Relatie jongvolwassen kinderen
Stel, je hebt jongvolwassen kinderen. Ze hebben een relatie en je ziet als ouder dat het met die relatie totaal niet loopt.
Bemoei je je daar dan mee of laat je het hen samen uitzoeken?
Denk even terug
aan de tijd dat je zelf jongvolwassen was.
Wat wilde jij van je ouders? Dat ze zich er mee bemoeiden of dat ze het je uit lieten zoeken?
Als ik die vraag voor mezelf moet beantwoorden: ik wil het zelf uitzoeken.
Vandaar dat ik bij onze kinderen me niet bemoei (al vinden zij al snel dat het wel bemoeien is 
) maar er wel ben als het echt nodig is.
gr Incar
Ik weet zeker
dat mijn ouders er in die tijd geen zorgen om hadden of we gelukkig waren en of we samen een team vormden in het dagelijks leven.
Die zorgen heb ik over dit stel wel. Ze zijn niet 'wij' maar 'twee ikken' en ze staan niet naast elkaar, maar tegenover elkaar.
Naar mijn idee hebben ze het vage gevoel dat het allemaal op den duur wel beter zal worden, maar dat idee deel ik niet.
Affijn, ze hebben het allebei superdruk met hun werk en delen eigenlijk weinig. Ik vind het triest.
Prachtige trouwdag hoor, prachtig. Maar zo had het niet moeten gaan.
En nu.
En nu........
hopen dat er geen kinderen komen. Dochter heeft vorig jaar vriend na 8 jaar aan de kant gezet. En daarná begon de ellende pas, het verliep niet bepaald in harmonie za'k maar zeggen. Wat héb ik toen vaak gezucht: wees blij dat je er nu achter komt en niet in je kraambed........Wij zagen ook al langer dat er wat scheef zat, maar ja........
Tirza
Hun leven!
Ik zou me er niet mee bemoeien. Hier een dochter die een relatie gehad heeft die ik absoluut niet zag zitten, ik heb het van een afstand bekeken, raad gegeven als ze raad vroeg, getroost toen dat aan de orde was, maar verder, nee, hoe moeilijk ook, het is hun leven. (Ik was wel blij toen hij eenmaal uit haar leven verdwenen was). Ik had een schoonmoeder die mij en mijn relatie met haar zoon niet zag zitten en dat ook zeer duidelijk liet merken. Ze was ervan overtuigd dat we het niet lang zouden redden samen en dat heeft ze zelfs tegen onze kinderen gezegd. Dat is niet goed geweest voor haar relatie met haar zoon .... Ze had ongelijk, we zijn al 33 jaar samen.
Jullie hebben gelijk
maar wat is het lastig zeg!
Ze is gewoon overhaast getrouwd met iemand die al snel na de kennismaking bij haar kwam wonen. Ze wist dus wel waar ze al begon, maar ja.
Eigenlijk heeft ze spijt. Hij zegt dat niet te hebben. Maar ja, misschien is dat omdat hij zijn gezicht niet wil verliezen.
Inderdaad Tirza, nu maar hopen dat er geen kinderen komen, in elk geval niet zoals het nu gaat allemaal. Ziet er nog niet naar uit, maar ja de natuur is soms sterk.
Wakker liggen ervan doe ik niet. Maar het stemt me wel verdrietig.
Tirza pleitte wel eens over het 'alleen kunnen zijn' als grootste goed. Ik vrees dat dochter die vaardigheid niet heeft.
Dank voor jullie gedachten hierover. Hoe oud je kinderen ook worden, moeder blijf je altijd.
Veronica
In hoeverre heeft je dochter spijt? Zo erg dat ze aangeeft dat scheiden beter zou zijn? Dat haar man geen spijt heeft zou best eens gewoon waar kunnen zijn. Mijn man en ik hebben ook zo onze problemen gehad. Grappig hieraan is dat ik die problemen veel meer voelde dan mijn man. Misschien gaat dat vaker zo. Ik twijfelde wel eens, maar hij nooit. Dat heb ik juist als sterk punt in onze relatie gezien. Ik heb daar ongemerkt steun aan gehad. We zijn inmiddels 25 jaar bij elkaar.
Veronica
Normaal gesproken zou ik zeggen dat het vrij normaal is om je zorgen uit te spreken over een relatie waarvan jij het idee hebt dat er bepaalde dingen niet goed zitten. Dat zou ik ook doen bij mijn vriendinnen bijvoorbeeld en dus ook bij inmiddels volwassen kinderen. Echter als ze al getrouwd zijn vind ik het een ander verhaal. Dit zijn het soort zorgen die je normaal gesproken voor het huwelijk behoort te spreken. Als ze eenmaal getrouwd zijn heeft het weinig zin meer lijkt me om nu je twijfels over de relatie te bespreken. Ik zou in dit geval mijn dochter laten weten dat ik er altijd voor haar ben en dat ze alles kan bespreken wat ze wil. Als je dochter wil praten kan je haar altijd je mening geven uiteraard of haar proberen te helpen. Echter als je dochter niet genegen lijkt om over haar relatie te spreken dan zou ik het gewoon met rust laten. Ze is nu getrouwd dus ze zullen er toch samen uit moeten zien te komen.
Maylise
Helemaal eens met maylise
Ik vind ook niet dat je je dochter aan moet moedigen naar een scheiding toe. Haar leven, haar beslissingen. Jij mag je schouder beschikbaar stellen.
Hmmm
Toch lijkt het me dat het ook van belang kan zijn dat je als moeder juist wel wat van je zorgen laat merken. Het is toch raar dat je zou doen alsof je het allemaal prima vindt terwijl je dat niet vindt? Dan denkt je kind misschien ook wel dat ze het helemaal verkeerd ziet als ze niet meer gelukkig is met haar relatie.
Ik vind dat je zeker niet moet zeggen 'je moet er mee stoppen' of zoiets sturends, of iets definitief afkeurends over het schoonkind zoals Reina's schoonmoeder deed. Maar iets als 'ik merk dat het niet echt lekker bij jullie gaat' moet toch wel kunnen?
Tuurlijk
Dat zou je bij iedereen doen die je een beetje beter kent, toch? Maar als je eraan toe zou voegen: wat moet je toch bij die kerel?, dan gaat het mechanisme 'het is misschien een vervelende kerel, maar het is wel mijn vervelende kerel' waarschijnlijk in. Zo'n opmerking wil je niet van een ander horen, laat staan van je moeder.
Asa
Je zorgen laten merken mag, tot op zekere hoogte, maar het is wel moeilijk, je moet er ook voor zorgen dat je de relatie met je kind niet verstoord en ook subtiele opmerkingen kunnen als beledigend worden opgevat, want misschien interpreteer je bepaalde signalen wel helemaal verkeerd. Het is hetzelfde als wanneer je ouders zich willen bemoeien met de manier waarop jij je kind opvoedt, wordt ook zelden gewaardeerd. Je moet op een gegeven moment als ouders een stap terug doen, vind ik, er zijn als het nodig is, maar je niet ongevraagd mengen in hun leven, en dat is lastig, zeker als je je zorgen maakt.