Rijbewijs en nu steeds auto lenen?

lennest

iedereen valt een beetje over de aanpak van lennest heen, maar ik begrijp dit prima hoor. Kinderen die niet de verantwoordelijkheid nemen voor spullen, moet je die verantwoordelijkheid goed onder het lieftallige neusje wrijven.
Dat heeft niets te maken met je onveilig voelen thuis of onwelkom of wat dan ook. Dat heeft te maken met opvoeden. je kweekt geen verantwoordelijkheid door alles maar voor ze op te lossen. papa's fiets heeft hij zelf nodig, zus ook. Dus hoe los JIJ je probleem op?

Nou

Maar had papa die fiets wel nodig dan? Volgens mij niet toch, het ging er om dat hij gestraft werd met 'geen fiets te leen krijgen' ook had al stonden er fietsen die niemand gebruikte. Of begrijp ik het verkeerd? Lennest zou je wel je zoon een fiets die niemand nodig heeft hebben uitgeleend? Ik gok van niet.

de fiets

Als mijn zoon door laksheid zijn fiets zou hebben laten stelen dan zou ik ook wel zo'n beetje instaan zoals Lennest. Nu is mijn zoon over het algemeen wel voorzichtig met zijn spullen dus hij zou van mij wel tijdelijk papa's fiets hebben mogen lenen, maar toch wel degelijk van zijn eigen spaargeld een nieuwe fiets mogen kopen, dat wilde Lennest zoon niet hé, zijn spaargeld wilde hij houden en gewoon de fiets van pa gebruiken, kijk dat had ik inderdaad ook niet goed gevonden. (wellicht alleen de eerste dag erna, omdat je nou eenmaal niet 1,2,3 een fiets hebt, maar zeker niet veel langer)
Soms moet je kinderen iets met wat hardere hand leren om vervolgens de teugels weer een beetje te laten vieren, dan weten ze in ieder geval niet dat alles maar vanzelfsprekend is.

tsja

Tsja, soms ligt het niet zo zwart/wit. Mijn zoon heeft adhd en heeft daardoor zijn zaken niet altijd voor elkaar. Wij gebruiken dat nooit als excuus maar soms weet je dat hem daardoor dingen "overkomen", die zijn zus niet heeft.
Hij heeft, toen hij een jaar of 14 was, ook een keer de sleutels in het slot laten zitten, bij het zwembad waar een soort semibewaking bij was. fiets gestolen. Aangezien de fiets zijn enige transportmiddel was naast zijn benen en aangezien de fiets ook de enige mogelijkheid was om op school te komen, hebben wij een nieuwe tweedehandsfiets medegesponsord. Hij heeft een deel zelf betaald. De boodschap was zo duidelijk genoeg.
En wat het rijbewijs betreft, nu er iets heftigs gebeurd is in mijn familie waarbij de kinderen wel een auto hebben maar geen rijbewijs, ben ik blij dat wij het rijbewijs van dochter medegesponsord hebben. Als ons iets overkomt, is zij niet afhankelijk van anderen die willen halen en brengen maar kan zij zelf rijden. En bij de meebetalen aan haar rijbewijs hoort ook de gelegenheid bieden om de auto te gebruiken om de vaardigheid verder te ontwikkelen/bij te houden, vind ik. Ik ben de hoofdgebruiker, dochter kan hem lenen als de auto niet nodig is voor mij en in overleg.

is het hard? Mwah weet niet

Als je zoon adhd heeft, snap ik heel goed dat je zo'n niet verantwoordelijk kunt houden voor al zijn daden. Maar een jongeman van 17 zonder adhd wel. En dat heeft het er niets mee te maken dat zijn brein nog niet volgroeid is, dit is ook een leerproces.

Maar: ik zie in mijn omgeving jongvolwassenen van 21 jaar en ouder die thuis wonen en hun ouders gebruiken als persoonlijke bedienden. Een zoon van een kennis van ons, eist dat zijn moeder speciaal eten in huis haalt want anders zijn de uren in de sportschool voor niks geweest.Het moet persé kip van de scharrelslager zijn en biologische groenten, moeder betaalt want hij woont toch thuis? Hij kookt zelf omdat zijn moeder niet begrijpt wat hij nodig heeft, maar ruimt nooit op, moeders zijn er voor de afwas. Zijn was blijft op zijn kamer totdat zijn moeder (!) die ophaalt, was, vouwt of strijkt. Ik ken ouders die hun volwassen kind van 25+ ziek melden op het werk omdat hun dochter dat zelf niet durft. Ouders die hun kinderen iedere dag naar school brengen want het is zielig dat hij 8 kilometer moet fietsen. Ouders die nog iedere dag voor hun bloedjes van tegen de 20 het lunchpakketje maken, 'want hij heeft in de ochtend zo'n humeur, dan blijft het tenminste gezellig'. Kom op, met 18 ben je volwassen, gedráág je dan ook als volwassene! En zolang je dat niet kunt, ervaar je zelf maar de gevolgen.

Echt, ik kan er met mijn verstand niet bij, wat voor volwassen mensen kweken we niet hiermee? We hebben regels, ja, ónze regels die afgestemd zijn met ónze kinderen en wie er zich niet aan houdt, ervaart de gevolgen, ook ik, ook mijn man. En als mijn 17-jarige te lam is om goed voor zijn spullen te zorgen, zal hij ervaren wat de gevolgen zijn. Als hij twee keer te laat komt bij zijn zaterdagbaantje, is hij zijn baantje ook kwijt. Hij komt nooit te laat; hij weet dat zijn daden gevolgen hebben, thuis dus ook.

Als mijn kinderen het huis uitgaan, hebben ze geleerd met geld, verzekeringen, bankzaken etc. om te gaan, kunnen ze koken, wassen, strijken, een huis schoonhouden, boodschappen doen en een week- of maandplanning maken, een band plakken en andere kleine klusjes doen en weten ze hoe ze met verantwoordelijkheid om moeten gaan. Afspraak is afspraak, dat geldt thuis, op school en op het werk.

Ik hoor mezelf al tegen mijn manager zeggen: ja, ik heb vergeten mijn laptop aan het bureau te vergrendelen, hij is nu gestolen, maar dat geeft niet hoor, ik pak de jouwe wel, jij bent vandaag toch de hele dag in bespreking en je hebt 'm toch niet nodig. Dat accepteren we toch ook niet? Waarom moet ik dan accepteren dat hij mijn man's fiets pakt?
Waarom moet ik accepteren dat mijn auto te pas en te onpas zou worden geleend? Of dat mijn dochter gaat struinen in mijn kledingkast? Dat doe ik toch ook niet met hun spullen?
In overleg kan er veel, is er een probleem dan wordt het opgelost, maar als het even kan, moeten mijn kinderen zelf met een acceptabele oplossing komen. Als mijn zoon had gezegd: ik ben stom geweest om mijn fiets niet op slot te zetten en nou is die gejat. Pap, mag ik morgen jouw fiets gebruiken en dan ga ik nu op zoek naar een andere fiets. Dan had zijn vader gezegd: prima jongen, wel aan de ketting leggen want anders is de mijne ook weg, moet je twee fietsen kopen. Kan ik je nog helpen bij de zoektocht naar een andere fiets? En dan hadden we waarschijnlijk ook nog een deel bijgelegd. Maar nu? Helemaal zelf moeten betalen en een cadeau voor zijn zus moeten kopen als goedmakertje.
Ben ik dan hard? Mwah.

Je bent niet hard maar

Je bent zo zwart wit dat je denkt dat jouw manier de enige is om klaplopers te voorkomen. Dat is wat me opvalt. Het gaat er niet om wat jij voor methode kiest, het gaat er om dat je onderliggende motivatie lijkt te zijn dat die anderen het dus verkeerd hebben gedaan en dat jouw methode veel beter is. Terwijl je net zoo min kunt weten wat voor 'wereldbeeld' en houding je hen aanleert. Het is met opvoeding vrijwel altijd zo dat ouders successen toeschrijven aan hun methode en fouten aan anderen of het kind zelf.
Gr Angela

Wat Angela zegt. Jouw manier kan werken, maar dat wil niet zeggen dat dat dé manier is om verantwoordelijkheidsgevoel bij te brengen. Bij ons thuis werd vroeger (in overleg) alles gedeeld. Van kleding tot fietsen en van schoenen tot pincetten en het was de normaalste zaak van de wereld. En ik denk niet dat dat heeft geresulteerd in volwassenen met minder verantwoordelijkheidsgevoel die het verschil tussen mijn en dijn niet kennen. Integendeel.
Dat neemt niet weg dat dat ook te maken had met ons ieder karakter. Misschien hebben sommige kinderen een wat hardere aanpak nodig? Maar het lijkt me niet dat zo'n zwart-wit harde lijn voor iedereen goed en nodig is. Een kind moet ook leren dat delen goed en fijn is. Als iedereen maar met z'n eigen spullen bezig is en niks deelt dan vraag ik mij af hoeveel saamhorigheid er nog is in een gezin. Ik ben dus van het tegenovergestelde. Hoewel ik inzie dat een IETS hardere aanpak SOMS even nodig kan zijn.

zoon

heeft vandaag zijn rijbewijs opgehaald en mocht er mee naar t zwemmen en naar zn werk. Gewoon omdat ik vroeger nooit de auto mocht lenen en ik m dat wel gunde. Hij straalde en dat is leuk.
Zus heeft de bof dat ze de auto v d overbuurvrouw mag gebruiken die een poos in het buitenland is. Doet ze niet vaak, maar t kan wel. Nu zal het meer afspreken worden, met 2 kinderen die hun rijbewijs hebben.Dat weten ze.
Ze weten dat als ik de auto nodig heb ze m niet krijgen. Ik moet vroeg starten en soms kwam dochter dan mn fietsen ruilen voor de auto, terug fietsen heb ik niet zo'n probleem mee.

Oeh Angela

Die laatste zin van jou.... dat is echt een waarheid als een koe!

Verschilt

Aan een verantwoordelijk en voorkomend kind een duur item als een auto uitlenen is niet zo'n probleem. Aan een onverantwoordelijk kind is het een stuk minder geslaagd. Mijn kinderen mogen zeker niet zomaar mijn auto pakken (die heb ik ook meestal gewoon nodig) en het lenen mag ook niet altijd. Soms mag het wel. En hoe vaak het mag verschilt ook per kind. Wie de auto op de afgesproken tijd met volle tank (en zonder krassen) terugbrengt mag veel vaker de auto mee dan iemand die dat niet doet. Als ik de auto om 17h nodig heb en je komt pas om 18h30 thuis dan is de kans dat het de volgende keer weer mag een stuk kleiner dan als je wel op tijd thuis bent.

De auto is dan ook zeker van mij en niet van het hele huishouden en ik beslis wie hem wanneer mag lenen. Wie daar niet afhankelijk van wil zijn kan zelf gaan sparen en een auto kopen.

Sowieso zie ik mijn spullen ook wel echt als mijn spullen. Natuurlijk mogen ze gebruikt worden maar wel even vragen en nee is ook gewoon nee. En er respectvol mee omgaan want anders dan mag het niet vaker.

Mijn kinderen hoeven ook hun spullen (en vroeger hun speelgoed) niet met elkaar te delen. En ja, als je nooit wat uit wil lenen zullen de andere kinderen jou ook geen zaken uitlenen. En als je wat zoek of kapot maakt is de kans groot dat je niet nog een keer mag lenen.

Snap het prima

Ik snap prima wat Lennest bedoeld. Je hebt mensen (en ook kinderen) die gewoon heel slordig omgaan met spullen en die vervolgens verwachten dat een ander die problemen maar oplost. Ik heb hier ook een paar van die gasten rondlopen. Die verliezen regelmatig voorwerpen of er gaat weer wat stuk. Niet door moedwil maar wel door niet nadenken. En ik vind het ook belangrijk dat ze dat zelf oplossen en niet er vanuit gaan dat anderen dat wel voor je doen. Mijn jongste zoon bijvoorbeeld is vrij slordig en onoplettend en doet ook gewoon soms stomme dingen. Hij laat spullen slingeren, vergeet waar dingen zijn, laat iets in de regen liggen...
Ik ga dat dus niet voor hem oplossen en de oplossing is zeker niet om dan maar andermans spullen te gebruiken. Nee dan koop/regel je zelf maar iets nieuws of je doet het zonder.
En als mijn voorzichtige en oplettende jongste dochter wat kwijtraakt (zelden) ben ik inderdaad een stuk makkelijker met spullen uitlenen of een oplossing aandragen.

snappen

ik snap lennest ook - en Jaina etc. - dat degene die er neit goed mee omgaat, 'm veel minder vaak (of zelfs niet) meekrijgt.
Maar de link die Lennest legt tussen klaplopers die op hun 25e nog hun moeder rondcommanderen en het uitlenen van je auto, die zie ik even niet.
gr angela

Hard

Ik vind het te hard en te streng overkomen en krijg er jaren '50 beelden bij van keiharde kostschoolpraktijken. Zelf zit ik waarschijnlijk aan de (te) softe kant van het spectrum. Ik ben met mijn eigen spullen niet zo moeilijk maar de kinderen onderling komen echt niet zonder vragen aan elkaars spullen, dat is gewoon uitgesloten. Oudste heeft wel eens problemen gehad met haar fiets omdat ze ondanks herhaaldelijk aandringen niet naar de fietsenmaker ging. Op een gegeven moment was die dus onbefietsbaar dus was ze nogal in paniek over hoe op school te komen. Dan mopper ik wat over eigen schuld en 'dwing' haar om diezelfde middag naar de fietsenmaker te gaan, en dan mag ze mijn fiets lenen. 's middags gaat ze dan toch naar de fietsenmaker, of eigenlijk wacht ze tot ik thuis ben zodat ik mee kan gaan want helemaal alleen vindt ze vervelend en dan kijken ze haar raar aan (of zo). Nou ja, en dan is het weer opgelost. Heb ik mijn ding gedaan als zeurmoeder en heeft het kind weer een fiets die het doet, zonder al te erg duimschroeven aan te halen. En volgende keer gaat ze zomaar op eigen initiatief op tijd naar de fietsenmaker.

Jaina

C'est le ton qui fait la musique. Bij lennest's posting krijg ik idd de jaren 50 kostschool visioenen die Phryne beschrijft. Bij jou lees ik een liefdevolle moeder die snapt dat bij sommige kinderen de teugels wat strakker moeten worden gehouden dan bij andere. Het voelt heel anders aan. Respectvoller, met een positieve ondertoon.

Nb..,ik ga af op wat ik lees. Misschien is de werkelijkheidtoch iets anders...dingen die je opschrijft kunnen anders klinken dan bedoeld.

Zoals ik Lennest' bijdrage lees

Komt het niet zo hard of ellendig over, blijkbaar zit er toch ook iets subjectiefs in lezen. Het is wel heel duidelijk. Maar ik krijg vooral ook het idee dat het geldt voor Lennest' zoon en niet als wetmatigheid of algemene aanpak. Elk kind is anders en elke ouder is anders dus ik denk niet dat er algemene regels gevormd hoeven worden. Ik vind het altijd wel fijn om andermans aanpak te lezen/horen en mee te nemen in mijn keuzemogelijkheden. Ik geloof niet dat ik ooit iets 1 op 1 over heb genomen.

Ik kan me wel een voorstelling maken van het nut van Lennest aanpak bij sommige kinderen, zeker niet bij alle. Maar hier hebben we ook zo'n exemplaar die je pas bereikt als je mega duidelijk bent, anders dringt het gewoon niet tot hem door. Terwijl hij op andere fronten weer heel sensitief is, blijft bijzonder. Maar idd: nooit te laat op bijbaantje want consequenties zien en ons wel zonder blikken of blozen laten wachten? En een goed gesprek helpt niet? Tsja dan maar even wakker schudden, ervaringsgericht leren heet dat toch?

de soep wordt nooit zo heet gegeten enz.

Ja, mijn verhaal klinkt hard en op punten is dat ook zeker zo. Als wij de teugels laten vieren bij zoon, vliegt hij over ons heen, ziet hij ons als hotel papa/mama en doet gewoon waar hij zin in heeft zonder rekening te houden met ons. Ik zie dat bij een paar van zijn vrienden ook. En dat willen we niet. Wij wonen met z'n vieren maar het is wel het huis van mijn man en mij.
Wij vinden respect voor elkaars spullen belangrijk, net zo goed als respect voor de medemens. Dat betekent dat je niet zomaar dingen van elkaar 'leent' (zoals de de fiets van je zus), maar dat je dat vráágt waarbij je het risico loopt dat de ander nee zegt. Hé, dat mag, nee is ook een antwoord. Dus als ik mijn auto, mijn fiets, mijn kleding, mijn föhn, mijn nieuwe weekendtas niet wil uitlenen, dan hoef ik daar geen verantwoording over af te leggen.
En als mijn zoon te veel lawaai produceert met zijn ps4 (door hem bij elkaar verdiend, dus van hem), pak ik hem dat niet af, maar vraag of het wat zachter kan. Blijft het een herrie waar de andere drie zo veel last van hebben en zoon is niet voor rede vatbaar, dan gaat de stroom eraf. Zoon is dan boos, maar wordt dan door ons hard aangepakt en we maken hem goed duidelijk dat hij niet alleen op de wereld is. Gamen, prima, maar niet waar de anderen last van hebben.
Bij hem werkt een zachte aanpak niet. Dat betekent niet dat we hier iedere dag ruzie hebben, weken gaat het goed en dan ineens is het bingo. Flink corrigeren, 17 of niet, en dan gaat het weer een hele tijd goed.

Het is niet zo zwart/wit, maar soms moet het.

Huh, föhn ook?

Moet je dochter ook haar eigen föhn kopen? Of elke dag vragen of ze haar haar mag föhnen met jouw föhn?

Spijkers zoeken op laag water

Is het nu nodig om bij alles wat lennest schrijft en opnoemt naar spijkers te zoeken?

Ik heb ook een föhn en dat is mijn föhn. Als mijn man of zoon hem nodig heeft vragen zij ook of dat kan. (En nee, ze hebben geen lange haren, en daar wordt hij dan oook niet voor gebruikt, om haar mee droog te föhnen. Die föhn wordt dan gegarandeerd in een garage of werkplaats gebruikt) afhankelijk van waar ze hem voor willen gebruiken krijgen ze dan een ja of nee.

Idem dito met het strijkijzer.

En dat heeft niets met mijn of dijn of niet gunnen te maken, maar alles met degene die hem wil gebruiken en in welke staat ik dingen terug ga krijgen.

Ps strijkijzer

Het is niet nodig om te vragen om het strijkijzer als ze er kleding mee willen strijken

Sinbads vrouw

Hi hi heel herkenbaar. Een man die een strijkijzer of haarföhn wil lenen voorspelt meestal niet veel goeds. Gaat hij van die afwerkranden plakken aan fineerplaten, dag strijkijzer helemaal kleverig. Of krimpkous krimpen met mijn föhn. Heel lang op heel heet, motor doorgebrand.Bijna alles mag hier geleend, mits gevraagd. En klussen met strijkijzer en föhn gebeurt niet meer.

lennest

wat ik 'hard' vind is vooral dat er een vorm van veroordeling/minachting uit klinkt naar je zoon toe. Ik geloof in de goedheid van de mens, mits ik het kan opbrengen en ik kan zeker boos worden en duidelijk uitleggen dat 'dít niet de bedoeling is en dat als hij ooit nog eens mijn fiets wil lenen dan moet hij zorgen dat . . ' etc. Maar het feit dat jij nu al in een aantal postings op een dergelijke manier over je zoon (en vrienden van hem, en 'andere mensen' ) zo schrijft denk ik dat er toch iets met een waard en gasten is. Heb jij werkelijk respect voor je medemens? Of vind je vooral dat mensen zich aan bepaalde afspraken moeten houden en als ze dat niet doen hebben ze 'dus' geen respect? Zonder na te gaan of het misschien de 'toon' is of bepaalde 'onmacht' of bepaalde 'ontwikkeling' ?
gr Angela

Ik snap Lennest wel

Ik heb op zich redelijk lieve pubers maar herken me wel in de aanpak van Lennest. Hier nog niet echt nodig geweest, maar bij sommige kinderen (ik herken het van kinderen van vrienden) moet je gewoon strakker en strenger zijn, daar past een softe aanpak niet bij. Dat is iets wat die ouders al wel wat jaren hebben moeten oefenen, maar door schade en schande wijs geworden weten zij inmiddels dat alleen super consequente en rechtlijnige afspraken werken.
Dit kan je hard vinden, maar soms is er geen andere keuze.
Ik denk dat je gewoon niet iedere aanpak met die van jezelf moet vergelijken, ieder kind is anders en ik vond de uitleg in de laatste posting van Lennest wel prima duidelijk maken dat ze gewoon een leuke band met (hardleerse) zoon heeft.

ik heb een leuke zoon!

Voor iedereen die denkt dat het hier een akelig regime heerst: nee, hoor, echt niet. Bovendien: ik heb twee heel leuke kinderen die het over het algemeen erg leuk doen. Niet alleen op school, maar ook thuis. Er wordt met enige regelmaat door de kinderen als verrassing gekookt, of uit eigen beweging een keer de badkamer schoongemaakt met de opmerking: ik was het leren zo zat, buiten regende het en ik moest iets dóen! Het mag wat mij betreft vaker regenen tijdens de toetsweken!

Verder zijn ze beiden gezegend met een grote dosis humor en spitsvondigheid en zijn ze niet bepaald op hun mondje gevallen. Hele discussies komen hier voorbij tijdens het avondeten en ze voelen zich veilig genoeg om mijn man en mij niet te sparen. Ik prijs me gelukkig met kinderen die het fijn vinden om met hun vrienden hier thuis te komen, vooral om mee te eten, om samen met dochter de meest fantastische taarten en cakes te bakken, om een filmavond te houden, compleet met chips en cola en met z'n vieren op het bed van een van beiden. Wordt het laat, dan gaat het luchtbed op de grond en zitten we 's ochtend met z'n zessen of zo aan de ontbijttafel.

Ik voel me gezegend met deze twee: gewone kinderen, geen hoogvliegers maar doen het gewoon goed op hun niveau op school, niet rokend, geen drugs en vooralsnog geen alcohol. Vrienden genoeg, een bijbaantje, geen problemen, gewone doodnormale pubers.

Maar soms gaan ze te ver, is het hoe-hoor-ik-mij-te-gedragen-gen ver te zoeken en moet er gecorrigeerd worden. En misschien zijn wij daarin erg strikt, zou best kunnen, maar in ieder geval wel heel duidelijk!

slordervos

Ik kan me de reactie van lennest wel voorstellen, al zet ze het wat hard neer. Wij hanteren ongeveer dezelfde aanpak, want ik heb een paar matig tot ernstige slordervossen van kinderen.

Oudste dochter van toen 7 was de grootste slordervos en was op een gegeven moment 4 sjaals, 5 paar wanten, 3 lunchtrommels, 2 bekers, een gymtas met inhoud en nog een paar mutsen kwijt. Die winter was zij (en in mindere mate mijn andere kinderen) iedere dag wel wat kwijt en was ik degene die op alle plekken bij de gevonden voorwerpen mocht gaan kijken, op school in de praktijk iedere dag 's ochtends en voor de zekerheid 's middags weer.
Het hielp om het hun probleem te maken, oftewel om bij hen (begin basisschool) de regel in te voeren dat ieder vergeten voorwerp 10 cent kostte en dat je het zelf terug moest zien te krijgen.
In de week daarna, na de invoering van 10 cent inleveren als je weer iets kwijtraakt, kwam nagenoeg alles weer terug en is ze amper andere dingen kwijt geraakt.
Ze had als 7-jarige 1,50 euro per week aan zakgeld en dat ging niet zomaar op aan vergeten dingen, maar die 10 cent was genoeg om gevoeld te worden.

Nu als puber is ze weer met tussenpozen vanalles kwijt, nu ze naar de middelbare gaat zal ze echt helemaal zelf naar de gevonden voorwerpen moeten.
Ze is laatst voor de tweede keer dit jaar haar hele etui met inhoud kwijtgeraakt. De eerste keer heeft ze 10% zelf betaald, nu moet ze de helft zelf betalen (wist ze, de volgende keer wordt het 100% zelf betalen). Ik zie dat ze zeker nu niet meer voor de merkdingen gaat en dat ze baalt als een stekker dat haar zakgeld hier aan op gaat. Ze voelt nu echt hoeveel geld er eigenlijk in zo'n etui gaat zitten, en in de stiften die ze graag altijd bij zich heeft, en in dingen als passer, geodriehoek, etc.
Mijn dochter bedoelt het niet kwaad en is er ook niet op uit om vanalles te verliezen, maar ze gaat van een slordigheid die ze niet voelt haar gedrag niet bijsturen.

Tsja, en wat betreft fietsen, dochter wil nog niet dood gezien worden op een fiets met kinderzitje achterop dus die is nog wel even veilig. Als ze een fiets door onachtzaamheid kwijtraakt zal ze zeker moeten bijdragen. Als ze bewust haar fiets op een plek neerzet waarvan we haar gezegd hebben dat ze dat nooit moet doen (vlak naast het station bijvoorbeeld) dan telt dat voor ons ook als slordigheid.
Als ze haar fiets kwijtraakt, zal ik haar echt mijn fiets wel lenen om naar school te kunnen, met dikke waarschuwing dat ze het niet moet wagen die kwijt te raken, maar ook met afspraken dat ze die dagen direct naar huis moet komen want die fiets is nodig om haar jongere broertjes en zusje op te kunnen halen van speelafspraken en voor het halen en brengen in het algemeen.

Kleren zijn prive, dat soort dingen moet ze vragen. Mijn kam of borstel ligt in de badkamer en als ze de haren eruit haalt vind ik alles best.
Er is een algemene computer die iedereen kan gebruiken (waarbij werkstukken en spreekbeurten maken voorrang heeft op spelletjes spelen), maar mijn werk-laptop mag alleen door mij gebruikt worden.

De vraag van auto lenen is hier met een oudste die net 13 is nog niet aan de orde, maar ik zou zeker voorwaarden stellen aan het lenen. En voor lenen is het wat mij betreft altijd eerst vragen en een 'nee' accepteren als je die te horen krijgt. Ik leen vrij gemakkelijk spullen uit aan mijn dochter, maar als zij er niet voorzichtig mee is stel ik voorwaarden en krijgt ze regelmatig nee te horen.

ach

De keren dat ik mijn fiets ben vergeten op slot te zetten kan ik helaas niet meer op twee handen tellen.

Ik ben zuinig op mijn spullen, waarvan mijn fiets het meest heilige is. Brengt mijn naar mijn werk, sport, winkels, dokter etc.

Maar ja af en toe ben ik er met mijn gedachte niet bij en ja dan zoek ik bij terugkomst naar mijn fietssleutel en tref ik hem in het slot aan...

Ik heb zelf geen auto omdat ik rij angst heb. Na het behalen van mijn rijbewijs door mijn toenmalige echtgenoot zo de grond in geramd dat ik geen zelfvertrouwen heb gekregen.

Kids lenen zo nu en dan de auto van hun vader. Maar als dat niet meer toereikend is (voor studie/werk) dan zal ik zeker mijn kinderen financieel ondersteunen in de aanschaf van een gebruikte auto.