Inwonende dochter maakt het te bont
Lang verhaal hier. Laat me beginnen met te zeggen dat dit niet echt mijn probleem is. Ik ben 1 van de zussen van de dochter in kwestie, maar merk dat onze ouders ten einde raad zijn, en zou dus graag het verhaal vertellen en hopelijk wat advies krijgen.
Een beetje achtergrondinformatie: mijn ouders hebben 4 dochters, elk met hun eigen uitdagingen. Leeftijden zijn 29, 27, 23 en 17. Ik, 23, en 1 van mijn zussen, 27, zijn het huis uit, en het gaat goed met ons. De afstand heeft de band met de ouders versterkt, alle kleine frustraties zijn weggevallen. Ons jongste zusje is een zorgenkindje. Ze is te vroeg geboren, heeft een hersenbloeding gehad, en een leven vol operaties en extra zorg. Hoewel ze mentaal vrij goed bij is, heeft ze wel ASS, en kan ze fysiek nooit zelfstandig zijn. Het is moeilijk voor onze ouders om een evenwicht te vinden tussen voor haar zorgen en hun relatie in stand houden, maar zelfs dat lukt behoorlijk goed. Maar de oudste.
Ik noem haar nu even An. An heeft een lastige puberteit achter de rug, inclusief automutilatie. Ze is in therapie geweest, en dat lijkt geholpen te hebben, maar ze gaat niet goed om met verantwoordelijkheid en stress. Hierdoor kan ze haar diploma niet in praktijk brengen (leerkracht). Ze heeft een sabbat genomen en enkele jaren alleen gewoond, in Engeland, en is daarna terug gekomen om een nieuwe studie te beginnen, meer theoretisch. Omdat ze haar vriend meenam, hebben mijn ouders de garage verbouwd tot comfortabele loft, compleet met eigen badkamer. An begon haar studie, en hoewel ze zich erg weinig liet zien en nauwelijks hielp in huis, ging het even goed. Tot haar vriend het uitmaakte en weg ging. An weigert haar studie af te maken, ondanks dat ze alleen nog 1 Paper moet verdedigen, ze steelt eten en kleine dingen uit huis, ze 'plaagt' ons jongere zusje die daar door haar handicap absoluut niet mee om kan, ze heeft werk maar daarvoor 'leent' ze dagelijks mijn ouders hun speciaal aan een rolstoel aangepaste auto in plaats van de bus te nemen zoals afgesproken, ondanks zware protesten, ze heeft zelfs een paar keer wanneer ze de auto niet mocht lenen expres de sleutels meegenomen zodat mijn ouders toch niet hun eigen wagen konden gebruiken... Tot slot is de mooie nieuwe loft tot een stort gereduceerd, alsof je in zo'n hamsteraarprogramma binnen loopt. Propere, gestreken kleren liggen in hopen op de grond tussen oud brood en verf, het parket trekt krom van het vocht omdat ze gemorst drinken niet opluisteren, ga maar door. An luistert helemaal niet meer, en is gewoon op elk vlak asociaal en egocentrisch. Onze ouders zijn bang dat ze helemaal instort als ze alleen woont, anders hadden ze haar al buiten gegooid. Ze hebben ook al meermaals geprobeerd om haar te dwingen op te ruimen of vriendelijk te zijn, het wordt binnen de week weer even erg.
Weet iemand misschien een oplossing voor dit probleem? An denkt dat niemand weet van haar situatie, zou het misschien kunnen helpen als ik met haar praat? Misschien schaamt ze zich dan genoeg om te veranderen? Ik weet het niet. Alle adviezen zijn welkom. Dank je voor het lezen
België?
Ik neem aan dat je in België woont.
Het klinkt alsof jullie gezin hulp nodig heeft.
Gaat je jongste zusje naar een revalidatiecentrum? Daar is vaak een maatschappelijk werk(st)er aanwezig die kan helpen bij gezinsproblematiek.
Hebben jullie al een gesprekken bij een CAW gedacht? Dat is laagdrempelig en niet duur.
Verder kan de huisarts een luisterend oor bieden en advies geven.
Reactie Belgje
Ik ben inderdaad Belg. Na lang zoeken hebben mijn ouders een persoonlijke assistente gevonden voor mijn zusje. Die assistente helpt met scholing en praktische aspecten zoals douchen of vervoer naar de kinesist, maar is ook opgeleid als maatschappelijk werkster. Zij is ook al 15 jaar bij ons gezin en dus erg goed op de hoogte van alles. Zij zegt dat alles begint met An, die moet begrijpen dat er iets mis is, en hulp moet willen, en dat er anders drastische beslissingen genomen moeten worden, zoals eisen dat ze uit huis gaat. Jammer genoeg ziet An niet in dat er een probleem is, en weigert ze hulp te aanvaarden... Zo maakt ze het natuurlijk wel erg moeilijk.
Zoesie
Wat naar allemaal zeg. Even een vraag: ziet je zus An zelf dat ze een probleem heeft? Want het moet bij haar beginnen. Het klinkt allemaal heel problematisch maar als zij het zelf wel best vindt... wat kan je dan?
Je ouders
Ik kan me voorstellen dat je je heel erg zorgen maakt. Is het bespreekbaar met je ouders en je andere zus? Het moet voor je ouders erg zwaar zijn.
Wellicht ziet je zus niet dat ze zelf een probleem heeft, maar als je ouders duidelijk maken dat zij het niet meer aankunnen, dan heeft ze wel degelijk een probleem. Ik hoop dat iemand jullie kan helpen, iemand die verder denkt dan 'ze moet zelf zien dat r een probleem is'. Wellicht helpt het als je de focus verlegt: je zus heeft er geen probleem mee om zo te leven, maar je ouders en jij wel.
Tsjor
Reactie van nog niet zo lang geleden jongere
Ik denk niet dat je haar haarzelf moet laten schamen dat lijkt mij een hele verkeerde insteek. Ik zou haar gewoon helpen, en vraag haar anderzijds ook om jou te helpen met jou zaken opruimen ook al kun je dat goed zelf. Zo heb je er niet meer werk aan, kunnen jullie samen ook nog socializen en krijgt ze er routine in. Niet ALLES samen doen laat haar ook in het begin het laatste beetje alleen doen (verzin iets dat je ergens heen moet of zo). En zo laat je haar steeds een iets groter deel zelf doen. Geef ook vooral een compliment wanneer ze zelf al wat heeft gedaan maar ook wanneer ze het weer wat laat verslonden mag je dit best aangeven, doe het wel met een vleugje humor en subtiel. En vooral niet op een boze manier. Zorg ook dat ze weer wat sociale contacten krijgt zodat ze ook wat andere mensen over de vloer krijgt en misschien nog wel belangrijker haar hartje zo nu en dan kan luchten. Maar boven alles blijf consequent. Zaken als de auto meenemen e.d. dat moet je gewoon niet accepteren en daar mogen ook best consequenties aan vasthangen. Maar wat ik eigenlijk denk dat de oorzaak is en daar moet je maar eens goed over nadenken is dat ze zich (ik denk ook deels terecht) wat buiten gesloten voelt en dit zo op een negatieve manier duidelijk probeert te maken. En daar ligt een verbeterpunt voor jullie als gezin. Ik denk dat dat de main cause is.