Onvolwassen stiefdochter
Ik heb bijna 2 jaar een relatie met mijn vriend die uit een 30 jarige relatie komt. Hij heeft een dochter van 24 en een zoon van 22 die de helft van de week bij hem wonen.
Beide kinderen doen helemaal niets in huis, dochter heeft nog nooit boodschappen gedaan en weigert op alle fronten iets te doen in huis. Ze dirigeert haar vader en schoffeert hem. Ik vind haar respectloos. Ze negeert mij en houdt op geen enkele wijze rekening met haar vader (zo claimrecht e de badkamer in de ochtend en wordt boos als hij daar iets van vindt). Als ze toch iets een keer moet gaat ze stampvoeten en zeggen dat ze naar haar moeder gaat. Ze verdient een hoog salaris maar mijn vriend durft (zijn zijn letterlijke worden) geen kostgeld te vragen. Ze belt vanuit haar vakantieadres en geeft haar vader opdracht om een klusje te doen. Ik kan nog heel lang doorgaan. Feit is dat het mij enorm raakt dat zij zo met hem omgaat. En het ergert me dat hij er niets mee doet. Het staat onze relatie van mijn kant uit in de weg. Sowieso ben ik niet van plan samen te gaan wonen zolang de kinderen er zijn maar ook daarna zie ik nog wel problemen.
Erover praten kunnen we niet, we krijgen alleen maar enorme ruzie.
Zelf heb ik een meisje van 23 dat op zichzelf woont.
Tips?
Wie weet heeft ze ook ASS. Dan nog zie ik dit aan een gebrek aan ofwel opvoeding, ofwel communicatie tussen vader en dochter. Ik heb ook vrij veel mensen met ASS om me heen, ook een kind met ASS. Ook mijn zoon vindt het lastig als er vreemde visite is. Maar we hebben hem wel kunnen uitleggen dat hij (onbedoeld, maar toch) mensen kwetst als hij ze niet begroet. Dat wil hij ook niet op zijn geweten hebben! Dus hij komt even de woonkamer in, geeft een hand of, als dat niet lukt, steekt zijn hand op, kijkt de persoon eventjes aan en zegt hallo, ik ben x. Dat is het minimum. Bij bekenden vragen we of hij een paar minuten blijft. Ik weet dat dat energie kost, maar daarna kan hij weer naar zijn kamer. Zo heeft hij ook ontdekt dat hij een aantal van onze vrienden heel aardig vindt, bij die vrienden blijft hij soms wel een halfuur praten. Hetzelfde met een cadeautje, je kunt gewoon even dankjewel zeggen.
Dat zijn formaliteiten waar iemand met ASS misschien niet veel waarde aan hecht, maar de rest van de mensheid wel. Dat kun je uitleggen, vertellen hoe mensen het ervaren als je die formaliteiten achterwege laat (gekwetst, verdrietig, afgewezen), en dan snappen de ASS'ers in mijn omgeving prima waarom ze toch liever wel even hallo of dankjewel moeten zeggen. Kijk, wij passen ons ook aan aan de behoeften van de ASS'ers en het is niet meer dan menselijk dat zij ook wat aanpassingen doen, binnen de mate van het mogelijke. Dat is wel zo prettig samenleven.
Ik lees trouwens weinig terug over het feit dat deze man een pleaser is. Hij heeft blijkbaar een mening (is het er niet mee eens) en heeft een keuze gemaakt in gedrag (ik ga er niks in veranderen, ongeacht of je het vervelend vindt of niet).
Dat vind ik zelf niet per se passen bij iemand die een pleaser is. Misschien wel pleaser naar zijn kinderen, maar niet richting een partner.
Deze man zegt luid en duidelijk, DIT is hoe ik het wil, take it or leave it. Ik ga me niet aanpassen, dus als je met mij wil leven, zul JIJ je moeten aanpassen. En stop met moeilijk doen, want daar heb ik een broertje dood aan.
Wat op zich prima kan zijn, maar het heeft weinig met please gedrag van doen.
Juutanne23 schreef op 13-03-2023 om 08:03:
[..]
Hoi.
Ik zou heel graag een positieve draai willen geven aan een vorm van relatie met zijn dochter. Echter vanaf dag 1 dat ik haar ontmoette gaat ze naar boven zodra ik er ben ( daar heeft vriend het al over gehad maar ze vindt het ingewikkeld om beneden te zijn met iemand anders dan haar vader en broer, heeft ws niets met mij te maken) en komt ook niet even gedag zeggen als ik er ben. Ik heb dat wel geprobeerd in het begin maar heb dat losgelaten. Ik vind het jammer, snap dat dat na 1 maand niet aan de orde is maar nu na twee jaar nog niet vind ik dus jammer. Ik spreek haar wel op verjaardagen of feestdagen.
De algehele tendens is dat mensen met ass (of gebrekkige sociale vaardigheden door andere oorzaken) zich moeten (leren) aanpassen aan de rest.
Dat snap ik deels wel. Maar nogmaals: dat gaat voor een groot gedeelte ook echt vanzelf.
Kloppen doet het nauwelijks. Het is voor mensen zonder ass zoveel makkelijker zich aan te passen. Juist dat aanpassend vermogen is meestal juist hun zwakke punt.
Ik denk dan ook dat als je contact met haar wil je dat op haar voorwaarden moet doen. Dus bijv iets zoeken waar je wel wat aansluiting mee kunt vinden, op haar manier, zonder allerlei opgelegde regeltjes.
Het zou bijv kunnen dat ze niets kan met spontaan contact, dat dat te spannend is. Maar misschien valt er goed een afspraakje te maken, uiteraard een activiteit die bij haar past. Als ze weet dat ze dan en dan een stukje met je gaat wandelen kan ze zich voorbereiden.
Of nodig haar uit voor een gesprekje en vraag haar of ze het leuk zou vinden eens iets met jou te gaan doen, en wat dan. Maar dan zou ik echt proberen uit de opvoedrol te blijven, ze krijgt wrs meer dan zat negatieve feedback vanuit omgeving. Blijf dan ook neutraal en voel je niet afgewezen door een ‘nee’. Blijf vriendelijk en geef aan dat dat prima is en misschien kun je het later nog eens vragen?
Pinokkio schreef op 13-03-2023 om 14:04:
[..]
De algehele tendens is dat mensen met ass (of gebrekkige sociale vaardigheden door andere oorzaken) zich moeten (leren) aanpassen aan de rest.
Dat vind ik wel een interessante gedachte en ik probeer het gevoel dat ik erbij heb onder woorden te brengen. Zoals jij het zegt, heb ik het niet eerder gezien.
Als ik kijk naar het familielid met ass, heb ik juist het tegenovergestelde: er wordt op allerlei manier aangepast maar het is eigenlijk nooit genoeg. Maar ik besef dat dat een familiesetting is en niet de maatschappij als geheel. Laten we elkaar halverwege tegemoetkomen, is niet iets dat je voorstellen bij iemand met autisme, in principe. Het is of bijna alles of niets, in mijn idee. In mijn ervaring luistert het zo nauw bij iemand met autisme (althans in onze familie) dat er weinig bandbreedte is om mee te onderhandelen. Als het gaat om familiebijeenkomsten dan vallen bepaalde uitjes af vanwege allemaal zintuiglijke overload.
De maatschappij is niet perse ingesteld op autisme, hoewel er niches zijn waar mensen met autisme zich senang zullen voelen. Zo dwingend als hierboven beschreven (aanpassing aan de maatschappij) zo voelen wij dat ook in de familie soms als we kijken naar de lijst van dingen die niet kunnen en wat we dus laten liggen en van afzien om net die ene persoon er wel bij te hebben. Soms voelt het ook zo ondankbaar alsof het normaal is, bending over backwards. Ik besef nu dat dat ook van de andere kant zo voelt. Ergens voelt dat heel tegenstrijdig want het is alsof wij, ons aanpassen en moeite doen maar jij laat zien dat het ook van de anders kant is.
Pinokkio schreef op 13-03-2023 om 14:04:
[..]
De algehele tendens is dat mensen met ass (of gebrekkige sociale vaardigheden door andere oorzaken) zich moeten (leren) aanpassen aan de rest.
Dat snap ik deels wel. Maar nogmaals: dat gaat voor een groot gedeelte ook echt vanzelf.
Kloppen doet het nauwelijks. Het is voor mensen zonder ass zoveel makkelijker zich aan te passen. Juist dat aanpassend vermogen is meestal juist hun zwakke punt.
Ik denk dan ook dat als je contact met haar wil je dat op haar voorwaarden moet doen. Dus bijv iets zoeken waar je wel wat aansluiting mee kunt vinden, op haar manier, zonder allerlei opgelegde regeltjes.
Het zou bijv kunnen dat ze niets kan met spontaan contact, dat dat te spannend is. Maar misschien valt er goed een afspraakje te maken, uiteraard een activiteit die bij haar past. Als ze weet dat ze dan en dan een stukje met je gaat wandelen kan ze zich voorbereiden.
Of nodig haar uit voor een gesprekje en vraag haar of ze het leuk zou vinden eens iets met jou te gaan doen, en wat dan. Maar dan zou ik echt proberen uit de opvoedrol te blijven, ze krijgt wrs meer dan zat negatieve feedback vanuit omgeving. Blijf dan ook neutraal en voel je niet afgewezen door een ‘nee’. Blijf vriendelijk en geef aan dat dat prima is en misschien kun je het later nog eens vragen?
Het is wel grappig wat je zegt da5 ze genoeg negatieve feedback krijgt, dat is namelijk absoluut niet zo. Iedereen hemelt haar op en iedereen vindt haar gedrag heel grappig. En we moeten het vooral allemaal met een kwinkslag bekijken.
Maar dat geheel terzijde. Ik lag vannacht in bed en bedacht dat ik misschien maar eens een afspraakje met haar moet maken. Ik zal dat eens met vriendlief overleggen. Ik kan niet zo goed inschatten hoe loyaal zij naar haar moeder is mede gezien het feit dat moeder nogal negatief was over onze relatie (heb haar nog nooit gezien overigens). En ja, ik weet dat kinderen altijd loyaal zijn naar hun ouders maar geen idee of zij de emotionele toestemming van haar moeder zou krijgen om iets met mij te gaan doen.
denk je dat een afspraak maken zin heeft? Uit je andere berichten komt voor mij een beeld naar voren dat ze gewoon geen boodschap aan je heeft. Ze is ook te oud om gezellig gezinnetje te spelen. Ik zou niet te veel aan haar trekken. Ik zou het eerder nog laagdrempeliger maken. Een keer iets meenemen dat ze lekker vindt, je wat meer verdiepen in dingen die zij heel leuk vindt, zodat je wat koetjes en kalfjes gespreksstof hebt als ze wel haar gezicht laat zien. En verder gewoon ruimte geven.
Maar ik ken jullie niet. Misschien is een afspraak wel een goed idee. Hoe zie je dat voor je? Ga je iets doen? Moeilijke gesprekken aan om het uit te praten of juist niet?
lost beter contact met haar het probleem met je man op? Want dit klinkt alsof jij er wel weer in wil investeren na je twijfel van de afgelopen dagen. Of vergis ik me?
Doemijdieglazenbol schreef op 13-03-2023 om 20:00:
denk je dat een afspraak maken zin heeft? Uit je andere berichten komt voor mij een beeld naar voren dat ze gewoon geen boodschap aan je heeft. Ze is ook te oud om gezellig gezinnetje te spelen. Ik zou niet te veel aan haar trekken. Ik zou het eerder nog laagdrempeliger maken. Een keer iets meenemen dat ze lekker vindt, je wat meer verdiepen in dingen die zij heel leuk vindt, zodat je wat koetjes en kalfjes gespreksstof hebt als ze wel haar gezicht laat zien. En verder gewoon ruimte geven.
Maar ik ken jullie niet. Misschien is een afspraak wel een goed idee. Hoe zie je dat voor je? Ga je iets doen? Moeilijke gesprekken aan om het uit te praten of juist niet?
lost beter contact met haar het probleem met je man op? Want dit klinkt alsof jij er wel weer in wil investeren na je twijfel van de afgelopen dagen. Of vergis ik me?
Het is bij mij ook een twijfelverhaal hoor. Ik hoef idd geen gezellig gezinnetje te spelen. En moeilijke gesprekken ga ik zeker niet aan. En ik zou het niet voor mijn vriend doen hoor. Maar ergens wil ik voor mezelf het gevoel hebben dat ik er alles aan gedaan heb om het wat vlotter te laten lopen. Maar misschien heb je gelijk en moet ik het gewoon maar op z’n beloop laten. En het zou inderdaad zo maar kunnen dat zij geen boodschap aan me heeft en dat is ok. Maar het kan ook zo anders. Mijn dochter zegt gewoon uit zichzelf dat wel even een theetje wil drinken bij m’n vriend. En dat vind ik fijn. Maar ja ook hier kan ik niet verwachten dat zij verandert.
En ik vind dat ik wel weer moet investeren omdat ik me ook wel realiseer dat hij niet gaat veranderen en dat het dus ook deels aan of bij mij ligt. Dat wil ik uitvinden.