Help! Depressieve/Ongelukkige Jongvolwassene
Mijn dochter van 19 is al ongeveer 2 jaar intens ongelukking c.q. depressief. Ze heeft vanalles meegemaakt, en krijgt alles gewoonweg niet geregeld in haar hoofd. Ze is enorm anstig, heeft problemen met hechting/verlating en heeft een zeer negatieve denkwijze ontwikkeld.
Ze heeft een tijd lang antidepressiva geslikt hetgeen de harde kanten er wel af haalde. Echter vond ze de verslavend werking ervan erg belastend en ze sinds een paar maanden van de ad afgestapt.
Na het proberen van diverse psychologen (sommige deden meer kwaad dan goed), heeft ze reeds een eerstelijns psy traject achter de rug, met weinig resultaat.
Nu is ze aan een traject bij de psychiater begonnen.
Echter, ze geeft constant aan meer hulp nodig te hebben. Steeds moet ze weer opnieuw met haar verhaal beginnen en eer er een punt is bereikt dat het wat oplevert, is ze dan weer maanden verder. Ze zal nu weer wekelijks gaan, maar zou zo dolgraag wat meer ondersteuning hebben. Het duurt haar allemaal veels te lang en ze is zo doodongelukkig dat ze de zin van de dingen gewoonweg niet meer ziet. Soms wordt ik er oprecht bang van.
Ik heb reeds een kortdurende opname overwogen, maar dat valt met school zo moeilijk te combineren. Ze heeft reeds 1 schooljaar hierdoor verloren, en heeft nu gelukkig eindelijk een beetje haar draai gevonden op school.
Is er iemand die hier ervaring mee heeft. Welke wegen kunnen we nog meer bewandelen om haar die extra ondersteuning te bieden. Ik zie het ff niet meer, maar ze heeft NU iets extra's nodig en niet over maanden.
Is dat erg zo erg
dat jaar? Misschien zie ik het heel zwart hoor maar ik heb net in mijn redelijk naaste omgeving 2 jongeren gezien die het leven uit gestapt zijn en in dat perspectief is studievertraging een gevalletje, jammer maar helaas.
Het is natuurlijk erg jammer maar het klinkt of je die opname zelf wel echt nodig vindt. Vraag is natuurlijk ook of ze die vertraging niet ook oploopt als ze nog een jaar doormoddert..
Sterkte!!
Mijk
Opname
Ik sluit me aan bij Mijk. Ze kan echt beter voor opname (of toch weer medicijnen) kiezen dan te blijven doorsukkelen. Het kan zo fout aflopen.
Gauw weer beginnen met de antidepressiva. Dit is duidelijk niet het moment om te stoppen. En ga vooral op zoek naar een goede psychiater om dat te begeleiden.
Wat verder in de winter een extra zetje in de goede richting kan geven is lichttherapie. Ook thuis te doen. Als school goed gaat zou ik dat doorzetten, heel goed voor haar zelfbeeld om dat te halen!!
sorry...
verslavende werking van anti depressiva?
antidepressiva
Je dochter is nu bij een psychiater. In plaats van allerlei zaken erbij te betrekken zou ik spoedig overleggen of dochter weer aan de medicatie kan. Er gaan soms een hoop praatjes rond onder leken, buren en kennissen, over medicatie. 'Verslavend' lijkt me zo'n nutteloos praatje.
Als mijn dochter haar medicatie niet neemt is haar glas halfleeg. Als ze haar medicatie wel neemt is haar glas halfvol.
Ik wilde dat mijn dochter jaren geleden al medicatie had gehad. In feite heb ik het in 2007 al aan de huisarts gevraagd. Mijn dochter heeft tot 2012 moeten wachten. Sindsdien heeft ze eindelijk een onbezorgde jeugd. Misschien moet ze deze medicatie wel levenslang gebruiken. Daar is niets mis mee.
Verder zou ik de vraag naar ondersteuning bij de psychiater neerleggen.
Het is begrijpelijk dat je in je zorgen veel mensen erbij wil betrekken. Maar hoe meer mensen des te meer adviezen, die voor een deel zelfs tegenstrijdig kunnen zijn.
Ze heeft al een psychiater daar zou ik het bij laten.
vragen
Misschien kun je vragen aan je dochter waar ze meer hulp bij nodig heeft en dat dan niet wegwimpelen, als dat ze dat nou toch wel alleen zou moeten kunnen of dat je er iets anders achter zoekt. Gewoon letterlijk. En als je die hulp voorlopig kunt geven, geef je je dochter ook meer controle over haar leven, naast begrip.
Ik kan zelf niet zoveel met hechting/verlating. Ik weet wel dat toen mijn dochter erg angstig was dat ik veel samen met haar deed, en samen met haar nadacht, zelfs weer een tijdje samen met haar sliep.
Dat is allemaal voorbij gegaan.
lichttherapie
Overigens werkt de psychiater van mijn dochter ook met lichttherapie. Met name in deze donkere dagen. Er was even sprake van of dochter dat nodig had. Omdat ze verder ook laag gedoseerd is. Best kans dat de psychiater van je dochter daar ook wat mee kan.
Borderline?!
De voorlopige diagnose is gesteld, borderline. Ze kan haar nieuwe traject begin maart beginnen, tot die tijd moeten we wachten.
Ze maakt een redelijke indruk momenteel, haar punten op school zijn goed, ze gaat stappen en is veel bij d'r vriendje. Thuis is ze momenteel liever niet, want ze vindt het niet meer prettig thuis. Ze wil ook niks met me ondernemen en vertoont enkel sociaal correct gedrag. Ze zoekt al haar steun bij haar vriendje, dus misschien moet ik dat maar even laten voor wat het is. Ze kan enorm slecht met kritiek omgaan, en soms gebeurt het in huis natuurlijk wel es dat iemand kritiek levert. Dat is blijkbaar al teveel voor haar. Ze stoort zich zo mateloos aan dingen (bv niet netjes eten van anderen), en reageert daar erg over-the-top op (niet meer mee willen eten). Ze houdt zich verbaal wel in om ruzie te voorkomen, maar trekt zich dan volledig terug.
Typisch borderline misschien? Ik ben nog lerende...
Ik hoop nu van harte dat haar behandelaar gepaste medicatie en therapie kan bieden om haar weer wat positief in het leven te leren staan. Wellicht zal ze daarwel nog weken of maanden op moeten wachten. We zijn wel met de lichttherapie bezig en dat helpt enigszins.
Echter, met de voorlopige diagnose vallen wel veel puzzelstukjes op hun plaats.
vanmorgen nog
Sprak ik iemand met autisme die ook eerst de diagnose Borderline had gekregen. Wat mij trof in bijvoorbeeld iets als schematherapie is de noodzaak van het aanleren van meer concreet repertoire. Maar dat wil niet zeggen dat je dat opdringt maar dat iemand daar zelf oog voor moet krijgen waar dat nuttig zou zijn en er dan op het moment zelf hulp bij krijgen om dat repertoire te vergroten.
kritiek
Als je je al niet lekker voelt en het lukt allemaal niet dan zit je ook echt niet te wachten op oordelen over jezelf. Maar zeker bij autisme zijn mensen vaak overgevoelig voor kritiek.
Wat mij opgevallen is is dat wij allemaal juist vol zitten met oordelen. Het kan helpen om in je communicatie het oordelen nou eens wat in te slikken en oordeel- en emotieneutraal, meer feitelijk en concreet en vriendelijk en respectvol te communiceren.