Dochter zonder startkwalificatie op straat
Op dit moment maak ik me heel veel zorgen om mijn dochter van 20. Na haar vmbo-kb is ze afgelopen jaar met haar 3e MBO-opleiding begonnen. Deze laatste zag ze helemaal zitten. Een meer praktijkgerichte niveau 3 opleiding dierverzorging. Eindelijk iets waar ze zin in had. Ze is ook op kamers gegaan omdat ze aangaf er aan toe te zijn.
Nu blijkt dat ze de druk van school niet aan kan en daardoor kreeg ze angst- en paniekaanvallen, waardoor ze vele lessen mist en het 1e jaar dus niet haalt. Ze moet dus stoppen. Krijgt dan ook geen studiefinaciering meer, dus kan ze haar kamer ook niet meer betalen. Naar huis komen wil ze niet meer, ze hangt rond met knapen van 27/28 jaar die kritiek hebben op de hele maatschappij en leven van een uitkering, beetje chillen en jointjes roken. Zij voelt zich daar helemaal in thuis.
Ik heb de maatschappelijk werkster via school ingeschakeld en die maakt zich ook zorgen om haar. Ze heeft mijn dochter aangemeld bij Pactum jeugd en opvoedhulp, maar daar is een wachtlijst. Morgen is er een exitgesprek op school en dan zal ze vanaf juni/juli geen stufi meer krijgen. Ze heeft geen startkwalificatie, wilt niet werken of een opleiding doen, wilt niet meer thuis komen wonen en denkt bij "vrienden" wel onderdak te kunnen vinden. En dat ze wel uitkering krijgt of zo. De maatschappelijk werkster zegt dat ik haar alles zelf moet laten uitzoeken, maar wel een lijntje moet houden zodat ze op iemand kan terugvallen. Ik snap het, maar ik maak me zo gigantisch veel zorgen!! Als er nog geen hulpverlening is, waar zal ze dan eindigen? Ik denk echt niet dat ze mij om hulp vraagt. Ja om geld enzo, maar dat geef ik haar niet. Ik wil eventueel wel boodschappen brengen, maar geen geld dus waar mee ze van alles kan doen. Ik weet niet of ik dit ga trekken. Mijn grootste angst is dat ze rare dingen gaat doen om aan geld te komen. Wat moet ik doen.
Hulp?
Angst- en paniek is geen grapje en ik zou me dan ook eerst bekommeren om het welzijn van mijn dochter. Mogelijk dat er teveel nadruk is komen te liggen op succes op school, waar ze in faalt en haar zelfvertrouwen kwijt is geraakt.
Ik zou proberen haar naar een, vrijgevestigde, kinderpsychiater of psycholoog of andere therapeut te krijgen. Iemand die er voor haar is en niet voor de wensen vanuit samenleving of ouders.
Je zit nu al van alles in te vullen en je schrap te zetten, geen geld geven, maar het gaat niet goed met je dochter en mogelijk heeft ze al teveel weerstand ontmoet waar ze zich aan wil en kan onttrekken.
Het zou handiger zijn als ze jou als 'medestander' kon krijgen en niet andere jeugd die geen andere opties zien.
Ik zou haar wel steunen met het zoeken van uitkering, geld, kamer en wat ze nodig heeft, zodat ze de rust krijgt om zich te hernemen. Kinderen verder in de verdrukking laten komen, of een buil laten vallen, lijkt me geen goed idee.
Ze leert er niets van en heeft nog steeds geen beter gevoel over zichzelf en handiger opties.
Probeer haar aan te spreken op wat er wel goed gaat en wat ze wel kan en wat haar kwaliteiten zijn. Zou jammer zijn als ze zich nu verder in de ellende stort waar het later weer meer moeite kost, voor haar!, om eruit te komen.
Leerlingen tussen 18 en 23 jaar zonder startkwalificatie
Scholen doen bij de gemeente een melding als leerlingen tussen de 18 en 23 jaar zich op school laten uitschrijven zonder startkwalificatie. Een RMC (Regionaal Meld- en Coördinatiepunt) in de gemeente zal proberen de voortijdige schoolverlater een opleiding te laten volgen. Of om voor de leerling een (leerbaan) te vinden. Waar nodig verwijst de RMC-medewerker hem door naar zorg of hulpverlening.
Van Rijksoverheid.nl.
Als je dochter alles zelf moet uitzoeken, wat ik op zich geen onverstandige keus zou vinden, dan kan ze naar het Jeugdloket of Jongerenpunt in de gemeente gaan voor advies en een eventuele aanvraag voor een uitkering.
Haar dwingen weer naar huis te komen, zal niet werken. Probeer de band goed te houden of eventueel te verbeteren (ik krijg de indruk dat de sfeer tussen jullie niet goed is), ook al zit je af en toe met samengeknepen billen en kromme tenen.
Ik kan heel erg met je meevoelen, maar als ze alle hakken in het zand zet en geen hulp aanvaardt, kun je heel erg weinig. Ja, af en toe een tasje met boodschappen, als de nood aan de man komt...
Gemeente
Ik had hetzelfde aan de hand qua schoolverlaten dan. Gelukkig niet van die beangstigende omstandigheden zoals bij jou 
Maar stel je niet teveel voor van de gemeente
"Een RMC (Regionaal Meld- en Coördinatiepunt) in de gemeente zal proberen de voortijdige schoolverlater een opleiding te laten volgen. Of om voor de leerling een (leerbaan) te vinden. Waar nodig verwijst de RMC-medewerker hem door naar zorg of hulpverlening."
Mijn zoon weigerde alle contact met de gemeenteambtenaar en dan houdt het vanzelf op. Dat vond ik wel een gemiste kans trouwens want meestal is er wel een reden waarom iemand alle contact mijdt.
Met mijn zoon is het redelijk goed gekomen. Ik hoop dat het ook met jouw dochter goed komt.
Hulp
AnneJ, ik heb niet hele verhaal geschreven, dat werd me te lang. Natuurlijk is het eerste wat ik gedaan heb hulp zoeken voor de angst- en paniekaanvallen. Een psycholoog wil ze niet heen (heeft voorheen ook niet gewerkt, ze praat niet), dus in overleg met haar gaat ze nu naar een hypnotherapeute. Ze is nu 3 keer geweest en ze zegt dat ze zich er lekker bij voelt. De 4e afspraak staat gepland. Ze heeft een verleden met veel pesten achter de rug. Daarop aansluitend heb ik contact opgenomen met haar coach van school en via haar met de maatschappelijk werkster, voor het gemak maar even de "MS".
De MS heeft met haar gepraat en vindt haar erg kinderlijk in haar kijk op de wereld. Ze overziet geen consequenties van haar acties. Daarom vindt ze dat mijn dochter het eerst zelf allemaal moet regelen. Dan leert ze wat er allemaal gebeuren moet om zelfstandig te zijn. Natuurlijk ben ik op de achtergrond aanwezig en zeker haar 30-jarige zus, die een opleiding heeft om met jongeren zoals haar om te gaan. Onze relatie is eigenlijk goed zolang ik geen kritiek heb.
Vorige week heb ik met haar gesproken over wat ze wel zou kunnen doen. Nou, dan begint ze met dat ze niet achter de kassa gaat zitten (is ook niet echt handig, want rekenen kan ze niet) en een schoonmaakbaantje ook niet, want ze kan niet tegen de geur. Ik heb haar gezegd dat ze moet kijken wat ze eventueel wel zou kunnen ipv wat niet. En dat is dus een probleem.
Wat Kaaskopje zegt over het aanmelden bij het RMC, heb ik haar ook al verteld. Dan zegt ze dat ze toch niet gaat meewerken. Vergeet niet dat ze met ouderen omgaat, die haar allemaal weten te vertellen hoe ze aan een uitkering kan komen en hoe ze dat voor elkaar kan krijgen. Dat maakt me boos, hoewel ik in haar bijzijn rustig probeer te blijven.
En wat Moeder zegt; ik heb ergens ook wel een beetje de hoop dat het uiteindelijk goed zal komen, maar we moeten er wel eerst helemaal doorheen. En dat gevoel is zo slopend.
Maar om kwart voor 4 hebben we dus dat exitgesprek op school, waar ze me wel bij wilt hebben. Daar krijgt ze dan te horen wat ze allemaal moet gaan regelen en doen. De MS is daar ook bij aanwezig, zodat ik iets meer te horen krijg wat er qua begeleiding nog mogelijk is. Afwachten dus.
Hulp
Gelukkig is er wel iets mogelijk met je dochter.
Ik wil je in elk geval nog meegeven dat mijn dochter, ook gepest/met autisme en angststoornis, cognitieve therapie krijgt, inmiddels ook EMDR, en al een aantal jaren medicatie. Daarvoor moet je bij een psychiater zijn.
Het risico van het niet goed behandelen van angst en paniek is dat alcohol en drugs genomen worden als zelfmedicatie. Dat kan ook goed gaan, niets mis met een keer een weedje als je dat nodig hebt, maar is een risico op misbruik van die middelen.
Vervolg
Exitgesprek gehad en ook best wel veel informatie. Tijdens dit gesprek hadden de volwassenen, waaronder ikzelf, de indruk dat niets bij mijn dochter binnenkwam. Net of ze het niet snapte. Ik heb aangegeven dat ik er eigenlijk van overtuigd ben dat er toch iets psychisch niet helemaal in orde is. Dat dachten de anderen, waaronder de MS, ook. De reden dat ze elke keer die angst- en paniekaanvallen krijgt, kan heel goed te maken hebben met toch een vorm van onvermogen tot leren. Dat zou ook de reden kunnen zijn dat ze elke keer met de studie stopt. Het is namelijk altijd heel moeizaam gegaan.
Vanuit Pactum gaat er contact opgenomen worden door een begeleidster, die haar bijstaat in alles wat ze moet gaan regelen. Toch iets van een zorg minder. En haar stoppen met de studie gaat gemeld worden bij het RMD van de gemeente, die dan ook contact met haar zullen opnemen. Omdat ze geen startkwalificatie heeft. Ook is er gesproken over een verklaring krijgen via huisarts of psycholoog ivm haar aanvallen dat ze niet in staat is onderwijs te volgen op dit moment. Dat heeft invloed op haar studieschuld en kan ze eventueel in aanmerking komen voor een wajong-uitkering.
Ik wil erbij vermelden dat ze al zo'n 6 jaar medicatie slikt tegen tremor (trillen). Deze medicatie kan ook bijwerkingen hebben. Maar bij het laatste bezoek aan de huisarts ivm die aanvallen, kon die medicatie hieraan niet bijdragen volgens haar. Die huisarts was trouwens helemaal kort door de bocht. Als mijn dochter zichzelf een doel stelt dan kan ze best leren en iedereen heeft wel eens een angst- of paniekaanval in lichtere of ergere mate. Dan moet ze gewoon dat doel voor ogen houden en dan zal het wel lukken. En anders moet je gaan werken zegt ze dan!! Het zijn bijna letterlijk haar woorden. Ik was samen met mijn dochter daar. Je snapt dat mijn dochter in deze huisarts helemaal geen vertrouwen meer heeft. het is haar ook aangeraden een andere huisarts te zoeken in de plaats waar ze woont.
Verder moet ze haar studiefinanciering stop gaan zetten en haar ov-studentenkaart. En dan ook haar huur gaan opzeggen. Dat gaat ze vrijdag, als ze bij mij is, regelen. Ik ben er alleen voor als ze het echt niet weet. En nu maar hopen dat de begeleidster zich snel meldt.
Dus nu afwachten tot de hulpverleenster zich meldt.
hmm
Als ze geen diploma haalt moet ze ook de studiefinanciering etc terugbetalen. Ik hoop dat je dat weet.
Wat was er vroeger anders dat ze wel een kaderdiploma heeft gehaald?
Triva
Veel van deze kinderen slepen zich nog wel door school heen, en krijgen dan problemen. Mijn dochter trok het ook niet meer na drie jaar middelbare school.
Psychiater
Laat haar alsjeblieft een keer naar een psychiater gaan. Niet perse voor medicatie, maar wel om diagnostisch te kijken. Zo eens met AnneJ!
Ook psychiater
Aan deze huisarts heb je niets, gevaar daarvan is dat ook je dochter blijft denken dat er eigenlijk niets aan de hand is.
Probeer zo snel mogelijk een afspraak te maken voor en met haar.
Psychiater
Trivia: Wij weten dat ze die studieschuld heeft. Maar als er echt aangetoond kan worden dat ze niet in staat is om te leren, dan schijnt er rekening mee gehouden te worden en is de schuld iets minder groot. Ik weet niet precies hoe en wat, maar daar moet achteraan gegaan worden. En haar vmbo-kb diploma heeft ze gehaald, omdat ze uiteindelijk in overleg naar uiterlijke verzorging is gegaan, waar ze geen wiskunde had. Een heel groot struikelblok voor haar. De andere vakken gingen haar nog wel aardig goed af. MBO is nu eenmaal nog een treetje hoger en daar gaat het dus fout.
Wat Sanne en Mirreke zeggen mbt een psychiater, daar ga ik het zeker over hebben met mijn dochter. Ze moet wel willen hè! En anders zal haar begeleidster of mijn oudste dochter het er met haar over moeten hebben. Neemt ze waarschijnlijk meer van aan. Ikzelf wil een gesprek met de andere huisarts in de praktijk, met wie ik persoonlijk erg goed overweg kan. Maar mijn dochter heeft moeite met haar, dus vandaar dat ze die andere wilde.
Mijn probleem is en blijft echter dat ik het heel erg moeilijk vind alles uit handen te geven. Ik moet het aan haar overlaten. Maar als mijn gedachten teveel die kant uit gaan, dan schieten de tranen me in de ogen. Soms val ik huilend in slaap. Maar ik weet dat ze begeleid gaat worden, dus ze staat er niet alleen voor.
MBO2
is geen treetje hoger en had ze zonder studieschuld kunnen doen. Ik weet niet of het zo'n goed plan was om een labiel persoon met leerproblemen op zichzelf te laten wonen ver weg maar goed ze had de leeftijd ervoor helaas. Je kunt haar niet vastbinden.
uit handen geven?
"Mijn probleem is en blijft echter dat ik het heel erg moeilijk vind alles uit handen te geven. Ik moet het aan haar overlaten."
Hm, ik kijk daar geloof ik wat anders naar. Natuurlijk moet ze zelf verantwoordelijkheid leren dragen, maar wel op haar niveau. Ze is niet in staat om naar school te gaan, schrijf je. En dan denken jullie dat ze wel in staat is om haar leven nu geheel zelfstandig op poten te gaan zetten, haar financiën te organiseren, achter die studieschuld aan te gaan en ook nog iets te doen met haar angsten? Ik geloof dat eerlijk gezegd niet. Je vraagt op dit moeilijke moment in haar leven veel te veel van haar. Natuurlijk moet ze dingen leren, maar dat moet dan wel in haar 'learning zone' liggen. Wat jullie nu van haar verwachten, klinkt voor mij niet-realistisch. Alsof je een kleuter in het water gooit en zegt: ga maar zwemmen. Terwijl ze de techniek van het zwemmen nog amper beheerst. Alsof de rij-instructeur na 3 rijlessen zegt: ik stap uit, ga maar alleen die snelweg op. Daar ga je niet beter van auto rijden. Integendeel.
helemaal eens
met ijsvogeltje maar net als je kind los laten aan het begin van de brugklas en ergens halverwege november er achter komen dat dat niet zo slim was. In beide situaties is het moeilijk om de teugels weer aan te trekken.
Rijles en het echte leven
Het verschil met rijles en het echte leven is dat je in het eigen leven zonder proeve van bekwaamheid op jezelf mag wonen en financieel onafhankelijk wordt door je leeftijd en niet door het behalen van een diploma. Als een voor de wet volwassen kind hulp van de ouders weigert, sta je met je handen in het haar, maar dat verandert niets aan de situatie.
Ik heb er zelf ook mee te maken. Je kunt niets afdwingen, je kunt je suf adviseren, aanmoedigen om hulp te vragen etc., maar de actie moet van het kind komen.
Kaaskopje
Kaaskopje, als je kind jouw hulp niet accepteert, dan houdt het natuurlijk op. Ik maak echter uit het bericht van Nietje op (maar ik kan het mis hebben) dat de begeleider heeft geadviseerd om dochter alles zelf te laten doen. Dus juist geen advies, hulp, begeleiding etc. te bieden. "Omdat ze het zelf moet kunnen". Dat is (maar nogmaals: ik kan het natuurlijk mis hebben) wel wat anders. Ik maak daar uit op dat de begeleidster vindt dat dochter juist goed gaat leren auto rijden als ze maar zelfstandig de snelweg op gaat. Terwijl het zó fijn is als die instructeur naast je zit en, als dat het nodig is, een aanwijzing geeft. En als je echt de mist in gaat, zelfs het stuur even van je overneemt. Mogelijk ziet dochter het nut niet van iemand naast zich in de auto. Toch zou ik daar wel degelijk op inzetten. Werken aan de relatie, werken aan het vertrouwen, haar laten ervaren wat 'hulp' eigenlijk betekent.
MBO2
MBO2 was een optie geweest, maar mijn dochter had een keuze gemaakt voor een MBO3 opleiding en werd daar ook aangenomen, na een intake-gesprek en een toets. Dus dan ga je ervan uit dat de school haar goed genoeg vond om aan die opleiding te beginnen. Moet ik erbij zeggen dat het struikelblok op de middelbare school dus wiskunde was. Rekenen telde nog niet mee en daar zou ze op het MBO eventueel bijles voor krijgen. En dan blijkt ze toch de opleiding niet zo bij haar passen, achteraf mede door de druk, zodat ze dat jaar afgemaakt heeft in de heroriëntatie-klas.
Daar zijn dus mensen die samen met de jongere kijken wat dan beter zou passen. Dat werd dus zelfs een niveau 4 opleiding daaropvolgend jaar. Vond ik wel pittig, heb ik ook gezegd, maar ze zag het helemaal zitten. Maar al snel bleek weer de druk dusdanig te zijn dat ze weer bij heroriëntatie kwam. Weer dezelfde mensen die dus gaan kijken wat dan wel zou kunnen werken. Dat werd dus een meer praktijkgerichte MBO3 opleiding.
Ik moet zeggen dat ze het echt helemaal zag zitten. De eerste periode ging ook heel goed. Intussen had ze een vriend en wilde ze graag op kamers gaan wonen. Is 15 kilometer van waar wij wonen, dus goed te doen. Voor haar zelfstandigheid zou het ook heel goed zijn. Het ergste wat kon gebeuren was dat ze weer thuis zou komen wonen. Ook al had ik gezegd dat het ik het niet wilde, ze had het toch gedaan. Ze was al een kamer aan het zoeken.
Na haar stageperiode begon dus weer de druk dusdanig te worden en ook ging de relatie met haar vriend uit waardoor ze het niet aankon en dus weer angst- en paniekaanvallen kreeg. Daardoor miste ze teveel lessen en zo zijn we bij mijn eerste verhaal terug.
Ze komt niet helemaal alleen te staan en ze is al 2 vrijdagen naar huis gekomen, zodat we samen koken en eten. Dat willen we er sowieso inhouden. Ook ben ik met haar aan het kijken wat ze moet gaan doen. Ik probeer niet alles voor te kauwen, zodat ze zelf actie moet gaan ondernemen. Maar naar huis komen wil ze niet. Het is echt afzetten. Waar ze dan wel gaat wonen of slapen, dat weet ze niet en dat is echt mijn grootste angst. En hoe gaat ze het financiëel regelen? Maar woensdag heeft ze een eerste gesprek met een begeleidster van Pactum. Ik ben zo benieuwd wat er gaat gebeuren.
Wacht even
Mask nooit de fout begeleiding klakkeloos te volgen. Dat kan de begeleider nou wel vinden, maar jij kent je kind het beste. Hou zelf de regie. Er is bij sommige kinderen een verschil in hun kalenderleeftijd en hun emotionele leeftijd. Voorbeeld: bij kinderen met autisme kan het zo zijn dat ze op bepaalde gebieden voor liggen op leeftijdsgenoten, en op andere gebieden juist niet.
Ik zou een kind met deze problemen nooit laten "zwemmen". Vanuit mijn eigen ervaring: rust is nu het belangrijkste. Vanuit de rust kan herstel optreden, vanuit herstel gaat een kind zich ontwikkelen. Vanuit de ontwikkeling kan groei ontstaan. Je begrijpt, ik ben het niet eens met de begeleider. Neem je kind gerust zaken uit handen, het is echt niet zo dat ze niet zelfstandig zal worden.
Loslaten
"Pas de laatste maanden kan/durf ik werkelijk onder ogen te zien hoe de druk van de maatschappij mijn kind letterlijk gesloopt heeft en dat ik daar aan heb meegedaan, omdat er van alle kanten ook een gigantische druk op mij gelegd werd."
De ervaring van veel ouders als je braaf het gezag van de school of de hulpverlening volgt.
Er kan nog veel groeien en onverwacht goed gaan maar het welzijn van je kind gaat voor.
Overwegen
Het advies om je kind alles zelf uit te laten zoeken, want daar leert ze van, klinkt logisch, maar in deze tijd zit er een groot risico aan en dat zijn schulden. Veel jongeren hebben hoge schulden. Dat komt niet uit de lucht vallen: het is niet meer zo eenvoudig om alles zelf uit te zoeken.
er zijn twee kritische punten: de zorgverzekering; wellicht kun je toch overwegen om dat zodanig te regelen dat je zeker weet dat het altijd betaald wordt;
telefoonabonnement, zodat ze altijd bereikbaar is. Hoeft neit heel duur te zijn.
Ik wi zelf mijn 18-jarigen het liefste alles zelf laten uitzoeken en betalen etc. Ik betaal dus nooit de ziektekostenverzekering voor een 18-jarige. Maar in jouw situatie zou ik kijken of je ervoor kunt zorgen dat jij de premie betaalt en een goedkoop belabonnement. En dat de belastingteruggave op je rekening komt (tenzij je haar dat minimale bedrag wil laten houden, 75 euro per maand. Jouw kosten zijn dan tussen de 30 en de 105 euro, afhankelijk van wat je doet met de belastingteruggave.
Jouw voordeel is dat je weet dat verzekerd is tegen ziektekosten en daarmee geen trammelant krijgt; en dat je weet dat ze bereikbaar is.
d
Daarna kan ze de grote wijde wereld instappen en haar leerproces starten. Het zal nog moeilijk genoeg worden.
Tsjor
Dank jullie wel
Fiorucci; Ik ga mijn kind zeker niet laten zwemmen. Daarom wil ik er toch graag bij zijn als ze de dingen regelt die ze moet regelen. Daarom wil ik sowieso aan die vrijdag vasthouden.
AnneJ; Wat een aangrijpend artikel en zo waar. Er wordt ook van alles van kinderen verwacht en mijn kind heeft dan geen vastgesteld autisme, maar haar mentale leeftijd is niet haar kalender leeftijd. Toevallig dit weekend over gesproken, dat ze voor mijn gevoel pas 16/17 is ipv 20. En alles probeert te ontdekken. Misschien begint voor haar nu het traject van vallen en opstaan en moet ze zeker door familie begeleid worden naast de hulpverlening. Jammer genoeg is ze 20, waardoor je dus als ouder niet echt kunt ingrijpen daar ze voor de wet "volwassen" is.
tsjor; Ouders zijn tot het 21e jaar van hun kind onderhoudsplichtig. Wat zeker geregeld wordt is de betaling van de zorgverzekering. Zij heeft ook medicatie nodig. Haar mobiele abonnement (11 euro in de maand, met stop voor buiten de bundel))wordt ook betaald, omdat ik vind dat ze altijd moet kunnen bellen in noodsituaties. Ook zal er altijd een bedrag op haar ov-kaart staan (studentenreisproduct heeft ze moeten stopzetten) zodat ze naar huis kan komen als ze daar behoefte aan heeft.
Mijn angsten worden steeds erger hoe meer ik te horen krijg wie haar nieuwe vriend en zijn vriendenkring zijn. Het zijn dus allemaal bekenden in het hulpverleningscircuit ivm psychische, drank- en drugsproblemen. Ze doen hele dagen niks, als ze gebruiken kunnen ze de hele wereld aan en weten het mooi te vertellen, en wonen hele gebouwen uit. Mijn dochter vind dat erg in interessant. Er wordt niks van haar verwacht en lang leve de lol. Roken doet ze intussen al flink, gebruikt af en toe ook speed of xtc, kreeg ik mee. En dat naast haar medicijnen.
Nu heb ik ook informatie over de persoon die haar gaat begeleiden. Iemand kende die, omdat die ook een vriendinnetje van haar zusje had begeleid. Het schijnt geen "doorpakker" te zijn en dat is nou juist wat mijn dochter nodig heeft. Ik kan eventueel voor haar onderdak regelen, maar de kans is groot dat ze dan met de hele club die woonruimte gaat uitleven. Dat kan dus niet.
Ik wil haar zo graag weer terug, zeggen dat ze voorlopig niet naar school hoeft, zodat ze rustig haar weg kan vinden. Ze had het over vrijwiligerswerk bij de Zonnebloem of zo. Prima, misschien kan ze op die manier uitvinden wat haar ligt. Maar de daklozenopvang vind ik dus helemaal niks, want ik hoorde dat het er daar heftig aan toe kan gaan en daar komen ook allemaal mensen uit die vriendenkring. Maar ik kan me ook niet voorstellen dat ze haar daar laten werken, dus nog maar even niet teveel op reageren.
Mijn oudste dochter wil met haar 2 kindjes en een vriendin naar Florida voor een rondreis volgend jaar. Mijn dochter wilde ook wel mee. Dat mag, maar dan zal ze er zelf voor moeten sparen. Misschien moet ik haar dat als beloning in het vooruitzicht stellen. Dat ik de helft meebetaal of zo. Maar ja, een jaar duurt lang en dan kan er veel gebeuren.
Zo zie je maar, het houd me de hele dagen bezig. En tussendoor gewoon werken. Best zwaar.
Het zou mooi zjn
Het is allemaal heel heftig, je weet nog niet goed welke kant het uit gaat en dus ook niet goed waar je wijs aan doet.
Je schrijft: 'Het zijn dus allemaal bekenden in het hulpverleningscircuit ivm psychische, drank- en drugsproblemen.' Zit er in dat hulpverleningscircuit niet een hulpverlener die wel doorpakt, of waar je een goed kontakt mee kunt opbouwen? Uit bezorgdheid om de groep en wat daar gebeurt en dus ook je dochter.
Tsjor