Gezinsuitjes

Samen leven

Als je met elkaar in een huis leeft als gezin dan hou je rekening met elkaar. Je leeft tenslotte samen. Dat houdt ook in dat je soms iets doet waar je misschien niet zo veel zin in hebt om een ander een plezier te doen. Net zoals iemand op een ander moment iets voor jou doet.

Ik vind dus inderdaad niet dat je te veel verwacht. Het is alleen lastig om iemand van 19 echt te dwingen (bovendien wordt het daar niet gezelliger van).
Ik zou echter van een volwassen kind verwachten dat ze uit zichzelf begrijpen dat je af en toe gewoon iets voor elkaar doet ongeacht je eigen gevoelens hierover. Ik zou ook teleurgesteld zijn als mijn kinderen niet die volwassenheid en compassie zouden hebben.

Verder zou ik er nu niks meer aan doen. Gewoon zonder haar weg gaan. En inderdaad de volgende keer als ze iets nodig heeft kan je haar hier aan herinneren en het niet doen. Dat doe ik bij mijn kinderen ook wel eens en dat werkt vaak heel goed.

Veel jongeren wonen niet eens meer thuis met 19 jaar. De eerste stap om daaraan te wennen. Ik vind dat je teveel vraagt. En je gedraagt of zij nog 15 is.
Maar goed ik weet niet hoe zij zich gedraagt normaal gesproken. Bespreek anders met haar of een andere dag dan een optie is. Hoezo moet het perse op die dag?

Tradities

Tradities veranderen, kinderen ook. Je moet het niet afdwingen, daar wordt het echt niet gezelliger van.
Natuurlijk staat ze voorop als je naar Disneyland of Efteling gaat! Dat doet iedereen.
Kyana: als vergelding zelf iets niet doen als zij je dat vraagt? Nou, als dat werkt bij jouw kind en je voelt jezelf beter daardoor, vooral doen. Ik zou er niet over peinzen.

Dubbel

Ik wil haar graag als volwassene behandelen, maar momenteel heb ik het idee dat ze daarvan liefst alleen de lusten heeft en niet de lasten. Wel zo makkelijk om een moeder te hebben die alles voor je doet, maar ze moet niet teveel zeuren.
Is dat een normale overgangsfase of zijn er ook thuis wonende 25-jarigen die zich nog alle moederlijke zorgen laten aanhangen en alleen onder luid protest eens de stofzuiger ter hand nemen (bijvoorbeeld)? Of juist 18-jarigen die zich allang al als volwassen gezinslid opstellen?
Het is de oudste, dus bij nummer twee gaat het tzt vast een stuk makkelijker, dat loslaten

Ja loslaten

Ik zou het echt soms weleens willen afdwingen, je gunt ze ook hun familiecontacten, maar dat komt hopelijk later wel weer wat terug. Op deze leeftijd zijn ze met het uitslaan van hun vleugels naar elders bezig. Prima hoor. Hoewel ik het soms wel jammer vind leg ik ze ook geen strobreed in de weg.

Echte verantwoordelijke huisgenoten worden ze meestal toch pas als ze eens op zichzelf zijn gegaan denk ik. Zo was het tenminste bij mij thuis wel.

En het ene kind is makkelijker in helpen in huis dan het andere.

Ja te veel

Ik vind eigenlijk ook dat je te veel vraagt, ik heb er eentje van zestien thuis en die gaat ook al niet meer vanzelfsprekend mee naar alles. We gaan elk jaar op Tweede Paasdag naar oma en ik zou het jammer vinden als ze niet meegaat maar ik zou haar niet dwingen. Gelukkig wil ze dit jaar nog steeds mee, graag zelfs, ik heb het net gecheckt.

Misschien breng je het ook anders van tevoren, bijvoorbeeld: dit zijn de plannen voor dit jaar met Pasen. Je kunt ook zeggen: zullen we dit jaar weer eropuit trekken met z'n allen met Pasen? Dan behandel je haar meer als volwassene.

Ja ook teveel

Op die leeftijd vind ik het niet meer gepast om een uitje voor de gezelligheid af te dwingen.
Verjaardag van opa en oma, nou vooruit, maar voor de rest niet dus.
Ik word ook niet graag vrijwillig verplicht mee op stap genomen. IK vind dat een 19-jarige wat dat betreft dezelfde rechten heeft.

eens met AnneJ

'Echte verantwoordelijke huisgenoten worden ze meestal toch pas als ze eens op zichzelf zijn gegaan denk ik. Zo was het tenminste bij mij thuis wel.'

Zolang kinderen bij hun ouders wonen, vinden ze veel zaken de verantwoordelijkheid van hun ouders. Ze zullen heus wel een steentje bijdragen, maar het wordt pas echt hun verantwoordelijkheid als het hun eigen onderkomen betreft.

(en laat dat dan ook zo zijn, ook als ze het anders doen dan je het graag zou zien! Ik ken een dertiger wiens moeder wekelijks zijn was kwam doen, stofzuigen, zijn bed verschonen, en die het ook heerlijk vond dat hij minstens driemaal per week bij de ouders thuis kwam eten. Doe dat niet, hoe lief ook bedoeld

Verantwoordelijkheid en verwachtingen

Het valt mij op dat veel ouders hier weinig te lijken verwachten van hun al (bijna) volwassen kinderen. Ze mogen thuis wonen, genieten van alle faciliteiten en verder hoeven ze nergens aan te voldoen of aan te denken. Een uitje naar oma of met het gezin ergens heen mag je niet vragen want het is toch logisch dat ze daar geen zin in hebben en dus niet gaan.

Dat is niet de mentaliteit die ik van mijn kinderen verwacht of wil zien. Ik verwacht van mijn kinderen dat als ze volwassen zijn ze zich ook volwassen gedragen. Ik verwacht dat ze verantwoordelijkheid nemen voor hun leven. Een deel van die verantwoordelijkheid is ook het besef dat als je leeft in een huishouden met meerdere mensen dat je verplichtingen naar elkaar toe hebt. Dat je wat voor elkaar doet en over hebt. Dat je niet meer een klein kind bent dat geen zin heeft en het dus niet doet. Dat je weet dat het volwassen leven vele verplichtingen met zich mee brengt die niet altijd even leuk zijn maar die er bij horen en dat je ze doet zonder te klagen.

Uiteraard hoop ik dat mijn kinderen het ook gewoon fijn vinden om tijd door te brengen met elkaar en met ons. Dat is natuurlijk ook iets om te cultiveren.

Echter verantwoordelijkheidsgevoel en plichtsgevoel zijn ook belangrijke eigenschappen om aan te moedigen en te cultiveren.

Emma

Inderdaad, dat werkt wel want het creëert besef dat ze soms niet uit zichzelf hebben.
Bijvoorbeeld mijn zoon moest een keer de keuken opruimen. Dat had hij ook beloofd. Toen we thuis kwamen was de keuken nog vies en kon ik dus niet koken. Toen ben ik met de andere kinderen uit eten gegaan en heb hem thuis gelaten. Toen we thuis kwamen was de keuken helemaal schoon. Ik had eten voor hem meegenomen en daar was hij ook echt dankbaar voor. Hij besefte toen dat hij egoïstisch was geweest.

Nou Kyana

Nu vul je wel heel erg veel in.
Niet vrijwillg verplicht mee op uitje is niet hetzelfde als leven alsof het een hotel was.

Tuurlijk brengt samen een huis wonen verantwoordelijkheden met zich mee, maar wat mij betreft dus niet deze. Sterker nog, ik weiger mokkende pubers ook. We gaan op stap en wie zin heeft mag mee.

Eens met Ginny

Tegen je zin een zogenaamde familietraditie in stand houden omdat je moeder zich anders emotioneel tekort gedaan voelt is echt van een andere orde. Moeder mag leren dat haar kind groot wordt en dat je op een volwassen manier met elkaar omgaat als je samen in een huis woont. Emotionele vergeldingsdrang om een gezinsuitje hoort daar niet bij. Ts heet niet voor niets Zeurmoeder!

zou je dezelfde mening hebben

als ze een vriend had waar ze op die dag naar toe zou gaan?

Mijn oudste woont ook thuis en die verplicht ik niet om dit soort dingen te doen. Hij gaat dus soms zelf naar opa met ov (2/uur enkele reis) en wil ook eens per auto en hij gaat de halve vakantie mee. Zijn vriendin is belangrijk maar niet overdreven. Ziet ook zijn ex nog en andere vrienden. Hij heeft zijn eigen leven, eigen agenda met werk en studie maar hij slaapt toevallig thuis (meestal dan).

Kyana

"Een uitje naar oma of met het gezin ergens heen mag je niet vragen want het is toch logisch dat ze daar geen zin in hebben en dus niet gaan."

Tuurlijk mag je het vragen. Logisch is niet dat ze daar geen zin in hebben, logisch is dat ze een eigen mening hebben die meetelt.

"Dat je niet meer een klein kind bent dat geen zin heeft en het dus niet doet."

Ik zie dat juist andersom: een klein kind neem je mee, zin of geen zin. Met een volwassene overleg je.

plannen

Wij gaan regelmatig dagjes uit, maar dat plannen we gezamenlijk. We bespreken dan wat we gaan doen (rekening houdend met ieders wensen) en wie er wel of niet meegaat. De oudste heeft een vriendin. Als hij bij haar is gaat hij dus niet mee, en als zij bij ons is gaan ze samen mee.
Soms gaat mijn man alleen met de kinderen op pad, en soms ik. Dus wij gaan zelf óók niet altijd mee.
Het hele idee van een uitje is dat je samen iets leuks doet. Als daar al te veel 'moeten' bij komt, is de lol er wel af.

Overigens zijn de kinderen hier 9, 11, 14 en 17. Omdat ze nogal sportief zijn, bestaan veel uitjes tegenwoordig uit het bezoeken van hardloopevenementen en obstakel runs etc. Verder bezoeken we musea, steden, kastelen, maken we lange wandelingen, gaan we kajakken, klimmen in een klimbos, etc. Van alles wat dus.

de verplichtingen

Ik vind het overigens niet per se volwassen om maar mee te gaan in de verplichtingen die je moeder verzonnen heeft of belangrijk vindt, zoals een verjaardag van een opa of oma.

Gezinsuitjes

De titel zegt het eigenlijk al een uitje met het gezin. Dan ga je dus iets doen waar het hele gezin zin in heeft. Je bespreekt dat van te voren. Zo van: die en die dag willen wij een uitje plannen kan iedereen dan? Zijn er ideeën wat we kunnen gaan doen?
Als er met ieders wensen en tijden rekening gehouden wordt is de kans groter dat iedereen mee wil en er moeite gedaan gaat worden om op die dag mee te kunnen.
Tegen pubers/jongvolwassenen zeggen: We GAAN tweede paasdag met zijn allen naar museum Volkenkunde in Leiden. (P U N T) geeft (in ieder geval hier) met een jonge puber en een van bijna 16 al een hoop onrust en gemiep.
Oudste heeft een baantje en jongste vind musea SAAAAAAi.
Als we samen een plan maken komt er eigenlijk altijd wel iets leuks uit en gaan ze ook mee.

Een "uitje" naar de verjaardag van oma hoort er helaas gewoon bij. Daar zitten pubers ook niet op te wachten maar ja oma komt ook op jouw verjaardag dus je gaat maar even mee. Dat zijn van die verplichtingen die er gewoon bij horen als je volwassen wordt.
Inmiddels zijn we aan een kant minder streng in het meenemen van de kinderen naar de verplichte kerst/verjaardags en moederdag visites. De betreffende grootouders hebben er ook een handje van om verjaardagen andere hoogtijdagen over te slaan. Als kind moet werken op oma's verjaardag dan mag dat. Andere oma daar moet ze dan voor of na het werk even naar toe. Dat is ook makkelijker want die oma woont veel dichterbij, andersom naar huis fietsen en dochter is er. De andere grootouders wonen op een afstand van ruim 15 km, dat is moeilijker.

Verder eens met Floria, het IS niet volwassen als je mee gaat in de verplichtingen die je moeder heeft verzonnen. Het is volwassen als je als puber/jongvolwassene ZElFziet dat de verjaardag van oma/tante/de buurvrouw iets is waar je bij moet zijn. Bijvoorbeeld, omdat oma al oud is en het wel eens haar laatste verjaardag zou kunnen zijn, dat tante jou heel vaak heeft geholpen met iets en je nu iets terug doet door naar haar verjaardag te gaan met een bloemetje.

nou ja

Ik bedoel meer, als je het zelf WIL, als 18-jarige. Dat je uit jezelf naar oma gaat omdat je het gezellig vindt.

Als je oma geen leuk mens is, vind ik niet dat je er heen hoeft. Zodra je oud genoeg bent om alleen thuis te blijven, dan mag dat van mij. Bij ons is dit zeker geen verplichting. We gaan als we uitgenodigd worden, maar opa/oma heeft geen speciale status op zijn/haar verjaardag.

'naar oma gaan omdat je dat gezellig vindt' - beetje ot

... en niet naar oma hoeven als ze geen leuk mens is.

Zo wordt er vooral vanuit de bezoeker geredeneerd en niet vanuit degene bij wie deze op bezoek gaat.

Is 'op bezoek gaan' iets waaarbij het vooral om je eigen vermaak draait, of leer je ook om aandacht te hebben voor iemand die op het eerste gezicht (en misschien ook op het tweede) niet zulk boeiend gezelschap is? Hoe minder je elkaar ontmoet, hoe minder verbinding er zal zijn. Relaties kosten inzet.

Is wat anders dan een gezinsuitje op tweede Paasdag, maar omdat het thema familiebezoek mee gaat spelen (mede vanwege de verjaardagen van grootouders ) schrijf ik dit op. Dus ik vind dat als pubers/jongvolwassenen niet mee gaan naar de verjaardag van grootouders het goed zou zijn als ze op een ander moment tijd maken. Een op een geeft misschien meer voldoening dan een Hollandse kringverjaardag.

Wel veel gevraagd

Ik denk wel dat je veel vraagt. Mijn kinderen zijn beide eerstejaars aan de universiteit. Zoon zit deze en volgende week toevallig ook in de tentamens. Ik vind dat echt wel behoorlijk pittig. Hij is gewoon een soort van de wereld zeg maar. Er is nergens anders ruimte voor. Werken moet nog net, maar morgen gaat hij bijvoorbeeld ook niet mee naar een bruiloft. Dat geeft scheve gezichten, maar dat kan ik ook niet helpen, dat andere mensen zijn tentamens niet belangrijk vinden of niet snappen hoe pittig het is. Een universitaire opleiding gaat niet vanzelf. Ik kan me voorstellen dat hij volgend weekend alleen maar zin heeft in lang uit slapen en netflixen en even geen verplichtingen. Ik verwacht echt niet van hem dat hij gezellig gaat lopen doen. Ik zou een gat in de lucht springen als hij zijn kamer wou opruimen.

Voor een ander

Voor zeurmoeder is dat jaarlijkse gezinsuitje blijkbaar heel belangrijk. Dat is iets wat ze al jaren elk jaar doen en wat een echte traditie is.
Van een jonge tiener kan ik begrijpen dat die niet beseft hoe belangrijk dit blijkbaar voor zijn moeder is. Van een (bijna of net) volwassene zou ik verwachten dat hij/zij in staat iets om zijn eigen ego op zij te zetten en te beseffen dat dit nu echt een enorm belangrijk uitje is voor moeder.

Het gaat mij helemaal niet om het uitje zelf maar om het belang dat moeder er aan hecht.

Van mijn kinderen zou ik bijvoorbeeld minder vlug verwachten dat ze mee gaan op een dagje uit omdat wij niet een traditie van een jaarlijks speciaal uitje hebben wat voor mij en/of mijn man super belangrijk is. Wij hebben weer andere zaken waar we waarde aan hechten.

Mijn punt is echter dat je best af en toe even je zelf en je eigen behoeftes op zij mag zetten om iets voor een ander te doen. Voor zeurmoeder is dit uitje heel belangrijk en dus mag best je eigen geen zin/geen tijd daar voor wijken.

Familieleden

Bij uitjes mogen mijn oudste kinderen rustig thuis blijven als ze niet mee willen.Daar hecht ik minder waarde aan.
Ik vind het wel belangrijk dat mijn kinderen tijd maken voor hun oudere familieleden. Niet perse met verjaardagen maar in het algemeen.
Maar dat werkt alleen als je als ouder zelf natuurlijk daar ook waarde aan hecht. Als ik oudtante nooit bezoek maar van mijn kinderen verwacht dat ze het wel doen werkt het niet. Als oudtante echter regelmatig bij ons is en deel uitmaakt van ons leven is dan leren mijn kinderen haar ook beter kennen. Dan gaan ze ook makkelijker uit zichzelf op bezoek.
Ik vind het wel belangrijk dat ze daarin ook redelijk plichtsgetrouw zijn en het contact onderhouden. Dat moedig ik aan en leef ik voor.

Ik doe ook regelmatig iets voor mijn kinderen wat ik niet echt leuk vind. Dat uitje naar Disneyland was echt niet omdat ik zo graag daar heen wilde. Dat was voor de kinderen. En als we naar zo'n tropisch zwemparadijs gaan doe ik dat ook voor de kinderen. Maar als ik mijn eigen ego voorop zou zetten dan zouden we dus nooit meer dat soort uitjes doen want ik heb er geen zin in. Dus ik doe ook regelmatig iets tegen mijn zin om de kinderen een plezier te doen.

locatie van het uitje

Zeurmoeder geeft aan dat de dochter bij een dagje efteling wel mee zou willen. Volgens mij wil Zeurmoeder dan nu een uitje doen dat niet bij de huidige wereld van de kinderen past.
Ik ken een stel grootouders (geen familie) die ieder jaar een uitje willen doen met alle kleinkinderen tegelijk. Oudste kleinkind is nu 20 jongste kleinkind zit bovenbouw basisonderwijs. Die oudste was wel zo aardig dat ze aanpaste toen oma 5 jaar geleden een dagje Julianatoren wilde doen. De kleinkinderen tussen oudste en jongste schelen 3 jaar dat valt nog te overzien. Dit jaar wilde oma naar de bioscoop, hoe zoek je een film uit die leuk is voor een meisje van ongeveer 10 jaar oud en ook leuk voor 3 knullen van 14 en 17? Het oudste meisje van 20 zit weer in een heel andere wereld.

Je kunt als (groot) ouders wel willen dat je iets doet met alle (klein)kinderen maar soms wrikt dat gewoon. Ik kan mij prima indenken hoe het voor een oudste moet zijn om bij gezinsuitjes altijd mee te moeten naar iets dat niet meer "past" bij je eigen groep.
Ouders moeten ook kijken naar wat oudste nodig heeft om een leuk uitje te hebben.

Het houd op

Tegenwoordig komen we, inmiddels zonder ouders, als broers en zussen met aanhang bij elkaar. Soms zijn daar (bijna) alle neven en nichten bij, soms niemand. Ik moedig ze vooral aan om elkaar via facebook te tippen om te gaan. Als er een paar gaan wil de rest soms ook wel. Enige jongere zijn tussen een stel bijna bejaarden is hier niet favoriet.

En bovendien, inderdaad, ze moeten wat onderwijs aangaat al zoveel en staan niet te springen om dan in hun vrije tijd zich weer in een bocht te moeten wringen.

Voor mijn zoon geld ook dat hij het soms niet lang kan volhouden in de drukte van een kring familieleden. Dus als hij zelf zonodig zijn stutten kan trekken lukt dat beter dan als we naar de middle of nowhere gaan en hij heeft geen eigen vervoer.

studeren

Toen ik studeerde en op kamers woonde woonden mijn neven ook op kamers in dezelfde stad. We zagen elkaar nooit, een enkele keer op een begrafenis oid. Er waren ook nooit familieuitjes, een enkele keer spontaan samen met ons gezin. Maar zelfs met Kerst lukte het mijn ouders niet iedereen bij elkaar te krijgen. Nu, allen vijftigers, zijn we closer dan ooit, ook met de neven en nichten. Ouders hebben dat wel nog meegemaakt. Maar de kleinkinderen doen alleen mee als ze zin en tijd hebben en zo gaat het al meerdere generaties. Komt later allemaal goed vinden ze bij ons

Ik kijk er toch anders tegenaan merk ik

Ja, kinderen maken zich los van hun ouders, dat hoort ook zo. Maar als het een bestaande traditie is dan wist ze dus al dat dit uitje eraan zat te komen. Ik ben zelf nogal van de tradities, dus ik zou ook teleurgesteld, boos en/of verdrietig zijn door zo’n opstelling van kind. Maar, dat gezegd hebbende, ik zou dan wel in gesprek gaan over de bestemming. En daar zou ik de mening van kind wel in meenemen.

En bezoek aan familie, dat is bij ons alleen nog maar mjin ouders en brussen met aanhang en kinderen, tja, dat hoort er gewoon bij met verjaardagen en feestdagen. Ze hoeven niet perse mee, en als het niet uitkomst door sport, school of andere sociale dingen dan is er geen man overboord, maar kamer willen opruimen zou ik toch echt geen reden vinden om niet mee te gaan.

Hier overigens ook grootouders die uitjes voor de hele familie willen. En die zjin er best hoor, met een beetje fantasie en aanpassingen. Efteling, Plaswijkpark, Drievliet, dat soort parken biedt voor iedereen wel wat leuks. En de oudere kleinkinderen nemen dan de jongere onder hun hoede, hartstikke gezellig. Dit jaar gaan we in Zoetermeer naar het Gamemuseum, dat vinden de mannen uit de familie ook leuk. Mjin ouders kijken wel naar de (klein)kinderen, en misschien krijgen we ze ook nog wel aan de Pacman .

Verplichte uitjes

Het kan natuurlijk twee kanten uit: kinderen die nog heel lang hun ouders roemen om de vaste traditie van het paasuitje. Hoe ouder ze worden hoe fijner de herinnering. De dwang raken ze wel wat kwijt.

En andersom de kinderen die hun ouders verfoeien om het altijd verplichte paasuitje en nooit meer een stap, noem maar eens wat, de Efteling of De Keukenhof zetten vanwege de gedwongen sfeer.

Wilgenkatje

Relaties kosten inzet, zeg jij - ja, van twee kanten. Als ik dus merk dat de andere kant geen inzet heeft maar wel verwachtingen, is het jammer, maar dan beslist kind toch echt zelf.
De jongste heeft hier al besloten dat hij niet meer mee wil met opa en oma een dagje op stap. Ieder jaar stellen ze iets voor waarvan ze weten dat hij het niet leuk vindt (namelijk iedere keer hetzelfde), dus dan gaat hij niet mee.
Tot nu toe trekken opa en oma nog een minuut of 2 de aandacht met cadeaus en snoep, maar dat gaat niet lang meer werken als er gewoon verder niets in die mensen zit.
De kinderen moeten wel vaker mee naar gelegenheden die ze niet zo geweldig vinden, dus dat hoeven ze niet per se nog eens te leren bij een lang, saai bezoek als ze 18 zijn of zo. Het is niet zo dat het alsnog leuk wordt als ze eerst maar die drempel over zijn van te gaan.

Wat betreft vaste familie-uitjes, dat houdt op een gegeven moment ook op, toch? Waarom moet 19 nog wel en straks 22-met-vriend, of 27-met-baby niet per se? Of nog erger, aanhang en kinderen worden ook geacht mee te gaan. Zoiets houdt toch op als het eerste familielid aangeeft geen zin meer te hebben? Hup, naar iets nieuws.

'Hup, naar iets nieuws'

@Floria. Wat voor nieuws bedoel je dan, na het voorgoed afschrijven van die familie-uitjes?

Je gaat ervan uit dat geen zin meteen een 'geen zin' voor altijd is. Situaties veranderen. Wat eerst saai lijkt, kan bij nader inzien meerwaarde hebben.

En ik denk dat de oudere generatie met '27-met-baby' misschien wel meer gespreksstof heeft dan met 19-jarige student en vice versa.