Foute vriend

focus verleggen

Beste Erika,

Eerst even een belangrijke vraag. Zijn de namen die je noemt de werkelijke namen? Stuur dan zo spoedig mogelijk een bericht naar Forumbeheer (zie link rechtsboven) en noem dan E gewoon 'Dochter' en verzin zo nog wat. Echte namen noemen kan echt niet vanwege herkenbaarheid en privacy.

Ten tweede: Ze is 20 en ze is nog aan het puberen? Dat lijkt me sterk. Ze is officieel volwassen. In het echt verschilt het natuurlijk per jongere / volwassene wanneer je het nog puberen noemt, maar 20 lijkt me wel heel ruim voor een jongedame.

Verder: ja, een lastige situatie, want:
* je wilde weten hoe het zat en ze hebben beiden lange tijd niet de waarheid gezegd. Daarover voel je je vervelend natuurlijk.
* je vond het al niet zo'n prettige man en een beetje een rare snuiterd, en nu blijkt het de vriend van je dochter te zijn.
* je dochter lijkt al lange tijd niet gelukkig/ leven niet op orde (doet geen opleiding, werkt niet/nauwelijks, heeft sociale problemen) terwijl ze juist in die tijd die vriend had. Het lijkt haar ook niet echt te helpen of gelukkiger te maken. (Misschien vanuit jou gezien).
* je bent bang dat een een leeftijdsverschil van 30 jaar niet goed is.

Vat ik het zo een beetje goed samen?
Je zorgen zijn heel begrijpelijk en misschien ook deels terecht.
Toch zou ik niet zo focussen op die man. Het is niet leuk en je bent bezorgd, maar het is niet anders.
Jij/jullie moeten zelf met de teleurstelling dealen. Het is gewoon legaal en ze maakt zelf uit met wie ze een relatie wil.
Ze maakt ook zelf uit met wie ze wel en niet over (mogelijke) problemen wil praten.
Ze wil vast weer een betere relatie met haar ouders als er niet zoveel wordt doorgevraagd en geen verwijten worden gemaakt.

Wat ze niet helemaal zelf uitmaakt zijn zaken als wonen (blijkbaar mag ze bij haar grootouders wonen, geeft dat voor jullie geen extra spanning tussen jullie ouders en jullie zelf?) en geld.
Het is heel jammer dat ze geen opleiding doet en dat ze (denk ik) niet iets doet met sociale angsten, zoals therapie.
Dat zou mij veel meer zorgen baren.

Voor wat betreft die vriend zou ik stevig slikken en hem dan normaal verwelkomen. Het is niet anders.
(en dat zeg ik niet alleen omdat ik zelf al 20 jaar gelukkig ben met een man met zo'n zelfde leeftijdsverschil, waar mijn ouders ook even nogal aan moesten wennen uiteraard).

Ik snap je helemaal

Ik zou hier ook door van slag zijn. Maar ik heb een hele wijze les in de vorm van mijn vader gehad. De les heette 'hoe moet het niet'. Daar sluit het advies van Egel op aan: jullie moeten je, op zijn minst naar buiten toe, zien te herpakken. Zolang je dochter deze Hans geweldig vindt, zullen jullie met Hans moeten koffiedrinken en bier in huis moeten halen. Het vertrouwen is geschonden, dat poets je niet zomaar weg, maar hij moet de kans krijgen, hoezeer je dat ook tegen de borst stuit. Het initiatief ligt bij jullie. App, mail, of wat dan ook een berichtje dat jullie besloten hebben het te accepteren en er het beste van te maken. Zeg gerust dat jullie de manier waarop dit gegaan is, heel erg, heel heel erg onaangenaam vonden. En dat het ook best verontrustend is dat Hans zijn vrouw 'zomaar' in de steek heeft gelaten voor een ander. Wat als hem dat weer gebeurt? Ik vind dat jullie daar best een 'we begrijpen dat' voor mogen ontvangen. Maar ook als dat niet komt, moeten jullie er een streep onder proberen te zetten. Prijs Hans bij wijze van spreken de hemel in, als dat nodig is om je dochter bij zinnen te krijgen, maar als de liefde oprecht is, moeten jullie dat accepteren en mee leren leven. Het kan zomaar zijn dat ze over een paar jaar ontdekken dat Hans in een totaal andere fase verkeert dan je dochter en de biologische klok van je dochter zo oorverdovend wordt dat hij de stilte van een leven apart zal opzoeken.

Ik heb het hier wel eens eerder verteld, maar ik doe het heel kort nog eens: Wij hadden een hond, een man vond onze hond ontzettend mooi, zijn hond ging dood, hij vroeg of wij een nestje wilden fokken met onze hond, dat wilden wij niet, toen vroeg hij of hij onze hond mocht hebben, dat vond ik een idiote vraag, maar na erover nagedacht te hebben, is dat wel gebeurd, we hadden naast deze hond nog een hond, samen waren ze goed voor ruim 60 kilo en dat bleek wat teveel van mij te vergen, ik was toen hoogzwanger. Ik heb nog steeds een wat 'aangetaste' schouder omdat ik toen een slijmbeursontsteking heb opgelopen. Tegelijkertijd had hij een relatie met een vrouw die 40 jaar!!!, jonger was dan hij. Hij was weduwnaar, 68 jaar, 69 jaar toen ze samen een kind kregen. De baby was nog maar een paar maanden, toen 'onze hond' ziek werd en overleed. Hij vond dat zo verschrikkelijk erg dat hij nooit meer een hond wilde voor de rest van zijn leven. Dat hij wel aan een baby was begonnen waarvan de kans zeer groot was dat die hem al op jonge leeftijd zou moeten missen was blijkbaar totaal iets anders. Wij vonden dat komisch en wonderlijk, maar ze waren samen echt heel erg gelukkig. De moeder van zijn vrouw was in haar nopjes met schoon'zoon'. Vanuit mijn beleving moet ik echt niet denken aan een man die zoveel ouder is dan ik, maar ieder zijn meug, denk ik dan maar.

Ik vrees dat je invloed op je dochter, dus ook op werk, studie en hoe ze haar tijd doorbrengt, voorbij is. Zeker nu. Je kunt haar het advies geven om zich in te schrijven als woningzoekende. Je móet haar op het hart drukken dat jullie van haar houden en de deur wagenwijd voor haar open laten. Meer kun je niet doen. Huil bij je man uit en omgekeerd, maar niet in bijzijn van je dochter en Hans. Sterkte en hopelijk wordt het weer gezellig. Oh ja, laat je zoon ook de totale vrijheid om een prettige relatie te hebben met Hans als hij dat wil.

Moeder o.t.

jouw verhaal was toch een schoonzoon die nogal onaangenaam kon reageren? Zo ja, fijn dat het nu goed gaat!!

Klopt

Klopt Kaaskopje!

Het gaat nu heel goed gelukkig. Weet je wat het was? We zaten allemaal veel te veel bij elkaar op de lip, dat werkt niet. Hij is een hele tijd niet bij ons geweest, nadat het was geëscaleerd. Onze dochter is ons goddank altijd trouw gebleven, ze had ook voor hem kunnen kiezen. Maar ze respecteerde hoe wij er over dachten, ondanks dat zij het anders zag. Heel volwassen dus.
Uiteindelijk hebben we hem vorig jaar kerst weer uitgenodigd en sindsdien gaat het prima. Vooral wij hebben onze houding bij moeten stellen (en dan vooral haar vader). Wij moesten echt leren dat wij deze keus niet voor haar konden maken en dat wij hem niet leuk hoefden te vinden. Dat was best even moeilijk, een dochter voor de eerste keer echt los laten.
Maar ook haar vriend verdient een pluim, want al die tijd heeft hij haar niet op gegeven, maar volgens onze dochter heeft hij ook nooit wat negatiefs over ons gezegd. Dat zou ze trouwens ook niet geaccepteerd hebben, kom niet aan haar ouders. Maar goed, hij heeft stand gehouden, haha. Hij en mijn man zijn nu dikke maatjes eigenlijk en ik kan je zeggen dat dit een stuk prettiger voelt.

Jeetje Moeder!

Wat een ontwikkelingen! Wat ontzettend leuk. Het is jullie allemaal heel erg gegund. Geniet ervan. Komende maand dus het eenjarige jubileum van 'het gaat goed' . Ik ben blij voor jullie.

Knop omzetten

Ik sluit me aan bij bovenstaande reacties. Jullie moeten de knop omzetten. Hoe moeilijk misschien ook.
Je kunt voor je dochter niet bepalen hoe ze haar leven moet invullen. En door verwijdering bereik je al helemaal niks.
Ik zou met haar praten, haar uitleggen dat je spijt hebt van hoe het tot nu toe is gelopen, en dat je een nieuwe start wilt maken. Dat je spijt hebt van je kritiek, dat je hebt ingezien dat dit juist is wat je NIET wilt zo.

Probeer de relatie met je dochter weer op te bouwen. Je weet niet wat er gebeurt. Misschien blijven je dochter en deze 'Hans" wel tot zijn dood bij elkaar. Wie ben jij om er wat van te vinden. En trouwens, je mag er best wat van vinden, maar probeer dat niet te uiten, en zelfs los te laten. Want dit is het ook niet, dat heb je gemerkt.

Wat zeggen opa en oma trouwens, kun je bij hen een beetje peilen hoe het met dochter gaat? Misschien is het ook wel beter dat ze niet meer thuis woont, want in die twee jaar ging het niet goed met haar. Jij wijt dat aan haar vriend, maar misschien komt het ook wel door jullie, door jullie reactie op haar...
Zij voelde zich vast heel erg tussen twee vuren zitten.

Overigens, hier ook wel wat ervaring. Wat ik heb geleerd: als ouder win je het nooit. Dus laat los, vermijd lastige gesprekken, en doe eens iets leuks met elkaar...

Lastig

tja, loslaten is niet makkelijk...deze Hans beïnvloedt onze dochter erg. De relatie met haar vader is ernstig verstoord ook door hem. Als zij onenigheid met haar vader had spuide ze haar ongenoegen uiteraard bij hem. Hij bevestigt altijd haar versie, zegt dat haar vader een lul is die niet echt van haar houdt als hij zo doet. Dat is zij inmiddels ook gaan geloven dus dat helpt niet echt bij het accepteren...

Maar toch...

Je weet nu wel dat op haar inpraten niet werkt. Sterker nog, dat bevestigt haar in haar opvatting dat jullie haar vriend niet accepteren en 'dus' niet van haar houden.
Slik het in, echt.
Op deze manier drijf je haar alleen maar in zijn armen.
Deze situatie heeft niets te maken met de 'waarheid' (zo die al bestaat). Dit is psychologische oorlogsvoering van zijn kant (om haar los te weken van haar ouders wellicht?) en vergt dus een tactische aanpak van jullie kant.
Uit wat ik lees over wat je over je dochter schreef, toont een meisje dat niet goed in haar vel zit. Je schrijft dat er regelmatig ruzies waren, en dat jullie al langer vermoeden dat zij verliefd op 'Hans' is. In haar optiek zeuren jullie hier dus al twee jaar over, wat haar sterkt in haar opvatting. En nogmaals, het helpt niet, want ze woont nou bij opa en oma. Je vraagt zelf, hoe gaan we hier in vredesnaam mee om? Nou, wij geven het antwoord. Laat lossssss (gevleugeld woord hier op dit forum), de andere kant namelijk erbovenop zitten en haar een andere kant op willen duwen, werkt overduidelijk niet.
Dus de vraag is nu: wil je je dochter kwijt of niet? Niet? Probeer dan eens wat hier wordt aangeraden. En ga niet zitten wachten op excuses of zo, dat gaat echt niet gebeuren. Jullie moeten in je gedrag laten zien dat jullie wel van jullie dochter houden. Onvoorwaardelijke liefde, dat is toch wat je voor je kind voelt? Stel dan ook geen voorwaarden.

Moeilijk

Ik begrijp uw reacties wel maar ik vind dat er wel erg makkelijk voorbij wordt gegaan aan onze gevoelens hierbij. Onze dochter kunnen we nog wel vergeven. Zij maakt een keuze die niet de onze is. Maar we voelen ons met name door hem enorm belazerd. We hebben hem nota bene opgevangen tijdens de scheiding. Altijd heeft hij ontkend iets voor Esther te voelen. Hij heeft beloofd het van zijn kant afstandelijk te houden. Hij heeft niet alleen ons maar ook haar belogen en van alles wijsgemaakt. Zij ziet dat nu uiteraard niet. Ze is verliefd..
Wij kunnen echt niet gezellig met hem koffie drinken nu. Al mijn haar gaat staan van hem.
Hij heeft ons hoog staan heeft ie gezegd. Dan flik je zoiets niet!
Hij vindt zichzelf fantastisch. Heeft zelfs zijn grijze haar geblondeerd om er jonger uit te zien. Ik snap wel dat hij het geweldig vindt dat zo'n mooi jong kind hem leuk vindt maar een beetje gezond verstand zou geen kwaad kunnen.
We hebben Esther gezegd dat ze zelf moet bepalen met wie ze omgaat maar dat we hem voorlopig niet thuis willen zien. Hij heeft ons echt enorm veel pijn gedaan en het voor onze dochter ook zeker niet makkelijker gemaakt. Hij praat continue op haar in, bestookt haar met appjes. Het lijkt wel stalken!
Ik maak me ernstige zorgen...

Ach Erikaaa

Het is zo begrijpelijk, wat je zegt. Maar je gaat dit verliezen. Door hem uit de weg te gaan, wijs je haar keuze af en zal zij de behoefte houden hem te verdedigen. En daarmee drijf je haar in zijn armen.
Zoals alle anderen hierboven ook al zeggen: laat los!
Je zou kunnen beginnen een gesprek met het jonge stel aan te gaan, dat jullie vertrouwen is geschaad door hoe deze relatie tot stand is gekomen en het gelieg wat daarbij aan de orde was. Maar jullie zijn bereid hem te accepteren, omdat hij de keus is van jullie dochter.
En dan maar zien hoe zich dit ontwikkelt. Je zegt zelf dat je dochter een puber is van 20. Door deze relatie heeft ze een prima mogelijkheid gevonden zich tegen jullie af te zetten. Als je je niet meer verzet, is de lol er vast snel af.
Of hij is een blijvertje en houden ze echt veel van elkaar. Dan ben je vast ook blij dat je de hele zaak niet op de spits hebt gedreven. Ik wens je wijsheid en veel sterkte. Het is vast niet makkelijk.

hoe je het

ook wendt of keert: als je die drol niet doorslikt raak je je dochter helemaal of ten dele kwijt.

Erikaaa

Ik herken je gevoelens maar al te goed. Onze dochter heeft sinds een aantal jaren ook een relatie met een foute vriend. In het begin hebben mijn man en ik geprobeerd haar ervan te overtuigen dat hij niet deugde maar dat had alleen een averechts effect. Veel ruzie en spanning en uiteindelijk loste het niets op. Ze koos toch voor hem. Ik ging er bijna of misschien wel helemaal aan onderdoor. Ik ben zelfs een aantal maanden bij een therapeut onder behandeling geweest om zo goed mogelijk met de situatie om te kunnen gaan. Maar uiteindelijk zit je als ouders gewoon klem. Ik heb geleerd mijn mond te houden maar aardig ga ik hem nooit vinden. We nodigen hem uit, als ze blijven eten kook ik lekker maar het liefst zou ik vergif in zijn eten strooien. Mensen in onze omgeving hebben altijd geroepen dat ze het zelf wel een keer zou zien maar voorlopig ziet ze nog niks. Hij liegt en bedriegt en zij praat alles recht. Liefde maakt echt ontzettend blind, dat is een ding dat ik de laatste jaren wel heb geleerd.

Pfff

Tja even zo dat vergif is in mij ook al opgekomen.. Ik ben er wel achter dat ik inderdaad klem zit. We respecteren haar keus maar hebben haar wel verzocht hem niet mee naar huis te nemen. Zij komt gelukkig nog wel regelmatig maar de verhoudingen zijn behoorlijk verstoord en dat doet pijn.
Blijkbaar kunnen je kinderen alles doen wat tegen jouw gevoel ingaat en je mag er niks van zeggen anders raak je ze kwijt. Dat doet ook zeer.
Iedereen hier thuis walgt van die gast en dat weet ze natuurlijk. Maar ze kiest voor zichzelf en jammer dan dat de consequentie is dat haar ouders er aan onderdoor gaan. Ook wij hebben een therapeut geraadpleegd..
Voorlopig is voor haar de consequentie dat ie hier niet welkom is en verder gaan we t zien...
Ze is vorige week voor t eerst daar blijven slapen, brrr...kippenvel..

Tot het moment komt

Dat ze genoeg van jullie houding heeft en het contact verbreekt.

Ik vind het een beetje raar dat je zegt dat de consequentie van haar kiezen voor zichzelf is dat jullie er aan onderdoor gaan. Mag ze dan alleen leven zoals jullie het willen? Vraag jij jouw ouders ook hoe jij moet leven?

als dit zo doorgaat

dat haar vriend niet welkom is bij jullie thuis, dan vrees ik dat jullie dochter op den duur helemaal niet meer bij jullie langs wil komen. Op dit moment kiest ze echt voor hem, ongeacht wat jullie ervan vinden. Is het geen optie dat jullie hen beiden af en toe uitnodigen? En dat ze de andere keren in haar eentje komt?

Erikaaa

Wat maakt dat jullie van hem walgen? Hij liegt en bedriegt, zeg je. Zoals de relatie begonnen is, is daar een voorbeeld van, maar van zowel dochter als 'Hans'. Goed oké, fout begin, maar verder? Hij was een vriend, heeft het bedrog tegenover zijn ex-vrouw en jullie het beeld dusdanig vertroebeld dat de eigenschappen die eerst niet walgelijk waren dat nu wel zijn geworden, of hebben jullie nog meer ontdekt? Als het alleen om de leeftijd gaat, vind ik 'walging' niet gerechtvaardigd.

Alleen dochter welkom

Zo ging het bij ons ook zo'n 5 jaar lang. Mijn man mocht niet mee. Omwille van 'de goede vrede' en het contact tussen mijn dochters en mijn ouders, was ik daar 'graag' toe bereid. Tot mijn ontzetting zeiden mijn ouders later over deze periode dat die bezoeken een kwelling voor ze waren. Ze moesten normaal doen, ondanks dat wij ze nog steeds verdriet deden. Maar dit was nog maar een deel van hun 'onthullingen'. Ze zijn 20 jaar geleden geëmigreerd. Wij vonden dat een dapper avontuur voor mensen van hun leeftijd (68). Dus we zijn gezellig een dagje uit geweest om zo afscheid te nemen en wensten ze alle goeds. Een paar jaar daarna, kwam de aap uit de mouw. Ze verdroegen ons niet langer in hun nabijheid, ze wilden zo ver mogelijk bij ons vandaan, zodat ze niet met 'hun verdriet' geconfronteerd bleven worden (die bezoeken dus kennelijk ook). Nou... mijn broek zakte af. Vorige winter was mijn vader ernstig ziek, maar toch weer hersteld. Ik heb even getwijfeld of ik net als mijn oudste zus weer contact moest zoeken. Ik heb het niet gedaan.

Erikaa, denk goed na over wat het je waard is om de vriend van je dochter buiten te blijven sluiten. Bij ons heeft dit gedrag tot grote familie-ellende geleid. Het is namelijk niet met ons begonnen, maar met de toenmalige man van mijn zus. Hij was 18 jaar ouder dan mijn zus, 7 jaar jonger dan mijn ouders, walgelijk vonden mijn ouders dat.

En laat dit ook niet

te lang aanslepen.
Zelf heb ik mijn ouders ook veel verdriet gedaan met een 'walgelijke' relatie, nl een homoseksuele.
Niet alleen heeft dat diepe sporen bij mezelf achter gelaten, ook onze relatie is nooit meer goed geworden. We hebben 'normaal' contact, maar het voelt nooit meer goed.

Overigens

is mijn toenmalige partner nooit 'buitengesloten'.
Daar heeft het mi niets mee te maken en is in feite maar bijzaak.
Ik voelde me zélf enorm buitengesloten, emotioneel dan.

Ook zonder fysiek contact met partner kun je proberen te gaan lijmen en op een respectvolle manier de relatie recht doen.
Het valt best uit te leggen dat je dat emotioneel nog niet kunt verkroppen. Mits je bereidheid toont samen hieraan te werken.

Pfff

Deze Hans is al voor de relatie bekend werd onbetrouwbaar gebleken. We hadden het contact al zeker een half jaar zo goed als verbroken. Hij heeft geen vrienden want zo gaat het bij iedereen. Hij lijkt leuk in het begin, maar als je hem beter leert kennen krijg je heel snel genoeg van hem. Hij komt afspraken niet na, praat alleen over voetbal en over zichzelf, is gewoon niet slim, maar dat is nog het minst erg. Hij vertelt leugens, manipuleert. Hij komt sinds kort weer bij zijn moeder. Die heeft het lef gehad om te vragen hoe het nou eigenlijk kwam dat het stuk gelopen is tussen hem en Suzan, omdat ie daar altijd heel vaag over was. Suzan was toch een prima meid en ze begreep er nog steeds niets van. Vervolgens is hij een half jaar niet meer bij zijn moeder geweest, zelfs op haar 75e verjaardag kon er geen berichtje af. Het ligt nooit aan hem en wie dat ook maar een klein beetje suggereert kan barsten.
Nu bezoekt hij haar weer, maar praat nergens over. Zij is ook zeer ongelukkigmet zijn huidige relatie maar past wel 3x op om er wat van te zeggen.
Hij leeft op andermans zak. In de 'goede tijd aten hij en zijn vrouw vaak mee hier. De verhouding bij ons en bij hen is ongeveer 1:100. We zijn echt maar 1x terug uitgenodigd. Als we uitgingen had hij nooit een portemonnee bij zich, hij had geen benzine genoeg, er brandde een lampje in zijn auto of er lagen veel spullen in, zodat hij niet kon rijden. Nu heeft hij onze dochter, die weer studeert en geen inkomen heeft, gevrasfd om 2 nachtjes met hem in een hotel te gaan. Ze moet wel haar eigen deel van de kosten betalen...

Onze dochter beïnvloedt hij sterk. Dat merken we aan alles. Zoals eerder gezegd vertelt hij haar leugens over haar broer en vader zodat hun relatie ook is verstoord. Hij leeft geïsoleerd en is nu bezig haar ook steeds meer te isoleren en haar voor zichzelf te claimen. Zij vindt al die aandacht fijn. Wat is er mooier dan een man die je verheerlijkt..

Binnen ons gezin is ook alles overhoop. Haar broers nemen Hans dit zeer kwalijk, ze kotsen hem uit en willen hem nooit meer zien. Mijn man is ook heel boos op hem, maar onderling verschillen de meningen hier thuis ook, zodat de sfeer er niet beter op wordt.

Natuurlijk gaan wij niet kiezen wie Esthers partner wordt, maar deze situatie gooit wel ons hele gezin overhoop. Mijn man is er kapot van en vindt het onbegrijpelijk. Ik zit er altijd tussenin, de een tegen de ander verdedigend...

Emotioneel legt dit een grote druk op ons en hem niet uitnodigen geeft enige rust. We kunnen het gewoon nog niet aan om hem te zien. Als jullie zeggen dat wij onze dochter hierdoor kwijtraken..ik weet t niet. Zij raakt dan ook haar familie kwijt, zou zij dat dan willen? Is het zo erg dat wij een consequentie aan haar keuze hangen? Voorlopig in ieder geval? Als zij voor zichzelf mag kiezen, mogen wij dat dan ook niet een beetje, om onze eigen gevoelens ook wat rust te gunnen? Zij maakt deze keuze bewust en kiest er dus bewust voor ons pijn te doen. Moeten wij dan alles wat onze kinderen doen liefdevol accepteren en onze eigen gevoelens negeren? Ik kan dat nu nog niet. Ik heb de afgelopen maanden meer gehuild dan in de laatste 20 jaar. Ze gaat niet gelukkig worden met deze zelfingenomen kleuter. Ze gaat een moeilijk en geïsoleerd leven tegemoet.

Ze weet dat wij veel van haar houden en datze hier altijd welkom is, wat er ook gebeurt. Maar we zijn nog niet toe aan een gezellige borrel met onze nieuwe schoonzoon..

Erikaaa

Wat een drama. En dan moet je je voorstellen dat die vent ook nog eens de vader van je kleinkind zou kunnen worden. Niks aan te doen dus, inslikken je begrijpelijke woede. Als de verhouding een keer misloopt zal je dochter een goede relatie met haar ouders waarschijnlijk hard nodig hebben.

Nou

Nou das ook nog een dingetje: hij is onvruchtbaar. Kinderen krijgen is dus wat hem betreft uitgesloten..

Erikaaa

Ik denk dat je daar niet heel rouwig om bent...

(Ik ben trouwens ook wel eens als onvruchtbaar bestempeld, daarna heb ik alsnog op de natuurlijke manier twee kinderen gekregen. Vaak is onvruchtbaarheid maar relatief, of hij moet gesteriliseerd zijn of zo)

Nou

Nou ja. Ik ben er niet rouwig om nee, maar onze dochter faat waarschijnlijk wel een kinderwens krijgen.. Tijdens zijn huwelijk is kinderen krijgen niet gelukt en in het ziekenhuis bleek dat aan hem te liggen. Tja verder weet ik het natuurlijk ook niet. Ik hoop dat onze dochter tegen die tijd haar verstand hervonden heeft...zucht..

Gatver

Het is bij mij al lang geleden, ik ben allang geen 18 meer
Maar als ik jou hoor voel ik de afschuw gewoon weer, bijna alsof het gisteren was.
Zij kiest er bewust voor jullie pijn te doen....
Bah, bah, bah. Ik hoor precies mijn vader, en oh, wat vind ik het fout.
(Ik vond het toen ook fout, rationeel, maar emotioneel ging ik er volledig aan onderdoor)

Weet je, ze is gewoon een eigen mens. Die haar eigen keuzes maakt. Dat heeft helemaal niets met jullie te maken.
Natuurlijk is het leuk voor ouders als je een beetje trots kunt zijn op je schoonkinderen. Maar je hebt het niet voor het kiezen.
Wat je wel te kiezen hebt is hoe je relatie met je dochter er nu en in de toekomst uit gaat zien.

Antje

Heel gezond is het niet. Het suggereert bovendien dat de dochter een man zou moeten uitkiezen om haar ouders te plezieren. Je zou bijna begrijpen dat ze dan de kont tegen de krib gooit.

Inderdaad

Ik begrijp waar je vandaan komt hoor, wij hebben heel lang hetzelfde gedacht (en achteraf waren wij fout, niet onze dochter). Maar echt, het helpt niet. Je kind is een volwassene, die niet meer aan papa en mama gaat vragen wie haar vriendje mag zijn.
En naarmate ze ouder wordt, en jullie volharden in je starheid, zal ze zich steeds verder van jullie los maken. Ik denk zelfs dat ze langer bij hem zal blijven (en misschien het contact helemaal verbreken), alleen om aan jullie te bewijzen dat het wel werkt tussen hun.
Probeer je niet alleen te focussen op het negatieve, je moet echt die knop omzetten. Jullie dochter ziet kennelijk wat goeds in hem, vertrouw op je opvoeding en op je dochter.
Ga het gevecht niet aan, je gaat het niet winnen. Echt niet.

Natuurlijk werkt het averchts

Als hij bezig is je dochter te isoleren van de rest van haar leven, dan heb jij daar toch net zo goed een groot aandeel in?
Hoe lastig ook, probeer de relatie met je dochter te herstellen. Hoe beter die relatie is, hoe minder effect hij heeft wb zijn isolatie-proces.
Nu krijgt ze van hem wrs een hele hoop van dat wat ze bij jullie niet meer krijgt; erkenning, waardering, ruimte, begrip.
Juist omdat ze dat niet meer bij haar familie vindt zal zijn invloed alleen maar groter worden.

Toch

Toch denk ik dat jullie de situatie niet helemaal goed inschatten. Ik heb zeker wel een goede relatie met haar. We zijn echt gek op elkaar. Ik ga ook niet bepalen met wie ze een relatie wil. Maar ze weet wel heel goed dat ik die man fout vond. Toch is ze er stiekem een relatie mee begonnen en heeft ons maandenlang belogen. Dat doet pijn. Daar is toch niks mis mee?
Ze heeft ook gezegd dat ze wist dat ze ons er pijn mee deed. Het was dus een bewuste keuze. Jammer maar dat is niet anders. We nemen het haar niet kwalijk maar hem wel, omdat we zien dat hij haar op een foute manier beinvloedt. Ik ril bij het idee dat ie aan haar zit. Daar kan ik niks aan doen, dat gevoel heb ik bij hem.