Hart onder de riem voor ouders met een 'lastig kind'

Hallo allemaal,

Ik heb de afgelopen dagen een beetje uit interesse rondgekeken op dit forum, omdat ik nogal nieuwsgierig was naar hoe leeftijdsgenoten opgevoed worden, en hoe de relatie met hun ouders is. Hierbij vielen mij positieve dingen op, maar ook dingen waarbij ik me toch wat schaamde voor het feit dat ik mijn eigen ouders soms niet genoeg laat merken hoeveel ik van ze houd. Ik wou dat met deze reactie daarom 'even' doen, mede omdat ik niet het type ben dat normaliter graag spreekt over zijn emoties.

Allereerst even een introductie. Mijn naam is Tom, ik ben 21 jaar en woon vlakbij Eindhoven. Ik studeer sinds dit schooljaar voor een Bachelor in ICT & Business op Fontys Hogescholen in Eindhoven, en heb al twee mbo-diploma's (MBO-3 Medewerker Beheer ICT en MBO-4 Netwerkbeheer) in de pocket. Daarvoor vmbo-kader ICT gedaan. Dus ondanks dat ik een aardig weggetje heb af moeten leggen ben ik toch best ver gekomen als ik dat mag zeggen. En wacht even, ik zou het bijna vergeten: ik heb ook nog eens een ernstig hoorverlies aan beide kanten en draag hiervoor BAHA's (soort gehoortoestellen die d.m.v. een implantaat geluid via het bot geleiden). Zonder die toestellen zou ik pas vanaf 70-90 dB horen, en dat staat gelijk aan een blaffende hond of een rinkelende telefoon vlak langs m'n oor. Door deze hoorbeperking heb ik tot voor ik naar het mbo ging altijd op het speciaal onderwijs gezeten. En dat is altijd heel goed gegaan, ik had fijne docenten en klasgenoten waar ik het goed mee kon vinden. De overstap van het speciaal onderwijs naar het regulier onderwijs ging niet 100% vlekkeloos, daar zal ik eerlijk in zijn. Maar, en hier komt het, ik heb de afgelopen jaren de onvoorwaardelijke steun en vertrouwen gehad van mijn ouders. Wetende dat ze altijd voor me klaar staan heeft mij altijd door de wat moeilijkere periodes geholpen, ook bijvoorbeeld toen ik op m'n 14e uit de kast kwam. Daar ben ik hen meer dan dankbaar voor!

Toevallig vertelde mijn moeder gisteravond dat ze laatst een gesprek had met onze overbuurvrouw. Ik kwam daarbij ter sprake. Ze vertelde dat ik inmiddels alweer hbo doe, waarop de overbuurvrouw zei dat ze dat bijzonder vond dat iemand met een handicap als die van mij toch zo ver is gekomen. Alleen maar respectvol, zou je denken, toch? Mijn moeder zei echter dat ze het nogal denigrerend overbracht, alsof ik eigenlijk maar een minder persoon ben. Ze was daar blijkbaar enorm pissig over. Ik zei daarop "Je hoeft daar niet pissig om te zijn hoor" en grapte dat ik de overbuurvrouw over twintig jaar wel een bezoek breng met m'n Mercedes wanneer ik een topfunctie heb bij Apple, Microsoft of welke multinational ook. Maar ik vond het aan de andere kant wel cool dat mijn moeder het zo voor me opneemt en daardoor is m'n respect voor haar alleen maar gegroeid.

Mijn vader is daar wat 'makkelijker' in, en vertelde laatst dat dat komt, omdat hij me nooit echt als een slechthorende heeft beschouwd. Natuurlijk ligt het in de praktijk iets gecompliceerder, omdat ik toch regelmatig vraag om het herhalen van zaken die ik gemist heb. Maar hij vond het nooit nodig om me te beschouwen als een zielig iemand vanwege een auditieve beperking. Sommigen zouden dat wel hebben, en met name moeders hebben nogal de neiging om zo te doen. Telkens wanneer iemand tegen hem begint over mijn beperking, dan is het eerste wat hij zegt "Wat heeft zijn slechthorendheid hiermee te maken? Hij doet potverdorie hbo en heeft al twee mbo-opleidingen succesvol afgerond!"

Ik ben nooit een lastig persoon geweest in huis, en dat hebben m'n ouders ook weleens tegen me gezegd als we de zoveelste discussie hadden over mijn zus die weer eens wat 'doms' had gedaan. Niet om lullig over haar te doen natuurlijk, ik houd namelijk zielsveel van 'r en had me geen betere zus kunnen wensen. Het heeft er ook mee te maken dat er maar weinig regels in dit huis zijn, en mijn ouders heel flexibel zijn. Op stap tot 2 uur 's nachts en me helemaal klemzuipen? Sure, als ik maar de verantwoordelijk neem voor m'n eigen acties. Jaarlijks de nieuwste iPhone aanschaffen? Helemaal prima, maar dan moet ik niet bij hen komen aankloppen als ik in de schulden zit. Zo kan ik nog wel even doorgaan. Niet voor iedereen zal dit als de beste manier van opvoeden klinken, maar voor mij heeft dit wel altijd gewerkt: zelf de consequenties aanvaarden van m'n eigen domme acties. Ik heb hier al enkele draadjes gelezen over ouders die zich afvragen of ze alcohol moeten verbieden bij hun kind, in mijn ogen werkt dat alleen maar averechts. Ik heb m'n eigen grenzen leren kennen en weet dus wanneer ik genoeg heb gehad.

Ik wilde dit 'even' kwijt. Nogmaals, ik vind het extreem lastig om dit persoonlijk tegen ze te vertellen, net zoals ik moeilijk om kan gaan met het krijgen van complimenten. Ik zeg dan altijd heel clichématig: "Ik doe gewoon m'n ding, meer niet"

Ze zullen dit toch niet lezen, dat weet ik wel zeker. Maar ik hoop dat ik met mijn verhaal duidelijk kan maken dat er jongeren zijn die wel van hun ouders houden, maar dit simpelweg niet durven te laten merken. Pubers zijn nou eenmaal wat stiller als het gaat om emoties. Maar diep in hun hart kunnen ze niet zonder jullie.

Excuses voor de anekdote trouwens. Dat is meteen een eigenschap van mij: ik ben echt een schrijverstype.