dat ze kan zeggen 'help me, ik kan het niet alleen'.
Dat is een enorm gevecht met jezelf, je eigen verwachtingen en het beeld dat je denkt dat anderen van je hebben.

Zo zie je maar weer MamaE! Jij komt op mij  ook heel helder over hoor. Analytisch is er met ons niks mis, maar verder … 😂. 

Om hulp vragen en hulp accepteren is behoorlijk moeilijk. Zeker bij complexe mensen (en ik denk dat de ‘slimme exemplaren’ zoals Jonagold ze noemt, dat al gauw zijn) sluit het jeugdzorg- en GGZ-aanbod vaak helemaal niet goed aan. Ik heb er in ieder geval niet veel echt goede ervaringen mee, moet ik helaas zeggen. Ik moet er af en toe wat mee anders sneuvel ik helemaal maar het is een noodzakelijk kwaad. 

IngridT schreef op 05-04-2023 om 15:09:

een eigen plekje.

pfff. We bezitten een (boven)woning in de stad waar dochter nu woont en oudste zoon eerder studeerde. Prachtige bovenwoning in leuke buurt. 5 jaar terug gekocht voor oudste zoon en z'n vriendin. Die hebben daar met veel plezer gewoond (gehuurd van ons)

Zoon en vriendin zijn vorig jaar afgestudeerd. Wilden en tuintje, en hebben afgelopen najaar een huisje gekocht. Ons huis staat dus per eind mei leeg.

We hebben dochter gevraagd of zij er in wil. Zonder de vriend. Plekje voor zichzelf. Ze heeft geweigerd. Wil bij hem blijven. Denk eigenlijk zelfs dat haar vriend niet in een huis wil wonen dat van ons is. Hij wil niks met ons te maken hebben. Het levert gedoe op met zn uitkering (want dan staan ze wel echt op 1 adres ingeschreven) (en heel eerlijk, wij zitten ook niet te wachten op hem in dat huis. Dat we niet meer welkom zijn in ons eigen pand. Hij heeft huurachterstanden. we hopen dat de relatie tzt strandt)

Maar manmanman Een prachtig pandje. in hartje stad, 3 keer zo groot als waar ze nu woont. Goed onderhouden.

pffffff

En wij weten ondertussen niet wat we er mee moeten.

Jeetje, wat een tegenvaller dat ze bij hem wil blijven. Ik heb geen adviezen maar leef erg met jullie mee.

IngridT schreef op 05-04-2023 om 15:09:

nav Duizendpoot......ja. een eigen plekje. zou dat niet fijn zijn.....

pfff. Je moest een weten. HWe bezitten een (boven)woning in de stad waar dochter nu woont en oudste zoon eerder studeerde. Prachtige bovenwoning in leuke buurt. 5 jaar terug gekocht voor oudste zoon en z'n vriendin. Die hebben daar jaren met veel plezier gewoond (gehuurd van ons)

Zoon en vriendin zijn vorig jaar afgestudeerd. Wilden en tuintje, en hebben afgelopen najaar een huisje gekocht. Ons huis staat dus per eind mei leeg.

We hebben dochter gevraagd of zij er in wil. Zonder de vriend. Plekje voor zichzelf. Ze heeft geweigerd. Wil bij hem blijven. Denk eigenlijk zelfs dat haar vriend niet in een huis wil wonen dat van ons is. Hij wil niks met ons te maken hebben. Het levert gedoe op met zn uitkering (want dan staan ze wel echt op 1 adres ingeschreven) (en heel eerlijk, wij zitten ook niet te wachten op hem in dat huis. Dat we niet meer welkom zijn in ons eigen pand. Hij heeft huurachterstanden. we hopen dat de relatie tzt strandt)

Maar manmanman Een prachtig pandje. in hartje stad, 3 keer zo groot als waar ze nu woont. Goed onderhouden. overal dichtbij.

pffffff

En wij weten ondertussen niet wat we er mee moeten.

hier zou ik vriendinnen en broers voor inschakelen.  . . trek het maar los van elkaar. Laat haar inpraten op haar over de voordelen zonder dat ze  jullie als 'ouders' bij dat gesprek heeft?

gr Angela

Oef, dat is heel balen IngridT. Ik zou hier ook broers, vriendinnen etc. op zetten. 
Het is psychisch echt anders als je minder afhankelijk bent van ouders of vriend en meer op je eigen benen kan staan (met eventueel hulp). Maar dat je weet dat er een plek is voor de toekomst ongeacht je huidige problemen is echt een rustpunt. Ze hoeft het niet uit te maken, maar ze kan dan wel met hem een relatie hebben zonder samen te wonen. Dan is het ook niet meer illegaal. Je kunt aangeven dat de deur van dit huisje open blijft staan en dat ze er altijd in kan. Misschien nu niet, maar wie weet over enkele weken of maanden dat z eer andewrs over denkt.
Ik begrijp dat ze uit een toxische relatie kwam met mishandeling, maar ze zit nu ook vast in een zelfde schuitje, alleen nu meer psychisch. Ze houden elkaar vast en hij praat zo op haar in dat ze hem niet wil verlaten. Misschien kun je tot haar doordringen door een vergelijk te maken met haar oude relatie? En dat ze eigenlijk nu weer vastzit in een onmogelijke relatie (al wil ze dat waarschijnlijk niet horen?).
Ik weet het ook niet hoor, maar wens je heel veel wijsheid.

Mija en MamaE, heel veel respect voor jullie bijdragen. In dit topic, maar eigenlijk in elk topic. Ik ben met name een meelezers, maar vind de dingen die jullie schrijven heel waardevol. 

IngridT, ik denk dat het op dit moment heel moeilijk is om iets te doen voor jullie dochter. Behalve zorgen dat er een lijntje blijft. Dat ze weet dat ze altijd bij jullie terecht kan. Zodat ze, op het moment dat zij er klaar voor is, ook naar jullie toekomt. En ik denk dat ze dat echt wel weet, maar dat ze er nu zelf nog niet klaar voor is. 

Zelf heb ik ook lange tijd in een slechte relatie gezeten (heel anders, maar ook ongezond). Mijn ouders waren daar ook niet blij mee, maar ik wist dat ik bij ze terecht kon. En op het moment dat ik er klaar voor was, hebben ze me 1000% gesteund. 

Heel veel sterkte